Alyssum Montana – Wikipedia

L ‘ Alisso di Monte ( Alyssum Montanum L. ) jest wieloletnią rośliną z rodziny Brassicaceae. ^[Pierwszy]

Ta roślina jest klasyfikowana w rodzinie Brassicaceae (Cruciferae), porządku Brassicales. System Cronquist przypisał rodzinę Brassicaceae do porządku Capparales.

Różnorodność:

• Alyssum Montanum L. Var.Austral Freyn: Z bezpośrednio rosnącymi łodygami; Niewielka różnica wielkości między liśćmi bazowymi i kaliłowymi; Glabri Puduncoli. Przede wszystkim rozprzestrzeniło się na Karst Triestu i Półwyspu.
• Alyssum Montanum L. ssp. pedemontanum (RUPR.) Baumg. : z bardziej osadnymi łodygami; Liście podstawowe większe niż kalain; Peduncoli z licencjonowanymi włosami. Powszechne w Piemoncie i Ligurii.

Podobne gatunki:

• ALYSSUM SPREAD Dziesięć. – powszechny Alisso: Długość rysika jest równa długości owocu; Dolne liście są mniejsze niż nasza roślina, ale w nieco szerszej proporcji; Kwiatostan jest jeszcze bardziej wydłużony.

Należy zauważyć często ALYSSUM SPREAD można mylić z niezbyt rozwiniętymi formami A. Montanum .

Nazwę rodziny (Brassicaceae) został zaproponowany przez włoskiego botanika Teodoro Caruela (1830–1898) w celu zastąpienia krzyżowego, co wskazywało na szczególną charakterystykę kwiatu, aby przedstawić się w czterech płatkach ułożonych na krzyżu.
Ta rodzina składa się z około 200 gatunków i 2000 różnych gatunków. Nazwa gatunku Alyssum Po raz pierwszy został narzucony przez Tournefort (1656-1708), a następnie przez Linneusza (w 1735 r.). Alyssum wywodzi się z greckiego terminu Alysson I oznacza to „przeciw gniewu”. W rzeczywistości wydaje się, że niektóre tego rodzaju gatunki mają właściwości lecznicze, używane raz do wyleczenia chorych, a zwłaszcza do leczenia hydrofobii.
Gatunek ten obejmuje (zgodnie z najczęstszą klasyfikacją) 74 gatunki. Nazwa gatunku górzysty Wyraźnie wskazuje typową roślinę obszarów górskich.

Ma do 30 cm wysokości, jasnoszary w kolorze (zarówno łodydze, jak i liście), dla obecności gwiaździstych włosów i żółtych kwiatów.
Zdefiniowana jest biologiczna forma tej rośliny: Sufoped Stoifita (roślina wieloletnia z trendem drzewnym, ale niewielką wielkość).

Trzon [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Piana wspinaczkowa (typowa dla praw wyborczych) jest pokłonna, mając na sobie obecność gęstych gwiaździstych włosów. Gałęzie kwiatowe rosną.

Liście [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Pozostawia do 2–3 cm długości, liniowej i szpatułki. Nie ma prawdziwych rozet. Liście to nieskrępowani, a kalain jest mniejszy i owłosiony.

Kwiatostan [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Prosty krótki kwiatostan z wydłużoną rasą. Długość: 5 – 15 cm.

Kwiaty [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Kwiat ma strukturę dilipetalo tetramero z 4 płatkami ułożonymi w krzyżu (stąd prymitywna nazwa rodziny).
Sepale mają 2 do 4 mm długości. Płatki mają 4 do 6 mm długości z żółtawym kolorem i są krótko ponownie wykorzystywane.
Pręciki są w numerze 6, podczas gdy jajnik jest dwukołowy (2 dywany) i jest umieszczony powyżej wstawienia Perianzio z małym rysikiem.
Kwitanie: od marca do maja

Owoce [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Owoce dyskotekowe pokryte gwiaźdzącymi włosami z szypułką i rysikiem końcowym. Średnica owoców: 3 – 6 mm; Długość stilo: 1,5 – 2 mm; Peduncol Długość: 7 -8 mm. Owoc ma wydłużony jajnik w kształcie, który jest odłączony w stosunku do dojrzewania w dwóch zaworach (części); Pomiędzy dwoma zaworami błona oddziela dwie serie nasion (ta struktura biologiczna nazywa się Siliquetta).
Przydatne może być podkreślenie (patrz projekt z boku) kształt owocu naszej rośliny w porównaniu z owocami innego podobnego gatunku, zawsze tej samej rodziny, ale inny rodzaj: Draba Azoides .

Kwica na skalistych zboczach, cienkie, ale suche obszary z połowy podłogi (200 – 300 m.p.p.ms.l.) do 1500 m.p.ms.l.
Znajduje się w Europie Środkowej i Południowej (gatunek ten jest zdefiniowany jako obszar europejski skreślający na pontak). We Włoszech, na niektórych obszarach (centralny pas Alp), może być rzadkie; podczas gdy pewna obecność zgłoszono we wschodnich Alpach.

W czasach starożytnych był używany przeciwko ukąszeniom zainfekowanych zwierząt. Jest teraz uprawiany przede wszystkim w celach ozdobnych w pagórkowatym skalistym ogrodach.

• Wolfgage Lepy Datter Podes, Kwiaty , TN Tuttonatura, 1980.
• Giacomo Nicolini, Encyklopedia Motta Botanica , Milan, Federico Motta Editore, 1960.
• Sandro Pignatti, Flora Włoch. Pierwszy tom , Bolonia, Edagricole, 1982, pag.427, ISBN 88-506-2449-2