Sivapithes – Wikipedia
Artykuł w Wikipedii, Free L’Encyclopéi.
Sivapithecus
Sivapithecus indicus (odlewanie).
Gatunek muzyczny
Sivapithecus jest gaszonym rodzajem naczelnych rodziny hominidów, który mieszkał w Azji Południowej podczas medium i wyższego miocenu.
Jego szczątki skamielinowe są datowane na okres od około 13 do 8 milionów lat [[[ Pierwszy ] . Od tego czasu zostały odkryte Xix To jest Stulecie na północ od subkontynentu indyjskiego, w łańcuchu Siwalików, który biegnie od Pakistanu do Nepalu.
Od czasu odkrycia skamieliny Sivapithecusa Xix To jest Wiek w łańcuchu Siwalików, w tym na płaskowyżu Potwar w Pakistanie i podnóża Himalajów w Indiach i Nepalu. Pierwszy opis został wykonany przez brytyjskiego paleontologa Richarda Lydekkera w 1879 roku pod nazwą Palaeopithecus sivalensis [[[ 2 ] .
W 1982 r. David Pilbeam opublikował opis ważnego odkrycia kopalnego: duża część twarzy Sivapithecus ze swoją szczęką. Próbka przedstawiła wiele podobieństw do czaszki orangutan Sivapithecus był ściśle powiązany z Orangs-Outans.
Sivapithecus należy do podrodziny ponginae, jedynym utrzymującym się gatunkiem jest orangutan ( Umieścić ).
Według Jamesa Birx filogeneza gatunków uderzenia i in. (2010) [[[ 3 ] i David Start (2015) [[[ 4 ] :
Skamieliny Sivapithecus znaleziono wyłącznie w poziomach miocenu trzech formacji geologicznych grupy Siwallik łańcucha Siwalik:
- Lower Siwalik: Trening Chinji, od 14,2 do 11,2 miliona lat
- Środkowy Siwalik: szkolenie NAGRI, od 11,2 do 9 milionów lat
- Siwallik Au Maidaux Ogromne: trening Dhok Pathan, od 9 do 3,4 miliona lat
Wyróżnia się następujące cztery gatunki [[[ Pierwszy ] :
- Sivapithecus indicus (Pilgrim, 1910) : od 12,5 do 10,5 miliona lat
- Inna nazwa : Sivapithecus aiyyengari [[[ Pierwszy ] W [[[ 5 ]
- Sivapithecus sivalensis (Dźwięki, 1879) : od 9,5 do 8,5 miliona lat (szkolenie Nagri i Dhok Pathan)
- Inna nazwa : Sivapithecus salmontanus
- Sivapapapicus Lewisi (Pandey i Sastri, 1968) : 9,2 miliona lat [[[ Pierwszy ]
- Inna nazwa : Sivapithecus głupiec
- Jest to największy z czterech gatunków i ten, którego zęby przednie najbardziej przypomina Umieścić (Obecny orangut) [[[ 6 ] .
- Sivapithecus hysudricus (Pilgrim, 1927) [[[ 7 ] :
- Inne nazwy: Sivapithecus thorpei W Sivapithecus Simonsi
- Jest to najmniejszy z czterech gatunków.
Niektóre próbki Siwalików zostały kiedyś przypisywane gatunku Ramapithecus (Le Ramapithèque).
Pierwszy typ, YPM 13799, Ramapithecus brevirostris , był pół-Maxillary odkryty w 1932 r. Przez G. Edwarda Lewisa w Indian Himalajan Piemonts położony w Himachal Pradesh, niedaleko HaritaLyangar [[[ 8 ] . Lewis następnie twierdził, że szczęka była bliżej gatunku Homo Że żadna z skamielin małp znanych do tej pory. Ten punkt widzenia został zrewidowany w latach 60. XX wieku po rekonstrukcji przez symetrię i co odpowiadało charakterystycznemu kształtowi u góry [[[ 9 ] .
Bardziej kompletne skamieliny Ramapithecus zostały odkryte w 1975 i 1976 roku, co pokazuje, że był mniej blisko ludzi niż to, co było wcześniej. Przeciwnie, przedstawił wiele podobieństw Sivapithecus i nadano priorytet tej nazwie, która była poprzednia. Rozważamy dzisiaj, że skamieliny poprzednio przypisywane Ramapithecus raczej odpowiadają kobietom Sivapithecus Zakładając, że miał silny dymorfizm płciowy.
- (W) Pickford Martin, Tiwari B.N., ‘ Dokładności dotyczące dystrybucji i identyfikacji hominoidu miocenu z Indii » W Hiszpański magazyn paleontologii, 25, (2) W ,, 107-121. (ISSN 0213-6937W Czytaj online )
- (W) K. N. Prasad W «Uwagi historyczne na temat hominoidów siwalik» , w Russell L. Ciochon, Nowe interpretacje małpy i ludzkiego pochodzenia , New York et Londres, Plenum Press, , 888 P. (ISBN 9781468488548 W 1468488546 I 9781468488562 , OCLC 840289887W Czytaj online ) W P. 559-574 .
- (W) H. James Birx (reż.) W Antropologia XXI wieku: Podręcznik referencyjny , Część IX, rozdział 55, s. 1 553-554 W tom. 2, Sage Publications, ( Czytaj online )
- (W) David R. Zaczął W Prawdziwa planeta małp: nowa historia ludzkich pochodzenia , Princeton University Press, ( Czytaj online )
- (W) Jay Kelley, ‘ Nowy duży gatunek Sivapithecus z Siwalików Pakistanu. W » W Journal of Human Evolution, 17 ,, 1988, P. 305–324.
- (W) Jay Kelley, Mohammad Anwar, Melanie A.MC Collum, Steven C.ward, ‘ Przedni uzębienie Sivapithecus parvada, z komentarzami na temat znaczenia filogenetycznego heteromorfii siekacza w hominoidea » W Journal of Human Evolution Tom 28, wydanie 6, , Czerwiec 1995, strony 503-517, P. 503-517 ( Czytaj online )
- (W) Martin Pickford, ‘ Dodatki do kolekcji hominoidów Siwalik, Pakistan: opisy i interpretacje » W Zitteliana, International Journal of Palaeontology and Geobiology W W P. 111-125 ( Czytaj online )
- (W) A.P Khatri, Wczesne hominidy kopalne i względne małpy Siwalik Foothills w Himalajach: ostatnie odkrycia i nowe interpretacje. W paleoantropologii: morfologia i paleoekologia, R.H. Tuttle (Éd). , Haye, z Gruyter, W P. 31-58
- (W) C. Vogel, Uwagi na temat rekonstrukcji arkady dentystycznej Ramapithecus. W paleoantropologii: morfologia i paleoekologia, Rh. Tuttle (éd). , Haye, z Gruyter, W P. 87-98
- Jay Kelley, «Promieniowanie hominoidalne w Azji». W Hartwig, W. (red.) Rekord kopalny naczelnych , Cambridge University Press, P. 369–384 , 2002
- Ann Gibbons, Pierwszy człowiek , Doubleday, 2006
Recent Comments