Bioklimatyczna architektura – Wikipedia

Schemat architektury bioklimatycznej.

L ‘ Bioklimatyczna architektura jest dyscypliną architektury, której celem jest skorzystanie z warunków witryny i jej środowiska. Architektura ta dostosowuje się do cech i specyficznych cech zamiast implantacji: jej klimatu (lub jej mikroklimatu), jej geografii i geomorfologii. Aby poprawić komfort i efektywność energetyczną budynku, bioklimatyczna architektura wykorzystuje strategie, techniki i konstrukcje, które pozwalają ogrzewać, odświeżyć i/lub wentylować wnętrze konstrukcji.

Projekt bioklimatyczny (czasami po prostu nazywany Bioklimatyzm ) odpowiada strategii architektonicznych, rozwiązań i technik zaimplementowanych w projekcie bioklimatycznym. Jest częścią refleksji i celu szacunku dla środowiska i biosfery i ma na celu wymiar ekologiczny zgodnie z zasadami zrównoważonego rozwoju.

Bioklimatyczna architektura obejmuje konstrukcję słoneczną, zorientowaną na wychwytywanie energii słonecznej i konstrukcję pasywną, pochodzącą z etykiety Passivhaus, w której wymagany jest poszanowanie niektórych zasad i wydajności energetycznej.

Architektura

Zobacz artykuł Wikipedii na temat architektury: Art of Building Buildings.

Bioklimatyczne

• Z ” klimat „Odnosząc się do warunków klimatycznych miejsca,
• Z prefiksem ” bio- “Nawiązując do życie i na biologia , i w szerokim znaczeniu Natura,
• Znaczenie tego terminu ” Bioklimatyczne “Nie konsensus
• L ‘ Bioklimatyczna architektura stara się dostosować klimat otaczający naturalny , ona łączy życie człowiek ze swoim środowiskiem klimat .

Dom częściowo wstawiony do szklarni (Eva Lanxmeer, Holandia).

Aby zaprojektować architekturę zapewniającą komfort, przy najszybszym możliwym koszcie energii, jednocześnie szanując środowisko ^{[[[ Pierwszy ]} , podejście bioklimatyczne zachowuje się, biorąc pod uwagę ^{[[[ 2 ]} :

Cała podąża za metodą projektu, która poszukuje zlecenia operacyjnego i obejmująca fazę programowania przed wdrożeniem.

Metoda projektu [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Architektura bioklimatyczna musi być przede wszystkim częścią swojego środowiska, a zatem się do niej dostosować. Znajomość tego środowiska (otaczającego geografię, klimat, istniejącą różnorodność biologiczną, naturalne ryzyko itp.) Jest zatem niezbędne do zaprojektowania projektu architektonicznego.

Bioklimatyczna architektura wyznacza również określone cele z punktu widzenia ogólnego bilansu energetycznego w życiu projektu, ale także na presję środowiskową, którą wygeneruje, oraz na komfort i zdrowie przyszłych użytkowników budynku.

Aby zintegrować wszystkie te ograniczenia przed projektowaniem architektonicznym, jest niezbędne do przeprowadzenia projektu bioklimatycznego, który początkowo implikuje kwestionowanie wyboru witryny według gęstości miejskiej, lokalizacji, transportu, sklepów i usług dostępnych w pobliżu.

Konieczne jest wówczas napisanie programu ustalającego cele, które należy osiągnąć i dowiedzieć się o materiałach, technikach i wiedzy dostępnych regionalnie.

Dopiero po rozpoczęciu realizacji architektu, w zgodzie z powierzonym mu projekt.

Integracja z terytorium [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Sukces tego wstawienia implikuje gospodarkę w odniesieniu do uścisku na terytoriach naturalnych, aby uniknąć rozpylania terytorium. Oznacza to również równowagę między różnymi oferowanymi usługami, niezależnie od tego, czy jest to ograniczenie transportu, czy gospodarcze i społeczne znaczenie implantacji, poprzez mieszankę mieszkań, pracy, edukacji, dostaw i wypoczynku. Ta różnorodność pozwala na zagęszczenie centrów miejskich i aglomeracji okołowi odbudowa miasta na mieście ^{[[[ 3 ]} , w celu zmniejszenia potrzeb infrastruktury, a tym samym koszty publicznej budowy.

