Trendraktor – Wikipédia
Artykuł w Wikipedii, Free L’Encyclopéi.
I para jest samolotem z trzema reaktorami dla jego napędu. 2 konfiguracje są ogólnie oferowane:
- Reaktor pod każdym skrzydłami i ostatni reaktor na tylnym napełnieniu.
- 3 reaktory znajdują się w momencie urządzenia.
Dodanie trzeciego reaktora do swetra stanowiło poważne wyzwanie dla projektantów. Dodanie dwóch silników, aby przejażdżka byłaby Quadrireactor, byłaby prostsza, ale koszty operacyjne i waga czwartego silnika doprowadziły do zaprojektowania Caror.
Podobnie jak większość nowoczesnych samolotów liniowych, reaktor jest ustalony pod każdym skrzydłem (lub po każdej stronie kadłuba jak na Boeing 727). W DC-10 i MD-11 trzeci silnik znajduje się poza kadłubem, pod dryfowaniem ogona. Push jest zatem odrzucany bezpośrednio za silnikiem, powyżej kadłuba. W Lockheed L-1011 Tristar i Boeing 727 trzeci reaktor znajduje się w kadłubie. Aby dostarczyć silnik powietrzny, otwór luki znajduje się z przodu dryfu ogona. Push jest zatem odrzucany za silnikiem, za kadłubem.
Te dwie koncepcje trójstronne mają swoje zalety i wady. Ułóż silnik pod dryfowaniem ogona, poza urządzeniem, powyżej kadłuba (DC-10 i MD-11), oferuje wzmocnienie mocy i prędkości, ponieważ silnik nie jest ukryty, ale narażony na otoczenie. Z drugiej strony destabilizuje urządzenie, biorąc pod uwagę szkic spowodowany przez reakttor. Podczas układania silnika w ogonie (Boeing 727 i Lockheed L-1011 Tristar) oferuje lepszą stabilność, ale mniejszą moc i prędkość, ponieważ rozmiar kadłuba ogranicza rozmiar silnika, a powietrze musi podążać przed przednią kanałą „dotrzeć do dmuchawy.
Dodanie trzeciego reaktora oznacza wzrost urządzenia. Zatem dodanie trzeciego silnika polega na wzmocnieniu środka lądowania (czasem nawet instalacji dodatkowych kół) i zmiany położenia skrzydeł z powrotem, aby skorygować środek ciężkości urządzenia niezrównoważonego przez trzeci silnik. Dryf ogona należy również zmienić położenie. W płaszczyznach podobnych do MD-11 dryf ogona musi zostać podniesiony, aby zrobić miejsce dla silnika i zapewnić kontrolę koronki płaskiej. W płaszczyznach podobnych do Boeinga 727 dryf ogona musi zostać upadł, aby zrobić miejsce na wlot powietrzny.
Produkcja strojenia samolotu drastycznie spadła z lat 80. XX wieku, wraz z przybyciem biratorów, droższym paliwem i tańszym w utrzymaniu, w segmentach średnich i długich. Biorąc pod uwagę wyjątkowo niski wskaźnik niepowodzenia nowoczesnych silników i biorąc pod uwagę ich moc wystarczająco wysoką, aby uniknąć posiadania trzech silników, pracownicy zwykle znikają na korzyść treści, z wyjątkiem bardzo dużych urządzeń, takich jak Airbus A380 lub Boeing 747, które mają cztery reaktory . Ponadto standardy certyfikacji ETOPS wymagają obecności obezwładnionych reaktorów, aby umożliwić potomkom nadal latać jednym silnikiem w przypadku rozpadu jednego z nich.
Jednym z wad trireaktorów jest trudność w pozycjonowaniu trzeciego reaktora centralnego [[[ Pierwszy ] . Położony na wysokości na środku samolotu, reaktor centralny jest trudniejszy do uzyskania. Wreszcie trudność w montażu i konserwacji sprawia, że projekt jest droższy.
Trzy system reaktorów miał godzinę chwały pod koniec lat 70. i na początku lat 80. XX wieku. W tym czasie był to główny system używany w amerykańskich liniach lotniczych. W latach 1985–2003 liczba działających pracowników spadła z 1488 do 602 jednostek, a jednocześnie biry były więcej niż czterokrotnie [[[ 2 ] .
Niektóre przykłady pracowników:
Badano wersję wersji Boeinga 747 o nazwie 747-300, ale nigdy nie sprzedawana jest z powodu problemu turbulencji spowodowanego określoną formą górnego mostu 747.
Recent Comments