Adoracja pasterzy z Saints Nazario i Celso

L ‘ Adoracja pasterzy z Saints Nazario i Celso Jest to obraz olejny na setce płótna ( 380 × 320 cm ) Del Moretto, Datable to 1540 i zachowany w kolegiat Saints Nazaro i Celso z Brescia.

Obraz jest jednym z najczęściej omawianych produkcji malarza i został przydzielony do ręki Moretto, zaczynając od krytyki drugiej połowy XX wieku. Praca faktycznie przedstawia wiele, niezwykłych wyborów kompozycyjnych ze sztuki wielu autorów, którzy wpłynęli na jej wykonanie, również bardzo cierpią jako dowód ogromnej liczby pokuty i poprawek, które pojawiły się podczas przywrócenia z 1987 r. Stopniowe, ale coraz bardziej wyraźne niepowodzenie malarza w kierunku manierstwa.

Obraz ten został po raz pierwszy zapamiętany przez Bernardino Faino w 1630 r ^[Pierwszy] . Jednak w lokalnej literaturze artystycznej po phaine dzieło przypisuje się Herri Met de Bles nazywany Sowa , ze względu na ptaka o tej samej nazwie, którą malarz zwykle wkładał do swoich obrazów i że w Adoracja W kwestii jest dokładnie widoczny na środku płótna, siedzący na ruinie łuku ^[2] .

W 1751 r., Pośrodku całego miejsca rekonstrukcji kościoła, płótno jest zgłaszane przez Francesco MacCarinelli „po bokach ambony” ^[3] Razem z innymi obrazami, podczas gdy Giovanni Battista Carbonci, w 1760 r ^[4] . Paolo Brognoli w 1826 roku mówi, że wisi na bocznej ścianie kaplicy poświęconej San Carlo Borromeo ^[5] . Obraz znajduje swoją ostateczną lokalizację w 1841 r. Na ołtarzu szopki, czwarty po lewej ^[2] .

Obraz przedstawia temat uwielbienia pasterzy, odcinka związanego z narodzinami Jezusa w Betlejem. Oprócz św. Józefa, Madonny i oczywiście dziecka Jezusa, wokół nich znajduje się grupa pięciu pasterzy, do których dodano Saints Nazaro i Celso, pierwszy po lewej stronie, a drugi po prawej, obaj ubrani z Tradycyjny strój wojskowy i podejście modlitwy.

W tle, bezpośrednio za grupą, Ruders powstaje, na którym widać żywiołową sowę. Po prawej stronie płótna znajduje się zepsuty w odległym górskim krajobrazie, podczas gdy w górnej połowie rozwija się skomplikowana grupa latających putti.

Przypisanie pracy Civetta, przewidziane po raz pierwszy, jak wspomniano, Phaino, znajduje jednogłośne porozumienie we wszystkich późniejszych lokalnych literaturze artystycznej: tylko Francesco Paglia różni się od tradycji i, prawdopodobnie nieporozumienia, przypisuje pracę Vincenzo Civerchio ^[6] . Giulio Antonio Averoldi pozwala sobie również wprowadzać w błąd przez kryptofym flamandzkiego malarza, nawet uznając, że „mieć to płótno, aby połączyć się wśród tych z pierwszej rangi nie tylko w Brescii, ale także dziury, rzeczywiście lepiej niż wielu pomalowanych w Wenecji; Umiejętność mistrza tutaj nie miał tego terminu. ” Uczony widzi następnie w dwóch świętych czciciela: „Dwa portrety antens Averoldi, ale nieporównywalnie dobrze rozczarowane i namalowane” ^{[2] [7]} .

Tradycyjne przypisanie pozostaje niezmienione, dopóki nie wytyczne Alessandro Sala, które w 1834 r. Przypisuje obraz Moretto ^[8] , a następnie Federico Odorici w 1853 roku ^[9] . Joseph Archer Crowe i Giovanni Battista Cavalcaselle zgodzili się w 1871 r ^[dziesięć] . Stefano Fenaroli w 1875 r. Ponownie nie zgadzał ^[11] , podczas gdy Emil Jacobsen w 1898 roku wraca, aby wstawić go do katalogu dzieł mistrza ^[dwunasty] . Pomimo ponownego uruchomienia Jakubsena, dla krytycznej fortuny pracy rozpoczyna się prawdziwa przypowieść: Pietro da Ponte eliminuje ją ze swojej monografii na Moretto z 1898 roku, Pompeo Molmenti w tym samym roku pisze sucho, że „teraz nikt wierzy już, że jest dziełem Moretto Kołyska W San Nazaro ciemny obraz, być może z powodu szczotki szczytowej ” ^[13] . Prace nie są wymienione na liście Fausto Lechi z 1939 r., A nawet w monografii György Gombosi z 1943 r., Nawet w sekcji na końcu tomu poświęconego pracom błędnie przypisanym. Jedynym krytykiem okresu, który przypisuje dzieło Moretto, jest Antonio Morassi w 1939 r., Który ręka „wydaje się jasna w dolnej części płótna, w której pochodne z tytułu i lotto”, biorąc pod uwagę odcisk mniej widoczny dla mistrza mistrza w górnej części, mniej czytelne przez odmalowanie ” ^{[2] [14] [15]} .

