Inate pour Pien nr 7 z Procofiev – Wikipedia

. Fortepian N ^O 7 w Bémol Major Op. 83 jest sonatą Siergieja Prokofiewa, napisaną w 1942 roku, zinterpretowaną po raz pierwszy w 1943 r. Przez pianistę Sviatoslava Richtera. Czasami nazywa się to „Sonata stalingrad”. Jest to drugi z trzech „sonat wojennych” Prokofiewa i najsłynniejszego z dziewięciu kompozytora.

Ta sonata jest drugą z trzech liczb sześciu do ośmiu, powszechnie nazywanych „sonatami wojennymi” i jednym z najbardziej udanych dzieł w Prokofiev ^{[[[ Pierwszy ]} . Jeśli sprzęt melodyczny z trzech pochodzi z 1935 r., W siódmym miejscu projekt jest później, od 1939 ^{[[[ Pierwszy ] W [[[ 2 ]} . Jest to najbardziej radykalne z trzech dzieł, zjednoczonych w ich języku harmonicznym i rytmicznej woli pisania ^{[[[ 2 ]} .

Wynik został opublikowany przez Muzgiz w 1943 roku, a sam Sviatoslav Richter wywołuje odbiór dzieła: „Na początku 1943 r. Otrzymałem partycję siódmej sonaty, która wpisała mnie w trans i którego nauczyłem się za cztery dni” ^{[[[ 3 ] W [[[ Pierwszy ]} . Praca jest tworzona w Moskwie, przez Richtera 18 stycznia 1943 , w obecności kompozytora, David Oïstrakh, a zwłaszcza Chebaline, a z wielkim sukcesem publicznym ^{[[[ Pierwszy ]} . Pianista komentuje przyjęcie w następujący sposób: „Słuchacze odczuwali z niezwykłą intensywnością emocjonalny i duchowy oddech dzieła, który dokładnie odzwierciedlał to, co żyli głęboko (w ten sposób postrzegano również w tym samym czasie siódmą symfonię Chostakovitch” ^{[[[ 4 ] W [[[ Pierwszy ]} . Projektuje niepokój i walkę lat wojny, ponieważ mieli one doświadczenia w czasie rzeczywistym ^{[[[ Pierwszy ]} . Pianista kontynuuje: „Ta sonata brutalnie zanurza nas w groźnej atmosferze świata, którego równowaga machała. Reign Chaos i nieznane. Mężczyzna obserwuje uwolnienie sił morderczych ” ^{[[[ 5 ]} . Następnie : „Jednak musi starać się nadal kochać. Animowany jedynym chęcią wygrania zwycięstwa, atakuje, pierwszą głowę, zamiatając wszystkie przeszkody. Stanie się silniejsze i trudniejsze w miarę rozwoju walki i stanie się gigantyczną siłą, która potwierdza jego witalność. »»

I. Wesoły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Zauważono pierwszy ruch Wesoły , ma formę „a-b-a-b-a”, na przemian dwa silnie kontrastujące tematy ^{[[[ 6 ]} i najbardziej złożony z tych trzech, bez precyzyjnego tonu, z wyjątkiem końca, że ​​ton I główny ^{[[[ 7 ]} .

Materiał tematyczny jest bogaty i różnorodny. Pierwszy motyw ( Wesoły ) jest podane dwoma rękami do oktawy, w krótkiej i wzburzonej, niespokojnej melodii, na którą reaguje droga bębna ^{[[[ 8 ]} z czterech notatek, które mają ogromne znaczenie w całym ruchu-być może zainspirowane komórką Beethovenian Fate of the Fifth Symphony ^{[[[ 9 ]} . W części „B” Andantino (MS. 124), Zmiana radykalnej atmosfery, z melodią w bolesnej intymności, długą bolesną skargą, zawsze używając tematu czterech nut, zanim wrócił Stopniowo przyspieszanie , część „A”, ale znacznie zróżnicowana, w „Jeszcze bardziej wpływowa i zaostrzona wściekłość” , gdzie rosną cztery nuty ^{[[[ dziesięć ]} . Koniec przedstawia ponownie Andantino („B”) skrócone, zanim ustąpiło miejsca nowemu wariantowi „A” bardzo krótkiego, umierającego fortepian W grobie instrumentu.

bes2. ~ bes ~ bes ~ hidenotes bes8} \ {s4.*3 8p q q r4 b8 r4 a8 r4} >>

}
>>
układ {
kontekst {Wynik Usuń „metronome_mark_engraver”}
}
midi {}
}
“/>

Temat pierwszego ruchu.

