[{"@context":"http:\/\/schema.org\/","@type":"BlogPosting","@id":"https:\/\/wiki.edu.vn\/all2pl\/wiki27\/michel-de-saint-pierre-wikipedia\/#BlogPosting","mainEntityOfPage":"https:\/\/wiki.edu.vn\/all2pl\/wiki27\/michel-de-saint-pierre-wikipedia\/","headline":"Michel de Saint Pierre – Wikipedia","name":"Michel de Saint Pierre – Wikipedia","description":"Michel de Rosourdy de Saint-Pierre [[[ 2 ] , urodzony 12 lutego 1916 w Blois i zmar\u0142 19 czerwca 1987","datePublished":"2022-08-03","dateModified":"2022-08-03","author":{"@type":"Person","@id":"https:\/\/wiki.edu.vn\/all2pl\/wiki27\/author\/lordneo\/#Person","name":"lordneo","url":"https:\/\/wiki.edu.vn\/all2pl\/wiki27\/author\/lordneo\/","image":{"@type":"ImageObject","@id":"https:\/\/secure.gravatar.com\/avatar\/44a4cee54c4c053e967fe3e7d054edd4?s=96&d=mm&r=g","url":"https:\/\/secure.gravatar.com\/avatar\/44a4cee54c4c053e967fe3e7d054edd4?s=96&d=mm&r=g","height":96,"width":96}},"publisher":{"@type":"Organization","name":"Enzyklop\u00e4die","logo":{"@type":"ImageObject","@id":"https:\/\/wiki.edu.vn\/wiki4\/wp-content\/uploads\/2023\/08\/download.jpg","url":"https:\/\/wiki.edu.vn\/wiki4\/wp-content\/uploads\/2023\/08\/download.jpg","width":600,"height":60}},"image":{"@type":"ImageObject","@id":"https:\/\/wiki.edu.vn\/wiki4\/wp-content\/uploads\/2023\/08\/download.jpg","url":"https:\/\/wiki.edu.vn\/wiki4\/wp-content\/uploads\/2023\/08\/download.jpg","width":100,"height":100},"url":"https:\/\/wiki.edu.vn\/all2pl\/wiki27\/michel-de-saint-pierre-wikipedia\/","wordCount":9006,"articleBody":"Michel de Rosourdy de Saint-Pierre [[[ 2 ] , urodzony 12 lutego 1916 w Blois i zmar\u0142 19 czerwca 1987 W Saint-Pierre-Du-Val (Eure) jest francuskim pisarzem i dziennikarzem, odpornym podczas II wojny \u015bwiatowej, a nast\u0119pnie pope\u0142niany politycznie na korzy\u015b\u0107 tradycjonalistycznych i konserwatywnych opcji katolickich.   M\u0142odzie\u017c [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ] Michel de Grosourdy de Saint-Pierre pochodzi z rodziny szlachty Normandii. Jest synem Louisa de Grosourdy de Saint-Pierre i Antoinette de Pechpeyrou Comminges de Guitaut. Nosi tytu\u0142 markiza. Jest studentem Saint-Jean-de-B\u00e9thune College w Wersalu. Bachelor in Filozofia studiowa\u0142 na Wydziale List\u00f3w w Pary\u017cu, gdzie uzyska\u0142 licencj\u0119 klasycznych list\u00f3w. Nast\u0119pnie porzuci\u0142 studia, aby sta\u0107 si\u0119 manewrem w warsztatach metalurgicznych na placach budowy Loire w Saint-Nazaire w 1934 roku. Nast\u0119pnie do\u0142\u0105czy\u0142 do marynarki wojennej jako marynarz. Grafika [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ] Stopniowo potwierdza\u0142 si\u0119 jako pisarz, wiadomo\u015bci, powie\u015bci i eseje. Jest w r\u00f3wnoleg\u0142ym agencie domu importowo-eksportowego, kr\u00f3tko, dziennikarza w katolickich czasopismach i dyrektora zbior\u00f3w, w wydaniach okr\u0105g\u0142ego sto\u0142u, w kt\u00f3rym pe\u0142ni r\u00f3wnie\u017c funkcje agenta literackiego, doradcy, a tak\u017ce administratora [[[ 3 ] W [[[ 4 ] oraz przez francuskie wydania. Otrzyma\u0142 pierwsz\u0105 nagrod\u0119 literack\u0105 w 1951 roku, przyznan\u0105 przez Soci\u00e9t\u00e9 des Gens de Lettres, za swoj\u0105 powie\u015b\u0107 Niemo\u017cliwy do zrealizowania . Jego pierwsza udana powie\u015b\u0107 [[[ 5 ] W Arystokraci , zosta\u0142 opublikowany w 1954 r. Malowany z finezj\u0105 \u017cycie pewnej francuskiej szlachty, rozdarty mi\u0119dzy tradycj\u0105 a nowoczesno\u015bci\u0105, poczuciem obowi\u0105zku i aspiracj\u0105 do wolno\u015bci. W 1955 roku otrzyma\u0142 Grand Prix du Roman w 1955 roku za t\u0119 ksi\u0105\u017ck\u0119 przyznan\u0105 przez Akademi\u0119 Francusk\u0105 [[[ 6 ] . Zostanie dostosowany do ekranu przez Denys de la Patelli\u00e8re. W 1961 roku napisa\u0142 kontynuacj\u0119 \u201eThe New Aristocrats\u201d, wprowadzony na ekran przez Francisa Rigauda. W 1959 roku dostosowa\u0142 swoj\u0105 powie\u015b\u0107 Pisarze dla teatru; Gra jest odtwarzana w Th\u00e9\u00e2tre des Mathurins [[[ 7 ] . P\u0142odny pisarz, Michel de Saint-Pierre, jest wiernym przyjacielem Henry’ego de Montherlant, z kt\u00f3rym jest powi\u0105zany, oraz Jean de la Varende, z kt\u00f3rym utrzymuje trwa\u0142\u0105 korespondencj\u0119. Jego dzie\u0142a, napisane w energicznym stylu, nasycone ogromn\u0105 kultur\u0105 i s\u0142odk\u0105 ironi\u0105, r\u00f3wnie\u017c dotykaj\u0105 wiary ich bohater\u00f3w, walcz\u0105c ze \u015bwiatem, kt\u00f3ry wydaje si\u0119 traci\u0107 znaczenie swoich korzeni i Boga. W 1977 r. Opisa\u0142, przez