SCORPIUS -CENTAURUS ASSIARM – Wikipedia

Koordynować: 14 ^H 00 ^M 00 ^S , -40 ° 00 ′ # ″

L ‘ Stowarzyszenie Scorpius-Centaurus (Czasami nazywane skrótami Sco-cen ) jest stowarzyszenie OB najbliżej systemu słonecznego, składającego się z trzech podgrup gwiazd, zwanych Najwyższy skorpion W Superior Centaur-Lupo To jest Niższe Centaur-Croce , umieszczone w odległości od 380 do 470 lat świetlnych od słońca. ^[Pierwszy]

Wszystkie podgrupy mają mniej więcej podobny wiek, przechodząc od 5 milionów lat grupy Najwyższy skorpion do około 17-22 milionów pozostałych dwóch; Wiele jasnoniebieskich gwiazd konstelacji Scorpio, wilka, Centaur i South Cross jest w rzeczywistości najzdolniejszymi członkami tego wielkiego stowarzyszenia. ^[2] Setki gwiazd o masie równej lub większej niż 15 mas słonecznych zostały zidentyfikowane jako należące do stowarzyszenia SCO-CEN, w tym niektóre gwiazdy (w tym czerwone supergianty Antares, najbardziej masywne z grupy Scorpio) na koniec ich cyklu życia ; ^[3] Całkowita liczba gwiazd stowarzyszenia przekracza 10000 jednostek. ^[4]

Członkowie Stowarzyszenia Scorpius-Centaurus mają własne zbieżne ruchy wynoszące około 0,02–0,04 sekundy łuku rocznie, co wskazuje, że gwiazdy mają mniej lub bardziej równoległe wektorowe wektory i poruszają się o około 20 km/s w porównaniu do Słońca. rozproszenie prędkości w podgrupach wynosi tylko rzędu 1–2 km/s, ^[5] A grupa prawdopodobnie nie jest powiązana przez ograniczenia grawitacyjne. W ciągu ostatnich 15 milionów lat eksplodowało kilka supernowy w tej grupie, która wygenerowała bardzo rzadką kopertę gazową, która się wokół niej rozszerza, ^[6] który obejmuje lokalną bańkę. Wyjaśnić obecność izotopu ⁶⁰ FE Radioactive, zidentyfikowane na Ziemi Ocean Ocean Plains, postawiono hipotezę, że supernowa, być może członek Stowarzyszenia SCO-CEN, eksplodowała w pobliżu Słońca około 3 miliony lat temu. ^[7]

Stowarzyszenie Scorpius-Centaurus jest jednym z najbardziej błyskotliwych i łatwo rozpoznawalnych struktur galaktycznych z całego czasu niebieskiego, a także, pod względem pozornej wielkości, największym powiązaniem OB widocznym z Ziemi: rozciąga się na ponad pięćdziesiąt stopni i obejmuje duże Liczba niebieskich i bardzo jasnych gwiazd, których pozorne wielkości mogą osiągnąć pierwszy rozmiar, co sprawia, że ​​są widoczne również z centrów dużych miast. Zasadniczo można powiedzieć, że prawie wszystkie jasne gwiazdy, które składają się na konstelacje wilka, północnej części Skorpiona, Centaur i South Cross należą do tego stowarzyszenia; Tylko kilka gwiazd jest wyjątkiem, takich jak α Centauri, γ Cruis, θ i ι centauri, które pojawiają się w tym regionie nieba tylko z powodu efektu perspektywicznego, ponieważ są one umieszczone na pierwszym planie w odniesieniu do powiązania. Stowarzyszenie przedstawia styczną w odniesieniu do jasnego wzroku Drogi Mlecznej, pochylonej w porównaniu z nią ponad 20 °.

