Adnan Menderes – Wikipedia
Adnan Menderes jest tureckim mężem stanu, urodzonym w Aydın w 1899 r. I zmarł na wyspie więziennej İmralı . Premier w latach 1950–1960. W 1946 r. Był jednym z założycieli Partii Demokratycznej (DP), czwartą partią opozycyjną prawną w Turcji. Został powieszony po zamachu wojskowego w 1960 roku, na zamówienia junty u władzy.
Młodzież i wejście do polityki [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Adnan Menderes urodził się w 1899 r. W wiosce Koçarlı w rodzinie dużych właścicieli ziemskich, Katipzade. Zrobił część swojej nauki w tej wiosce, zanim dołączył do Izmir, gdzie studiował w amerykańskiej szkole. Po ukończeniu studiów prawniczych na University of Ankara wrócił do swojej rodzinnej wioski. W 1928 roku skorzystał z zawodu rolnika. Właściciel rodzinnej farmy çakırbeyli, poślubia Fatma Berin, córkę wpływowej rodziny Evliyazade w Izmir, . Jego młoda żona sprawia, że obiecuje, że nigdy nie będzie zainteresowany polityką.
Ale tęskni za słowem i dołącza do republikańskiej Partii Ludowej (CHP), partii Atatürk, gdzie szybko wyróżniał się po talentach Tribune. W 1931 r. Został wybrany zastępcą Aydın i wszedł do Parlamentu.
W 1936 roku stworzył gałąź efemeryczną Aydın Liberalna Partia Republikańska którego stworzenie stanowi rodzaj doświadczenia (z umową Atatürk) w jednym systemie partyjnym [[[ Pierwszy ] .
Z entuzjazmem dołącza do jedynej tolerowanej partii opozycyjnej, ale nie potrwa długo, aby żyć rozczarowaniem po incydentach Smyrne i Menemen, które prowadzą do rozwiązania partii.
Po śmierci Atatürk energicznie atakuje statyzm, który uważa za tłumienie tureckiego życia publicznego i gospodarczego. Krytykuje także bezruch klas polityczny i potępia całkowitą ignorancję przywódców kraju w stosunku do trudności chłopstwa.
W 1945 roku został wydalony z CHP, a następnie prowadzony przez Ismeta Inonü i stworzył , ze swoim towarzyszem Celâla Bayara, Partią Demokratyczną.
Przystąpienie do władzy [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Po drugiej wojnie światowej reżim pojedynczej partii został porzucony i wchodzi wielopartyzm. Partia Demokratyczna (DP) jest jedną z czterech partii, które zostały stworzone od czasu liberalizacji tureckiego życia politycznego i ma już wielu zwolenników.
W 1950 r. Partia wygrała wybory z 53% głosów, nastąpiła przemiana, a Ismet Inon opuścił prezydenturę na rzecz Celâla Bayara. Bayar mianuje premiera Menderesa i ciężar konstytucyjny nowego rządu.
Podczas swojego pierwszego mandatu cierpliwie zbudował partię, starał się dać jej lokalną obecność, a zwłaszcza poszukał wsparcia tureckiego chłopstwa, tak często zapomnianego przez klasę rządzącą. Próbuje zmodernizować ich metody pracy, mechanizując rolnictwo, opracowując system kooperacyjny i przemysł decentralizujący.
Opozycja krytykuje klientów Mendres, który nie zwolni z opodatkowania producentów rolnych, ułatwia uzyskanie kredytu i zapewnia, że państwo kupuje pszenicę w cenie dwa razy wyższą niż światowy kurs. Jednocześnie zapewnia chłopom ponad 42 000 ciągników.
Polityka ta przyniesie owoce, ponieważ chłopstwo popiera partię rządzącą w przeważającej większości. Wybory są prawdziwym triumfem dla DP, który uzyskuje ponad 430 miejsc z 520 w Wielkim Zgromadzeniu Narodowym w Turcji.
Liberalna polityka [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Na początku lat pięćdziesiątych Turcja była rządzona wszechmocnym i wszechmocnym państwem. Stara reszta polityki totalitarnej odziedziczonej po erze kemalisty, państwo rządzi zarówno życiem gospodarczym, jak i życia społecznym kraju.