portret Monsieur de Charette, epopei Wojny Vend\u00e9e. L\u00e9opold S\u00e9dar Senghor cytuje to w Stycze\u0144 1983 W\u015br\u00f3d pisarzy Normana reprezentuj\u0105cych \u201enormanizm\u201d, kt\u00f3rego pisanie pe\u0142ne zapa\u0142u jest oznaczone \u015bledzionk\u0105 [[[ 8 ] . Jego prace jak Arystokraci W Nowi arystokraci W Pisarze W Niemo\u017cliwy do zrealizowania W Miliarder Lub Oskar\u017cony zosta\u0142y dostosowane do telewizji i kina. Od tego czasu naznaczone ich czasem zosta\u0142y stosunkowo zaniedbane, niewielu z nich zosta\u0142o ponownie wydanych od jego \u015bmierci, kt\u00f3ra mia\u0142a miejsce w 1987 r. Zaanga\u017cowanie [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ] Zobowi\u0105zania polityczne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ] Walczy\u0142 na pocz\u0105tku II wojny \u015bwiatowej w si\u0142ach morskich, a nast\u0119pnie wszed\u0142 do oporu. Jest ozdobiony krzy\u017cem wojennym, medalem oporowym z rozet\u0105, krzy\u017cem dobrowolnego wojownika i medale wojskowego [[[ 3 ] W [[[ 4 ] . Zosta\u0142 wybrany po wyzwoleniu radnego gminy 16. Arrondissement of Paris [[[ 3 ] . Rojalist, by\u0142 odpowiedzialny w 1947 r. Za kierownictwa, z Jeanem Loisy i Pierre Longone, z Biuletyn informacyjny komitet\u00f3w monarchistycznych , z hrabiego Paris Henri d’Orl\u00e9ans [[[ 9 ] . Nast\u0119pnie aktywnie wsp\u00f3\u0142pracowa\u0142 Poczta francuska , W latach 50. XX wieku w latach 50. Nar\u00f3d francuski Pierre Boutang i Michel Vivier [[[ dziesi\u0119\u0107 ] W [[[ 3 ] . Jest zwolennikiem francuskiej Algierii [[[ 4 ] : W 1960 r \u201eWalka z wszelkimi \u015brodkami w celu utrzymania w Republice Algierii, w pe\u0142ni ziemi francuskiej\u201d [[[ 11 ] i wezwania do g\u0142osowania nie do referendum w sprawie samostanowienia w Algierii w styczniu 1961 r. [[[ dwunasty ] . Na konferencji zawartej w 1964 roku na debat obiadowy z Centrum Studi\u00f3w Politycznych i Obywatelskich potwierdza, \u017ce \u200b\u200b\u201esprawa algierska\u201d by\u0142a \u201ewstydem i nies\u0142aw\u0105\u201d i chwali\u0142 \u201dod 1200 do 1800 os\u00f3b zatrzymanych w sprawie Algierii francuskiej, uciele\u015bnionej przest\u0119pstwo mi\u0142o\u015bci i lojalno\u015bci \u201d [[[ 13 ] . Po niepodleg\u0142o\u015bci Algierii w 1962 r. Prowadzi\u0142 kampani\u0119 na rzecz amnestii zwolennik\u00f3w uwi\u0119zionej francuskiej Algierii; Opublikowa\u0142 w 1963 roku Zarzut o amnesti\u0119 I pojawia si\u0119 komitetowi patronatowi pielgrzymki Chartresa \u201ena pojednanie francuskiego\u201d z 29 wrze\u015bnia 1963 r. Zorganizowane przez pu\u0142kownika R\u00e9my. W 1967 roku wzi\u0105\u0142 udzia\u0142 w spotkaniu \u201e\u0141\u0105czna amnestia i ca\u0142kowita rehabilitacja\u201d , obok Jean-Louis Tixier-Vignancour [[[ 14 ] . Antigaullist, jest kandydatem w wyborach miejskich w 1965 r. W Pary\u017cu pod patronatem Tixier-Vignancour, sklasyfikowane po prawej stronie, ale jego lista nie przekroczy pierwszej rundy w pierwszej rundzie [[[ 15 ] . Publicznie popar\u0142 to ostatnie w wyborach prezydenckich w 1965 r., Uczestnicz\u0105c w swoich spotkaniach [[[ 16 ] . Wzywa do g\u0142osowania na lewego kandydata, Fran\u00e7ois Mitterrand, przeciwko De Gaulle w drugiej rundzie [[[ 17 ] . Nast\u0119pnie przem\u00f3wi\u0142 w 1967 r. Na spotkaniu republika\u0144ski sojusz na rzecz wolno\u015bci i post\u0119p\u00f3w, pod przewodnictwem Tixier-Vignancour [[[ 18 ] i wsp\u00f3\u0142pracuje w swoim okresowym, Sojusz [[[ 14 ] . Od 1965 roku by\u0142 zast\u0119pc\u0105 burmistrza miasta Saint-Pierre-du-Val (Eure), gdzie znajduje si\u0119 jego zamek [[[ 19 ] . Jest blisko partii si\u0142 Nouvelle (PFN) w drugiej po\u0142owie lat siedemdziesi\u0105tych [[[ 20 ] . W Stycze\u0144 1975 , Podpisa\u0142 obok wdowy z marsza\u0142ka czerwca i marsza\u0142ka Lattre de Tassigny, pu\u0142kownika R\u00e9my i Maurice’a Druona, Thierry’ego Maulniera, Jean Cau, Louis Pauwels, Michel Droit, Fran\u00e7ois Brigneau i trzydziestu trzech parlamentarc\u00f3w, The Kontratak dw\u00f3ch setek Uruchomiony przez Jo\u00ebla Dupuya z Merri, jednego z przyw\u00f3dc\u00f3w PFN, przeciwstawienie [[[ 21 ] . Na wezwanie Tixier-Vignancour i pod\u017ceganie Rolanda Gauchera zgodzi\u0142 si\u0119 poprowadzi\u0107 list\u0119 \u201eZwi\u0105zek Eurodroite wi\u0119zi\u201d W wyborach europejskich w 1979 r., Kt\u00f3re \u0142\u0105czy PFN i krajowy front Jean-Marie Le Pen, ale projekt zawodzi, z powodu braku \u015brodk\u00f3w finansowych. W ostatniej chwili PFN przedstawia tylko list\u0119, prowadzon\u0105 przez Tixier-Vignancour [[[ 22 ] W [[[ 23 ] . Michel de Saint Pierre opublikowa\u0142 nast\u0119pnie platform\u0119 w \u015awiat Ubolewa\u0107 nad p\u0119kni\u0119ciem zwi\u0105zku skrajnie prawicowych ruch\u00f3w, atakuj\u0105c rz\u0105d, kt\u00f3ry postanowi\u0142 \u201eZniesienie 5% g\u0142os\u00f3w oddanych na barier\u0119 poni\u017cej, kt\u00f3rej lista nie mog\u0142a mie\u0107 tylko jednego wybranego urz\u0119dnika\u201d Oraz zachowa\u0107 ten odsetek zwrotu koszt\u00f3w kampanii, a nawet ostrzegania o denatalno\u015bci europejskiej poprzez pot\u0119pienie prawa zas\u0142on w sprawie aborcji i potrzeby europejskiej obrony przed ZSRR, chc\u0105c podkre\u015bli\u0107, \u017ce jego lista ma \u201eBy\u0142 jedynym, kt\u00f3ry promowa\u0142 i broni\u0142, w swoim programie (…) te niezast\u0105pione warto\u015bci chrze\u015bcija\u0144skiego Zachodu\u201d [[[ 24 ] . Antykommunist, wsp\u00f3\u0142pracowa\u0142 w okresie Wygnanie i wolno\u015b\u0107 Zwi\u0105zku obrony uciskanych lud\u00f3w (UDPO, zwanego od listopada 1961 r. International of Liberty) francusko-rosyjskiego dziennikarza Ars\u00e8ne de Gl\u00e9vitch (alias fran\u00e7ois de Romainville). Do\u0142\u0105cza tak\u017ce do World Antikomunistycznej Ligi (World Antikomunistyczna Liga lub WACL), powi\u0105zana z sekt\u0105 ksi\u0119\u017cyca, i zostaje przyjacielem antykomunistycznego dzia\u0142acza Suzanne Labin, WACL we Francji [[[ 25 ] . Podobnie jak ona, wyjecha\u0142 na Tajwan w 1975 roku, gdzie zosta\u0142 przyj\u0119ty przez nowego prezydenta, Yen Chia-kan [[[ 26 ] . Jest sekretarzem generalnym Mi\u0119dzynarodowej Konferencji Wojny Sowiet\u00f3w, za\u0142o\u017conego przez Labin [[[ 27 ] . Ten by\u0142y wojownik oporu jest bliski stowarzyszenia w obronie pami\u0119ci marsza\u0142ka P\u00e9taina (ADMP) w latach siedemdziesi\u0105tych i lat 80. XX wieku [[[ 28 ] . W 1984 r [[[ 29 ] . Polityczne zobowi\u0105zania tradycjonalistycznego katolika [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ] W ramach okupacji wsp\u00f3\u0142pracowa\u0142 do 1943 r. W odcinku m\u0142odych ludzi w tygodniu katolickim i G\u0142os francuski , za\u0142o\u017cony w Bordeaux i prowadzony przez Paula Lesourda. Ta gazeta atakuje mason\u00f3w i komunist\u00f3w [[[ 30 ] . Wsp\u00f3\u0142pracuje tak\u017ce w podziemnym okresowym \u015awiadectwo chrze\u015bcija\u0144skie , dalej odszed\u0142, gdzie jego przekonania decyduj\u0105 si\u0119 na przekonanie innych wsp\u00f3\u0142pracownik\u00f3w w tej gazecie. Kontynuowa\u0142 wsp\u00f3\u0142prac\u0119 przez pewien czas po wojnie, trzymaj\u0105c sekcj\u0119 kinematograficzn\u0105 [[[ trzydziesty pierwszy ] W [[[ 32 ] . Posiada r\u00f3wnie\u017c t\u0119 sekcj\u0119 w recenzji jezuit\u00f3w, Studia , Do wczesnych lat 50. XX wieku [[[ 33 ] . Staje si\u0119 katolickim pisarzem, kt\u00f3ry liczy si\u0119 ze swoimi ksi\u0105\u017ckami Bernadette i Lourdes (1953), Smery szatana (1959) lub Wielkie \u017cycie parafii kap\u0142ana ars (1961). W francusko-empiracyjnych wydaniach swojego przyjaciela Yvona Chotarda stworzy\u0142 i wyre\u017cyserowa\u0142 kolekcj\u0119 \u201eCatholic\u201d od 1959 r. Przez 15 lat. Obro\u0144ca tradycyjnej Mszy, rozpocz\u0105\u0142 z lat 60. XX wieku z energi\u0105 w wielkich debatach, kt\u00f3re porusza\u0142y \u015bwiat katolicki i francuskie spo\u0142ecze\u0144stwo w pe\u0142nej transformacji. Za\u0142o\u017cy\u0142 w 1963 roku z Pierre Debray i przewodniczy\u0142 klubowi Albert Camus [[[ 34 ] , szybko zmieni\u0142 nazw\u0119 klubu francuskiej kultury. By\u0142 w\u00f3wczas blisko katolickiego my\u015bliciela kontrrewolucyjnego Jean Ousset. W ten spos\u00f3b podpisa\u0142 w 1962 r. Odwo\u0142anie na jego korzy\u015b\u0107, podczas gdy zosta\u0142 zaatakowany przez duchownych i pozostawi\u0142 katolik\u00f3w, w kontek\u015bcie wojny algierskiej, wraz z marsza\u0142kiem Alphonse June, z genera\u0142a Maxime Weygand z pu\u0142kownika R\u00e9my, Henri Massis lub \u201e\u201d National \u201eMP dla Paris \u00e9douard Fr\u00e9d\u00e9ric-Dupont w szczeg\u00f3lno\u015bci [[[ 35 ] . W maju 1964 r. Bra\u0142 udzia\u0142 w pierwszym kongresie nowej organizacji Ousset w Sion w Szwajcarii. Potwierdza odmow\u0119 dialogu z komunistami, skrytykowa\u0142 \u201eChrze\u015bcija\u0144ski progresywizm\u201d i marksistowska infiltracja w \u015bwiecie katolickim i og\u0142asza publikacj\u0119 swojej powie\u015bci Nowi kap\u0142ani [[[ 36 ] . Nast\u0119pnie uczestniczy\u0142 w kongresach w Lozannie w 1966 i 1969 roku. Og\u0142osi\u0142 tak\u017ce swoj\u0105 powie\u015b\u0107 podczas debatu CEPEC w lutym 1964 r., Do kt\u00f3rej zosta\u0142 