Stowarzyszenie Scorpius-Centaurus znajduje się całkowicie na południowej półkuli niebieskiej. Najbardziej wysunięta na północ część, zbiegająca się z regionem Antares, jest średniego deklacji -23 ° i jest widoczna bez nadmiernych trudności nawet przez większość półkuli borealnej; Centralne segmenty, zbieżne z konstelacjami wilka i północnego Centaur, znajdują się średnio w 40 ° S i można je zaobserwować tylko od niższych, śródziemnomorskich i subropowych szerokości geograficznych latum. Z drugiej strony sekcja południowa rozciąga się w najbardziej wysuniętej na południe części Centaur i na krzyżu południowym, aby dotknąć muchy i zakończyć kadłub, z genialną otwartą grupą Południowych Plejad (IC 2602); Tę sekcję można łatwo zaobserwować, zaczynając od regionów tropikalnych i nie jest przypadkiem, że na półkuli południowej to okoliczności w całym dodatkowym pasmie.

Ze względu na ogromne rozszerzenie na gwiaździstej sklepieniu całkowita i wyraźna wizja stowarzyszenia może odbywać się tylko z regionów półkuli południowej, gdzie odcinek Drogi Mlecznej dotknięty jego obecnością, który zbiega się z najbardziej wysuniętym na południe, jest najbardziej wysunięty na południe wysoko na horyzoncie; Jednak globalne wizje są również możliwe na północ od równika, w dolnym pasie tropikalnym, pod warunkiem, że mają całkowicie wyraźny horyzont południowy. Okres odpowiedni do obserwacji wieczorem zbiega się z miesięcy między marcem a czerwcem; Jego wysoka obecność na niebie podczas australijskich nocy wskazuje na postęp sezonu jesiennego, podczas gdy na półkuli północnej, północnej części Centaur i Skorpiona, które wydają się na południowy wschód, wskazuje na najbliższe przybycie sezonu letniego.

Z powodu precesji równonocników, ^{[8] [9]} Południowo -Celeste Polo powoli porusza się w kierunku południowo -zachodniej części stowarzyszenia, między krzyżem Południa a kadłubem; W ciągu kilku tysięcy lat, kiedy południowy biegun Celeste dąży do kierunku Drogi Mlecznej i asteryzmu Fałszywego Krzyża, gwiazdy Stowarzyszenia Scorpius-Centaurus osiągną najbardziej wysunięte miejsce. Wraz z usunięciem osi Ziemi z tego regionu nieba konstelacje Skorpiona i Centaur nabierają coraz bardziej północnych zmian, dopóki nie zostaną częściowo przyniesione na północ od równika niebieskiego.

Region stowarzyszenia Scorpius-Centaurus stanowi doskonały przykład wyników procesu formacji gwiezdnej w skali medialnej, w którym gigantyczna chmura molekularna, po wygenerowaniu gwiazd o różnych masach, z największych (zebranych w skojarzeniu OB) w najmniej masywny, rozpada się, podczas gdy wiatr, emitowany przez te same gwiazdy, które generowały, oraz wszelkie eksplozje w supernowych najbardziej masywnych gwiazdach, gromadzą się, zwarte i erod gazy i pył resztkowy powodujący inne zjawiska tworzenia gwiezdnego, w tym sprawa, bardziej marginalna. Tak zwany COPLESSO SCORPIUS-CENTAUR , powiązane ze stowarzyszeniem, w rzeczywistości obejmuje dużą liczbę małych mniejszych chmur, wszystkie znajdujące się na krawędziach tego samego stowarzyszenia gwiezdnego: najbardziej zachodnie chmury, zorientowane zgodnie z nachyleniem grupy gwiezdnej w porównaniu z Drogą Mleczną, obejmują Drogę Mleczną, obejmują Chameleon Cloud i worka węgla Nebulaba, podczas gdy wschodni koniec, na tej samej linii widzenia co wybrzuszenie Galactic, obejmuje chmurę wilka, chmurę południowej korony i chmurę Rho Ophiuchi, aż do rur mgławicy. We wszystkich tych regionach, z wyjątkiem niektórych widocznych chmur w kierunku Moskwy, zjawiska tworzenia małych gwiazd masy są aktywne przy stosunkowo niewielkim trwałym rytmie. ^{[2] [dziesięć]}

