Uczenie się silnika – Wikipedia

«L ‘ uczenie się motoryczne jest zbiorem poznawczych procesów motorycznych związanych z praktyką i doświadczeniem, które prowadzą do stosunkowo trwałych zmian pod względem wydajności umiejętności motorycznych ^{[[[ Pierwszy ]} » .

Teoria uczenia się silnika [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Podejścia oparte na teoriach uczenia się silnika zwykle uwzględniają cztery główne zmienne: kroki uczenia się, rodzaj zadania, które należy wykonać, ćwiczyć i informacje zwrotne.

Proces uczenia się silnika obejmuje trzy etapy. Pierwszym z nich jest stadion poznawczy, to znaczy, że jednostka zna każdą sekwencję zadania do wykonania, ale nie wie dokładnie, jak go wykonać. Następnie istnieje etap asocjacyjny, który odpowiada udoskonalaniu umiejętności motorycznych i zmniejszeniu błędów. Wydajność w zadaniu staje się również bardziej spójna. Na stadionie automatycznym, ostatnim etapie, umiejętności motoryczne są uczą się i kontrolowane, wymaga się niewielkiego wysiłku poznawczego.

Druga zmienna do rozważenia dla uczenia się silnika jest rodzaj zadania. Konieczne jest zmienianie zadania i zmodyfikowanie środowiska, w którym wykonywane jest zadanie. Zadania są klasyfikowane według dwóch rodzajów, albo otwarte, to znaczy, że jest ono wykonywane w ruchomym środowisku, a działania motoryczne nie są przewidywalne (np. Piłka nożna) lub zamknięta, tj. Środowisko jest stabilne, a The Stabil Ruchy są przewidywalne (np. Pisanie).

Trzecią zmienną jest praktyka. Rzeczywiście, aby zdobyć pożądane umiejętności motoryczne, osoba musi wielokrotnie powtarzać to samo zadanie. Zadanie można podzielić na jego komponenty, można je również intensywnie praktykować lub naprzemiennie przez przerwy. Idealnie byłoby praktykować zadanie zintegrowane z codzienną rutyną osoby, aby umożliwić lepszy wynik.

Ważną czwartą zmienną jest informacje zwrotne (informacje zwrotne). Przeniesienie jest główną zmienną, która wpływa na uczenie się motoryczne i jest to ważny czynnik umożliwiający pozyskanie umiejętności motorycznych. Przeniesienie można wprowadzić w kilku formularzach, werbalne lub ręczne wskazówki, ale celem pozostaje pomoc w ocenie ich wyników i dostosowaniu jej działań ^{[[[ 2 ]} . Odwrócenie może być wewnętrzne; informacje dostarczone przez system sensoryczny (np. Wizja, propriocepcja, postrzeganie dotykowe) ucznia, a nawet zewnętrzna; Informacje dostarczone przez źródło zewnętrzne, które wzbogaca wewnętrzne informacje zwrotne. Krótko mówiąc, są to cztery ważne zasady, które wpływają na proces uczenia się silnika.

Aby uzyskać umiejętności motoryczne, wymagana praktyka jest nadal nieznana. Z drugiej strony, opierając się na dowodach podejścia do kooperacji, podejście integracyjne kilka zasad uczenia się silników, około dziesięciu sesji szkoleniowych byłoby wystarczające do nauki umiejętności motorycznych niezbędnych do konkretnego zadania ^{[[[ 3 ]} .

Teoria informacji zwrotnej (J.A. Adams, 1971) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Teoria ta przypuszcza istnienie wewnętrznych odniesień adekwatność . Te odniesienia są celem, które należy osiągnąć lub trajektorie do naśladowania. To jest wewnętrzne odniesienie poprawności . J.A. Adams, w 1971 r., Użył tego terminu w swojej teorii na temat uczenia się motorycznego. Proponuje, aby uczenie się silnika było wynikiem zgodności w kilku procesach:

• Pamięć motoryczna musi uruchomić ruch;
• Indukowany ruch musi tworzyć sprzężenie zwrotne sensoryczne, które pozostawiają ślad percepcyjny w innej pamięci; Im bardziej precyzyjnie ruch, tym bardziej ten ślad, który jest gromadzony i zapamiętywanie, jest przydatny;
• System musi porównać powrót sensoryczny wytwarzany przez ruch bieżący ze skumulowanym śladem percepcyjnym;
• Wreszcie, system musi wykryć wszelkie błędy lub różnicę między rzeczywistym zwrotem a oczekiwanym zwrotem i poprawić ruch zgodnie z tym błędem.