Gaetano Panazza i Camillo Boselli obejmują obraz na wystawie poświęcony obrazowi Brescii z 1946 r. I dają medytowanemu przypisaniu Moretto, określając przede wszystkim przypisanie do sowy z powodu obecności ptaka, biorąc pod uwagę częstotliwość, biorąc pod uwagę częstotliwość, biorąc pod uwagę częstotliwość, biorąc pod uwagę częstotliwość motywu ikonograficznego również w lokalnym malarstwie tego okresu ^[15] . Dwaj krytycy następnie umieszczają płótno o skrajnej dojrzałości Moretto, kiedy „fantazja nie zawsze go wspiera i aby nie powtarzać się, szyje (ale z ilością umiejętności!) Starych i nowych motywów, jego i innych” . W 1948 r. Boselli powrócił, aby pochwalić dzieło, które uważa, że ​​„tak przyjemnie, jeśli spojrzysz na to w jego szczegółach, tak dekoracyjna” i całkowicie praca mistrza: „Dwaj święci tacy nowością, wszyscy walczą l. Inne, radosna radość ciekawego dziecka w poszukiwaniu każdego najmniejszego blasku światła, tych czterech szachów, dwóch zimnego księżyca i dwóch wyblakłych słońca, z których San Celso jest porzucony, ten gwałtowny i nie do powstrzymania rozszerza Radość z czerwieni guarnello Nazaro ukształtowanego przez promieniujące światło […], nagłe pojawienie się zielonego ciepła wyemitowanego płaszcza San Giuseppe między brązową szarością dna, jasne odcienie dziewicy, Putto Boskie, Madido di Luce, ciemny arcone, wszystko to przywraca najlepsze czasy mistrza ” ^[16] . Boselli zauważa jednak również, że „coś wymuszonego jest odczuwalne […]. Będzie tak, że dwie strony, ta z świętymi i tacy z pasterzami, nie wiążą się ze sobą dobrze, to będzie tak Utlenianie funduszu tam uniemożliwia dostrzeżenie fragmentów między różnymi podłogami, jest to, że powietrze nie krąży cię, tam ciężkie wodoszczelne, monotonne, jakby te postacie zebrały Świętuj zmarłe dziecko. Lot Angeli, być może najpiękniejszy, jaki Moretto kiedykolwiek namalował, cierpi z powodu tego ospokoju […]. Ale pod bogatą tkaniną chromatyczną przechodzi jasno, że malarz jest zmęczony, wyczerpany, chociaż malia Z jasnego koloru, odważna kombinacja kolorów i odbicia […] musiała sprawić, że brak twórczej substancji jest mniej widoczny z ich wspaniałą postacią ” ^{[15] [16]} .

W 1987 r. Płótno zostało poddane dokładnej przywróceniu, która ujawnia nieproporcjonalną liczbę pokuty i odmiany na całej powierzchni obrazu, nawet całe figurki w centralnym obszarze całkowicie odmalowane w innym miejscu, jakby, według Pier Virgilio Begni Redona (1988): „Malarz przyjął bolesną świadomość niemożliwej fuzji elementów kompozycyjnych, które głodowały z uszkodzeniem perspektywy, lub próbował interweniować w celu skorygowania zbyt widocznych niespójności składniowych oskarżonych w interwencję uczniów” ^[15] . Begni Redona kontynuuje: „Odejmowanie tego płótna do katalogu Moretto […] oznaczałoby wyeliminowanie z poetyki Moretto ważny element mający na celu zeznanie wrażliwości i próbę otwierania, a nie powierzchowne, które miał do nie do powstrzymania manieryzm “. Krytyk proponuje następnie porównanie z Adoracja pasterzy Zachowany w Berlinie, „z którym dzieli wiele elementów rodzajów, budowy środowiska i renderowania pod względem otwarcia na nowości panującego sposobu” ^{[15] [17]} .

• Giulio Antonio Averoldi, Wybór farb Brescia wskazał obcokrajowcu , Brescia 1700
• Paolo Broglioli, Nowy przewodnik Brescii , Brescia 1826
• Giovanni Battista Carboni, Obrazy i rzeźby Brescii, które są prezentowane publicznie z dodatkiem niektórych prywatnych galerii , Brescia 1760
• Joseph Archer Croke, Giovanni Battista Cavascaselle, Historia malarstwa w północnych Włoszech , Londyn 1871
• Bernardino Katalog kościołów riueritowych w Brescii oraz obrazów i niezapomnianych rzeźb, które są w tych czasach , Brescia 1630
• Stefano Fenaroli, Alessandro Bonvicino nazywał malarz Brescia Moretto. Pamięć czytana na University of Brescia 27 lipca 1873 , Brescia 1875
• Emil Jacobsen, Obrazy lokalnej szkoły malarskiej w Brescii W „Ahrbuch der Royal Prussan Art Collections”, 1896
• Francesco MacCarinelli, Chwały Brescia zebrane przez obrazy, które w jej kościołach, mówce, pałace i innych miejscach publicznych są , Brescia 1747
• Pompeo Molmenti, Moretto z Brescii , Florence 1898
• Antonio Morassi, Katalog rzeczy sztuki i starożytności Włoch – Brescia , Rzym 1939
• Federico Odorici, Opowieści Brescii od wczesnych dni do naszego wieku , Brescia 1853
• Francesco Paglia, Ogród malarstwa , Brescia 1675
• Gaetano Panazza, Camillo Boselli, Farby w Brescii od XIII wieku do dziewiętnastego wieku , katalog wystawowy, Brescia 1946
• Pier Virgilio Begni Redona, Alessandro Bonvicino – Moretto da Brescia , Editrice La Scuola, Brescia 1988
• Alessandro Sala, Farby i inne przedmioty sztuk pięknych Brescii , Brescia 1834