Trzy duże podkładki, w których powiązanie wydaje się podzielone, są prawie całkowicie pozbawione gazów międzygwiezdnych, które zostały całkowicie zmiecione; Tutaj obecne gwiazdy pokazują również bardzo niski wskaźnik wyginięcia, co wskazuje na słabe ciemnienie z powodu pyłu. Wokół asocjacji powstała złożona struktura pierścienia, pęcherzyka o niskiej gęstości, której krawędzie składają się z wodoru molekularnego (H i), którego masa wynosi około 300 000 m _⊙ I może w rzeczywistości pokryć się z pozostałościami dużej chmury molekularnej, z której powstało samo powiązanie. ^[6]

W porównaniu z innymi regionami mniej lub bardziej współczesnej galaktyki, stowarzyszenie Scorpius-Centaurus ma większy odsetek podwójnych lub wielu układów, do szybkości 1,16 razy wyższej niż średnia; Procent ten znacznie wzrasta, jeśli weźmiesz pod uwagę główną masę gwiazd przedsekwencji, takich jak czerwone karła. ^[11] Badanie przeprowadzone na prawie 200 składnikach pierwszych klas spektralnych (tj. Biało-niebieski niebieski gwiazdy klasy B i A) zlokalizowane głównie w najbardziej wysuniętej na północ części stowarzyszenia, wykazało obecność 176 gwiazd, z czego co najmniej osiemdziesiąt to fizycznie powiązane z głównymi gwiazdami, wokół których zostały zaobserwowane. Średnio masy tych mniejszych elementów gwiazdy i podstawowych zidentyfikowanych od 0,03 do 1,2 m _⊙ . ^[dwunasty]

Dynamika, która doprowadziła do utworzenia różnych podgrup powiązań, jest bardzo złożona i częściowo nie znana; W szczególności znane są procesy, które miały miejsce w północnej części stowarzyszenia, widoczne w kierunku Scorpio, podczas gdy ci, którzy wygenerowali dwie najbardziej południowe podgrupy, pozostają prawie całkowicie nieznane. Widać, że wiek gwiazd stowarzyszenia wzrasta poprzez kontynuowanie w kierunku Zachodniej, co jest znakiem, że najstarsze zjawiska formacji gwiezdnej miały miejsce głównie w regionie zajmowanym przez konstelację Centaur; Wiadomo również, że gwiazdy umieszczone na północ od równika galaktycznego mają niewielki wiek (około 12 milionów lat) w porównaniu do tych umieszczonych na południu (około 17 milionów lat). Ponadto część południowa wydaje się być w odległości 109 Parsec, nieco bliżej niż część północna, położona przy 123 Parsec. ^[Pierwszy]

Według niektórych bardzo uproszczonych modeli trening gwiazd początkowo odbył się w północnej części grupy Centaur w górnej części Lupine, około 17 milionów lat temu, a następnie rozciągałby się w kierunku południowym, do Lower Centaur Group, osiągając kulminację 12 milion lat temu; Nowe gwiazdy byłyby początkowo skoncentrowane w małych klastrach i włóknach otoczonych gazem, zawierającym dziesiątki lub setki gwiazd. Resztkowy gaz molekularnej chmury progenitorowej zostałby następnie zmieciony przez połączone działanie wiatru gwiezdnego i eksplozja supernowej najbardziej masywnych składników, które w bardzo szybkim czasie zakończyły cykl życia. Około 6 milionów lat temu te procesy generatywne rozszerzyły się na chmury umieszczone na południe od równika galaktycznego, w szczególności w regionie chmury Chameleon i gwiazd ε i η chamaeleontis. ^[2]

Począwszy od 12 milionów lat temu bańka pochodzi od wiatru emitowanych przez młode gwiazdy grupy Superiore-Luca Centaur, rozpoczęła ekspansję, być może dodatkowo przyspieszoną przez eksplozję jakiejś supernowej w późniejszym czasie. Około 5 milionów lat temu wielkie ciśnienie wygenerowane przez rozszerzenie frontu bańki ściskało chmurę molekularną znajdującą się w obecnej grupie gwiazd, które stanowią głowę Skorpiona, generując najmłodszą część stowarzyszenia, Scorpion Superiore Group, również katalogowana jako Scorpius OB2. ^[6] Dzięki wiedzy o fizycznej odległości między dwiema grupami powiązania, równej około 60 Parsec, obliczono, że prędkość ekspansji tego bańki wynosiła około 25 km/s.