zaproszony przez swojego przyjaciela Yvona Chotarda do wyja\u015bnienia wynik\u00f3w swoich dochodze\u0144 w\u015br\u00f3d m\u0142odzie\u017cy. Jego powie\u015b\u0107 b\u0119dzie \u201eproces progresywizmu\u201d, powiedzia\u0142. Podczas konferencji oczernia \u201ezanieczyszczenie nauczania przez wirusa komunistycznego\u201d, \u201ebezwstydna i podst\u0119pna infiltracja marksizmu\u201d, jest oburzony, \u017ce Jean-Paul Sartre, kt\u00f3ry wed\u0142ug niego \u201eju\u017c \u017cy\u0142 za p\u00f3\u017ano\u00bb, albo w\u0142\u0105czony Program w szko\u0142ach, gdy przedstawiciele wielkich pr\u0105d\u00f3w my\u015bli nacjonalistycznej s\u0105 nieobecni, od \u00c9douard Drumont po Charlesa Maurras i L\u00e9ona Daudeta, od Maurice Barr\u00e8s po Jacques Bainville. Mistrzowie my\u015ble\u0107 o m\u0142odzie\u017cy powinni by\u0107 Georges Bernanos, Antoine de Saint-Exup\u00e9ry, Albert Camus, poniewa\u017c \u201ePied-Noir Albert Camus nie zapomnia\u0142 o swojej algierii\u201d, Henry de Montherlant i Robert Brasillach: \u201eM\u0142odzie\u017c dzisiejszej Hui nie jest Lucky: Robert Brasillach nie \u017cyje. Musieli\u015bmy wi\u0119c zabi\u0107 tego my\u015bliciela i tego poety! \u00bb. Ale nie Fran\u00e7ois Mauriac, poniewa\u017c \u201eupad\u0142 do rangi Thurif\u00e9raire\u201d [General de Gaulle] i jest zadowolony z \u201eobs\u0142ugi ko\u015b\u0107 uczelno\u015bci\u201d [[[ 13 ] . Jego powie\u015b\u0107 wydaje si\u0119 w trakcie okresu pojednanego. Intryga jego powie\u015bci odbywa si\u0119 w \u201eCzerwone przedmie\u015bcia\u201d z Pary\u017ca. Przedstawia m\u0142odego tradycyjnego i mistycznego ksi\u0119dza, Paula Delance i dw\u00f3ch wsp\u00f3\u0142czesnych kap\u0142an\u00f3w blisko komunist\u00f3w, kt\u00f3rzy nosz\u0105 golf ni\u017c kana\u0142 i sprzedaj\u0105 pos\u0105gi ko\u015bcio\u0142a parafialnego, kt\u00f3ry sta\u0142 si\u0119 bezu\u017cyteczny w ich oczach. W ten spos\u00f3b okre\u015bla nie\u0142adzie niekt\u00f3rych katolik\u00f3w zaskoczonych reformami liturgicznymi i duszpasterskimi Watykanu II [[[ 37 ] . Jego powie\u015b\u0107 odnios\u0142a sukces i budzi kontrowersje. Jest krytykowany przez ksi\u0119dza, ojca Michonneau, parafialny kap\u0142an z Belleville, w \u015awiadectwo chrze\u015bcija\u0144skie : \u201eTy, Monsieur de Saint-Pierre, nazywasz nas komunistycznymi kap\u0142anami, ale ma to narzuci\u0107 nasze najbardziej autentyczne kap\u0142a\u0144skie jelita do Cur\u00e9e des Dogs, kt\u00f3re kupi\u0105 twoj\u0105 ksi\u0105\u017ck\u0119 i uczt\u0119\u201d . Nast\u0119pnie uwa\u017ca\u0142 si\u0119 za znies\u0142awienia i prawie mia\u0142 miejsce proces dyrektora okresu, Georges Montaron [[[ 38 ] . Jest tak\u017ce krytykowany przez Gilberta Cesbron lub Pierre-Henri Simon, kt\u00f3ry uwa\u017ca, \u017ce \u200b\u200bjego ksi\u0105\u017cka jest \u201eWyzwanie dla ko\u015bcio\u0142a polegaj\u0105cego na wchodzeniu do wsp\u00f3\u0142czesnego \u015bwiata, aktualizuj\u0105c sformu\u0142owanie jego doktryny i stylu jego pasterskiego\u201d [[[ 39 ] . Nast\u0119pnie skar\u017cy\u0142 si\u0119 na ostracyzowanie przez cz\u0119\u015b\u0107 instytucji episkopatowych i katolickich, odpowiadaj\u0105c francuskim biskupom, oskar\u017caj\u0105c ich o naciskanie post\u0119powych katolik\u00f3w [[[ 40 ] . Krytykuje biskup\u00f3w w r\u00f3\u017cnych gazetach [[[ 41 ] . Francuski klub kultury, kt\u00f3rego przewodniczy, organizuje konferencje w Pary\u017cu, Hall of Horticulturalists w 7.. Powtarza odmow\u0119 dialogu z marksistami [[[ 42 ] , Daj pod\u0142og\u0119 do prawej katolik\u00f3w lewych katolik\u00f3w, takich jak Gustave Thibon lub Louis Salleron, z pomoc\u0105 klubu ksi\u0105\u017cki obywatelskiej, powi\u0105zanych z Jeanem Oussetem [[[ 43 ] . Te konferencje s\u0105 czasem burzliwe [[[ 44 ] . Uruchamia \u201eZadzwo\u0144 do biskup\u00f3w\u201d 9 lutego 1965 r \u201eDu\u017ca \u015blepa i g\u0142ucha \u015bciana biur i komitet\u00f3w\u201e episkopatowych \u201d [[[ 45 ] W [[[ czterdzie\u015bci sze\u015b\u0107 ] W [[[ 47 ] . Wsp\u00f3\u0142pracuje z tradycjonalistycznymi czasopismiami katolickami przeciwnymi komunistom i katolikom po lewej stronie, magazynie \u015awiat i \u017cycie autor: Andr\u00e9 Giovanni i recenzja Trasy De Madiran, krytykowany przez episkopat w 1966 roku i broni [[[ 48 ] . Pojawia si\u0119 tak\u017ce komitetowi redakcyjnemu Nowy cz\u0142owiek przez Marcel Cl\u00e9ment. Bierze udzia\u0142 w dw\u00f3ch spotkaniach w wzajemno\u015bci, w Kwiecie\u0144 1966 Z Ousset i Madiran [[[ 49 ] i 25 kwietnia 1967 . Ostatnim spotkaniem przewodniczy admira\u0142 Gabriel Aphan z