Menderes przeprowadza politykę pęknięcia z dziedzictwem kemalistycznym, reformami Atatürk, szczególnie na poziomie ekonomicznym są zastępowane przez ich przeciwieństwa.
Przeprowadza liberalną politykę, państwo nie interweniuje już w gospodarce narodowej. Wydanie giełd, inwestycji i kredytów jest usystematyzowane.
Turcja otwiera kapitał zagraniczny i sprywatyzowaną część przedsiębiorstw publicznych. Promujemy import towarów zagranicznych (radio, telewizja, samochód, tekstylia), wzrasta ogólny standard życia Turków, a także bogactwo kraju.
Jednak ta polityka ma koszt. Jego rząd nie dba o bilans budżetowy i liczy na amerykańską pomoc finansową w celu sfinansowania jej rozwoju.
Ale koniec amerykańskich pożyczek prowadzi Mendresa do radykalnej zmiany polityki, aby uniknąć bankructwa państwa.
W kierunku autorytaryzmu [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Z długiem publicznym wynoszącym 2,5 miliarda funtów i deficytem handlowym w wysokości 445 milionów funtów, Turcja jest na skraju ruiny. Jego waluta jest praktycznie niczym, a rezerwy tureckie w walutach obcych są prawie wyczerpane.
Korespondent z brytyjskiej gazety Obserwator Wyjaśnia, że „tylko cud może uratować kraj przed międzynarodowym paraliżem upadłości i wewnętrznego paraliżu w nadchodzącym roku” [[[ 2 ] .
Dlatego Menderes prowadzi, przy poparciu Stanów Zjednoczonych, polityce oszczędnościowej, której celem jest przywrócenie rachunków państwowych.
Odszedł od liberalizmu, przywraca władzę państwową i nakłada porządek finansów. Jednocześnie zmienił prawo wyborcze, ograniczył prawa prasy (które mogą prowadzić do aresztowania dziennikarzy), odmawia administracji publicznej i zabrania spotkań politycznych.
Ta polityka prowadzi do fali protestu w tym kraju. Najpierw w kręgach intelektualnych rozczarowany powracaniem autorytaryzmu, ale także wśród członków własnej większości parlamentarnej.
Dziewiętnastu zastępców Partii Demokratycznej zatrzaskują drzwi i stworzyć lewą grupę opozycyjną, Partia Wolności ( HP ).
Turcja w kryzysie, Ismet Inonü, który został numerem 1 przeciwnikiem Mendres, potępia politykę, która napędza kraj w absolutyzmie.
Jednak Menderes nie może być pod wrażeniem tej burzy politycznej i wyklucza ministrów rebeliantów od swojego rządu. Zawsze może liczyć na wierne poparcie chłopów, stanowiąc ponad 80% ludności tureckiej, które podążają za rządem z niezawodnym poparciem.
W 1955 r. Rząd zorganizował projekty bombowców pod fałszywym sztandarem: bomby zostały umieszczone przed konsulatem tureckim i w miejscu narodzin Mustafa Kemal Atatürk w Tesaloniki, aby uniemożliwić im odpowiedzialność za Greków, podczas gdy gazety ociekają w kierunku niewierzących się w kierunku niewierzących się w kierunku niecalekcji w kierunku w niechcianym kierunku w kierunku niewierzący Grecka i chrześcijańska mniejszość Turcji. . , Pogrom Stambułu powoduje zniszczenie kilkuset mieszkań i 73 z 81 kościołów prawosławnych miasta i stanowi nieokreśloną liczbę zgonów. Ponad 100 000 Greków opuszcza Turcję po tych wydarzeniach [[[ 3 ] . Inne źródła wskazują liczbę 135 000 wymuszonych Greków na Wyjściu. [[[ 4 ]
Zagraniczna polityka [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Turcja starała się nie wziąć udziału w II wojnie światowej. Pomimo późnej deklaracji wojny do Niemiec ( ), jest uważany przez sojuszników za pokonany kraj.
W tym samym roku ZSRR, licząc za zapłacenie Turcji za politykę neutralistyczną, przedłoży propozycje uważane za niedopuszczalne przez Ankarę [[[ N 1 ] .