Ii. Andante ciepło [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Drugi ruch w
, W Ja główny ( Andante ciepło ), to antypody ekstremalnych ruchów: jest to „Idylliczne nocne” , rodzaj pojednania między człowiekiem a żywiołami ^{[[[ 6 ]} , którego motyw dzwoni w rejestrze wiolonczeli ^{[[[ dziesięć ]} . Temat otwierający oparty jest na kłamstwie Roberta Schumanna, Melancholia ( “Melancholia” ), z Liederkreis op. 39, których słowa są: „Czasami mogę śpiewać, jakbym był szczęśliwy; Ale potajemnie łzy podnoszą się i uwolnią moje serce. Rossignols […] śpiewają swoją nostalgiczną piosenkę z lochu. […] Wszyscy są zachwyceni, ale nikt nie odczuwa bólu, głębokiego smutku za tą piosenką. »»

Forma to „A-B-A” ^{[[[ 11 ]} . Druga połowa ruchu, zmartwiona, jest jednak oznaczona wpływem wzoru ugniatania podczas echem ^{[[[ dwunasty ]} .

>
układ {
kontekst {Wynik Usuń „metronome_mark_engraver”}
}
midi {}
}
“/>

Temat drugiego ruchu.

Iii. Osad [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Ostatni ruch, Osad , ma kształt „a-b-c-b-b-a” ^{[[[ dziesięć ]} . Ona jest toccata przywołującą słynną Wzruszony W NA. 11 i, w bardzo podobnym stylu, N ^O 4 Diabelska sugestia , op. 4 i drugi ruch 2 ^{To jest} sonata. Miara jest niezwykła i asymetryczna,
(Miara siedem razy) – ale często spotykane w rosyjskich popularnych piosenkach i które znajdują się w pierwszej sonaty na współczesne skrzypce sonaty. Połączenie asymetrycznego pomiaru i zwykłego rytmu działa bardzo dobrze w tym wykończeniu ^{[[[ 13 ]} .

after-content-x4

W przeciwieństwie do pierwszego ruchu, Osad polega na toniku I Główna wada, ustanowiona od pierwszej umowy ^{[[[ 13 ]} oraz w bardziej diatonicznym i harmonicznym języku. Pomimo szerokiej gamy temp wybranych przez różnych pianistów, efekt jest nie mniej imponujący i ekscytujący. Melodia sztuki ma konotacje jazzowe/bluesa, ale pozostaje to powierzchowne podobieństwo: siła mięśni, nieelasliczna strona tej muzyki jest bardzo odległość od relaksu związanego z bluesem. Ta energia jest bez równoległości w sonatach prokofiew ^{[[[ 14 ]} .

Toccata kończy się wściekłym podsumowaniem głównego motywu, używając dziesięciu palców do skrajności, dopóki pokój w końcu zakończy się triumfalnie w grzmotliwej kaskadzie oktaw.

„Ten finał można zdefiniować jako toccata na podstawie techniki cyfrowej, ale na nadgarstku” ^{[[[ dziesięć ]} .

Podział autografów tego ruchu, który znajduje się w rosyjskich państwowych archiwach literatury i sztuki, nie wykazuje prawie żadnych oznak rewizji ^{[[[ 15 ] W [[[ 16 ]} .

4MP R8 Q4 8 [q] | Q4 Q Q8 [ 8 4] |
R8 4 Q8 8 4 8 8 [] |
4 r8 4 8 4
Względne tony tony clef c ‘
4 8 8 [] |
4 r8 4 8 [ 8] 4*1/2

}

niższy = względny c {
bas Clef
Key Bes Major
Czas 7/8

R8 8 4-> 8 r4
R8 8 4 R8 R4
R8 8 4-> 8 R4
R8 8 4 r8 r4
R8 8 4-> 8 R4
R8 8 4 r8 r4
R8 8 4-> 8 R4 | R8

}

wynik {
Nowy pianostaff << SET PIANOSTAFF.INSTRUMENTNAME = #„PIANO” Nowy personel = „Upper” Upper nowy personel = „niższy” niższy >>
układ {
kontekst {
Wynik
Zastąpienie SpacingSpanner.com Mon-Shortest Tration = #(LY: Make-Moment 1/3)
Usuń „metronome_mark_engraver”
}
}
midi {}
}
“/>

Zaczyna du Finał z 7 ^{To jest} Sonate de prokofiev, Osad .

• André Lischke, «Serge Prokofiev: Sonate N ^O 7 cali I Główny minus ( NA. 83) » Franiis-rongénchanornmburg Przewodnik muzyki fortepianu i klawesynów , Paryż, Fayard, coll. „Essentials of Music”, 1987 , 867 P. (ISBN 978-2-213-01639-9 , OCLC 17967083 ) W P. 574–575 .
• Guy Sacre, Muzyka na fortepian: Słownik kompozytorów i prac W tom. II (J-Z), Paris, Robert Laffont, coll. „Bukieny”, 1998 , 2998 P. (ISBN 978-2-221-08566-0 ) .
• Bruno Monsaingeon W Richter: Pisma, rozmowy , Fondettes/arles, van de velde acts-sud, 1998 , 469 P. (ISBN 2-7427-1981-4-4 I 2-8586-8255-0 , OCLC 45506290 , Bnf 37000254 )
• Boris Berman, Sonata fortepianowa Pokofiewa , (praca pisemna), Yale University Press, 2008
• (W) Simon Morrison, The People’s Artist: Radzieckie lata Prokofiewa , Oxford University Press, 2009 , IX-491 (ISBN 978-0-19-518167-8 , OCLC 227000175 )