Madiranem, Oussetem, Giovanni, Salleronem i Marcelem de Corte. Spotkanie ma na celu wykazanie, \u017ce \u201enie s\u0105 one ani izolowani w narodzie, ani mniejszo\u015bci w ko\u015bciele\u201d, zgodnie z wyrazem Madirana. Aphanus podkre\u015bla problem: \u201eTo ca\u0142a cywilizacja jest zagro\u017cona w jego umy\u015ble i w swoich strukturach\u201d [[[ 50 ] . Nast\u0119pnie publikuje testy, Gniew (1965) i Ci kap\u0142ani, kt\u00f3rzy cierpi\u0105 (1967), pot\u0119pianie zachowa\u0144 urz\u0119dnik\u00f3w i zabezpieczonych \u015bwieckich ( \u201eNaturalizm, modernizm, duch nieokre\u015blony w odniesieniu do Rzymu, polityka-religijne pobudzenie, praktyka amalgamatu i dialektyka, selektywna apostolat i brak mi\u0142o\u015bci, zaanga\u017cowanie w polityczn\u0105 i spo\u0142eczn\u0105 walk\u0119 w buncie zada\u0144 apostolskich, ikonoklastycznej furii, liturgicznej ekstrawagancji\u00bb ) I \u201eMarksistowska infiltracja w chrze\u015bcija\u0144skiej Francji\u201d [[[ 51 ] . Bra\u0142 udzia\u0142 w latach 1969\u20131977 w rajdzie t\u0142umika Ko\u015bcio\u0142a Pierre Debray, kt\u00f3ry wyci\u0105gn\u0105\u0142 dryfy ko\u015bcio\u0142a po konfiliacji [[[ 52 ] . W 1973 roku pot\u0119pi\u0142 w swojej ksi\u0105\u017cce Zniszcz ko\u015bcio\u0142y, ko\u015bcio\u0142y w niebezpiecze\u0144stwie Stan porzucenia niekt\u00f3rych ko\u015bcio\u0142\u00f3w we Francji i zach\u0119ca do ochrony francuskich tradycji i dziedzictwa. Nast\u0119pnie przewodniczy\u0142 Stowarzyszeniu Credo, za\u0142o\u017conym w grudniu 1974 roku [[[ 53 ] I \u0142\u0105czenie tradycjonalistycznych katolik\u00f3w. Z tym stowarzyszeniem i Andr\u00e9 Mignotem, jego sekretarzem generalnym, opublikowa\u0142 w 1976 roku Dym szatana , zbi\u00f3r zezna\u0144 pot\u0119piaj\u0105cych praktyki duchownych sprzecznych z tradycj\u0105. Sta\u0142a Rada Episkopatu wyczerpuje jej publikacj\u0119 [[[ 54 ] . Stowarzyszenie wcze\u015bniej zorganizowa\u0142o pielgrzymk\u0119 do Lourdes w 1976 [[[ 55 ] . Jest wtedy blisko tradycjonalistycznego biskupa M gr Lefebvre, zawieszony w czerwcu 1975 r., A jego seminarium EC\u00f4ne, odrzucone w maju 1975 r.: Zatwierdzi\u0142 utworzenie tego seminarium i towarzyszy\u0142 temu biskupowi w Rzymie w maju 1975 r. Za pielgrzymk\u0119, podczas kt\u00f3rej tradycyjna msza jest teraz obchodzona i w Fall of 1975 MGR Lefebvre przewodniczy\u0142 pielgrzymce Stowarzyszenia Credo w Lourdes [[[ 56 ] W [[[ 57 ] . Cosigne le 9 sierpnia 1976 List francuskich katolickich intelektualist\u00f3w (z Louisem Salleronem, Michelem Droitem, Jeanem Dutourdem, Henri Sauguet, pu\u0142kownik R\u00e9my, Michel Ciry, Gustave Thibon) zwr\u00f3ci\u0142 si\u0119 do papie\u017ca Paw\u0142a VI M gr Lefebvre i jego seminarium, w kt\u00f3rym o\u015bwiadczaj\u0105, \u017ce wierni \u201eNie rozpoznawali ju\u017c ich religii w niekt\u00f3rych liturgii i niekt\u00f3rych nowych pastor\u00f3w\u201d a tak\u017ce w \u201eKatechizm, kt\u00f3ry jest teraz nauczany ich dzieciom, z pogard\u0105 dla podstawowej moralno\u015bci, w herezjach wyznaczonych przez teolog\u00f3w s\u0142uchanych, w upolitycznieniu ewangelii\u201d [[[ 58 ] W [[[ 59 ] . Ale w ko\u0144cu pozostaje wierny Rzymowi i nie do\u0142\u0105cza do zwolennik\u00f3w M gr Lefebvre w ich podej\u015bciu. Og\u0142asza w \u015awit W sierpniu 1976 roku \u201e(Nie p\u00f3jdzie) w Lille\u201d We\u017a udzia\u0142 w zawieszonej masie pra\u0142atowej. I powiedzia\u0142 o nadziei \u201eMog\u0105 z\u0142agodzenie i zrozumienie, po stronie Ojca \u015awi\u0119tego w dotkliwo\u015bci. Mamy prawo w to uwierzy\u0107 M gr Lefebvre b\u0119dzie teraz w stanie rozr\u00f3\u017cni\u0107 Rad\u0119 – w tym sensie, \u017ce papie\u017c s\u0142yszy to s\u0142owo – i skandaliczne aplikacje, kt\u00f3re by\u0142y zbyt cz\u0119sto sk\u0142adane \u201d [[[ 55 ] . W 1977 r., Po pocz\u0105tkowej niech\u0119ci, popar\u0142 okupacj\u0119 Ko\u015bcio\u0142a Saint-Nicolas-Du-Chardonnenet [[[ 60 ] W [[[ sze\u015b\u0107dziesi\u0105t jeden ] . Wsp\u00f3\u0142pracuje w gazecie Tutaj , za\u0142o\u017cone w szczeg\u00f3lno\u015bci przez Jeana Madirana w 1981 roku [[[ 56 ] . Po doj\u015bciu do w\u0142adzy Fran\u00e7ois Mitterrand w 1981 roku, sprzeciwi\u0142 si\u0119 projektowi stworzenia \u201eWielka zunifikowana i \u015bwiecka us\u0142uga publiczna edukacji narodowej\u201d przenoszony przez lewic\u0119 i \u015bwieckie organizacje i minister socjalisty Alain Savary (Savary Bill), publikuj\u0105c w 1982 r. List otwarty do bezp\u0142atnych zab\u00f3jc\u00f3w szkolnych , z pomoc\u0105 Arnauda de Lassusa, dzia\u0142a\u0144 rodzinnych i szkolnych, z