Jean-Pierre Lemaire-Wikipedia
Homonimiczne artykuły patrz Lemaire.
Jean-Pierre Lemaire (2007)
Narodziny | |
---|---|
Główna działalność |
Poeta, profesor listów |
Rozróżnienia |
Grand Prix francuskiej akademii dla całej swojej pracy |
Gatunki |
poezja liryczna |
---|
Jean-Pierre Lemaire , urodzony W Sallanches, w Haute-Savoie, jest francuskim poetą.
Dzieciństwo [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Syn inżyniera SNCF spędził dzieciństwo na północy Francji, w pobliżu granicy Belgijskiej, której ma żywą pamięć, mimo że prawie nigdy do niego nie wrócił. Ale dla niego Północ stanowi kamień węgielny tego, czym było pewne autentyczne życie, że w rzeczywistości będzie miał „nie żyć”. Był przedmieściem robotniczym, gdzie pamięta rój mężczyzn i kobiet na utwardzonych ulicach, lokomotywy naprawione w warsztatach, które skierował jego ojciec. Wielki dom z trawnikiem, który wówczas żyli, został oddzielony od warsztatów ścianą, którą jego ojciec każdego wieczoru i każdego ranka przekraczał.
„Czasami mówię mi, że w pewnym sensie istniało prawdziwe życie, którego nie mogłem rozpoznać, kiedy mi dano mi, ale kiedy okresowo wracam pamięć… trochę jak widelec strojenia. […] Zasadniczo to tak, jakby światowy świat, zwykły świat, był po drugiej stronie ściany [[[ Pierwszy ] . »
Pierwsze odczyty [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Jean-Pierre Lemaire nie pamięta, że jako dziecko był bardzo wielkim czytelnikiem. Czytanie i każda forma literatury są dla niego najpierw stosunkowo drugorzędne. Następnie czci Beethovena, uczy się fortepianu i chce zostać muzykiem. Jeśli czyta, nie ma pojęcia tworzenia kultury literackiej, w różny sposób Wybór czytelnika Digest , historie niemieckich okrętów podwodnych, niż niektóre bardziej klasyczne teksty. Corneille bardzo go oznaczył, gdy był na trzecim i drugim miejscu. Mniej więcej w tym samym czasie jego matka przedstawiła go do teatru Claudela; Jest oszołomiony wersją dla sceny Satynowy but . Werset Claudélian, zwolniony z rymu i oparty na oddychaniu, paradoksalnie pogodzi go z ideą wersetu, ponieważ oferuje mu możliwości, nie podobne, ale bliskie oferowanemu przez muzykę.
„Rozczarowalibyśmy dziecko, nastolatkę, którą byłem i który marzył o byciu muzykiem, przewidując go, że napisze wiersze. Kiedy konieczne było wybór, a raczej zdać sobie sprawę, że wybór został już dokonany, poezja wydawała mi się gorsza. […] Wziąłem poezję jako sposób na tworzenie muzyki z tymi ciężkimi, obszernymi nutami, z tym, co prawie, z tym życiem, które piosenka słów podnosi tak mocno [[[ 2 ] . »
Początki w literaturze [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Po jego maturce postanowił podążać za Hypokhâgne i khâgne w Lycée Louis-le-grand w Paryżu, wszedł do École Normale Supérieure (Letters 1969) i uzyskał agregację klasycznych liter. Następnie wykonał służbę wojskową w marynarce wojennej. W wieku dwudziestu czterech kryzysów, po duchowym kryzysie, stał się ostatecznie świadomy swojej katolickiej wiary i zaczął pisać swoje pierwsze prawdziwe wiersze, które opublikował w Gallimard w 1980 roku pod sponsorowaniem Jeana Grosjeana w trzecim Poezja . Jednak rękopis jego pierwszej kolekcji, Marginesy dnia , odmówiono przez Gallimarda i progu, jest przekazywany przez Pierre’a Ostera na młodego genewy dyrektora recenzji Piękne litery , Florian Rodari, który następnie stara się znaleźć dom wydawniczy, którego Dogana, którego Marginesy dnia jest zatem pierwszym tytułem. Pisanie Jean-Pierre Lemaire z chrześcijańskiej inspiracji, ale zawsze pragnąc przerobić Baudelairian Krok miłości do śmiertelnych rzeczy, zostało natychmiast pochwalone w NRF Philippe Jaccottet jako wydarzenie: „Słyszę głos całkowicie pozbawiony vibrato, cudownie przyznany prostym, bliskim i trudnym świecie, o którym mówi i że spokojnie próbuje, cierpliwie uczynić trochę bardziej porowatym dla światła. Z skromnością tonu, poprawnością, ale także delikatnością (bez cienia sentymentalizmu lub rynien), której nie słyszałem w poezji francuskiej od Supervielle, która lubiłaby tę książkę nieskończenie. »»
Uznany poeta [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Odtąd większość jego kolekcji wydawała się Gallimardowi.
Jean-Michel Maulpoix uważa go za „jeden z tych poetów, u których echo podwójnego należącego do bluźnierstwa i świętego [[[ 3 ] »!
