Autyzm w wieku dorosłym – Wikipedia

Pokazane informacje nie są poradą medyczną i mogą nie być dokładne. Zawartość ma tylko ilustracyjny koniec i nie zastępują opinii medycznej: Przeczytaj ostrzeżenia.

Autyzm jest patologią sklasyfikowaną przez DSM-IV-TR wśród wszechobecnych zaburzeń rozwoju; Żadna etiologia i patofizjologia nie są do tej pory. Szczególnie niekompletna jest wiedza o cechach, które Autyzm w wieku dorosłym Zakłada, biorąc pod uwagę niedobór literatury naukowej na ten temat.

W czasie pierwszego opisu Leo Kannera autyzm został sklasyfikowany jako „psychoza dziecięca”; Tylko w latach siedemdziesiątych rozumie się, że nie jest to patologia pediatryczna, przeznaczona do możliwej rozdzielczości, ale zamiast wszechobecnego zaburzenia rozwoju, które stanowi warunki całego życia osób, które są dotknięte. Jednak uwaga społeczności naukowej koncentruje się historycznie na badaniu dzieciństwa i okresu dojrzewania, w celu zidentyfikowania odpowiednich modeli patogenetycznych, wczesnych wskaźników późniejszego rozwoju, strategii terapeutycznych zdolnych do wpływu na historię kliniczną.

Z drugiej strony autyzm w wieku dorosłym nadal pozostaje stosunkowo niezbadanym sektorem badawczym: niewiele wiadomo na temat zmian, które zachodzą, po okresie dojrzewania, z symptomatologicznego i psychologicznego punktu widzenia. W ten sam sposób brak odpowiednich modeli przejęcia jest wyraźnie widoczny, a dorosły autystyczny jest przeznaczony dla zbyt wielu przypadków, aby żyć z rodziną pochodzenia, dla których opieka staje się coraz bardziej uciążliwa i wyczerpująca; Lub powierzono mu społeczności i instytucjom, które, że nie zostały poczęte dla specyficznych cech adaptacyjnych i poznawczych patologii, mają negatywny wpływ na jakość życia i rokowania.

Badanie wykazało, że wielu dorosłych z autyzmem cierpi na depresję lub lęk. ^[Pierwszy]

Pierwsze systematyczne badania charakterystyki autyzmu w wieku dorosłym zostały przeprowadzone przez Rutter’s Research Group w 1970 r. W 1973 r. Sam Kanner przeanalizował grupę autyzmu dorosłych (w liczbie 96), w wieku od 20 do 40 lat; Większość badanych wcale nie była samowystarczalna, mieszkając w rodzinie, w społecznościach chronionych, w instytutach dla osób niepełnosprawnych lub w szpitalach psychiatrycznych. Kanner podkreślił lepszy rozwój w przypadku bardziej rozwiniętych umiejętności komunikacyjnych; Należy jednak zauważyć, że 11 osób miało pracę, a jeden (odnoszący sukcesy kompozytor muzyczny) był żonaty i miał syna. Ponadto niewiele było badań podłużnych mające na celu pogłębienie wiedzy o rozwoju długoterminowego autyzmu; Najważniejsze, wśród tych opublikowanych od 2000 r., Zostanie opisane poniżej.

Zespół wyszukiwania Howlin, Mawhood i Rutter, założony w dziale psychologii Szpital St. George Londyn porównał dwie grupy dorosłych, jedna złożona z autystycznej, drugi przez pacjentów cierpiących na zaburzenia języka wrażające. Uczestnicy byli oceniani w dzieciństwie, w okresie dojrzewania, a zatem w wieku około 24 lat. Wyniki wskazują, że werbalny iloraz intelektualny i wyniki w testach języka odbiorczych poprawiły się bardziej konsekwentnie w pierwszej grupie; Chociaż nie wykryto istotnych różnic w umiejętnościach czytania. Praca nabywania języka mówionego była związana z życzliwością rokowania między tematami autystycznymi, ale nie wpłynęła na przyszły postęp podmiotów z zaburzeniami języka. Jeśli chodzi o funkcjonowanie społeczne (zakłócające stereotypowe zachowania, relacje społeczne, praca, samodoskonalenie), obie grupy wykazały deficyt, bardziej wyraźny w przypadku autystycznych mężczyzn: wielu z nich nadal żyło z rodzicami, a niewielu miało bliskich przyjaciół lub stabilne użycie. Tylko 10% grupy z deficytem języka zostało opisanych jako poważnie niekompetentne z społecznego punktu widzenia, przeciwko 74% grupy autystycznej.