katolickiego miasta Jean Ousset. On chce \u201eShake\u201d katolicka opinia publiczna, kt\u00f3r\u0105 uwa\u017ca \u201eChloroform\u00e9\u201d i biskupi \u201eZnieczulenie\u201d I poka\u017c to \u201eM\u0119\u017cczy\u017ani u w\u0142adzy (…) s\u0105 destrukcyjnymi fanatykami warto\u015bci, kt\u00f3re szanujemy\u201d . Jego ksi\u0105\u017cka jest przeciwna \u201eSocialo-Comunists\u201d . Ten tradycjonalistyczny katolik nie kwestionuje wolno\u015bci religijnej i nie jest anty -semicki [[[ 62 ] . Nale\u017ca\u0142 do sojuszu Francji i Izraela i Ligi przeciwko rasizmowi i antysemityzmowi [[[ 63 ] W [[[ sze\u015b\u0107dziesi\u0105t cztery ] . Wsp\u00f3\u0142pracowa\u0142 w czasopisma Licra, Prawo do \u017cycia ; Ruch przeciwko rasizmowi i przyja\u017ani mi\u0119dzy ludami (MRAP), blisko komunist\u00f3w, skrytykowa\u0142 go Licra [[[ 65 ] . Syn Roman Wr\u00f3c\u0119 na skrzyd\u0142a or\u0142a , opublikowane w 1975 r., Opowiada o \u017cyciu \u017byd\u00f3w w latach 1934\u20131967, kt\u00f3ry przeprowadzi\u0142 si\u0119 do Jerozolimy; Jego ksi\u0105\u017cka domy\u015blnie pot\u0119pia antysemityzm [[[ 66 ] . Michel de Saint-Pierre by\u0142 rycerzem honoru i oddaniem suwerennego porz\u0105dku Malty. Rodze\u0144stwo [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ] Jego \u017cona Jacqueline zmar\u0142a Pierwszy Jest Sierpie\u0144 2018 w wieku 98 lat. Maj\u0105 pi\u0119cioro dzieci. Michel de Saint-Pierre jest ojcem dziennikarza i kobiety z list\u00f3w Isaure de Saint Pierre. Brali udzia\u0142 w 1978 roku w programie Apostrofy Bernard Pivot, na temat tematu Nie wychodzi z rodziny [[[ sze\u015b\u0107dziesi\u0105t siedem ] . Jest szwagrem giscardia\u0144skiego polityka Michela Poniatowskiego [[[ 68 ] . Rzymianie [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ] Pisarze , 1957, Calmann-L\u00e9vy Smery szatana , 1959, Calmann-L\u00e9vy Nowi arystokraci , 1960, Calmann-L\u00e9vy B\u00f3g powstrzymuje ci\u0119 przed kobietami , 1961, Deno\u00ebl – Grand Prix de la Nouvelle Nowi kap\u0142ani , 1964, okr\u0105g\u0142y st\u00f3\u0142 Miliarder , 1970, Grasset Oskar\u017cony , 1972, Grasset Zniszcz ko\u015bcio\u0142y, ko\u015bcio\u0142y w niebezpiecze\u0144stwie , 1973, prowadzenie Wr\u00f3c\u0119 na skrzyd\u0142a or\u0142a , 1975, okr\u0105g\u0142y st\u00f3\u0142 Pasja ojca Delance , 1978, okr\u0105g\u0142y st\u00f3\u0142 Laurent , 1980, Grasset Doktor Erikson , 1982, Grasset Podw\u00f3jna zbrodnia impasu Salomona , 1984, prowadzenie \u0179r\u00f3d\u0142o i morze , 1986, okr\u0105g\u0142y st\u00f3\u0142 Veld Riders , 1986, Albin Michel \u015arodek lata , 1987, Albin Michel Testowanie [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ] W\u0119drowny , 1938, Aubanel Tales for Sceptics , 1945, Henri Lefebvre Miesi\u0105c, kata siebie! , 1949, Gallimard Bernadette i Lourdes , 1953, okr\u0105g\u0142y st\u00f3\u0142, nowy losowanie Luty 1958 – Nagroda Montyon z 1954 r. Z akademii francuskiej Skarb Turcji (z Robertem Mantranem), 1959, Arthaud Pan Vincent , 1960, Castermann [[[ 70 ] Nowa rasa , 1961, okr\u0105g\u0142y st\u00f3\u0142 Wielkie \u017cycie parafii kap\u0142ana ars , 1961, Gallimard Szko\u0142a przemocy , 1962, okr\u0105g\u0142y st\u00f3\u0142 Wybrze\u017ce Normana , 1963, okr\u0105g\u0142y st\u00f3\u0142 Zarzut o amnesti\u0119 , 1963, nowy duch Gniew , 1965, okr\u0105g\u0142y st\u00f3\u0142 Ci kap\u0142ani, kt\u00f3rzy cierpi\u0105 , 1966, okr\u0105g\u0142y st\u00f3\u0142 By\u0142em w Fatima , 1967, okr\u0105g\u0142y st\u00f3\u0142 Dramat Romanowa , 1967, dwa tomy, Robert Laffont M\u0142odzie\u017c i mi\u0142o\u015b\u0107 , 1970, prowadzenie Monsieur de Charette, Knight of the King , 1977, okr\u0105g\u0142y st\u00f3\u0142 – cena nowego ko\u0142a List otwarty do bezp\u0142atnych zab\u00f3jc\u00f3w szkolnych , 1982, Albin Michel Pod s\u0142o\u0144cem Bo\u017cym , Lead, 1984 Teatr [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ] Kino [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ] Przedmowa [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ] W sprawie poszukiwania zielonego dzia\u0142u , Kolekcja wierszy Oliviera Kervella 1955: Arystokraci , Film Denys de la Patelli\u00e8re z Pierre Fresnay, Brigitte Auber, Fran\u00e7ois Gu\u00e9rin i Georges Descri\u00e8res 1961: Nowi arystokraci , Film Francisa Rigauda z Paulem Meurisse, Mari\u0105 Mauban, Michel Galabru i Mireille Darc 1973: Pisarze , Film telewizyjny Roberta Gueza z Pierre Fresnay, Jean Barney, Sylvie Milhaud, Yvonne Clech i Nicole Maurey 1974: Oskar\u017cony , telewizyjna opera mydlanna Pierre Dutoas z Fran\u00e7ois Perrot, Anne