Fala formacji gwiezdnej, która wpłynęła na chmurę północnego skorpionu, wygenerowała w sumie około 2500 gwiazdek, w tym niektóre szczególnie masywne, o masie przekraczającej 10 m _⊙ ; Gwiazdy te szybko ewoluowały, eksplodując później jako supernowe, generując również między innymi Pulsar PSR J1932+1059; Potężna fala uderzeniowa generowana przez wybuchy prawie całkowicie ogarnęła resztkowy gaz starożytnej chmury molekularnej, którego szczątki są widoczne w delikatnych włókienach zwanych sh2-1 i sh2-7. Fala uderzeniowa zainwestowała w sąsiedniej chmurze Rho Ophiuchi w ciągu ostatnich milionów lat, promując w tym regionie intensywne zajęcia szkoleniowe gwiazd, które można dziś zaobserwować. ^[13] Ta sama fala uderzeniowa może być również odpowiedzialna za rozpoczęcie gwiezdnych zjawisk Genesis w chmurze wilka, w której najstarsze składniki gwiazdy wykazują wiek mniej niż 1 milion lat. ^[14]

Stowarzyszenie Scorpius-Centaurus jest tradycyjnie podzielone na trzy grupy, które wykazują wiek i nieco inne cechy od siebie. Sekcja północna nazywa się Superiore Scorpion ( Upper Scorpius , skrócone z skrótem USA) i obejmuje wszystkie niebieskie gwiazdy stanowiące północno -zachodnią część Skorpiona, w tym Antares; Sekcja centralna, największa, nazywa się Superior-Lupo Centaur ( Górny Wolf Centaurus , Skrót UCL) i obejmuje prawie wszystkie gwiazdy wilka oraz większość północnych i centralnych gwiazd Centaur. Najbardziej wysunięta na południe część stowarzyszenia jest wskazana jako niższa centaur-croce ( Niższe Centaurus-Crux , skrót LCC); Ta sekcja leży w następstwie Drogi Mlecznej i obejmuje południową część centaur, z wyjątkiem α centauri i południowego krzyża, z wyłączeniem γ Cruis. Południowo -zachodni koniec stowarzyszenia zbiega się z genialną grupą Południowych Plejad. ^[2]

Najwyższy skorpion [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Stowarzyszenie Scorpion Superiore (US) jest najmłodszą częścią stowarzyszenia Scorpius-Centaurus; Został utworzony około 5 milionów lat temu i zawiera około 120 dużych komponentów gwiazdy masy rozproszonych w regionie 35 parsec, który wynosi około 145 parsec od słońca. Klasa spektralna tych składników waha się od B0,5 i G5, a przeważnie części Z nich leży w głównej sekwencji, chociaż w zaawansowanej fazie ewolucyjnej są już niektóre gwiazdy, w tym czerwony supergiant Antares (α Scorpii). Pomimo młodego wieku grupy, w regionie nie ma obecnie zjawisk formacji gwiezdnej, zamiast tego aktywne w sąsiedniej chmurze Rho Ophiuchi. ^[Pierwszy] Oryginalne najbardziej masywne komponenty już zakończyły swój cykl życia i już eksplodowały jako supernowe; Wśród nich najbardziej masywnym był prawdopodobnie progenitor Pulsar PSR J1932+1059, eksplodował około 1,5 miliona lat temu, którego pierwotna masa musiała zostać wędrowana około 50 m _⊙ . Chociaż spekuluje się, że ta gwiazda była głównym partnerem zbiegającej gwiazdy ζ Ophiuchi, ^[15] Kolejne pomiary sugerują, że są to dwie oddzielone gwiazdy od ich pochodzenia. ^[16]

Oprócz dużych gwiazd masy odkryto kilkaset małych i średnich gwiazd masy, a także niektóre gwiazdy TAuri; Jednak niektóre z tych gwiazd nie są fizycznie powiązane ze stowarzyszeniem, ale są częścią gwiezdnego regionu szkoleniowego Rho Ophiuchi. Część małych obiektów masy może należeć do kategorii brązowych karłów: ich masa faktycznie wynosi od 0,3 do 0,007 m _⊙ , a tuzin z nich ma masę równą lub mniej niż 15 mas gioviane. ^[17]

W okolicach tej grupy znajduje się kilka mglistych zasłony, w szczególności w sektorze południowo -zachodnim; Ich widoczność odbywa się bliskość niebieskich i masywnych gwiazd, co je oświetla, dzięki czemu przybierają niebieskawe zabarwienie.