Próbka analizowana na podstawie nowszych badań, wciąż przeprowadzonych przez Howlin i Rutter, z Goode i Hutton, składała się z 68 osób (61 mężczyzn i 7 kobiet), których średni wiek był odpowiednio w pierwszym i drugim czasie oceny, 7 i 29 lat; Kryterium włączenia, początkowe QI wynoszące co najmniej 50. Piąta przedmiotów uzyskała tytuł akademicki, a 5 uczęszczało do college’u lub uniwersytetu; 2 Nawet zostali zapisani na kurs podyplomowy. Według zeznań rodziców około jedna czwarta próby rozrywała relacje przyjaźni oparte na wspólnych zainteresowaniach. Jak sugerują inne badania (patrz poprzedni akapit), głównymi czynnikami predykcyjnymi okazały się początkowe QI i obecność języka używanego w wieku 5 lat. Wszystkie przypadki dobrego prognozowania długoterminowego zostały uwzględnione w grupie z początkowym Qi równym co najmniej 70; Należy zauważyć, że tylko szósta z przedmiotów zawartych w tej grupie osiągnęła naprawdę satysfakcjonujący rozwój dotyczący pracy i przyjaznych relacji.

W około połowie przypadków rozwój został oceniony „słaby” lub „bardzo biedny”: tematy zawarte w tej grupie, nie samodzielne, mieszkają w społeczności lub w rodzinie, ale w każdym razie potrzebował wysokiego stopnia stopnia wsparcie. Autorzy podkreślili, że nie było możliwe ustalenie, czy przypadki negatywnego rozwoju byłyby przypisywane cechom biologicznym podmiotów, deficytom usług pomocy w dzieciństwie, czy brakiem wsparcia społecznego w wieku dorosłym. Nieoczekiwanie zauważono również, że zmiany Qi poza progiem 70 nie miały wartości prognostycznej; Wyjaśnienie nie jest znane, ale w rzeczywistości zmienność rozwoju między badanymi o wysokim QI jest świetna. Jako przykład, Howlin i współpracownicy zgłosili przypadek autystycznego podmiotu z początkowym Qi 80, który, pomimo wielokrotnego oszukania wielkich sum pieniędzy ze względu na niezdolność do postrzegania intencji innych, udało się zdobyć różne dyplomy W polu komputerowym ożeniłem się i uzyskał pracę; Podczas gdy inny temat, ze znacznie wyższym początkowym Qi (119), wiele razy miał kłopoty z powodu zirytowania i obrażenia dużej liczby kobiet, nie zdając sobie sprawy z powodu, dla którego było to niewygodne.

W 2005 r. Przeprowadzony przez Billstedta, Gillberg i Gillberg jest prawdopodobnie pierwszym badaniem, w którym był analizowany przez lata, od dzieciństwa do dorosłości, ogromnej populacji, tak reprezentatywnej, jak to możliwe; Głównym kryterium przyjęcia dla 120 uczestników było zamieszkanie w obszarze geograficznym Göteborga (Szwecja), a zatem próbka jest niejednorodna dla pochodzenia społecznego, otrzymanej edukacji, ilorazu intelektualnego. ^[2] Uzyskane wyniki są w częściowej sprzeczności zarówno z poprzednią literaturą, jak i z takimi samymi hipotezami co badacze; Są to ważne dane, ale podkreślają obecny poważny brak ostatecznej wiedzy na temat ewolucyjnej historii autyzmu. W przypadku wielu osób (w większym odsetku niż prognozy) rozwój został oceniony słaby lub bardzo rzadki; Obecność padaczki, choć częstsza niż hipoteza, nie była jednak negatywnym czynnikiem prognostycznym ważnym. W ten sam sposób seks nie wpłynął znacząco, podczas gdy uczeni oczywiście spodziewali się bardziej wyraźnego pogorszenia seksu. Zamiast tego potwierdzono wysoką przewidywalność obecności języka używanego po 5-6 latach i Qi mierzonej w dzieciństwie; Jednak rozwój był stosunkowo rzadki nawet u osób z wysokim początkowym Qi: żaden autystyczny temat danej próby nie jest samowystarczalny.

