Antoni Stankiewicz – Wikipedia

Antoni Stankiewicz (Oleszczenice, 1 października 1935 r. – Rzym, 4 stycznia 2021 r.) Był polskim biskupem katolickim.

Antoni Stankiewicz urodził się w Oleszczenice w regionie Vilnius, 1 października 1935 r. ^[Pierwszy] W 1945 r., Po zakończeniu drugiej wojny światowej, jego rodzina osiedliła ^[2] W regionie Lubuskie. ^[3]

Szkolenie i ministerstwo kapłańskie [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Studiował na mniejszym seminarium teologicznym Słupsk, aw 1951 r. Zdał egzamin w szkole średniej ^[2] Przyjdź studenci pozostawościowe. ^[4] Studiował filozofię i teologię na głównym seminarium Gorzowa Wielkopolskiego. ^{[2] [5]}

20 grudnia 1958 r. Presbyter został nakazany w kościele przyjęcia Błogosławionej Maryi Maryi do Gorzowa Wielkopolskiego z Monsignora Wilhelm Pluta. ^[3] Wyruszył w apostolskiej administracji Gorzowa Wielkopolskiego. ^[6] W 1956 r. Rozpoczął studia nad prawem kanonicznym na wydziale prawa kanonicznego Akademii Teologii Katolickiej Warszawy, kontynuując ich od następnego roku na Wydzia ^[7] gdzie uzyskał doktorat w 1961 roku ^[2] Z rozprawą na temat sędziów w procesie beatyfikacyjnym w obszarze diecezjalnym. ^[3]

Od 1967 r. Badał prawo cywilne w prawie rzymskim na Papieściowym Uniwersytecie Lerskim w Rzymie, gdzie w 1975 r. Otrzymał doktorat ^[2] Po obronie rozprawy zatytułowanej „De zabójstwo w Iure Poenali Romano”. ^[7] W międzyczasie 1 października 1970 r. Ukończył kurs w Rotale Studio, 23 października 1972 r. Kurs specjalizacji łacińskiej w liceum latin Letters z Papontifical Gregorian University, aw 1975 r . ^[2]

W 1961 r. Wszedł do służby w sądzie biskupu w Gorzowie Wielkopolski, najpierw jako notariusz, a od 1965 r. Jako wiceprezes. W latach 1965–1967 był notariuszem Biskupa Kurii Gorzowa Wielkopolskiego. Był także diecezjalnym dyrektorem Papieżnej Związku Misyjnego Duchowieństwa, pastorskim współpracownikiem w parafii Założenia Błogosławionej Maryi Maryi w Gorzowie Wielkopolski, asystent na Wydzia Profesor i sekretarz magazynu Prawo Kanoniczne Od 1967 roku. ^[8]

W 1969 roku przeprowadził się do Rzymu i został warsztatem Sądu Rotów Rota. W 1972 roku otrzymał tytuł kapelana swojej świętości. W 1978 r. Został audytorem PRelate of the Court of Rota Romana. ^[2] 31 stycznia 2004 r. Papież Jan Paweł II mianował go dziekana sądu. ^{[9] [dziesięć]} Podczas swojej kariery jako audytora prałatowego w latach 1978-2012 wydał ponad 260 wyroków i ponad 125 dekretów w sprawach proceduralnych, podczas gdy w biurze dziekana wydał ponad 50 dekretów w sprawach kompetencji sądu. ^[3] Prowadził również zadania w innych instytucjach Kurii Rzymskiej i stanu Watykańskiego miasta: w 1984 r. Został konsultacją zgromadzenia duchowieństwa, w 1989 r. Członek Komisji Prawników, w 2000 r. Sędzia Sądu Odwołania od apelacji stan stanu miastu Watykańskiego, ^[5] 24 lipca 2010 r. Członek zgromadzenia przyczyn Świętych, ^[11] W dniu 1 grudnia 2012 r. Członek Sądu Najwyższego podpisu apostolskiego ^{[6] [dwunasty]} A w latach 1995–2000 był prezesem Komisji Dyscyplinarnej stanu Watykańskiego miasta. ^[6]

W latach 1980–2019 był zaproszonym profesorem prawa rzymskiego i rotałowego w cyklu doktoranckim Wydziału Kanonu Papieżowego Uniwersytetu Gregoriańskiego oraz w latach 1996–2019 profesor praktyki i orzecznictwa na Wydzia University of the Holy Cross a Rzym. ^[13] Od 1984 roku prowadził lekcje w Rotale Studio. W latach 1999–2001 odbył lekcje jurysprudencji obrotowej na Wydziale Prawa Canon Papientifical Urbanian University. Opublikował liczne badania naukowe dotyczące prawa kanonicznego, a zwłaszcza na prawie małżeństwa, prawa proceduralnego i historii prawa. ^[2]