Materiały i strona [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Eksperymenty bioklimatyczne z materiałami kompozytowymi (kruszony kamień, włókno szklane i żywicę) w mermitażu mermitacji we Francji.

Materiały architektury bioklimatycznej są te powszechnie stosowane, jednak niektóre materiały są na ogół uprzywilejowane:

• Materiały „naturalne”: zasoby naturalne najlepiej lokalne i odnawialne, unikając transformacji.
• Materiały „zdrowe”: bez negatywnego wpływu na zdrowie.

Refleksja na temat tego ostatniego punktu może obejmować kilka poziomów skali ich cyklu życia: bezpośredni wpływ przez szkodliwość (na przykład uwalnianie zanieczyszczającego gazu) podczas ich produkcji, ich wdrożenia lub podczas finału ich użytkowania. Również poprzez środkowe zanieczyszczenie produkcji w środowisku naturalnym (na przykład zanieczyszczenie wody czyszczącej odrzuconej w środowisku naturalnym) lub wytwarzanie szkodliwych odpadów i wpływające na zdrowie (w szczególności produkty pochodne oleju lub „przemysł chemiczny).

Ślad ekologiczny ocenia wpływ na środowisko cyklu życia materiału. Energia szarej jest całkowitą energią spożywaną w cyklu życia produktu. Bezpośrednie zanieczyszczenie jako materiał lub pośrednie przez jego produkcję, wdrażanie, użytkowanie i recykling.

Ocena ekologiczna w cyklu życia materiału jest częścią refleksji bioklimatycznych, nawet jeśli nie zawsze są one tak zaawansowane, jak w konstrukcjach „ekologicznych”, w których ocena jest priorytetem dla innych refleksji.

Ekonomia i trzeźwość użytkowania [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Jednym z obaw bioklimatyzmu jest trzeźwość użytkowania ^{[[[ 4 ]} . Ta trzeźwość zaczyna się od trzeźwości energii.

Przepisy termiczne określają maksymalny poziom zużycia. Bioklimatyzm jest ukierunkowany na wyższą wydajność, zbliżając się do poziomu pasywnego, to znaczy konstrukcja, której komfort jest zapewniany bez wkładu energii kopalnej lub jądrowej. Ta wydajność można osiągnąć jedynie poprzez wycenę zimowego spożycia słonecznego (brak ogrzewania), jednocześnie chroniąc się przed letnim wkładem słonecznym (brak klimatyzacji).

Sobość dotyczy również zużycia innych zasobów w okresie życia budynku, zaczynając od wody (dla mieszkańców, podlewania itp.), Produktów czyszczących (czyszczenie, malowanie, ochrona komponentów).

Trzeźwy budynek generuje minimum odpadów podczas budowy, działanie i podczas przekwalifikowania pod koniec życia.

Komfort i zdrowie w środku [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Komfort i zdrowie w budynku są dostarczane przez wszystkie wymienione wcześniej punkty, aby zagwarantować komfort higrothermalny w dowolnym sezonie i w dowolnym momencie, w zdrowej atmosferze dla mieszkańców.

Kryteria te zależą od jakości używanych materiałów, ich braku szkodliwych emisji i ich zdolności do regulacji spożycia słonecznego, przechowywania energii do amortyzacji fluktuacji proporcji dostosowanych do potrzeb budynku. Zależą również od zarządzania niezbędnym odnowieniem powietrza w pomieszczeniach, aby utrzymać je w zdrowiu i przy regularnej wilgotności. Nie mogą zapominać o jakości wizualnej na zewnątrz i jakości wewnętrznego, ani jakości węchowej witryny lub kontaktu materiałów.

Budynek bioklimatyczny spełnia stałą potrzebę przyjemności zmysłów.