Sieć usług, która w tej krytycznej fazie dla systemu rodzinnego podmiotu autystycznego powinny zapewnić większe wsparcie, faktycznie rozszerza koszulki; W okresie dojrzewania autyzm jest stopniowo „porzucony” przez usługi pediatrii i neuropsychiatry dzieci, a funkcja edukacyjna i rehabilitacyjna wstawienia szkoły jest również mniejsza. Konkretnie może się zdarzyć, że mężczyzna lub kobieta autystyczna mieszka z rodziną pochodzenia lub że są powierzone dowolnym rodzaju instytutowi lub społecznościom. Istnieją trzy rodzaje chronionych interwencji: społeczności autystyki, grupy mieszkalne dla Autistic i społeczności lub grupy mieszanego mieszkania; Każda z tych wyborów przedstawia konkretne problemy, zalety i szczególne trudności, które są opisane w literaturze, które zaczynają pojawiać się od kilku lat ^[3] .

Jednak w przypadku, gdy podmiot autystyczny nadal żyje w rodzinie, nie może to być naprawdę ostateczne rozwiązanie: zarówno dlatego, że rodzice powinni być w stanie przeprowadzić spokojne egzystencję, a nie tylko funkcjonować opiekę nad dzieckiem, Podczas gdy często potrzeby tych ostatnich stają się coraz bardziej naciskane; Zarówno dlatego, że z kolei dorosły autystyczny potrzebuje alternatywy dla środowiska rodzinnego, aby gwarantowana jest pomoc, nawet gdy członkowie rodziny opiekują się nim. Dlatego ocena podmiotu autystycznego powinna odgrywać rolę o maksymalnym znaczeniu, a jego wstawienie w najbardziej odpowiednim kontekście; Niestety, obecnie brakuje odpowiednich przestrzeni, a niewydolność modeli opieki społecznej jest z kolei przypisywana częściowo słabej wiedzy o ewolucyjnej historii choroby. Zdarza się zatem, że wstawienie osoby dorosłej autystycznych odbywa się na podstawie wrażliwości obszaru geograficznego przynależności, w oparciu o zasoby finansowe członków rodziny i na podstawie cech lokalnej sieci pomocy.

Wśród niewielu rozwiązań opieki do tego , zauważasz model społeczności rolnej; ^[4] Są to społeczności mieszkalne zlokalizowane w środowisku wiejskim, które powstały w latach 70. i powoli szeroko rozpowszechnione w świecie zachodnim (w tej chwili we Włoszech jest tylko jedna z tych struktur, w Ponte Nizza, w prowincji Pavia).

W tego rodzaju strukturze mieszkaniowej zapewniana jest ciągła pomoc wykwalifikowanego personelu. W rzeczywistości wdrażane są ukierunkowane interwencje edukacyjne i działania grupowe w celu poprawy behawioralnych aspektów podmiotów z autyzmem. Życie codzienne jest zatem wzbogacone przez stałe i różne zaangażowanie, od kontekstu wiejskiego, poprzez zawody takie jak opieka nad zwierzętami, po działania rzemieślnicze i artystyczne.

• F. Barale i S. Uncrelli w Grands, Pełna słabość. Zaburzenie autystyczne od dzieciństwa do dorosłości , w mglistie (opieka), Autyzm. Ukryta ludzkość , Turyn, Giulio Einaudi Editore, 2006.
• E. Billstedt, C. Gillberg E C. Gillberg, Autyzm po okresie dojrzewania: populacja 13-22-letnie badanie obserwacyjne z udziałem 120 osób z autyzmem zdiagnozowanym w dzieciństwie , W Journal of Autism & Developmental Disorders , tom. 35, n. 3, 2005, s. 351-360.
• N.S. Bashdan E J. J. Gallishan, Autystyczni dorośli w Bittersweet Farms , W Haworth Press , Binghamton, 1988.
• Howlin, P., Goode, S., Hutton, J. & Rutter, M. (2004). Wynik dla dzieci z autyzmem. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 45 (2), s. 212–229.
• Howlin, P., Mawhood, L., i Rutter, M. (2000). Autyzm i zaburzenie języka receptywnego rozwoju – porównanie obserwacji we wczesnym życiu dorosłym. II: Wyniki społeczne, behawioralne i psychiatryczne. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 41, s. 561–578.
• Kanner, L. (1973). Historyczna perspektywa odchyleń rozwojowych. Journal of Autism and Childhood Schizofrenia, 3 (3), s. 187–98.
• Mawhood, L., Howlin, P. & Rutter, M. (2000). Autyzm i zaburzenie języka receptywnego rozwoju – porównawcze obserwacja we wczesnym życiu dorosłym. I: Wyniki poznawcze i językowe. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 41 (5), s. 547-559.