Superior Centaur-Lupo [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Grupa Superior-Lupo Centaur (UCL) stanowi centralny organ stowarzyszenia; Liczy się setki dużych i średnich elementów gwiazdy masowej, z których wiele jest również wyraźnie widocznych dla nagiego oka, które stanowią prawie całość konstelacji wilka i części Skorpiona i Centaur. W przeciwieństwie do grupy Scorpion Superiore, badanie tego dużego grupowania gwiazd jest trudniejsze w niektórych czynnikach: Pierwszy , jego pozycja znacznie bliżej planu galaktycznego, co sprawia, że ​​prawidłowe określenie prawdziwych elementów fizycznych grupy niż gwiazdy tła jest bardziej złożone; Do tego dochodzi do większej dyspersji jego składników gwiazdy i prawie całkowity brak gwiazd głównej przedsekwencji otoczonej nebulistością ze względu na większy wiek grupy. Wreszcie jego deklinacja powoduje część nieba, w której leży grupa, jest wyraźnie widoczna i badana tylko przez obserwatorów umieszczonych na południowych szerokościach geograficznych lub przynajmniej tropikalnych. ^[2] Pomiar paralaksów składników UCL wskazuje odległość między 90 a 200 Parsec; ten widoczny zakres Jest to spowodowane dużym rozszerzeniem samej grupy, dlatego niektóre elementy są bliżej, a inne bardziej odległe. ^[Pierwszy]

Najbardziej masywne elementy grupy należą do spektralnej klasy B i mają średnio między 2,0 a 3,5. Najbardziej wschodnie składniki znajdują się w środkowej części Skorpiona, w szczególności słynny moment optyczny utworzony przez gwiazdy μ ^Pierwszy mi ² Scorpii; Wśród najbardziej masywnych składników grupy wyróżniają się wilki α i β. Są to w dużej mierze niebieskie i subgigacyjne niebieskie giganty, podczas gdy w przeciwieństwie do Górnej Grupy Skorpiona nie ma składników dolnych klas spektralnych. ^[Pierwszy] Nieobecność tę można wytłumaczyć wyższym wiekiem grupy Superior-Lupo Centaur, szacowanej na około 17 milionów lat: ^[4] Najbardziej masywne elementy pierwotnie część grupy w rzeczywistości eksplodowały jako supernowe w poprzednich epokach; Reszta supernowa związana z tymi eksplozjami pokrywa się z dużą superbolą rozszerzającą średnicę 200 Parsec, których krawędzie są wyraźnie widoczne w neutralnym pasku wodoru (HI). ^[6] Potężna fala uderzeniowa generowana przez eksplozje, połączona z działaniem wiatru gwiezdnego najgorętszych gwiazd grupy, całkowicie rozpuściła pierwotną chmurę molekularną, która je wygenerowała. ^[18] Według niektórych badań supernowe eksplodowały w tym regionie, które zapewniły energię na ekspansję Superbolli widocznej w HI, wynosiłaby co najmniej siedem. ^[6]

Populacja małych gwiazd została wykryta, szczególnie pod koniec lat dziewięćdziesiątych, kiedy wystrzelenie satelity Rosat umożliwiło badanie nieba za pomocą X -tworzy; Uwaga skupiała się na chmurze wilka, w sąsiedztwie grupy UCL. W tym regionie w 1997 r. 136 gwiazd zidentyfikowano z cechami związanymi z gwiazdami T Tauri. ^[19] Gwiazdy zidentyfikowane w tym regionie pokazują różne wieki w zależności od ich pozycji: gwiazdy rozproszone poza chmurą są mniej młode niż te znane; Ta różnica wieku, odpowiednio 5-27 milionów lat i 1 milion lat, świadczy o tym, jak należą one do dwóch odrębnych populacji gwiazd, pochodzącej z różnych chmur molekularnych. ^[20]

