Alexandre Khintchine – Wikipedia

Alexandre iakovlevitch Khintchine (po rosyjsku : Alexander Yakovlevich Khinchin ; ISO 9: Aleksandr âkovlevic Hinčin ) (urodzony w Kondrovo, w obwodzie Kalouga, 19 lipca 1894 ( 7 lipca z kalendarza Julien) – zmarł w Moskwie 18 listopada 1959 ) jest rosyjskim, a następnie radzieckim matematykiem. Jest znany głównie ze swojej pracy nad teorią prawdopodobieństwa.

Ukończył studia średnie w Kalouga Professional College, a następnie odwiedził szkołę przygotowawczą w Zürich w latach 1906–1907, zanim zakończył studia średnie w liceum zawodowym w moskiewskiej szkole. W 1911 roku zapisał się na kursy matematyki na University of Moskwa i przeprowadził swoje pierwsze badania nad prawdziwą analizą w zespole Louzine. W 1916 r. Został zatrudniony jako asystent przez szkołę inżynieryjną w Moskwie, a następnie został profesorem wydziału fizyki matematycznej Ivanovo-Voznessensk.

W 1922 r. Został wezwany do zajęcia przewodniczącego matematyki w Moskwie, został mianowany szefem sekcji dydaktycznej w komisariat Ludowej w sprawie popularnej instrukcji RSFSR, aw 1939 r. Akademia nauki wybieżnego członka USS. W połowie lat 40. XX wieku został mianowany członkiem Prezydium Radzieckiej Akademii Nauk Edukacyjnych.

Otrzymuje nagrodę państwową ZSRR, Zakon Lenina, Zakon Czerwonej Flagi Pracy, Nagroda Stalina i Zakon Odznaki Honoru.

Kontynuując pracę Arnaud Denjoy nad ogólnym podejściem do integracji, szuka warunków, w których w pewnym okresie można przypisać asymptotyczną pochodną prawie wszędzie do mierzalnej funkcji; Następnie khintchine jest poświęcony na dziedzinę liczby liczb, takich jak właściwości liczb irracjonalnych, polegając na przybliżeniu diofantyjskiego. Podobnie jak Kurt Mahler, szuka przemiennych wyników między sąsiednimi problemami przybliżenia.

Poświęca się zastosowaniu analizy funkcjonalnej teorii prawdopodobieństwa. Bada w szczególności zależność sum niezależnych zmiennych losowych z gęstościami nieokreślonymi ^{[[[ Pierwszy ]} i rozwija reprezentację Lévy-Khinchine. W ten sposób udaje mu się wykazać, że przy odpowiednim wyborze stałych suma znormalizowanej, niezależnej i równoważnej gęstości zawsze zbiega się w kierunku normalnego prawa (ograniczanie centralnego twierdzenia).

Ustanawia teorię metryczną frakcji ciągłych, pokazując w 1935 r., Że dla prawie wszystkich liczb rzeczywistych średnia geometryczna mianowników ich stałych frakcji zbiega się ze stałą khintchine ^{[[[ 2 ]} .

Pozostawia swoje imię stwierdzeniu słabego prawa wielkich liczb ^{[[[ 3 ]} .

W tym samym czasie, co Endei Kolmogorov, określa podstawy opisu procesów stochastycznych i teorii kolejek, niezbędnych do modelowania, naprawy i optymalizacji automatów i kanałów produkcyjnych oraz ich strategii zaopatrzenia. Te prace z ciekawością prowadzą go do zbadania niektórych aspektów fizyki kwantowej, w których udaje mu się ustalić pewne korelacje w sposób analityczny ^{[[[ 4 ]} . Dzięki postępom George’a Davida Birkhoffa w hipotezach twierdzenia ergodycznego Khintchine udaje się wykazać, że w próbkach wystarczy zidentyfikować pojedynczy proces stacjonarny, aby znaleźć średnią i samoziarniste ilości wielkości eksperymentalnych. W końcu był pasjonatem teorii powstających informacji, o której amerykański Shannon właśnie położył teoretyczne podstawy, w których stwierdził twierdzenie Wienera-Khintchine ^{[[[ 5 ]} .

Wśród doktorantów zauważamy nazwiska Alexandre Gelfond, Dimitri Raïkov i Boris Gnenenko.

• (W) A. I. Khintchine, Matematyczne podstawy mechaniki statystycznej , New York, red. Dover, 1949 , 179 P. (ISBN 0-486-60147-1 )
• B. V. Gnenko i A. I. Khintchine, Wprowadzenie do teorii prawdopodobieństwa , éd. Dunod, 1964 ( ROMPR. 2), 157 P. (OCLC 416220322 )

Powiązane artykuły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Zasób badawczy :
• Uwagi w słownikach ogólnych lub encyklopediach :