Teoria Adamsa obejmuje uczenie się zamkniętej pętli, dla której precyzja i powtarzanie są ważne dla poprawy umiejętności.

Tak więc w teorii Adamsa jest odniesienie, którego się uczymy.

Teoria diagramów (R.A. Schmidt) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Rehabilitacja psychomotoryczna, która dotyczy zakłóceń umiejętności motorycznych relacji z kręgami fizycznymi i społecznymi, jest w dużej mierze oparta na wiedzy i zasadach podkreślonych w dziedzinie uczenia się silnika i kontroli silnika, a szerzej w tak zwanej neuropsychologii ruchu ruchu ruchu Po J-M Albaret i J. Corraze. Zaburzenia psychomotoryczne skorelowane z trudnościami w prowadzeniu jazdy, takie jak rozwój zaburzenia koordynacji (dyspraksja rozwoju) wymaga protokołów rehabilitacji psychomotorycznej zawierających teorie diagramów. W tym sensie techniki takie jak szkolenie neuromotoryczne w zadaniu (NTT), obrazy motoryczne lub COOP są metodami reedukacyjnymi stosowanymi przez psychomotici.

Kilka podejść stosowanych w terapii zajęciowej obejmuje podstawy uczenia się motorycznego, które uwzględnia zarówno osobę, zawód, jak i środowisko, jednocześnie zachęcając do aktywnego zaangażowania dziecka lub ucznia w nabywaniu umiejętności motorycznych niezbędnych do wykonania zadania lub działań. Krótko mówiąc, celem podejścia opartego na uczeniu się motorycznym jest ułatwienie maksymalnego rozwoju umiejętności motorycznych osoby. Terapeuta zajęciowy wniesie informacje zwrotne niezbędne, aby umożliwić osobie na samoobsługę lub identyfikację strategii rozwiązywania problemów. W niektórych sytuacjach będzie musiał również dostosować środowisko, aby uczeń miał udane doświadczenia zgodnie ze strategiami, których używa lub opracowuje.

Teoria uczenia się silnika jest często opisywana jako złożona, biorąc pod uwagę różne czynniki, które należy wziąć pod uwagę w celu przeprowadzenia programu interwencyjnego. Pojęcia i terminy używane do opisania tego podejścia są uważane za nieprecyzyjne, kolejną krytykę tej teorii. Z drugiej strony, pomimo jego złożoności i niedokładności terminów, jest to podejście dostępne i dotyczy kilku problemów (patologicznych).

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Breslin Dina. (1996). Teoria uczenia się motorycznego i podejście do leczenia neurorozwojowego: analiza przedziałowa. Terapia zajęciowa w opiece Healt, 10 (1).
• Kaplan, M. (2010). Ramka odniesienia do pozyskiwania umiejętności motorycznych. Ramy odniesienia dla pediatrycznej terapii zajęciowej (wydanie trzeciej, s. 390–423): Lippincott Williams & Wilkins.
• Schmidt, R.A. (1988). Kontrola motoryczna i uczenie się: nacisk behawioralny. 2 edycja. Champaign, IL: Kinetyka ludzka.
• Schmidt, R.A. (1991). Zasady uczenia się motorycznego dla fizykoterapii. W: Foundation for Physicaloterapy. Współczesne zarządzanie problemami z kontrolą motoryczną: Materiały z II-Etop Conference. Alexandria, VA: Foundation for Physicaloterapy.
• Shadmehr, R. i Wise, S.P. (2005) Neurobiologia obliczeniowa zasięgu i wskazania: podstawa do uczenia się motorycznego, MIT Press XVIII + 575 pp.
• Kaplan, M. (2010). Ramka odniesienia do pozyskiwania umiejętności motorycznych. Ramy odniesienia dla pediatrycznej terapii zajęciowej (wydanie trzeciej, s. 390–423): Lippincott Williams & Wilkins.
• Zwicker, J. G. i Harris, S. R. (2009). Refleksja na temat teorii uczenia się motorycznego w praktyce terapii zajęciowej pediatrycznej. [Wsparcie badawcze, spoza USA. Gov’treview]. Canadian Journal of Occupational Therapy. Revue Canadienne d’ergotherapie, 76 (1), 29-37.
• Albaret, J-M (2015). Podręcznik nauczania psychomotryczności (metody i techniki), (Deboeck s. 80)
• Iaroslav Blagouchine i Eric Moreau. Kontrola robota mowy za pośrednictwem optymalnego modelu wewnętrznego opartego na sieci neuronowej z ograniczeniami. Transakcje IEEE na robotyce, t. 26, nie. 1, s. 142–159, luty 2010.