Maung Gyi – Wikipedia

Maung Gyi (Urodzony w 1936 r.) Jest birmańskim praktykiem z Thaing. Przypisuje się to za dostosowanie Thaing, Hankaddy-Gotting (Hanthawaddy Bando w języku francuskim), z zachodnią mentalnością, oferując zorganizowaną praktykę. Jest uznawany za jednego z ekspertów Bando w Xx ^{To jest} wiek.

Jest synem BA niż (Gyi), który był dyrektorem wychowania fizycznego w Birmie. Maung Gyi bardzo i namiętnie poświęcił się praktyce Thaing i Bando. Jego ojciec sprawiłby, że poinstruowałby go wielu ekspertów, którzy mają specjalność: Ni Saw (boks Birmese), Po Thara (Bando Kayin), Khan.A. (Kala Stick), Tla Thin (Burmese Sabre), Pan Saw (Kachin Sabre), Tun Tin (Stick and Sabre Môn), Shai Lu (Stick and Saber Chin), Thain Ba (Bando Birman), Rai Batanji i Lama Gunju ( Kukri Nepalsee), Nyein BA (angielski boks) i Chu.C. (System Yunnan) itp. W latach 50. studiował w Chinach w Indiach, a następnie w Japonii. Jego nauczyciel Yamaguchi ma „kota” (karate Goju-Ryu).

Grałby walki z Lethwei w latach 50. XX wieku w Birmie, a następnie w boksie w Japonii w latach 50. XX wieku, pod własnym nazwiskiem, ale także pod różnymi pseudonimami (Kobayachi i Maung Maung).

W 1959 roku poszedł na wygnanie w Ameryce Północnej, gdzie pracował z Duk Sun, jednym z pionierów Taekwondo w Stanach Zjednoczonych. Otworzył swój pierwszy klub Bando w Waszyngtonie w 1959 roku i został profesorem języków orientalnych, najpierw na American University of Washington, a następnie w 1966 roku na Ohio University. Zorganizował pierwsze amerykańskie turnieje Bando Kickboxing Na ringu w 1962 roku. Współpracował w komitecie redakcyjnym American Journal ” Czarny pas W 1969 roku. Brał udział w 1970 roku w opracowaniu zasad profesjonalisty Karate Stowarzyszenie (PKA- Pełny kontakt ) Z Joe Corleyem, Joe i Donem Quine. Był sędzią pierwszych mistrzostw świata w pełnym kontakcie PKA w 1975 roku, który sprzeciwił się Billa Wallace’owi Joe Corleyowi.

Nadzoruje wiele mistrzostw (Krajowe Mistrzostwa Karate autorstwa Jhoon Rhee w 1964 roku – World Karate Championships Robert Trias w 1964 roku – Północnoamerykańskie Mistrzostwa Karate Karate autorstwa Mas Oyama w 1965 roku – The World Wide Karate Champions of Pai Lum w 1966 r. – Stowarzyszenie Karate Stanów Zjednoczonych w 1966 r. – Pierwsze profesjonalne mistrzostwa świata Karate w 1968 r. – All Korean Karate Championships Richarda Chun w 1968 roku – Turniej Mistrzów w 1970 roku, Międzynarodowy Turniej Karate Championships autorstwa Paula Arela w 1973 r.). Od czasu utworzenia American Bando Federation (American Bando Association) był szefem instruktora. Szkolił wielu instruktorów i ekspertów. Niepokojąc się przekazaniem wiedzy, przetłumaczyłby pisma na temat lat 30. i 40. XX wieku i napisał wiele podręczników, które odnoszą się. Współpracuje z wieloma amerykańskimi ekspertami, zwłaszcza z Danem Inosanto (Jeet Kune Do, Arnis, Penchak Silat), amerykańskim Goju-Ryu i George Ibert (karate Isshin-Ryū).

Ten „nowy” bando oparty jest na racjonalnej klasyfikacji technik, jest nowoczesną metodą wychowania fizycznego i utrzymania zdrowia, utrzymując jedynie zalety edukacyjne. To z pracy „Grupa dziewięciu” z lat 40. XX wieku, zebrana w podręczniku napisanym przez jego ojca Ba Thanna (Gyi) w latach 1946–1968, zatytułowany „Manual of the Bando Discipline”, struktury wiedzę i techniczne techniczne Treść dyscypliny; Aby uczynić ich przedmiotami nowoczesności. Transpowuje system Hanthawaddy-Bando, w praktyce lepiej odpowiedni na Zachód, który nazywa „Bando-System” (lub American Bando System). Wyjaśnia to w następujący sposób:

• Praktykujący jako ekspert musi reprezentować Bando jako „system” (rodzaj modelu) z jego fundamentami, globalną strukturą i różnymi komponentami,
• Ten model daje im lepszy przegląd tego, czego się nauczyć, a z drugiej strony, planując wykonać pracę. W ten sposób można udostępnić im osobiste wzorce praktyki i postępu.

Jak wskazuje filozofia Hankaddy-Gotting z Xix ^{To jest} Century, był to cielesny wyraz związku jednostki (jego ego) z wszechświatem, który rządzi ją. Praktyka szuka równowagi i harmonii. Współczesny „system wojenny”, który oferuje, w czystym duchu Thaing, zachowuje trzy oryginalne wymiary: wydajność, realizm i wojowniczy duch. Należy zauważyć, że od lat 80. skręcił w swoim podejściu, pamiętając swoje przeszłe lekcje, odwrócił się, aby formować się bardziej zgodne z tym, że były Burma. W szczególności stopniowo wprowadza formy zwierzęce, tradycyjną broń, taką jak DHA, i przechodzi zmianę w nauczaniu, zwracając się do form wewnętrznych i jogi.

• Bando, filozofia, zasady i praktyka , M.Gyi, IST Edition, 2000
• Burmese Bando Boxing, M.Gyi, red. R.maxwell , Baltimore, 1978
• Kompleksowe azjatyckie sztuki walki , D.F. Draeger i R.W.Smith, E. Kodansha, Tokyo, 1969
• Tradycyjne birmańskie boks , Z.Rebac, red. Paladin Press, Boulder, 2003

Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]