Małe i średnio-średnie klasy G i K (żółte karła, takie jak elementy gwiezdne i pomarańczowe), głównie w fazie głównego pre-nawet, pokazują dużą ilość litu. ^[Pierwszy] Na podstawie badania ponad pięćdziesięciu tych składników ustalono średni wiek między 15 a 22 milionami lat. ^[4]

Niższe Centaur-Croce [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Niższe grupy Centaur-Croce (LCC) jest najmniej znaną i badaną częścią stowarzyszenia Scorpius-Centaurus, chociaż jest również najbliższa: jego odległość szacuje się na około 118 PARSEC. Rozciąga się w południowo -zachodniej części Centaur i zajmuje obszar nieba widocznego w kierunku krzyża Południa i Moskwy, aż dotrze do północno -wschodniego końca kadłuba. ^[2] Wiek gwiazd grupy różni się w zależności od ich pozycji; Składniki północno -wschodniej części, najbliżej grupy UCL, mają wiek około 17 milionów lat, a zatem bardzo podobny do poprzedniej grupy. Z drugiej strony najbardziej wysunięte na południe komponenty mają niższy wiek, równy około 12 milionów lat; Ujawnia to, że zjawiska formacji gwiezdnej rozciągały się od północy na południe. ^[Pierwszy]

Część północna ma większą gęstość niż część południowa, która wydaje się bardziej rozproszona; Wśród różnych górnych elementów są wyraźnie widoczne dla nagiego oka i rzeczywiście pojawiają się jako bardzo jasne gwiazdy: wśród nich jest sześć dużych gwiazd masy, wskazanych jako „super cen-cru sześć”, czyli Hadar, jedna z gwiazd jaśniejsze niż niebo, w połowie drogi między tą a poprzednią grupą, Acrux, Mimosa, δ, ε i ρ centauri; Do nich dodają inne gwiazdy łatwej obserwacji, takie jak γ Centauri, α i β Muscae. Jednak niektóre z tych gwiazd przedstawiają anomalie we własnym ruchu, a ich pewne należące do stowarzyszenia są nadal przedmiotem studiów. ^[2] Południowo -zachodni koniec jest reprezentowany przez otwartego amasso IC 2602. ^[Pierwszy] Wśród dużych elementów masowych znajdują się również dwie gwiazdy Herbig AE/DI, katalogowane akronimami HD 100546 i HD 100453, odpowiednio z szóstej i siódmej wielkości; ^[21] Ich wiek wynosiłby około 10 milionów lat, a jeden z dwóch, HD 100453, wydaje się mieć czerwonego partnera przedsekwencyjnego w kolorze czerwonym (klasa M), chociaż jego obecność nie została potwierdzona spektroskopowo. ^[22]

W grupie znanych jest około 120 składników gwiazd o małej masie, których wielkości znajdują się głównie między ósmą a jednej strony; Są to głównie główne gwiazdy sekwencji, głównej przedsekwencji i Tauri należących do klas G i K (żółty i pomarańczowy), zidentyfikowane w różnych badaniach przeprowadzonych z lat dziewięćdziesiątych poprzez obserwacje przeprowadzone przez satelitę Rosat. ^{[2] [4] [23]}

Stowarzyszenie Scorpius-Centaurus znajduje się na wewnętrznej krawędzi ramienia Oriona i jest częścią dużego pierścienia młodych gwiazd o nazwie Gould Belt, który grupuje kilka skojarzeń OB, w tym żeglugi ob2, Orion OB1, Perseus OB2 wyróżniają . W porównaniu ze Słońcem stowarzyszenie SCO-CEN zbiega się z najbliższą częścią tego pierścienia. ^{[Pierwszy] [24] [25]}