Bioklimatyczna architektura opiera się na trzech osiach:

• uchwycić energię słoneczną i zapewniane przez działania wnętrza,
• rozpowszechniać lub chronić siebie,
• Zachowaj go lub ewakuuj go zgodnie z poszukiwanym wygodą.

Wymagania te są niezbędne, szczególnie w gorących regionach (na przykład typ Morza Śródziemnego), przechwycić i zatrzymaj Zimą wydaje się sprzeczna z Chroń siebie i ewakuuj latem. Rozwiązanie tej pozornej sprzeczności jest podstawą dobrze zrozumianego bioklimatycznego projektu.

Uchwyć/chroń się przed ciepłem [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Wegetalizacja jest techniką ograniczania spożycia słonecznego latem i zmniejszenia strat termicznych w zimie.

Ziemia jest przechylona na swojej osi w porównaniu do planu ekliptycznego kąta 23 ° 27 ‘. Wysokość słońca na horyzoncie i podróż, którą prowadzi przez niebo, różnią się w sezonach.

Na półkuli północnej, na szerokości Europy (średnio około 45 °), zimą słońce wznosi się na południowy wschód i ustawia się na południowy zachód, pozostając bardzo niski na horyzoncie (22 ° w przesileniu zimowym). Tylko południowa fasada konstrukcji prawidłowo odbiera światło słoneczne. Aby uchwycić tę energię słoneczną, należy zatem umieścić główne otwory szklane na południu. Szkło umożliwia światło, ale pochłania w podczerwieni ponownie przez ściany wewnętrzne otrzymujące to światło, tak zwane efekt szklarni. Światło słoneczne jest przekształcane w ciepło przez nieprzezroczyste powierzchnie konstrukcji (ściany, sufity i podłogi). Na tej zasadzie jest zaprojektowany pasywny budynek słoneczny: słoneczny, ponieważ źródłem energii jest słońce, pasywne, ponieważ system działa sam, bez systemu mechanicznego.

Wciąż na półkuli północnej, latem, słońce wznosi się na północny wschód, na północny zachód i jest wysoko na horyzoncie w południe (78 ° w przesileniu letnim). Fasady konstrukcji napromieniowanej przez słońce są głównie ściany wschodnie i zachodnie, a także dach. Kąt występowania promieni na szklanych powierzchniach zorientowany na południe jest wysoki. Te szklane powierzchnie powinny być chronione przez zabezpieczenia słoneczne, w celu blokowania bezpośredniego promieniowania słonecznego latem, pozostawiając maksymalne słońce dostępne zimą. Na otworach fasad wschodnich i zachodnich poziome zabezpieczenia słoneczne ma ograniczoną wydajność, ponieważ promienie słoneczne mają niższy wpływ; Nieprzezroczyste zabezpieczenia słoneczne (okiennice) – a jeszcze bardziej roślinność liściasta – są skuteczne na tych fasadach. Trwałe roślinność jest również skuteczne w ochronie zimnych wiatrów, w zależności od nie ukrywania zimowego słońca. Istnieją również techniki słoneczne dostosowane do tych orientacji.

Na półkuli północnej na szerokości geograficznej europejskiej konstrukcja bioklimatyczna charakteryzuje się:

1. Duże -wymiarowe otwory na południe, doskonale chronione przed letnim słońcem
2. bardzo niewiele otworów na północ
3. Kilka otworów na Wschodzie, z wyjątkiem porannych elementów, takich jak kuchnie: poranne słońce
4. Niewiele otwarć na zachodzie, szczególnie w przypadku pokoi, aby chronić przed zachodzącym słońcem latem

W podejściu bioklimatycznym te ogólne ogólne należy naturalnie dostosowywać zgodnie ze środowiskiem (klimat, środowisko, …) i rytm życia użytkowników budowlanych.

Transformuj/rozproszone ciepło [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Po uchwyceniu światła słonecznego budynek bioklimatyczny musi wiedzieć, jak przekształcić go w ciepło i rozproszyć go tam, gdzie będzie przydatny.

