Symphonie nr 2 Dsilaus – Wikipedia

. symfonia N ^O 2 w major RE W NA. 43 , przez Jean Sibelius został założony przez fińskiego kompozytora, szczególnie podczas jego pobytu w Rapallo we Włoszech, na początku 1901 roku. Dlatego często nazywana jest Włoski . Został ukończony w 1902 roku w Finlandii.

Podróż do Włoch została sprowokowana przez zaproszenie przyjaciela, Barona Axela Carpelana, do którego Sibelius poświęci tę pracę. Baron był także inspiracją dla niektórych arcydzieł muzyka, którego Finlandia i koncert skrzypca. To zaproszenie spadło w dręczącym okresie życia kompozytora: jej córka zmarła na tyfus w poprzednim roku, a Finlandia miała problemy polityczne.

To pod pseudonimem „X” Baron Carpelan zwraca się do zaskakującego listu do młodego Sibeliusa (35 lat), na początku lata 1900 r., Po pierwszej prezentacji wielkiej księgi Finlandii, a następnie Rosjanina, Na Universal Exhibition w Paryżu: ” Zniszczysz swój czas wystarczająco długo podczas przebywania w domu, panie Sibelius – teraz wystarczy! Najwyższy czas na podróż. Najlepiej powinieneś spędzić jesień i zimę we Włoszech. Wieczne Włochy, kraj, w którym można się nauczyć potrawność , proporcje i harmonia, plastyczność i symetria linii. To wspaniały kraj, w którym sama brzydota chce być piękna! Wiesz bardzo dobrze, jak znaczące były to Włochy, nawet decydujące dla artystycznej ewolucji Richarda Straussa lub Tchaikovskiego! ». Po raz pierwszy zaskoczony i zaskoczony, Sibelius otrzymuje stypendium od patrona, który daje mu barona Carpelana, co pozwala mu tę włoską podróż.

Podczas pobytu Morza Śródziemnego z rodziną, w Rapallo, a następnie we Florencji, naszkicował symfoniczny wiersz w czterech częściach życia Don Juana, wznowił wynik, aby zrobić kolejny pokój. Przyniósł wszystko z powrotem do Helsinek w maju 1901 roku, aby w końcu uczynić go swoim ramą Druga symfonia że ukończył pod koniec roku lub na samym początku 1902 roku Don Juan , ani Mozart, ani Dante, jak początkowo przewidziano).

Druga symfonia została stworzona na 8 Mars 1902 W Helsinkach przez kompozytora zarządzania orkiestrą Helsinki Philharmonic i od razu odniósł popularny sukces. Sukces jest odtwarzany w następnych trzech dniach w zamkniętych licznikach.
Po pierwszej egzekucji Sibelius dokonał pewnych poprawek, a poprawiona wersja została odtwarzana po raz pierwszy Armas Järnefelt 10 listopada 1903 w Sztokholmie.

Pierwsze i ostatnie heroiczne i optymistyczne ruchy symfonii były dokładnie tym, co było konieczne dla fińskiej publiczności w 1902 r. W okresie ucisku rosyjskiego. Pierwsza publiczna egzekucja skonsolidowała reputację Sibeliusa jako bohatera narodowego. Wkrótce symfonia została również triumfalnie uznana za granicę.

Obecnie w rankingu klasycznego 100 Symphony (ABC) przeprowadzonego w 2009 roku przez Australian Radio ABC Classic FM, The 2 ^{To jest} Sybhony z Sibelius przybywa w dziewiątym rzędzie.

Ma cztery ruchy i trwa około czterdziestu pięciu minut.

Pierwsze miary drugiej symfonii Sibelius ^Grać

• Allegretto – niezbyt wesoły – cichy, ale stopniowo ożywiając czas na Allegro – niezbyt w dużej mierze – czas ja – niezbyt wesoły
• Czas Andante, ale skradziony – niezbyt wesoły – bardzo w dużej mierze – Andante wspierał – Andante z motocyklami i energicznymi – radosnymi – niezbyt dużymi – bardzo w dużej mierze – Andante – Andante z motocyklami i energetycznie – Andante – ciężki
• Bardzo żywe – powolne i uprzejme – po raz pierwszy – napastnik
• Ostateczne: umiarkowane wesoły – bardzo umiarkowany – mniej umiarkowany i stopniowo ożywiający czas – czas I – w dużej mierze i ciężki – niezbyt duży – bardzo w dużej mierze

. 2 ^{To jest} Symfonia była czasami również nazywana bez ironii ” Żałosne Tchaikovskian w filekcie fińskim ”. W swojej koncepcji pozostaje bardzo „romantyczny”, choć tonalny, obejmujący pewne dobrowolne „dysonanse”. . 4 ^{To jest} Ruch jest atakowany bez przejścia ( napastnik ), po Scherzo .

W tej symfonii Sibelius wyróżnia się przede wszystkim koncepcją rapsodyczną, często rozłączoną i bardzo kontrastującą strukturę, jednocześnie poszukując, z wielkim sukcesem, autentyczne i spersonalizowane pisanie, w połączeniu z uniwersalnym językiem symfonicznym, w którym najbardziej nacjonalistyczne cechy (lub malownicze) są wyłączony.