Ado Chale – Wikipedia

Ado Chale (żaden Adolphe Pelser W Molenbeek-Saint-Jean w 1928 r.) Jest belgijskim artystą.

Teen Chale urodził się w 1928 roku ^{[[[ Pierwszy ]} .

Ferronier w trakcie treningu kierował się do drukowania ekranu reklamowego na emaliowanym arkuszu w latach 50. XX wieku.

Odkrył mineralogię dzięki podróży do Niemiec.

Jego żona Gemmologolog, Hugiete Schaal (Esch-Sur-Alzette, 21/12/1929-Brussels, 28.02.2011) otworzyła galerię „Chale” Rue de Livourne w Brukseli w 1961 roku.

Następnie galeria ustanowiła, w latach 1965–1985, przy 117 Avenue Louise (Bruksela). W hotelu głównym są tam wystawiane i sprzedawane, którego fasada w punkcie diamentów jest spowodowana ceramistą Pierre Culot, oryginalnym dziełem mebli w szlachetnych, rzadkich i cennych materiałach, w wystroju zaprojektowanym przez architekta André Jacqmain.

Bardzo szybko Hugieette Chale uznał się za jedną z wpływowych postaci dekoracji i galerii sztuki w Brukseli. W latach siedemdziesiątych Hugiete Chale odegrał przeważającej roli w produkcji i rozpowszechnianiu dzieł belgijskiego rzeźbiarza Oliviera Strebelle (1927). Rue de Livorn znajdujemy również, a następnie o 117 na Avenue Louise, biżuterię belgijskiego rzeźbiarza złota, ze szkoły Maredsous, Émile Souply (1933), takiej jak niemieckiej twórcy jak Hadfried Rinke (1933), Heinrich Wildt lub Gudrun Laves .

W 1967 r. Architekt Henri Montois (1920-2009) dowodził Chale 25 niskimi tabelami inkrustowanymi z zapaleniem Marcsa na rozwój Brukseli Hilton, Blv z Waterloo. W przypadku Montreal Universal Exhibition, w tym samym roku, na prośbę architekta André Crivelli, wyprodukował w tym samym materiale mapę CEE o wartości ponad 10 m² dla pawilonu Euratom.

Podczas oficjalnej wizyty miesiąca Maj 1971 , Prezydent Francji Georges Pompidou jest oferowany przez parę królewską stolik kawowy w brązie i pastilom Malachite, osobiście wybranym przez belgijskich suwerenów w galerii Avenue Louise.

Rozwój dla Luksemburg Grands Dukes autorstwa Hugeette Chale w ich rezydencji Colmar-Berg odniósł wizytę pary prezydenckiej w Belgii. W biurach przemysłowca Alberta Frère w Charleroi i biegacza samochodu Jacky’ego Ickxa w Walloon Brabant, dwa pierwsze brązowe tabele zainstalowane na początku lat siedemdziesiątych.

Tacki stołowe w żywicy epoksydowej z prostymi wkładami półprzewodnikowych kamieni od swoich początków, Ado Chale przechodzi do coraz bardziej wyrafinowanego wyrafinowania wizualnego, aby osiągnąć dojrzałość w latach siedemdziesiątych.

Zapewnia, ze swoich warsztatów w ixelles, jego oryginalny sklep meblowy, z którego najbardziej charakterystyczne są zamontowane na korzeniowych lub aluminiowych śladach żeliwnych, stolikach w żywicy poliestrowej i wtrąceniach mineralnych: minerały: minerały: minerały: minerały: markit. , łupkowe czy skamieniałe drewno, niezależnie od tego, czy jest to ważne dla Arizony. W smaku Gustava Klimta i jego fresku do jadalni pałacu Stoclet w Brukseli; Chale komponuje mozaiki półprzewodnikowych kamieni: Jade, Turquoise, Lapis-Lazuli, Hematit, Calcédonian Agate, Corneline, Tigre Eye, Rhodochrostose lub Malachite.