Transformacja światła w ciepło odbywa się poprzez pewną liczbę zasad, aby nie pogarszać wewnętrznego komfortu:

• Utrzymuj odpowiedni bilans termiczny
• Nie degraduj jakości światła
• Pozwól dyfuzji termicznej przez system wentylacji i przewodność cieplną ścian.

W konstrukcji ciepło ma tendencję do gromadzenia się w górę przez konwekcję i stratyfikację termiczną. Konwersja w ciepło światła musi odbywać się przede wszystkim na poziomie gruntu. Ponadto wchłanianie światła przez ścianę sprawia, że ​​jest ciemna i ogranicza jego zdolność do rozproszenia tego światła. Ta absorpcja nie powinna zapobiegać rozpowszechnianiu światła w najmniej oświetlonych obszarach i nie powinno generować kontrastów ani olśniewających. Dlatego ważne jest promowanie bardzo wyraźnych sufitów w celu rozproszenia światła w pomieszczeniach bez olśniewających, przyciemnienie podłóg w celu promowania wychwytywania energii na tym poziomie i użycie zmiennych odcieni na ścianach zgodnie z priorytetem, aby dać rozproszenie światła lub do do przechwytywanie energii słonecznej i w zależności od potrzeby ciepła lub świeżości zainteresowanych lokali.

Kolory najbardziej zdolne do przekształcania światła w ciepło i wchłanianie są ciemne (najlepiej czarne) i raczej niebieskie, najbardziej zdolne do myślenia o świetle i ciepła są czyste (najlepiej białe) i raczej czerwone. Możemy zatem przez prosty zestaw kolorów kieruje światłem, a następnie ciepło do obszarów, które go wymagają. Materiały Maty , ziarnista powierzchnia (w szczególności naturalne materiały), są również bardziej zdolne do przechwytywania światła i przekształcania go w ciepło niż gładkie i błyszczące powierzchnie (efekt lustra, metaliczny lub lakierowany wygląd …).

Dobra dyfuzja ciepła (lub świeżości) można również uzyskać za pomocą odpowiednich metod wentylacji.

W klimacie umiarkowanym bioklimatyczna konstrukcja zaprojektowana optymalnie z termicznego punktu widzenia nie wymaga lub bardzo niewiele systemów grzewczych lub systemu klimatyzacji, aby utrzymać temperaturę wewnętrzną między 20 ° C. zimą i 25 ° C. Latem, dniem i nocą.

Zachowaj ciepło/świeżość [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Zimą, po schwytaniu i przekształceniu, energia słoneczna musi być zachowana wewnątrz konstrukcji, aby można było wycenić we właściwym czasie. Latem jest to nocna świeżość (łatwo uchwycona przez dobrą wentylację), które należy przechowywać na stałe, aby ograniczyć przegrzanie w ciągu dnia.

Najprostszą metodą jest przechowywanie tej energii w ciężkich materiałach budowlanych, pod warunkiem, że są one dostępne i dlatego nie są one pokryte izolacją termiczną, stąd znaczenie izolacji z zewnątrz lub być może rozproszonej izolacji.

Magazynowanie energii w materiałach i czas restytucji wymaga masowego ciepła, ogólnej objętości, ale także innych cech fizycznych w celu ustalenia ich wydajności energetycznej. Niektóre techniki umożliwiają dynamiczną dynamizację okresu restytucji.

Cenić środowisko [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Środowisko (wzgórze, las …), a także roślinność sadzona wokół budownictwa również mają do odegrania rolę ochronną: jako wiatrak wybierzemy się na iglaste na północy i twardo na południu; Te ostatnie chronią przed promieniowaniem słonecznym latem, ale pozwól światło w zimie. Punkt wodny znajdujący się przed budynkiem, na południu, przyniesie również odświeżenie jednego lub dwóch stopni w lecie.

Aby przechowywać energię, czy to w postaci ciepła w zimie, czy w lecie, bioklimatyzm wykorzystuje fizyczne cechy materiałów. Charakterystyka te określa prędkość i intensywność, do której będzie przechowywana energia, całkowitą ilość energii, która może być przechowywana, opóźnienie między magazynem a zwrotem oraz prędkość i intensywność, do której można zwrócić tę energię. Specjalne techniki umożliwiają modyfikację dynamiki materiałów, w zależności od poszukiwanych efektów.