Ministerstwo Episkopu [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

15 listopada 2006 r. Papież Benedykt XVI podniósł go do godności episkopalnej, przypisując właścicielowi Novapietra. ^[5] Otrzymał święce episkopalne 16 grudnia w bazylice San Pietro w Watykanie, z biskupami Raffaele Farina i Gianfranco Girotti, autorstwa kardynała Tarcisio Bertone, sekretarza stanu jego świętości, z siedzibą w kardynałach Jamesa Francisa Stafforda, Główny pokład więzący i Jean-Louis Tauran, archiwista i bibliotekarz Santa Romana Chiesa. ^[14] Jako motto episkopalne wybrał wyrażenie „w tobie ufam Jesu”. ^[15]

W 2007 r. Przyznano mu doktorat Honorowy z Cardinal University Stefan Wyszyński z Warszawy ^[16] W 2013 r. Oficjalnie został odnowiony doktorat osiągnięty na katolickim Uniwersytecie w Luclin. ^[17] 22 września 2012 r. Papież Benedykt XVI zaakceptował jego wyrzeczenie się z powodu ograniczeń wiekowych i wezwał go do sukcesu Monsignor Pio Vito Pinto. ^{[18] [19]} Zmarł w Agostino Gemelli polikliniku w Rzymie 4 stycznia 2021 r. W wieku 85 lat. ^{[2] [20] [21] [22]}

Pierwsze obchody pogrzebu odbyło się następnego dnia o godzinie 15.00 u ołtarza Bazyliki San Pietro w Watykanie i przewodniczył go kardynał Pietro Parolin. Ciało zostało tymczasowo zakopane na cmentarzu Verano w oczekiwaniu na Sigrigo formalności niezbędnych do przeniesienia go do Polski, pogorszanego przez pandemię Covid-19. ^{[23] [24] [25] [26] [27] [28] [29] [30] [trzydziesty pierwszy] [32]} Druga uroczystość odbyła się 26 stycznia o godz. 11.00 w Kościele Polaków do Gorzowa Wielkopolskiego i przewodniczył Monsignor AndrzeJ Dzioęga, metropolitalnego arcybiskupa Stettino-Kamień. Homilię wypowiedziała Monsignora Pawła Socha, byłego biskupa pomocniczego Zielony Góra-Gorzowie. Podczas tego ostatniego obrzędu Monsignor Adama Dyczkowskiego, emerytowanego biskupa Zielony Góra-Gorzowie, który zmarł 10 stycznia poprzednich. Pod koniec obrzędu ciała zostały pochowane w krypcie katedry zabrania Błogosławionej Maryi Maryi w Gorzowie Wielkopolski. ^{[33] [34] [35] [36] [37] [38] [39] [40] [41] [42] [43] [44] [45] [czterdzieści sześć] [47] [48] [49] [50] [51]}

• J. Llobell E J. Kowal (at Care Di), Iustitia et indid. Badania małżeństwa i proceduralnego prawa kanonicznego na cześć Antoni Stankiewicz vol. 1-2 , Vatican Publishing Library, 2010, s. 1. 1238.
• J. Llobell E J. Kowal (at Care Di), Iustitia et indid. Badania małżeństwa i proceduralnego prawa kanonicznego na cześć Antoni Stankiewicz vol. 3-4 , Vatican Publishing Library, 2010, s. 1. 1198.
• z Gianco Jianco Jananazzi, Psychologia i psychiatria w przyczynach małżeństwa kanonicznych , Vatican Publishing Library, 2012, ISBN 978-8820987183.

Genealogia episkopalna to:

• ( W ) David M. Cheney, Antoni Stankiewicz , W Hierarchia katolicka .
• ( Pl ) Intervista a monsignor Antoni Stankiewicz , W Niedziela Ogólnopolska , N. 52, 2006, s. 1 10. URL skonsultowano 6 lutego 2021 .
• ( Pl ) Grzegorz Erlebach, Intervista a monsignor Antoni Mistrz prawa kanonicznego , W Niedziela Ogólnopolska , N. 3, 2021, s. 16-17. URL skonsultowano 6 lutego 2021 .
• Cristian Lanni, Wrócił do domu swojego ojca S.E.R. MSgr . Czy voxcanonica.com . URL skonsultowano 6 lutego 2021 .