Boja meteorologiczna – Wikipedia

Różne rodzaje boi meteorologicznych w Stanach Zjednoczonych

A boja meteorologiczna to boja wyposażona w systemy umożliwiające pomiar parametrów meteorologicznych i oceanograficznych, a także transmisję tych danych na ląd przez łącze radiowe VHF lub na przykład satelitarne (system argos). Boi meteorologiczne mierzą głównie: ciśnienie atmosferyczne, prędkość wiatru i kierunek, temperatura powietrza i morza, wilgotność powietrza, a także okres, wysokość i kierunek fal.

Mogą być albo pochodną, ​​to znaczy swobodnie poruszać się zgodnie z wiatrem i prądami, albo zakotwiczone przez fundusze do 6000 metry głębokość. Pochodne boje są małe i ważą od 25 do 100 kg . Zakotwiczone boje mogą ważyć do kilku dziesiątek ton. Zakotwiczone boje i boje pochodne to dwa elementy systemu obserwacji morza, które mają różne zdolności i cele. Ich jedyne wspólne punkty unoszą się na powierzchni oceanu, aby dokonywać pomiarów co godzinę i przesyłanie danych przez satelitę.

Pochodne boje pojawiły się po raz pierwszy pod koniec lat siedemdziesiątych w ramach pierwszego globalnego doświadczenia GARP ^{[[[ Pierwszy ]} (PEMG). Następnie skorzystali z zupełnie nowego systemu Argos, który pozwala im je zlokalizować i przekazywać swoje dane na ziemię. Mierzyli już temperaturę powierzchni morza, a także ciśnienie atmosferyczne. Ważyli około 100 kg 2,5 metra długości i średnicy 0,90 metra.

Pływak proszę i jego pochodne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Dzisiaj operatywne boi pochodne to sfery od 35 do 40 cm Średnica, wyposażona w pływającą kotwicę o długości 6-7 metrów i metr o średnicy, wyśrodkowaną 15 metrów głębokości. Te boje, powiedz proszę ( Program prędkości powierzchni ), waży około 25 kg I od prawie 20 lat uczestniczyło w globalnym programie Drifter (PKB ^{[[[ 2 ]} ) Panel współpracy boi DU (DBCP ^{[[[ 3 ]} ). PKB jest pierwszym elementem ogólnego programu obserwacji oceanów (Goos ^{[[[ 4 ]} ) osiągnąć swój cel. Od końca 2005 r. Ponad 1250 boi na trwale mierząc temperaturę powierzchni morza i prąd dzięki ich podróży, stale działało. Celem jest teraz wyposażenie tych wszystkich boi w barometr. Dzisiaj jest tylko tylko sześćset (wersja SVP-B).

Wdrożenie tych boi jest łatwe dzięki ich niskiej wagi i niskiej rozmiaru. Można je powierzyć statkom możliwości, takich jak statki komercyjne, trawlery itp. Ich autonomia różni się średnio od 12 do 24 miesięcy i nie są one odzyskane pod koniec życia. Transmisja danych z większości boków pochodnych nadal używa systemu ARGOS, ale użycie Iridium jest obiecujące i rozwija się szybko.

Float SVP-B doskonale zaspokaja potrzeby cyfrowej prognozy czasu. Zapewnia dobre pomiary ciśnienia atmosferycznego na powierzchni morza ^{[[[ 5 ]} przy rozsądnym koszcie. Pomiary temperatury morza przeprowadzone przez boi pochodne są bardzo przydatne do kalibracji pomiarów wykonanych przez satelitę. W szczególności korygują tłumienie sygnału z powodu atmosfery. Dzięki ich przemieszczeniu pływaki SVP umożliwiają pomiar prądu powierzchniowego. Dane te są wykorzystywane w szczególności do potwierdzenia modeli analizy i prognozowania krążenia oceanicznego na podstawie obserwacji satelitarnych (altimetrii).

Płynca SVP-B zaczyna być używana w Arktyce. Zdeponowany na lodowej floe, wskazuje
przemieszczenie go i zapewnia dane ciśnienia atmosferycznego w regionie, który był
Szczególnie pozbawiony do tej pory. Boja SVP jest dostępna w innych wersjach dla innych aplikacji. Float SVP-BW jest w stanie na przykład zmierzyć wiatr dzięki podwodnej metodzie akustycznej (technika Wotan ). Float SVP-BS mierzy zasolenie powierzchniowe i jest wykorzystywany do weryfikacji pomiarów
tych parametrów wykonanych przez satelitę SMOS ^{[[[ 6 ]} . Boje SVP-BT mierzą temperaturę morza na różnych poziomach do głębokości 60-80 metrów poniżej powierzchni.

