Atomisme logique – Wikipédia

L ‘ Logiczny atomizm , odziedziczone przez wiele aspektów pracy Gottlob Frege podczas Xix ^{To jest} Century, to filozoficzna doktryna wspierana przez Bertranda Russella i Ludwiga Wittgensteina Xx ^{To jest} wiek. W oparciu o odrzucenie idealistycznego monizmu typu heglowskiego i rozpoznawania nieredukowalnego pluralizmu na świecie, logiczny atomanizm przyjmuje z Russellem i jego studentem Wittgenstein dwie różne wersje. Słowo „logiczny atomizm” jest spowodowane samym Russellem i pojawia się po raz pierwszy Filozofia logicznego atomizmu .

W Frege i w logice pierwszego współczesnego porządku prawda propozycji jest funkcją elementów, które stanowią tę propozycję. Zatem analizując te elementy, możliwe jest określenie wartości prawdy każdej propozycji.

Teza broniona przez Russella polega na tym, że te ostateczne elementy to oba jednostki, to znaczy dźwięków, obrazów, wrażeń punktualnych i uniwersałów, które są predykatami i relacjami tych osób. Osoby i predykaty są atomami naszej wiedzy, prymitywnymi składnikami, które rozumiemy na świecie i od których rozwija się nasza wiedza. Zatem logiczny atomizm nie jest atomizmem fizycznym, ponieważ staramy się zidentyfikować logiczne atomy, które będą stanowić wiedzę, a nie atomy fizyczne.

Od osób i predykatów oraz przyłączając się do różnych złączy logicznych, staje się możliwe utworzenie propozycji. Najprostszą propozycją jest propozycja atomowa, składająca się tylko z jednostki i predykatu formy Fa) . Po prostu mówi, że prywatna osoba A Wschód F . Ta propozycja dotyczy faktu, który jest kryterium prawdy propozycji.
Zatem logicznego atomizmu towarzyszy teza ontologiczna: świat składa się z faktów. Fakty te są pewnym stanem tego świata, są dyskretnymi jednostkami niezależnymi od ludzkiego ducha. Fakty przyznają również do analizy. Fakty atomowe odpowiadają propozycjom atomowym. A bardziej złożone fakty będą odpowiadały złożonym propozycjom (propozycje molekularne).

Logiczny atomizm jest reakcją na idealistyczną filozofię Hegla. Russell rzeczywiście otrzymał formację filozoficzną naznaczoną tym idealizmem, dominującą doktryną w Anglii i broniony przez Neo-Hegijczyków takich jak Bradley. Dla idealistów całość ma przywilej ontologiczny i epistemologiczny na części. Cała jest przedmiotem wszelkich głoszenia (które prowadzi do tezy krytykowanej przez Russell Relacje wewnętrzne), a także jest głównym przedmiotem naszej wiedzy. Znajomość stron jest jedynie abstrakcją wiedzy całej.

Rozróżnienie, które Russell ustanawia między predykatami a relacjami, nowość możliwa dzięki nowej logice i że tradycyjna logika oparta na modelu podmiotu i predykatu nie może zobaczyć, jest bardzo ważne, aby zrozumieć naturę błędu popełnionego przez tezę stosunków wewnętrznych. W propozycji takiej jak „Peter jest większy niż Paweł”, tradycyjna logika oceni, że „Pierre” jest przedmiotem wyroku i „jest większy niż Paweł”. Tak więc bycie większym niż Paweł staje się wewnętrzną własnością kamienia, w taki sam sposób, jak Pierre jest człowiekiem lub muzykiem. Dzięki współczesnej logice możemy rozróżnić propozycję, mówiąc, że Pierre jest człowiekiem, który przypisuje predykat Piotrowi, a ten, który mówi, że jest większy niż Paweł, który ustanawia związek między dwoma terminami. Zatem związek jest zewnętrzny, o ile nie jest już predykatem należącym do Pierre’a. Związek nie implikuje zatem wewnętrznej złożoności podmiotu, która może być jednostka. I niezbędne jest dla teorii wiedzy, że takie relacje między jednostkami są możliwe, ponieważ to oni umożliwią budowanie bardziej skomplikowanych bytów, takich jak obiekty materialne, uzyskane przez powiązanie odczuć.

Russell utrzymuje, że istnieje izomorfizm między naszą wiedzą a naturą świata. Jest to jednak prawdą tylko dla doskonałego języka logicznego, a nie dla zwykłego języka. W doskonałym języku każda propozycja atomowa, która stanowi propozycję molekularną, odpowiada każdemu faktowi atomowym stanowiącym złożony fakt. A propozycja molekularna ma taką samą logiczną formę, jak opis, który opisuje. Pokazuje to potrzebę logicznej analizy języka naturalnego, która zawiera dwuznaczności i jest źródłem błędów filozoficznych. W tym kontekście zdefiniowano teorię typów i teoria opisu.

Student i przyjaciel Russella, Ludwig Wittgenstein również opracował logiczną filozofię atomistyczną w swoich latach młodzieżowych. Pod wpływem jego nauczyciela i wpływającego na niego, Wittgenstein oferuje w Tractatus logico-philosophicus Znacząco inna logiczna teoria atomisty Russella.

Potwierdza również, że „świat włamuje się do faktów” i że „propozycja jest obrazem rzeczywistości”, który odzwierciedla jego logiczną strukturę. Ale Wittgenstein popiera, w przeciwieństwie do swojego mistrza, że ​​to fakty, a nie obiekty, które są logicznymi atomami rzeczywistości. Żadna analiza nie jest możliwa poza faktem, obiekt jest niedostępny niezależnie od faktu, w którym się pojawia.

Znajdziemy w Logiczna budowa świata Od elementów Rudolfa Carnapa przypominających redukcjonizm Frégéen i logiczny atomizm. Carnap rzeczywiście analizuje naszą reprezentację świata jako relację propozycji protokołu (które są rygorystycznymi preparatami elementarnego doświadczenia wrażliwego) za pomocą reguł logicznych.

Logiczny atomizm zostanie jednak ogólnie opuszczony później. Krytycy tej teorii w szczególności pochodzi od samego Wittgensteina w pośmiertnej pracy ^{[[[ Pierwszy ]} ; . Badania filozoficzne pokaże, że języka nie można uznać za proste odzwierciedlenie struktury świata i że nie trzeba go poprawić za pomocą logiki.

Powiązane artykuły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Russell, Bertrand, „Filozofia logicznego atomizmu” w Filozoficzne pisma logiczne , Trast. Jean-Michel Roy, Paryż, PUF, 1989 (1918)
• Wittgenstein, Ludwig, Tractatus logico-philosophicus , Trad. Granger, Gallimard, 1993
• Tractatus logico-philosophicus Prezentacja w formie drzewa (francuski, angielski i niemiecki)