Charakterystyka energii materiałów [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Każdy materiał jest zdefiniowany na podstawie punktu energii według trzech głównych cech fizycznych:

• Jego gęstość, ogólnie zauważona przez grecką literę R (Rho). Gęstość materiału jest ilością fizyczną, która charakteryzuje jego masę na jednostkę objętości. Kiedy porównujemy to z wodą, mówimy o gęstości.
• Jego przewodnictwo cieplne, zwane L (Lambda). Reprezentuje pojemność materiału, aby umożliwić krążenie ciepła w nim.
• Jego masowe ciepło, bardziej rygorystycznie nazywane Masowa pojemność termiczna i odnotowano C który reprezentuje większą lub mniejszą pojemność materiału do wchłaniania ciepła bez rozgrzewania do góry nogami.

Bezwładność termiczna [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Tłumienie termiczne fluktuacji temperatury na zewnątrz w lecie podczas konstrukcji o wysokiej bezwładności.

Kiedy tworzysz produkt ρc de gęstość według ciepła masowego, ciepło objętościowe jest uzyskiwane z materiału, zwane również bezwładnością termiczną lub prościej bezwładność . Ta bezwładność materiałów jest podstawą bioklimatycznego architektonicznego projektu, ponieważ to IT określi pojemność budynku do mniej więcej przechowywania energii słonecznej bez ciepła lub ochłodzenia wartości niezbędnych do utrzymania komfortu wewnętrznego.

Wymieszność [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Drewniany stół z żelaznymi stopami, umieszczony w podgrzewanym pomieszczeniu, ma drewniany blat i żelazne stopy w tej samej temperaturze. Jeśli jednak dotkniemy drewna lub żelaza, masz wrażenie, że żelazo jest chłodniejsze. Zjawisko to pochodzi z Efchusivelive.

Drewno ma wylewność 400, podobną do ludzkiej skóry. Jeśli drewno jest o 15 ° C. i skóra na 25 ° C. , kontakt zostanie ustalony przez średnią między dwiema temperaturami, to znaczy 20 ° C. . Żelazo ma wylewność 14 000, 35 razy więcej niż skóra, przyniesie 35 razy więcej ciepła niż zajmie się ręcznie, a następnie zostanie ustanowiony kontakt ze skórą 15.3 ° C. , zanim ręka zacznie ogrzać żelazo: żelazo wydaje się zimne.

Wzmocność jest podana przez formułę:

(W J M. ⁻² K ⁻¹ S ^−1/2 )

Jest proporcjonalny do przewodności cieplnej i bezwładności materiału (dokładniej w ich pierwicie kwadratowym). Effów opisuje prędkość, z jaką materiał pochłania lub daje ciepło. Silnie wydajny materiał, jak ogólnie kamień lub metal, wydaje się zimny i jest doceniany w ciepłym klimacie, podczas gdy słabo wylewnia materiał, taki jak drewno i bardziej ogólnie włókna warzywne, wydaje się gorący i doceniany jest w klimacie. Wybór materiału, w stosunku do jego wysiuczności, jest uwarunkowany przez atmosferę termiczną pożądaną w pomieszczeniu, ale także przez reaktywność termiczną oczekiwaną dla tego pomieszczenia: słabo wydajny materiał pozwoli szybciej na wysoką temperaturę promieniowania: It szybciej rozgrzeje się na powierzchnię.

Rozproszony [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Kiedy koniec materiału jest intensywnie podgrzewany, widzimy, że po pewnym czasie energia cieplna jest „rozłożona” w materiale: cały materiał stał się nieco gorętszy, ale znacznie mniejszy niż pierwotnie początkowa część. Podane ciepło zostało rozpowszechnione, audycja poprzez materię. Zjawisko to jest określane przez dyfuzyjność.