Żonaty z Fanchonem, Bordeaux, ma trzy córki. Do 2014 r. Był profesorem listów w Khâgne w Henri-IV High School w Paryżu i Sainte-Marie de Neuilly. Jest członkiem jury ceny etiofilskiej, a także nagrody Mallarmé.
Poezja
- Marginesy dnia , La Dogana, 1981, Reed. 2011 zwiększony przez posłuństwo Philippe’a Jaccottet)
- Exodus i chmura, a następnie kamienie w głosie , Gallimard, 1982, wyczerpany
- Wizytacja , Gallimard, 1985, wyczerpany . (Cena Max-Jacob)
- Obrzezane serce , Gallimard, 1989
- Cape Chemin , Gallimard, 1993
- Annonciade , Gallimard, 1997, wyczerpany
- Wnętrze świata , Redaktor Cheyne, 2002
- Ludzka postać , Gallimard, 2008
- Zrobić miejsce , Gallimard, 2013
- Kraj stojący za łzami (Wybrane wiersze), Gallimard, kolekcja „Poezji”, 2016
Esej na temat poetyckiego doświadczenia:
- Śnieg , Bayard, 2008
Preface lub postfaces:
- Jessica Powers, Miejsce blasku (Wiersze wybrane i przetłumaczone z angielskiego przez Gérard Pfister), dwujęzyczne, Cahiers D’Arfuyen, N ° 52, 1989
- Bruno Berchoud, Cień Walkera , Le Bleu, 1998
- Matyas varga, Grawerowanie skalne , Tłumaczenie Lorand Gaspar i Sarah Clair, Kolekcja dwujęzyczna, Le Passeur, 1998
- Jean Racine, Duchowe hymny i inne wiersze , Poezja/Gallimard, 1999
- Syn Philippe, Liturgia sezonów , Le Castor Astral, 2001
- Judith Chavanne, Słodka jałmużna , Editions Empreintes, 2001
- Anne-Lise Blanchard, Biały dzień , Edition Word Bag, 2004
- Paul Guillon, Ukryte życie Do Sun, 2007
- Marie-Ange Sebasti i Monique Pietri, fotograf, Efemeryczne miasta , Redaktor Jacques André, 2007
- Gérard Bocholier, Psalmy pięknej miłości Do Sun 2010
- Bernard Perroy, Drżąca radość Do słońca, 2012
- Alena Meas, Filary , À Versse / Literary Salon, 2012
- Emmanuel God, Książę , Desclée de Brouwer, 2012
- Pascal Boulanger, Umieranie nie wystarczy mi , wyd. de Corlevour, przegląd Teraz W .
Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Uwagi:
- Philippe Jaccottet, „Jean-Pierre Lemaire: The Margins of the Day”, NRF W .
- Lionel Ray, „Jean-Pierre Lemaire: The Margins of the Day”, Ogień , n ° 7, 1982; „Jean-Pierre Lemaire: The Exodus and the Cloud, a następnie kamień w głosie”, NRF W .
- Jean-Michel Maulpoix, „A Writing of Pier-Snow”, Literackie dwa tygodnie , 16- .
- Alain Bosquet, „Powrót do prostoty: Jean-Pierre Lemaire”, Świat W .
- Pierre Chappuis, „An Imaginative Innocence” (2001), zajęty Niepewność , José Corti, 2003.
Studia:
- Jean-Louis Backès, „Myth and Identification in the Poetry of Jean-Pierre Lemaire”, Jednorożec , N ° 55, 2000.
- Marie-Claire Bancquart, „Jean-Pierre Lemaire”, Poezja we Francji od surrealizmu do współczesności , Elipsy, 1996.
- Michel Collot, „Liryzm i rzeczywistość”, Literatura , N ° 110, 1998.
- Philippe DeLaveau ”z nowego słowo pedretis : Jean-Pierre Lemaire i Paul de Roux ”, Poezja francuska na przełomie lat 80. , José Corti, 1988.
- Pierre Oster, „chrześcijański szczep”, Sense Notebooks , N ° 8, 1998.
- Marie-Ange Sebasti, „Bio-bibliograficzne badania Pochwała . XCV. Jean-Pierre Lemaire ”, Pochwała , n ° 134, .
- Amaury Nauroy, „Znalazłeś dystans”, Revue de Belles-Lettres , N ° 1, 2011.
Kolektyw:
- rewia Tra-rejectsoires , n ° 2, Plik Jean-Pierre Lemaire (Guy Goffette Texts, Paul de Roux, Gérard Noiret, Gérard Pfister, Pierre Oster, Philippe Jaccottet, Philippe Delaveau, Pierre Chappuis, Pierre-Alain Test, Philippe Mac Leod, Aude Préta de Beaufort, Pascal Riou, Marie-Claire Bancquart, Paul Demont, Jean-Marc Sourdillon, Lorand Gaspar; wywiad z Olivier Gallet), .
Wywiady:
- „The Voice of Silent Things”, wywiad z Jean-Pierre Lemaire, przeprowadzony przez Lise Favard i Irène Gayraud, Poezja rykochetowa , n ° 2, .
Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
- Wywiad z Olivier Galet, 10 września 2004
- Muzyka ludzka, Kolekcja , Wrzesień 1986, s. 1 161-162.
- Jean-Michel Macpoix, Literackie dwa tygodnie , Czerwca 1982 r.
Recent Comments