Joropo – Wikipedia

. Joropo to tradycyjny gatunek muzyczny i typowy taniec Wenezueli i Kolumbii, bardzo świąteczny, który zwykle używa harfy, cuatro, maracas i gitary. Ten gatunek obejmuje wpływy afrykańskie i europejskie.

W czasach starożytnych słowo hiszpańskie Joropo miał poczucie „imprezy”, ale teraz wskazuje na rodzaj muzyki i tańca, który identyfikuje Wenezuelczyków, ponieważ XVIII ^{To jest} Century Llanero zaczął używać terminu „Joropo” zamiast „Fandango”, słowa, które kiedyś wyznaczyło wieczór taneczny.

Hugo Chávez narzuca Joropo podczas oficjalnych ceremonii ^{[[[ Pierwszy ]} .

Obecnie Joropo coraz częściej wyznacza taniec (muzyka jest wspierająca, powtarzalna) i gatunek muzyczny (ważna część solo z harfą lub bandolą).

Po rozróżnieniu typów Joropo: Le Joropo Llanero, Le Joropo Central, Et Le Joropo Oriental.

• . Joropo Llanero gra z nylonową harfą smyczkową, Llanera Bandola, Cuatro i Maracas.
• . Central Joropo gra z metalową harfą, Maracas i Song.
• . Wschodnie Joropo Zawiera dodatkowe instrumenty, takie jak gitara, mandolina, wschodnia bandola, a czasem akordeon.

Składa się z powolnej części lub pary, a następnie szybszej części lub tempa przyspiesza pod przewodnictwem harfy.

Istnieje prawie trzydziesty kształt Joropo. Jednym z nich jest ptak który wówczas odróżnia się od 4 mniejszych umów: istnieją tylko dwie formy tego typu w trzydziestu. Znajdujemy to ptak W kawałku Wenezuellian Muzyka klasyczna: Zbić z małym ptakiem , Alarmaro Romero ^{[[[ A ]} .

L ‘ Artykuł Wikipedii po espanish Oferuje dyskografię i ekstrakt.

• Cuatro: Typowy instrument Wenezueli zapewnia rytm z bardzo perkusyjną grą przypominającą Maracas.
• Harpe Llanera: Bardzo lekka harfa przystosowana do transportu (tylko od 7 do 8 kg). Podróżowała konno na równinie.
• Bandola: zastępuje harfę melodii.
• Podwójny bas: Aby zapewnić bas przy braku harfy lub ich wzmocnienie.

Piosenka Soul Llanera , dobrze znany w Wenezueli, jest Joropo.

• (Jest) Abbey Morales, Guillermo. Joropo, przetrwanie latyniskie. Centro Colombo-American, Bogota, 1983.
• (Jest) Baquero Nariño, Alberto, Joropo: Llanera Identity. (Kulturowa Epopos społeczności Orinoco) . National University of Colombia, 1990.
• (Jest) Cook, Federico. Czterech Wenezuelczyków . Notatniki Lagoven, Lagoven, S.A. Caracas, 1986.
• (Jest) Crespo, Luis Alberto. Muzyka cedru i mahoniu . Wenezuela Tierra Magica Corpoven, S.A., Caracas, 1991.
• (Jest) FernUd, Álvaro. Blow Larense. Fundel, Caracas, 1984.
• (Jest) Guerrero, Fernando. Harfa w Wenezueli. Fundarte, Caracas, 2008.
• (Jest) Meta Culture Departmental Institute. Ślad turnieju: hołd dla historii talentów Llanero . Rząd Meta, Villavicecinco, 2009.
• (Jest) Lingwistyka, Katrin (koordynacja). Badania wokół centralnego Joropo. Vicente Emilio Sojo-Institute Foundation of Musicology, Caracas, 2009.
• (Jest) Mendoza, Fabiola. Guayanés Joropo. Fundacja redakcyjna El Perro Y La Rana, Caracas, 2012.
• (Jest) Ramón i Rivera, Luis Felipe. Joropo, National Dance of Wenezuela. Ministerstwo Edukacji, Dyrekcja kultury i sztuk pięknych, Caracas, 1953.
• (Jest) Robayo Sanabria, Darío. Esej na temat harfy na równinach Wenezueli i Kolumbii. Harfa w historii. Patriotyczna prasa drukarska, Bogota, 1993.
• (Jest) Romero, Aldemaro. Llanero Joropo i środkowe Joropo . Sacven, Caracas, 2004.
• (Jest) Rosenblat, Angel. Badania mowy Wenezueli. Dobre i złe słowa . Monte Redaktor Lisbi, Caracas, 1987 (V. The Voices of „Joropo”, s. 323 i ss., Oraz The Voice „Golden,„ Guarano ”,„ Guasfect ”i„ Guory ”, s. 315 i ss.).
• (Jest) Safar, Margarita. Streszczenie raportów podróży, 1947–1975. Dokumenty prekursorów badań popularnej i tradycyjnej kultury w Wenezueli . Foundation of Ethnomusicology and Folklore, Caracas, 2005.
• (Jest) Salazar, Rafael. Joropo i jego przygody. Discoclub, Caracas, 1992.
• (Jest) Sanabria, Pedro. Muzyka centralnego Joropo. Od tradycyjnego do partytury. Redakcja El Araguan, Maracay, 2007.

Notatki [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Uwaga w słowniku lub encyklopedii :