Rozproszenie jest podawane przez formułę:

(w m²/s)

Jest proporcjonalny do przewodności cieplnej, ale odwrotnie proporcjonalny do bezwładności materiału. Opisuje prędkość transferu ciepła przez całą masę materiału, a dokładniej charakteryzuje pojemność materiału do przesyłania sygnału temperatury z jednego punktu do drugiego tego materiału.

Istnieje bardzo silny związek między rozproszonymi a wysłuchczością, ilościami, które oba zależą od trzech charakterystyk energii materiałów obserwowanych wcześniej. Ten link można zapisać matematycznie przez następującą relację, która jest innym sposobem opisywania bezwładności cieplnej:

To jego dyfuzyjność (prędkość propagacji ciepła w materiale) i jego wysypisko (zdolność materiału do wymiany ciepła z jego środowiskiem) określa podstawową charakterystykę materiału w bioklimatyzmie: jego bezwładność cieplną.

Tłumienie termiczne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Tłumienie termiczne: temperatura w ziemi jako funkcja głębokości, w różnych miesiącach roku.

Gdy masa materii odbiera na powierzchni w zmienny sposób spożycia ciepła, zjawisko dyfuzyjne uszkadza fluktuacje w obrębie materii, proporcjonalne do odległości od punktu wtrysku energii. Ta amortyzacja jest zgodna z prawem wykładniczym. W solidnej ścianie, w betonie lub kamieniu, to tłumienie jest takie, że na głębokości około 40 cm Codzienna fluktuacja słońca prawie nie jest już mierzalna. Na powierzchni ziemi tłumienie fluktuacji temperatury między latem a zimą jest prawie całkowite na głębokości rzędu 4 metrów ^{[[[ 5 ]} . Na tej głębokości temperatura staje się stała i równa średniej temperaturze planety, wokół niej 15 ° C. ± Pierwszy ° C. Na szerokości 45 ° i na niskiej wysokości.

Zjawisko tłumienia odzwierciedla pojemność materiałów do przechowywania energii, gdy nastąpi suplement zaopatrzenia cieplnego (na przykład dzień) i przywracanie go, gdy ten wkład znika (na przykład w nocy). Zastosowanie w bioklimatyzmie zjawiska tłumienia umożliwia regulację spożycia słonecznego, aby zwrócić je w momencie, gdy są one przydatne, i oferować możliwy najbardziej stały komfort cieplny.

Przesunięcie fazy termicznej [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Letnie przesilenie odbywa się 21 czerwca. Jednak wszyscy widzą, że najgorętszy moment roku jest na początku sierpnia (na półkuli północnej). Podobnie arktyczna futma polarna widzi maksymalne żeliwo interwencyjne w połowie września. Zjawiska te są spowodowane przesunięciem fazy termicznej skorupy ziemskiej i oceanu. Kiedy masa materii otrzymuje energię, zajmuje to trochę czasu, zanim będzie mogła ją przywrócić.

To samo dotyczy budynku. Gdy ciężka masa (ściana, podłoga …) odbiera ciepło słoneczne, powrót tej energii wymaga trochę czasu, powiązanego z rozważanym przesunięciem fazy termicznej ściany.

W przybliżeniu, dla ściany o ograniczonej grubości (obudowa prąd), podano prędkość transferu ciepła w materiale (w cm/h) ^{[[[ 6 ]} Według następującej formuły:

Możemy wydedukować w przybliżeniu niezbędny czas na przenoszenie ciepła przez ścianę (w godzinach, grubość podawana w metrach):

Formuła jest bardzo uproszczona i dotyczy tylko zmniejszonej grubości. Ponad 20 cm , zaczyna być nieprecyzyjne, a prędkość dyfuzji nie jest już liniowa.

Zarządzanie powietrzem [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Nawet z oddychającymi ścianami wewnętrzne powietrze budynku musi zostać odnowione. W domu bioklimatycznym nie zostanie to zrobione z mechanicznym systemem wentylacji D, zwanym również VMC w celu odzyskiwania ciepła, ale z niekontrolowanym naturalnym systemem wentylacji.