W związku z tym kraj zbliża się do Stanów Zjednoczonych i Zachodu, co zagwarantuje jej jedność terytorialną i bezpieczeństwo. Ten zbliżenie przyspiesza wraz z przybyciem Mendres u władzy, który chce zapewnić bezwarunkowe wsparcie Waszyngtonu.
Z pomocą Amerykanów armia turecka jest zmodernizowana. Przede wszystkim na poziomie technicznym przy zakupie czołgów, samolotów polowań, okrętów wojennych. Następnie na poziomie ludzkim, wraz z szkoleniem tureckich oficerów przez armię amerykańską.
Ta polityka szybko się opłaca, ponieważ Turcja, która stała się potęgą regionalną, dołączyła do Atlantic Alliance w 1952 roku.
Miecznika Stanów Zjednoczonych i walki antykomunistycznej w regionie, Menderes naciskał na utworzenie paktu Bagdad w 1955 r. Bardzo aktywna w jego realizacji, najpierw uszczelnia partnerstwo z Pakistanem, potem Irakiem, a wreszcie Iranem.
Ten antyradziecki pas przyczynia się do polityki ograniczenie Kierowane przez amerykańską administrację, ale sprawia, że Turcja jest niepopularna dla mas krajów arabskich, które obawiają się neoootańskiej polityki „sułtana Mendresa” w regionie. Turcja jest także jedynym krajem muzułmańskim, który nieustannie popierał Francję przeciwko algierskiej rebelii w latach 1954–1962 [[[ 5 ] .
Do smaku [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Jego autorytaryzm przyciąga wrogość lewicy i prawej. Jeszcze poważniej, armia obawia się, że ideały Mustafy Kemal będą zagrożone.
. , zostaje odrzucony przez wojskowy zamach stanu, który instaluje generał Cemal Gürsel na czele rządu. Zorganizowane przez 37 oficerów armii tureckiej, zamach stanu poprowadził Mendresa, a także przywódców partii w więzieniu.
Obciążenia, które na niego ważą, są ciężkie. Jest oskarżony o naruszenie Konstytucji i bycie za pogromem Stambułu. Sąd wojskowy zostaje przywołany na wyspie Yassıada, gdzie jest osądzony członkowie partii. Pomimo zarzutów Prezydenta Republiki, Cemal Gürsel, amerykańskiego prezydenta Kennedy’ego i królowej Elisabeth II, Menderes zostaje skazany na śmierć za naruszenie Konstytucji.
Jest powieszony Na wyspie İmralı, a także dwóch jego ministrów, Fatin Rüştü Zorlu, minister spraw zagranicznych i Hasan Polatkan, minister finansów. Pośmiertnie przy okazji 29 To jest rocznica jego śmierci, , Turecki parlament Le Gracie, a także dwaj potępili ministrów, i ma przeniesienie ciała do Stambułu w mauzoleum noszącym jego imię.
Notatki [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
- Po neutralizmie Turcji podczas II wojny światowej ZSRR chciał, aby zapłacił tę politykę, domagając się demilitaryzacji bezpieczeństwa kraju. Chciała także przeniesienia prowincji Kars i Ardahan oraz powrotu Alexandrette Sandjaka do Syrii.
Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
- Erik Jan Zürcher, Turcja: współczesna historia , I.B.Taura, 2004, (ISBN 978-18-86064-958-5 ) P. 397
- Benoist-Méchin, Król Saud lub Wschód w czasie lokówek W P. 84 .
- ‘ Miasto oszalało: „Down z Europą, masakruje zdrajcy” », Amerykańskie minuty W ( Czytaj online )
- O. Bouquet P. Petriat P.rems, Historia Bliskiego Wschodu Imperium Osmańskiego do dnia dzisiejszego , Paryż, éditions de la sorbonne, (ISBN 2859449701 )
- ‘ Algieria: Ouyahia nazywa Ankarę, aby zaprzestać instrumentalizacji kolonizacji », Jeuneafrique.com W ( Czytaj online , skonsultuałem się z )
Bibliografia i źródła [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Powiązany artykuł [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Recent Comments