Inne małe grupy gwiazd są powiązane ze stowarzyszeniem wykazującym podobny wiek; Wśród nich wyróżniają się powiązaniem TW Hydrae, grupy β Pictoris i stowarzyszenia Eta Chamaeleontis. Wszystkie te grupy, chociaż są w pobliżu stowarzyszenia, nie mają kontaktu fizycznego, a ich motocykl wskazuje, że odchodzą od niego; Oznacza to zatem, że w stosunkowo niedawnych okresach, z astronomicznego punktu widzenia, były one w tym samym regionie. ^[dziesięć] Teoria sugeruje, że grupy te, obecnie izolowane i rozproszone, trenowały razem ze stowarzyszeniem, ale w obszarach obwodowych dużej chmury molekularnej, z których narodziły się również gwiazdy grupy UCL. ^[26]

Wśród grup gwiazd najbliższych układu słonecznego znajduje się TW Hydrae, umieszczona w odległości 50 parsec; Jest to grupa młodych gwiazd, w wieku około 16 milionów lat, która dzięki jej bliskości ma ogromne znaczenie w badaniu zjawisk akrecyjnych towarzyszących formacji gwiazdy i planetarnej: wiele jej gwiazd jest otoczonych protoplanetarnymi Zapisy i ich obecna faza ewolucyjna są uważane za kluczowe dla późniejszego tworzenia planet. Wśród jego komponentów jest młoda Nana Bruna 2M1207, słynąca z bycia pierwszą gwiazdą, wokół której zaobserwowano planeta pozasłoniona bezpośrednio z ziemi przez mapowanie 2 masy (2M1207 B). ^{[27] [28]}

Na linii stowarzyszenia Scorpius-Centaurus istnieje kilka jasnych gwiazd i przedmiotów całkowicie obcych; Wśród pierwszych wyróżnia się α Centauri, którego wielka jasność wynika wyłącznie z faktu, że jest to gwiazda najbliższa słońcu, położona zaledwie 4 lata świetlne. W około 88 latach świetlnych (27 parsec) istnieje γ Cruis, czerwony gigant nakładający się na grupę LCC; Obie gwiazdy mają świetny rower skierowany w przeciwnym kierunku do stowarzyszenia: α Centauri przedstawię się prawie nałożone na Hadara w ciągu 4000 lat, podczas gdy za kilka dziesiątek tysięcy lat znajdzie się poza granicami Cerauraur ; γ Cruis będzie podążać za tym samym losem. Oprócz tych gwiazd są też dwie mgławice, które nie należą do stowarzyszenia, chociaż są z nim dostosowani; Najbardziej niezwykłym jest IC 2944, widoczny na południowy zachód od południowego krzyża, w kierunku grupy LCC: jest to duży region HI położony na około 2000 Parsec w ramieniu Strzelca. ^[29] Drugi to chmura kompasu, gęsta aglomeracja nie oświetlonego gazu, w której aktywne są energiczne zjawiska formowania gwiezdnego; Jego odległość wynosi około 700 parsec i jest nieco widoczna dla α Centauri Suthest. ^[30]

• Wszechświat – wielka encyklopedia astronomii , Novara, de Agostini, 2002.
• C. Abondi, Ewoluujący wszechświat od urodzenia do śmierci gwiazd , Sandit, 2007, ISBN 88-89150-32-7.
• ( W ) Thomas T. Arny, Eksploracje: wprowadzenie do astronomii , 3ª ed., Boston, McGraw-Hill, 2007, ISBN 0-07-321369-1.
• ( W ) Robert Burnham Jr, Burnham’s Celestial Handbook: Tom drugi , New York, Dover Publications, 1978.
• A. de Blasi, Gwiazdy: narodziny, ewolucja i śmierć , Bolonia, Clueb, 2002, ISBN 88-491-1832-5.
• ( W ) C. J. Lada, N. D. Kylafits, Pochodzenie gwiazd i systemów planetarnych , Kluwer Academic Publishers, 1999, ISBN 0-7923-5909-7.
• ( W ) Bo inpuurth (to cusen di), Handbook of Star Forming Regions, Tom II: The Southern Sky , Astronomiczne Towarzystwo Pacyfiku, 2008, ISBN 978-1-58381-671-4.