Éric Ollivier – Wikipedia

Éric Ollivier , pseudonim Yves du Parc , urodzony 19 listopada 1927 w Brześciu ^{[[[ Pierwszy ]} i martwy 30 stycznia 2015 W Rueil-Malmaison jest francuskim pisarzem, scenarzystą i dziennikarzem.

Lata szkolenia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Matka Erica Olliviera (Thérèse Marie Ourvouai) jest pochodzenia irlandzkiego, jej ojciec (Arthur Victor Marie Duparc) jest żeglarzem i poetą. Sierota tego ostatniego w wieku ośmiu lat ^{[[[ 2 ]} , został wysłany z Bretanii do Paryża pod koniec 1940 roku przez swoją rodzinę, która chciała uniknąć ryzyka bombardowania alianckiego ^{[[[ Ref. pożądany]} . Następnie studiował w Henri-IV High School i ćwiczył zwiadowcze. Opuściłem swoje maturę, zapisał się do Instytutu Języków Orientalnych, języków. Przyczynia się do słownika amharycznego. Jean Cocteau, do którego napisał, daje mu fragment flash w filmie Ruy Blas (1948), którego Jean Marais jest gwiazdą ^{[[[ 3 ]} .

Sekretarz François Mauriac [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Eric Ollivier jest wówczas sekretarzem pisarza François Mauriac d ‘ Październik 1946 r Wiosną 1948 roku ^{[[[ 4 ]} , kiedy wychodzi, aby wykonać swoją służbę wojskową. Codzienny dziennikarz Le Figaro Już w 1949 r. Został wysłany w Libii, Tunezji i Maroku. Był także korespondentem wojennym w Indochinie, wielkim reporterem w Indiach i Afryce. Mieszkał na miejscu niezależność Maroka i Tunezji.

Pisarz, zdobył nagrodę Rogera-Nimiera za Zbyt długo myślałem na wakacjach w 1967 r.; Cena Cazesa za Paliwa W 1976 r., Współprawna cena O sierota morska … lub wspomnienia monsieur no w 1982 roku i nagroda Charlesa Oulmont w 1993 roku List do mojego kolana . Autor, z około trzydziestu książek, był także producentem telewizji i pracował dla kina (scenariusze, dialog).

Éric ollivier umiera 30 stycznia 2015 w Rueil-Malmaison jelit raka ^{[[[ 5 ]} .

• Oficer Sun , Denoël (1958)
• Zakorzenione , Sagittarius (1960)
• Kohorta , Lead (1963)
• Przyrząd (1959), Reisued in Points Pocket (1988); Ponownie zawysed ed. Du Rocher (2001) i Flammarion (2009), dostosowane do kina ( Przyrząd ) W 1961 roku Claude Chabrol z Jean-Claude Brialy
• Młody człowiek w imperialnym , Okrągły stół (1965)
• Zbyt długo myślałem na wakacjach , Denoël (1967) (nagroda Roger-Nimier)
• Nieszczęścia Annie , LTR (1970)
• Pass-l’eau , Denoël (1971)
• Rozsądna kobieta , Denoël (1974)
• Paliwa , Denoël (1976) (Cazes-Brasserie Lipp)
• Czas trochę mnie trwa , Denoël (1980)
• O sierota morska … lub wspomnienia monsieur no , Denoël (1982) (nagroda Interallié)
• Sezon tylny (1985); Ponowne wydanie w 1991 roku
• Przewlekłe nastroje (1987)
• Faux pas (1987)
• Książki w skórze (1987)
• Wenecja przez cały czas (1989)
• Prawo wygnania , Grasset (1991)
• Schody śliskich godzin , Gallimard (1984); ponownie wydane 1993)
• List do mojego kolana (1993)
• Na ścieżkach Francji, a potem trochę gdzie indziej , Denoël (1994)
• Natura jest moją drugą naturą , Grasset / Fasquelle (1996)
• Na kwiatu , Grasset (1999)
• Mój język kota , Les Belles Lettres (2000), napisany we współpracy z Bruno Maso
• Długie wakacje , Grasset (2002)
• Koniec -czasu -czasowy , Flammarion (2005)
• Przed opuszczeniem , Grasset (2013)

Scenarzysta lub dialogik w kinie

• 1961: Przyrząd , Film Claude Chabrol, z Bernadette Lafont, Bryryry Jean-Claude i Jean Tissier
• 1963: Pieprzu , Film Jacquesa Baratiera, z Guy Bedos, Jean-Paul Belmondo, Francis Blanche i Sophie Daumier
• 1965: L’O lub Duc , Film Jacquesa Baratiera, z Claude Rich, Monique Tarbès i Jacques Dufilho
• 1971: Eglantine , Film Jean-Claude Brialy, z Valentine Tessier, Claude Dauphin i Odile Versois

W telewizji

(W) Éric Ollivier na Internetowa baza danych filmów