Inne boi pochodne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Inne bardziej złożone boje, więcej, zewnętrznie, w Bouées de la Pemg,
są wykorzystywane do kampanii pomiarowych oceanograficznych. Są to na przykład Marisonde Bouées de Météo-France. Ich pomiary są bardziej precyzyjne niż pomiary pływaków lub głębsze w odniesieniu do głębokich temperatur.

Historycznie zakotwiczone boje są starsze. Są to również bardziej różnorodne rozmiary i kształty. Niektóre ważą do 90 ton. Niektóre boje zakotwiczone są specjalizowane w pewnym rodzaju miary: na przykład houlographers. Inne są mniej: program Bouées du OSOBA , boje KOCZOWNIK oraz 3 metry dysku Noaa, europejskie buoje K i morza ^{[[[ 7 ] W [[[ 8 ] W [[[ 9 ] W [[[ dziesięć ]} . Na przykład boje K-wznie karze K mierzą ciśnienie atmosferyczne i jego trend w ciągu 3 godzin, wiatr w prędkości i kierunku, temperatura powietrza i morza na powierzchni, wilgotność i fale (znaczna wysokość i okres, więcej Omnidirekcyjne spektrum dla 4 francuskich boi).

W przeciwieństwie do boi instrumentów pochodnych, nie ma ściśle międzynarodowy program dla boje zakotwiczony, jeśli z wyjątkiem globalnej sieci boi zakotwiczonych tropikalnych (GTMBA ^{[[[ 11 ]} – Sieci Tao, Pirata i Rama). Zakotwiczone programy boje to głównie programy krajowe lub zestawy krajowych programów, jak w programie E-Surfmar. Istnieje pewna dwustronna współpraca. Tak jest między Météo-France a Met Office (służba meteorologiczna Wielkiej Brytanii) dla boje Brittany I Gascogne .

Koszty sprzętu i wdrożenie zakotwiczonych boi są bardzo wysokie. Zakotwiczenie zakotwiczonej boi wymaga ciężkich środków (wyspecjalizowanych statków) i drogiego. Cele zakotwiczonych boi różnią się od celów boi pochodnych. Zajmując stałe punkty, zakotwiczone boje są używane do klimatologii. Ich pomiary wiatru i fali są bardziej precyzyjne niż pomiary statków. Służą one do weryfikacji i kalibracji danych satelitarnych. Ich bardziej kompletne miary zawierają również przegląd warunków pogodowych, które panują na morzu. Są one zatem wykorzystywane do prognoz pogodowych w ogóle, a zwłaszcza prognozy morskiej.

Na zakotwiczonych bojach możliwe systemy transmisji są liczniejsze niż na boi pochodnych. Meteosat i inmarsat są powszechnie stosowane, ale irydium powinno również rozwinąć się w przypadku tych boi.

Bezzałogowy pojazd powierzchniowy (USV) Saildrone Explorer 7 metrów.

I Saildrone , wynalezione przez Richarda Jenkinsa Brytyjskiego inżyniera i poszukiwacza przygód ^{[[[ dwunasty ]} , jest rodzajem bezzałogowego pojazdu powierzchniowego używanego głównie w oceanach do gromadzenia danych, a zatem działając jako boja mobilna ^{[[[ 13 ]} . Żaglówki działają na energii wiatrowej i słonecznej, transportując szereg czujników naukowych i instrumentów nawigacyjnych. Mogą podążać zestawem ścieżek określonych na odległość ^{[[[ 14 ]} .

Drony te były używane przez naukowców i organizacje badawcze, takie jak National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) do badania ekosystemu morskiego, rybołówstwa i pogody oceanicznej ^{[[[ 15 ] W [[[ 16 ]} :

• W Styczeń 2019 , mała flota Żaglówki został uruchomiony, aby wypróbować pierwsze autonomiczne okrążenie Antarktydy ^{[[[ 17 ]} . Jeden z nich zakończył misję, podróżując 20 100 km Podczas siedmiu miesięcy podczas zbierania zestawu szczegółowych danych z wykorzystaniem na instrumentach nadzoru środowiskowego ^{[[[ 18 ]} ;
• W Sierpień 2019 , SD 1021 przeprowadził najszybszy najszybszy bermudzki pilot Atlantic Crossing w Wielkiej Brytanii, aw październiku stał się pierwszym pojazdem autonomicznym, który przekroczył Atlantyk w obu kierunkach ^{[[[ 19 ] W [[[ 20 ]} ;
• W Wrzesień 2021 r W Saildrone a NOAA uzyskała dane wideo i pogodowe z wnętrza huraganu samego siebie , schwytany przez Saildrone Explorer zmieniony ^{[[[ 21 ]} .

Powiązane artykuły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]