Balon stratosferyczny – Wikipedia

Wystrzelenie balonu stratosferycznego

I Balon stratosferyczny jest aerostatem zdolnym do dotarcia do stratosfery. Balony stratosferyczne są wykorzystywane do prognoz pogodowych, do pomiaru składu atmosfery, do wykonywania doświadczeń astronomii oraz do misji obserwacyjnych cywilnych lub wojskowych. Sufit lotu balonu stratosferycznego wynosi około 50 km, a czas trwania lotu jest zawarty w zależności od rodzaju od kilku godzin do kilku miesięcy.

W 1783 r. Francuski naukowiec Jacques Charles i bracia Robert poprowadzili pierwsze publiczne doświadczenie z balonami wypełnionymi wodorem. Charlesowi udał się w nowym procesie uzyskania dużych ilości wodoru przez zmieszanie 540 kg robienia ET 270 kg Kwas Siarkowy. Piłka, nazywana Charlière , zajęło 5 dni na wypełnienie i został zwolniony z Champ de Mars w Paryżu, gdzie 300 000 osób zebrało się na pokaz. Piłka przekroczyła chmury, a następnie ekspansja gazu spowodowała jego łzę. Upadł po 45 minutach 20 km od Paryża ^{[[[ Pierwszy ]} .

Następnie aerostowie tacy jak Gaston Tissandier, Théodore Sivel i Joseph Crocé-Spinelli próbowali dotrzeć do wysokiej atmosfery 15 kwietnia 1875 na pokładzie Zenit ; Tylko pierwszy przeżył do wysyłki ^{[[[ 2 ]} . Z drugiej strony 17 września 1892 , Gustave Hermite puścił swój pierwszy Ballon Savy wykonany z papieru powlekanego oleju. Mierzył o średnicy czterech metrów i przetransportował barometr rtęciowy wynoszący 1,2 kg ^{[[[ 3 ]} . Jego pomysł rozprzestrzenił się najpierw powoli, ale naukowcy, tacy jak Leon Teisserenc de Bort i Richard Aßmann, odkryją dzięki temu systemowi tropopauzę, stratosferę i inne warstwy atmosfery.

Po kilku testach z 1927 r. Pierre Idrac i Robert Bureau związani z czujnikami balonu rozkładania małego nadajnika radiowego, który retransmituje zmierzone wartości na ziemi w czasie rzeczywistym ^{[[[ 4 ]} .

Dopiero w latach 30. XX wieku zobaczenie aerostatów z załogą docierającą do stratosfery. Zostały one wydane do badań i pobicia zapisu wysokości w lotach ludzkich ^{[[[ 5 ]} . Tak więc 27 maja 1931 r. Auguste Piccard osiągnął 17 kilometrów wysokości.

Loty, z załogami lub bez, trwają od tego czasu, ale stopniowo rywalizowały rakiety i loty samolotów naukowych.

Istnieją trzy rodzaje balonów stratosferycznych:

• Otwarty balon
• pod presją
• Ballon rozszerzalny

Balony stratosferyczne są często stosowane do celów naukowych. Wspólne zastosowania obejmują radiosondaż meteorologiczny i pobieranie próbek w miejscu atmosfery. Są one również powszechnie używane do gromadzenia danych i obrazów z bliskiej przestrzeni dla zastosowań naukowych, takich jak milimetrowa obserwacja gwiazd. Mogą również zastąpić satelity w wojskowych misjach obserwacyjnych z górnej atmosfery ^{[[[ 6 ]} .

Zastosowanie balonów stratosferycznych jest również przewidywane dla pseudo „turystyki kosmicznej” ^{[[[ 5 ]} Przez kilka firm, takich jak Zero 2 Infinity, Zephalto, Space Perspective i World View Enterprises (W) . W ten sposób te prywatne firmy rozwijają duże wysokości, wyposażone i spuszczone balony, do badań naukowych i celów komercyjnych, a także innych przestrzeni życiowych dla turystyki kosmicznej ^{[[[ 7 ] W [[[ 8 ]} . Platformy, obsługiwane przez balony na dużych wysokościach, są również oferowane dla aplikacji takich jak przekaźniki komunikacyjne, takie jak projekt Stratobus.

Powiązane artykuły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Link zewnętrzny [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]