Bardziej skromnie używa w tworzeniu tac kości, ziarna papryki utopione w żywicy i szlifowanej, matki -pearl, a nawet dotyku fortepianów z kości słoniowej, o których tworzy konsole, sekretarze lub ławki, blisko dzieł oraz inspiracja surrealistycznego rzeźbiarza Vicious (1919-1997). Zawiera półprzewodnikowe kamienie w swoich oprawach oświetleniowych, tworzy oryginalne meble, przepływa „rzeźby” w brązu i aluminium, a nawet producenci, aby im towarzyszyć, seria lakierowanych lub poczerniałych drewnianych krzeseł, dopływu stylu minimalistycznego geometrycznego geometrycznego geometrycznego Emiel Veranneman ( 1924-2003), którego galeria znajdowała się w latach 1965–1974, niektóre problemy później, o godzinie 137 na Avenue Louise.

Dla swojej żony stworzył z rzeźbiarzem Koenraad, monumentalnym biurem marcasite zwieńczonym łukiem z Abat-Jerdem ze stalowymi paskami zintegrowanymi z jego młotkową żelazną bazą.

Wpływ Chale’a jest taki, że nieświadomie staje się liderem dekoracji prądu w Brukseli, który w latach siedemdziesiątych zasłużył mu na naśladowanie; Zwłaszcza w użyciu minerałów jako elementów dekoracyjnych lub złota, jako koloru ozdobnego.

W latach 80. XX wieku kilkakrotnie ponowne poświęcenie artysty. Teraz żyje oddzielony od swojej żony, Hugeette Chale. Retrospektywy są zorganizowane. W Belgii (Musée d’Ixelles, 1986), we Francji (Nancy Museum of Fine Arts; Palais des Papes d’Avignon, 1987); Aż do Japonii, w której organizuje się sieć sklepów Seibu, która ma własne Muzeum Sztuki Współczesnej Listopad 1988 Wystawa miała promować bogactwo belgijskiej wiedzy.

W 1980 r. Projektant wnętrz Georges Leroux nakazał mu cztery biura ranne pryszczami kostnymi; Oraz cztery brązowe stoliki z promiennym rozumem, a także meble do rozwoju apartamentów królewskich, odprawy i dzielnic VIP dwóch szpitali Gwardii Narodowej zbudowanej w Djeddah i Rijadzie dla króla Khalida przez belgijskie konsorcjum eurosystem.

W 1981 r. Belgijska para królewska złożyła dodatkowe zamówienie w Chale na ślub księcia Walii i Diany Spencer. W rzeczywistości, Baudouin I ^Jest A Fabiola de Belgique jest lojalnymi klientami od czasu otwarcia galerii ^{[Ref. niezbędny]} Dwadzieścia lat wcześniej Rue de Livorn. Pojawią się inne oficjalne prezenty, aby zwrócić uwagę Béatrix z Holandii lub niemieckiej kancelarii.

W 1984 r. Chale dostarczył monumentalną brązowo-odważną tonę kontrataku inicjałom unii górniczej przyozdobionej bryłkami Malachite, aby poprawić wejście do nowego międzynarodowego siedziby przez architekta Jacqmaina, Place Stéphanie, w Brukseli.

W 1994 r. Stworzył ewentualny stół przyozdobiono kabakonom onyksowym złożonym z 196 komórek wypełnionych diamentami. Praca, której wartość szacuje się na 200 milionów franków, jest wystawiana w Diamond Museum w Antwerpii.

Pod koniec lat 2000. Ado Chale, po poznaniu pustego fali ze względu na zmianę mody, korzysta z odnowionego zainteresowania, które sprawi, że Jeden z najlepszych Belgów na rynku starożytności ^{[Ref. niezbędny]} ; Z bardzo następującym zapotrzebowaniem na Atlantyk.

Hugiete Chale, jego żona, która zmarła w 2011 roku, pozostaje we wspomnieniach o jej wkład w ewolucję sztuki plastikowej i dekoracyjnej w Brukseli w latach 60. do 1980.

W 2012 roku artysta sztuki był nadal aktywny w swoich warsztatach na temat Rue Lens w Brukseli.