Saint-Mor, Bruno Pradal i Catherine Lafond 1976: Miliarder Film telewizyjny Roberta Gueza z Renaud Mary, Odile Versois, Marie-Georges Pascal i Jacques Monod Denise Bourdet, Michel de Saint-Pierre , Na kr\u00f3tkich spotkaniach, Pary\u017c, Grasset, 1963 Jean Paulhac, Michel de Saint Pierre , La Table Ronde, 1972 Jean de la varende, Listy do Michel de Saint Pierre , Editions Herv\u00e9-Anglard, 1983 Kolektyw, Michel de Saint Pierre: \u015awiadek swoich czas\u00f3w , Bertout, 1997 Dokumenty osobiste Michela de Saint-Pierre s\u0105 przechowywane w archiwach krajowych pod wybrze\u017cem 664AP [[[ 71 ] . \u2191 ‘ https:\/\/www.siv.archives-nationales.culture.gouv.fr\/siv\/pog\/fran_pog_05\/p-41ejp8ptf-fe4k72zgj5rh \u00bb  \u2191 Pisownia Saint-Pierre, kt\u00f3ra jest jego aktem urodzenia, jest napotkana w niekt\u00f3rych jego publikacjach, szczeg\u00f3lnie na ok\u0142adkach kilku jego ksi\u0105\u017cek. Niemniej jednak zwykle istnieje pisownia nazwy bez \u0142\u0105cznika, wybrana przez osob\u0119 zainteresowan\u0105 jako nazwisko, w szczeg\u00f3lno\u015bci przez Zaproszenie na \u015blub od ich syna .  \u2191 A B C i D National Archives, Michel de Saint-Pierre Fund: Biograficzne zawiadomienie  \u2191 A B i C Kolektyw, Michel de Saint Pierre: \u015awiadek swoich czas\u00f3w , Bertout, 1997  \u2191 Andr\u00e9 Halimi, 36 pisarzy i ich 4 prawdy , Hachette  \u2191 \u015awiat , 28 maja 1955 r.  \u2191 \u015awiat , 24 wrze\u015bnia 1959  \u2191 L\u00e9opold S\u00e9dar Senghor, opublikowany w Dakar 13 stycznia 1983 r.  \u2191 Patrick Louis, Historia rojalist\u00f3w: od wyzwolenia do wsp\u00f3\u0142czesno\u015bci , J. Grancher, 1994, P. 39  \u2191 Zauwa\u017c na Michel Vivier  \u2191 \u015awiat , 17 grudnia 1960  \u2191 \u015awiat , 6 stycznia 1961  \u2191 A et b Chiers du Cepec , n \u00b0 25  \u2191 A et b Jean-Paul Gautier, Ekstremalne prawo we Francji: od 1945 r. Do wsp\u00f3\u0142czesno\u015bci , Syllepse, 2017  \u2191 \u015awiat , 13 Mars 1965 W Ibid., 18 Mars 1965  \u2191 \u015awiat , 30 wrze\u015bnia 1965  \u2191 Henry Coston (re\u017c.), \u201eJedena\u015bcie lat nieszcz\u0119\u015bcia\u201d, Odczyty francuskie , Kwiecie\u0144 1970  \u2191 \u015awiat W Pierwszy Jest Listopad 1967  \u2191 \u015awiat , 21 czerwca 1987  \u2191 \u015awiat dyplomatyczny , Stycze\u0144 1977, P. dziesi\u0119\u0107  \u2191 H. P. Gautier, Skrajne prawo we Francji od 1945 r. Do dnia dzisiejszego W P. 346 , Coll. Z\u0142a pogoda, Syllepse, Pary\u017c (ISBN 9782849505700 ) .  \u2191 \u015awiat , 26 kwietnia 1979 W Ibid., 28 Avril 1979 W Ibid., 8 1979 W Ibid., 18 maja 1979 r., \u201eEkstremalne prawo uczyni do publiczno\u015bci listy unii francuskiej dla Eurodroite des Patrys\u201d W Ibid., 25 maja 1979 r., \u201eEkstremalne prawo rezygnuje z przesy\u0142ania listy\u201d .  \u2191 Fr\u00e9d\u00e9ric Charpier, Pokolenie zachodnie , Seuil, 2005  \u2191 \u015awiat , 23 czerwca 1979 r., M. de Saint-Pierre, \u201eFree Opinie: biedna Europa!\u201d  \u2191 S. Labin, G\u0142owa pe\u0142na ksi\u0105\u017cek , W Michel de Saint Pierre: \u015awiadek swoich czas\u00f3w , Bertout, 1997, P. 171 .  \u2191 taiwantoday.tw, Pierwszy Jest Grudzie\u0144 1975  \u2191 Rocznik organizacji mi\u0119dzynarodowych , 1983, \u201eWacl: nowy awatar Brune International?\u201d “, Jedno\u015b\u0107 , 20 Mars 1983  \u2191 \u015awiat , 14 listopada 1978 r. \u201ePrzed grobowcem Philippe P\u00e9tain\u201d W Ibid., 5 382  \u2191 G\u00e9raud Durand, Dochodzenie w sercu frontu krajowego , Jacques Grancher, 1996, Jean-Christophe Cambad\u00e9lis, \u00e9ric Osmond, Capardian France: A Political History of the Extreme Right , Lead, 1998  \u2191 Jacques duquesne, Francuscy katolicy pod okupacj\u0105 , Grasset, 2014  \u2191 Hommenouveau.fr, Philippe Maxence, \u201eMichel de Saint Pierre: powie\u015bciopisarz w Fight of the Faith\u201d, 17 sierpnia 2017  \u2191 Kolektyw, Michel de Saint Pierre: \u015awiadek swoich czas\u00f3w , Bertout, 1997, P. 51  \u2191 Zobacz zbi\u00f3r tego okresu w BNF\/Gallica  \u2191 \u015awiat , 25 maja 1963 r.  \u2191 Czasownik , N \u00b0 9-19, 1962, s. 1. 127 .  \u2191 Arkusz opinii Valais , 5 maja 1964, P. 11  \u2191 Cytat: \u201eDzisiaj\u201e moda \u201djest religi\u0105 bez rygor\u00f3w i bez kary, w kt\u00f3rej sama poj\u0119cie grzechu usun\u0119\u0142aby si\u0119, gdzie zdania wspomniane przez Starego Testamentu rozcie\u0144cza\u0142yby ewangelia\u201e ripolin bleu \u201d. \u00bb\u00bb  \u2191 \u015awiat , 31 pa\u017adziernika 1964 W Nowy obserwator , 14 stycznia 1965 r., \u201eKo\u015bci\u00f3\u0142 i czerwone przedmie\u015bcia\u201d, P. 8-9 ( Przeczytaj stron\u0119 online 8 W Przeczytaj stron\u0119 online 9  [PDF] ): Louis Salleron, Mgr Rodhain, Mgr Ducaud-Bourget, Madiran, Debray, Michel de Penfentenyo, z katolickiego miasta Jean Ousset, Jacques Tesssier de la Cftc by\u0142 planowany jako \u015bwiadkowie procesu i prawnik dla Saint-Pierre Me Jean Mean -Marc varaut  \u2191 David O’Connell, Powie\u015b\u0107 katolicka we Francji, od Innocents of Paris (1944) po Gilberta Cesbron po nowych kap\u0142an\u00f3w Michela de Saint-Pierre (1964) , w Notatniki aief , 1993, n \u00b0 45  \u2191 Olivier Landron, Po prawej stronie Chrystusa , Editions Du Cerf, 2015  \u2191 Pary\u017c-naci\u015bnij nieprzerwanie , 21 kwietnia 1966 r. \u201ePytania, kt\u00f3re nale\u017cy zada\u0107 w MGR Veuillot\u201d  \u2191 \u015awiat , 30 kwietnia 1966 r. \u201ePan Michel de Saint-Pierre: dialog z marksistami jest niebezpieczny\u201d  \u2191 \u015awiat i \u017cycie , N \u00b0 152, stycze\u0144 1966, nr 163, grudzie\u0144 1966  \u2191 Pary\u017c-naci\u015bnij nieprzerwanie , 11 marca 1966 r., \u201eJezuici Hu\u00e9s i traktaty Judasza\u201d  \u2191 Michel de Saint-Pierre, Pod s\u0142o\u0144cem Bo\u017cym , Lead, 1984  \u2191 Michel de Saint Pierre: \u015awiadek swoich czas\u00f3w , Bertout, 1997, P. 232  \u2191 Etienne Fouilloux, dzie\u0144 po radzie lub pocz\u0105tku kryzysu?  \u2191 Pary\u017c-naci\u015bnij nieprzerwanie , 30 czerwca 1966 r., M. de Saint-Pierre, \u201eNie znam s\u0142owa fundamentalist\u201d  \u2191 Nowy obserwator , 6 lipca 1966 r.  \u2191 Trasy , Czerwiec 1967, n \u00b0 114, \u015awiat i \u017cycie , n \u00b0 168, mai 1967  \u2191 Pokrywa Gniew  \u2191 Thibaud Chalmin, Romans ko\u015bcielny: pocz\u0105tki okupacji Saint-Nicolas-Du-Chardonnet (27 lutego-4 lipca 1977) , Paris-Sorbonne University, magisterka, 1994, P. 119   \u2191 \u015awiat , 23 stycznia 1975 r. \u201eNowe Stowarzyszenie Credo planuje zgromadzi\u0107 tradycjonalistycznych katolik\u00f3w r\u00f3\u017cnych trend\u00f3w\u201d  \u2191 \u015awiat , 10 grudnia 1976  \u2191 A et b \u015awiat , 15 pa\u017adziernika 1976 r. \u201eStowarzyszenie Credo chce pom\u00f3c biskupom w dostrze\u017ceniu\u201e skandalicznych wniosk\u00f3w \u201d, kt\u00f3re s\u0105 wykonane z rady\u201d  \u2191 A et b Jeanne favret-saada, Ranny wra\u017cliwo\u015bci religijne: chrze\u015bcijanizm, blu\u017anierstwo i kino, 1965\u20131988 , Fayard, 2017  \u2191 Ina.fr, ekstrakt z anteny, 27 maja 1975 r.: Mass Report ” okrutny ” Celebred przez MGR Lefebvre w ruinach Bazyliki \u015awi\u0119tego Maxence’a w Rzymie, z wywiadem z M. de Saint-Pierre  \u2191 List z 9 sierpnia 1976  \u2191 Denis Pelletier, Kryzys katolicki: religia, spo\u0142ecze\u0144stwo, polityka we Francji (1965\u20131978) , Payot, 2002, P. 198  \u2191 Thibaud Chalmin, otwarty. Cit., P. 119-123   \u2191 \u015awiat , 5 kwietnia 1977 r., \u201ePi\u0119\u0107 tysi\u0119cy tradycjonalist\u00f3w w Saint-Nicolas-Du-Chardonnet\u201d  \u2191 Olivier Landron, Po prawej stronie Chrystusa , NA. Cit.  \u2191 Jean-Yves Camus i Ren\u00e9 Monzat, Prawa krajowe i radykalne we Francji: krytyczny repertuar , Lyon, Lyon University Presses, 1992 , 526 P.  (ISBN 2-7297-0416-7 ) W P. 174 .  \u2191 \u015awiat , 14 czerwca 1979 W Ibid., 21 czerwca 1987  \u2191 Prawo i wolno\u015b\u0107 , Listopad 1972 r. \u201eNie rozpoznawalny stary przyjaciel\u201d, P. 28 W Tam\u017ce, wrzesie\u0144 1979, P. 14  \u2191 Studia , Sierpie\u0144 1975 r  \u2191 \u201eNie wychodzi z rodziny\u201d W Apostrofy 26 maja 1978 r.  \u2191 Michel de Saint-Pierre napisa\u0142 w swojej przedmowie do ksi\u0105\u017cki Michela Poniatowskiego, Historia Rosji w Ameryce i Alasce : \u201eAutorem tej ksi\u0105\u017cki jest m\u00f3j szwagier. A bardziej przyjaciel \u201d (cytowany przez Thibaud Chalmin, op. Cit., P. 17  \u2191 Przewodnik filmowy Jean Tulard, tom 1. Kolekcja Bouquins Laffont March 2002  \u2191 Pan Vincent  \u2191 Archiwa narodowe: Prezentacja archiw\u00f3w 664AP – Inwentaryzacja archiw\u00f3w 664AP – Michel de Saint -Pierre Funds  Powi\u0105zane artyku\u0142y [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ] Linki zewn\u0119trzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]  "},{"@context":"http:\/\/schema.org\/","@type":"BreadcrumbList","itemListElement":[{"@type":"ListItem","position":1,"item":{"@id":"https:\/\/wiki.edu.vn\/all2pl\/wiki27\/#breadcrumbitem","name":"Enzyklop\u00e4die"}},{"@type":"ListItem","position":2,"item":{"@id":"https:\/\/wiki.edu.vn\/all2pl\/wiki27\/michel-de-saint-pierre-wikipedia\/#breadcrumbitem","name":"Michel de Saint Pierre – Wikipedia"}}]}]