Zarządzanie cyklem wodnym [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Grey Energy [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

L ’ Grey Energy odpowiada sumę wszystkich energii niezbędnych do produkcji, produkcji, użytkowania i wreszcie recykling materiałów lub produktów przemysłowych.

We Francji przepisy termiczne z 2012 r. Wprowadzono pojęcie BBIO, bioklimatyczną potrzebę budynku, której celem jest promowanie bioklimatycznej konstrukcji budynku.

Jednak ten wskaźnik koncentruje się na komforcie zimowym, a nie na letnim komforcie. Zatem czarny dom uzyskuje lepszy BBIO niż Biały Dom.

Biorąc pod uwagę problemy letnie, jak i zimowe, etykieta środowiska Budynki zrównoważone śródziemnomorskie , wdrożone w regionach Provence-Alpes-Côte D’Azur i Midi-Pyrénées-Languedoc-Russillon ENVIBABATBDM , wartości bioklimatycznej architektury, zwłaszcza poprzez część repozytorium poświęconą śródziemnomorskim komforcie termicznym.

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Bio-Economic Housing, Pierre-Gilles Bellin, Editions Eyrolles, 2008.
• Bioklimatyczna architektura i traktat planowania miasta : Projektuj, buduj i rozwijaj się z zrównoważonym rozwojem, Alain Liébard, André de Harde, wyd. Obserwować; Francja, 2005, 766 str. ,,,,,
• Podręcznik architektury bioklimatycznej – Ed. Układy słoneczne – 6 tomów, w latach 1996–2004,
• Projekt bioklimatyczny , ekonomiczne i wygodne domy w nowej i rehabilitacji, Samuel Courgey i Jean-Pierre Oliva; wyd. Terre Vivante, 2006,
• Siedlisko bioklimatyczne , Roger Camous i Donald Watson; wyd. The Spark, 1990,? P. ,,,,,
• Bioklimatyzm i wydajność energetyczna budynków , Armand Dutreix; wyd. Eyrolles, 2010, 240 s. ,,,,,
• Architektura klimatu , Wkład w zrównoważony rozwój. 2 tomy:
  • Tom 1: Podstawy fizyczne, Alain Chatelet, współpraca Paul Breejon i Pierre Fernandez; wyd. Édisud, 1994, 190 s. 1. ,,,,,
  • Tom 2: Pojęcia i urządzenia, Alain Chatelet, Pierre Fernandez, Pierre Lavigne; wyd. Edisud, 2000,? P. .
• Wielka Księga Mieszkalnictwa Słonecznego , 110 osiągnięć we Francji, zrównoważony rozwój w zasięgu każdego; Alain Liébard, Jean-Pierre Ménard, Patrick Piro; wyd. Obserwować; Francja, 2007, 247 s. ,,,,,
• Energia słoneczna w budynku , Charles Chauliaguet, Pierre Baratsabal i Jean-Pierre Batellier; wyd. Eyrolles, 1978, 202 str. ,,,,,
• Efekt cieplarniany ; Projektowanie i budowa bioklimatycznych szklarni, Hurpy I i Nicolas F; wyd. Edisud/Pyc-Edit, 1981,? P. ,,,,,
• Pasywny przewodnik energii słonecznej ” Edward Mazria – Ed. Nawiasy, 1979, 339 s. ,,,,,
• Architektura słoneczna, strategie wizji koncepcji ; Christian Schittich (pod kierunkiem); wyd. Szczegół ; Niemcy, 2003, 176 str. ,,,,,

Powiązana bibliografia

• Uzasadniony przewodnik po konstrukcji ekologicznej – wszystkie produkty ekologiczne, John Daglish; wyd. Building-Sain, 2008, 298 s. ,,,,,
• Naturalna instrukcja architektury David Wright; wyd. 2004 nawiasy, 248 str. ,,,,,
• BA-ba siedliska ekologicznego , Sylvain Moréteau; wyd. Rustica, 2009, 127 s. ,,,,,
• Bio łuki , Izard Jean Louis; Guyot Alain; wyd. Nawiasy, 1979,? P. .

Powiązane artykuły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]