Blue Jet – Wikipedia

I Niebieskie odrzutowce (po angielsku: Niebieski odrzutowiec ) są szczególnymi zjawiskami elektrycznymi atmosfery, powszechnie należącymi do rodziny błyskawicy, zawsze bardzo krótki, ale mniej jasny czas trwania, charakteryzujący się stożkową postacią z „strumieniem”, w rzeczywistości o niebieskawym kolorze, są bardzo podobne, są bardzo podobne do „zielonych widm”, z wyjątkiem koloru, a przede wszystkim faktu, że rosną (to znaczy zaczynają od chmury i idą w górę). Zwykle występują w stratosferze, od 20 do 50 km średniej wysokości, powyżej burz.
Te zjawiska elektryczne są rzadkie i czasami są również pogrupowane z nazwą „Elfy”, po angielskim słowie „E.L.V.E.S.” (z kolei akronim do Emisja zaburzeń światła i bardzo niskiej częstotliwości z powodu E.M.P. Źródła , to jest do powiedzenia Emisje świetlne i bardzo niskie zaburzenia częstotliwości spowodowane źródłami impulsów elektromagnetycznych , gdzie te same impulsy elektromagnetyczne są z kolei spowodowane przez określoną warstwę atmosfery bardzo obciążoną elektrycznie).

Pierwszy niebieski odrzutowiec został odkryty i udokumentowany przez przypadek w 1994 roku, przez kamerę zdolną do rejestrowania niskiej intensywności światła zainstalowanego na odrzutowcu badawczym NASA, który obserwował emisję, występując na szczycie chmury. ^[Pierwszy] . W przeszłości podobne zjawiska były obserwowane przez pilotów samolotów, ale nigdy nie zidentyfikowano naukowo. ^[2] Ich odkrycie nastąpiło dopiero pod koniec XX wieku, ponieważ zjawiska te są często krótkie i ukryte przed lądowymi obserwatorami z powodu chmur. Często próbujemy je przestudiować, fotografując je z wysokich gór (wskazując narzędzia nad burze) i z Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. ^{[3] [4] [5]}

Niebieskie strumienie mają ogólnie cienki stożkowy kształt ^[6] , i mają tendencję do objawiania się ponad gwałtowne i bardzo aktywne elektrycznie zdarzenia czasowe. Zasadniczo pochodzą one z najwyższej i najbardziej centralnej części chmur cumulonembiform i mają prędkość wznoszenia około 100 km/s. Niebieskie strumienie, w przeciwieństwie do widm czerwonych, mogą potrzebować bez korespondencyjnej błyskawicy, która wyładowuje się w przeciwnym kierunku. ^[3]

Przyczyna [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Niektóre hipotezy zostały rozwinięte na temat ich pochodzenia, które wciąż są badane.
Zwykle tworząc się powyżej bardzo gwałtownych lub elektrycznie aktywnych burz, takich jak Supercelle, są one bardzo wyjątkowe ze względu na typ „wstępujący”, pobierając w przeciwnym kierunku do normalnej błyskawicy, zaczynając od chmury i poruszając się jeszcze bardziej w górę. Kiedy w rzeczywistości zaczyna się tworzyć niebieski odrzutowiec, szybko się zbliża, włamując ^[7] . Te gałęzie są bardzo podobne do trójwymiarowego fraktalu. ^[2] Maksymalna wysokość osiągnięta wynosi około 50 km, nawet jeśli zaobserwowano niebieskie strumienie prawie do 70 km, pobierając i łącząc niską atmosferę z jonosferą. ^[8] . W przeciwieństwie do większości błyskawicy, które pobierają statyczną elektryczność na ziemię, zaczynając od masy materii nasyconej, niebieskie dysze pobierają ją w górę, ponieważ Ziemia ma odwrotny ładunek w porównaniu z dodatnimi jonami obecnymi w niskich warstwach, w których odrzutowiec pochodzi: jednak odrzutowiec: , Wysokie warstwy stratosfery są również obciążone pozytywnie, a niebieski strumień miałby mieć tendencję do wznoszenia się zamiast zejścia.
Ponieważ sposób, w jaki wybrany jest przez energię elektryczną, jest tym, który sprzeciwia się niższej oporności, wynika z tego, że niebieski strumień występuje, gdy mniej odporny sposób, który prowadzi do masy „recepcyjnej” materii, nie jest ten na ziemię, ale w kierunku gazowego Mass przeciwny. W przeciwieństwie do widm czerwonych, te ostatnie występują, gdy wyładowanie błyskawicy na ziemi „Wolna” masa materii i czyni ją „receptywną”, z której występuje napływ energii elektrycznej, w rzeczywistości „widmo czerwone”. Różna postać niebieskich strumieni i widm czerwonych w porównaniu do pioruna, pomimo tego samego zjawiska (wyładowanie elektryczne), wynika z innego składu, gęstości i temperatury skrzyżowanego materiału. Z tą energią elektrony wydawałyby zatem światło w widocznym spektrum niebieskiego, prawdopodobnie spowodowane silną obecnością azotu ^[9] .

Kolejna hipoteza stanowi również, że strumienie te tworzą się, gdy niewielki pakiet promieni kosmicznych wszedł do wysokich warstw atmosfery, generując w ten sposób wyładowania wodospadu, które można przyspieszyć tym samym polem elektromagnetycznym chmur. Nie wiadomo, jaka jest częstotliwość tych zjawisk, mogą one występować bardzo często powyżej burz lub być związane z bardziej szczegółowymi warunkami środowiskowymi.

Niebieskie dysz można również zobaczyć nagim okiem, o ile są w całkowitej ciemności, chociaż trwają ułamek sekundy. ^[dziesięć] Odległość około 200 km od chmur burzowych jest idealna, aby móc docenić jego strukturę.

Badania wokół niebieskich dżetów mogą udzielić odpowiedzi na temat magnetyzmu i chemii Ziemi w stratosferze; Na przykład hipoteza, że ​​zjawiska elektryczne w wysokiej atmosferze mogą wytwarzać ozon, a zatem mają wpływ na mechanizmy globalnego ocieplenia. ^{[3] [11]}