Bryophyta – Wikipedia

. Bryophyta (Schimp.) Są grupą tkanki zarodkowej bez tkanki naczyniowej. Jest to najbardziej zróżnicowana grupa wśród roślin nie naczyniowych, z około 24 000 gatunków ^[Pierwszy] . Są powszechnie znane jako kiciuś .

Briofite są ogólnie charakteryzowane przez niezwiązane tkanki naczyniowe: wchłanianie i transport wody oraz niezbędne substancje rozpuszczone na ogół występuje z powodu kapilarności i wpływa na całą powierzchnię rośliny. U niektórych gatunków znajdują się komórki z funkcją prezentera: struktury te nie są bardzo skuteczne i bez funkcji wsparcia ^[2] . Brak systemu przewodzenia zapobiega rozwojowi wysokości: Fity BRIO są roślinami o dość niewielkich rozmiarach i o ogólnie wzrostu poziomym.

Szczególne adaptacje opracowane zarówno przez wzrost wegetatywne, jak i reprodukcyjne są bardzo interesujące w zrozumieniu badania ewolucji roślin lądowych ^[3] . Briofite, które wydają się czerpać z zielonych glonów, są podzielone na trzy grupy: Anthocerotopsida (Antcers), Hepatopsida (lub wątroba) e Strona Bryopa (mięsień) ^[4] . Badania molekularne wykazały, że Brio -fite to grupa monofilistyczna ^[5] .

Różnią się od roślin naczyniowych, ponieważ brakuje im zupełnie innych i lignowanych struktur naczyniowych. Absorpcja i transport wody i substancji rozpuszczonych odbywa się głównie przez kapilarność i wpływają na całą powierzchnię rośliny. U niektórych gatunków znajdują się struktury (wodoidy i leptoidy) podobne do tkanek naczyniowych ksylemu i floema, ale nadal nigdy nie jest dolne (dlatego bez funkcji wsparcia) i mniej skuteczne w transporcie wody.

Cykl ontogenetyczny jest apelodiplontem z występowaniem gametofitycznego. Sporofit nie jest autonomiczny, ale żyje kosztem gry fotosyntypowej. Z apory jednokomórkowej (meiospara) rozwija się proton, z różnymi rozmiarami zależnymi od gatunku. Na protonema tworzone są apody, klejnoty, z których rozwijają się gametofity, które do dojrzałości przynoszą gametanias (łuki i przedni), które zawierają odpowiednio gamety żeńskie i męskie. Dzięki obecności wody męskie gamety docierają do kobiecej gamety pozostawionej w archegonium. Tutaj Gamia odbywa się z konsekwencją rozwoju zarodka diploidalnego. Z zarodka, treści i odżywiony w archegonium (który jest częścią gametofitu) rozwija się sporofit dorosły. Na sporoficie, wewnątrz sporangio, ma miejsce mejoza, z połowę liczby chromosomalnej i powstaje meiospory.

Briofite przedstawia również początek skórki w celu ograniczenia oddychania (stomia).

Są one ważne dla kolonizacji nowych środowisk, bardzo odpornych (recenzje). Najbardziej znane formy to mchy.

Brak tkanin transportowych ogranicza wielkość Brio -fite: wysokość jest niższa u większości gatunków na 6 centymetrów. Największym znanym rozmachem jest piżmo Australii i Nowa Zelandia: Dawsonia Superba . Gatunek ten osiąga 75 centymetrów wysokości. Zamiast tego najmniejsze briceny mają niższe wymiary milimetra.

Podstawowym wymogiem wzrostu FITS -FITS jest zatem obecność wody lub w każdym przypadku warunków wilgoci przez długi czas. W przypadku wzrostu BRIO -Pirm wymaga również stosunkowo stabilnego wzrostu, odpowiedniego narażenia na słońce i korzystnego zakresu temperatur. Wielu bricofite udaje się przetrwać okresy suszy lub zamrażania przez mechanizm, który nie został jeszcze jasno zrozumiany.

Ulubiony podłoże wzrostu jest reprezentowane przez glebę, w której Brio -Fity często rosną na szczątkach z poprzednich pokoleń lub innych roślin; Inne popularne podłoża to nagie skały i środowiska wodne. Niektóre nieuczciwe rosną na pozostałości zwierząt rozkładowych, na powierzchni liści, w patelniach solnych, u podstawy kamyków kwarcowych lub w środowiskach miedzianych. Inne, takie jak gatunki uprzejme Śmieszny , są w stanie rosnąć na spalonych glebach po pożarach.

Modele dystrybucji briofite są podobne do modeli roślin naczyniowych. Niektóre gatunki są kosmopolityczne, wiele rośnie na ograniczonych obszarach. Briofite są dystrybuowane na całym świecie: jedyne wyjątki suche regiony, w których jednak mogą rosnąć w wilgotnych mikroikologicznych środowiskach i w pokojach z osoloną wodą. Niektórzy wioślarze mieszkają w piwnicy. Briofite są bardziej obfite w regionach z stale wilgotnymi regionami tropikalnymi i subtropikalnymi; W regionach arktycznych lub alpejskich można tworzyć bardzo obszerne dywany, które wpływają na rodzaj roślinności i jej dynamiki.

Dominującą fazę cyklu przez całe życie Brio -fite jest reprezentowana przez gametofit. Jest to w stanie wykonać fotosyntezę chlorofilu i dlatego jest niezależna od wartości odżywczej. Sporofit może zamiast tego być fotosyntetyczny, czy nie: w każdym razie zawsze zależy od gametofitu i pozostaje do niego na stałe.

Sporofit wytwarza aploidowe zarodniki jednokomórkowe do mejozy ( Meiosphere ). Zarodniki te mogą pozostać cicho, zanim czekają na optymalne warunki kiełkowania. W czasach kiełkowania zarodników powiedziano nitkowatą i słabo zróżnicowaną strukturę zwaną protonmą. Następnie gametofit dorosłych rozwija się z protonmy. Na gametofito znajdują się struktury włosów, jedno- lub wielokomórkowe, zwane ryzoidami. Funkcją rizoidów jest zakotwiczenie gametofilu w podłożu. U wielu gatunków gametofity są szkliskowe ^[6] .

Organy seksualne lub gametanias różnią się gametofito. Gra kobiet nazywa się Archegonio, podczas gdy mężczyzna nazywa się Anteridio. Istnieją homotalliczne lub monoiczne Brio -fir heterotalicznych lub diioików. W tym pierwszym gametofity przynoszą archaegony i przedni przedni osobom; W drugim są osoby, które przynoszą archaegonium i inne, które przynoszą przednio.

Pojedyncza komórka jajowa znajduje się w archegonium. Archegonio ma kształt kolby, z wydłużoną szyją i bazą Rigonfii o nazwie brzuch : Ta część jest przechowywana w komórce jajowej.

W grach produkowana jest duża liczba męskich gamet wyposażonych w dwa flagelli. Do dojrzałości męskie gamety są uwolnione i wykorzystując zasłonę wody, docierają do archegonium, przyciągane bodźcami chemicznymi. Potrzeba obecności zasłony wody, aby umożliwić przetrwanie męskiej gamety poza smakiem, a na jego ścieżce do archegonium jest jednym z czynników ograniczających rozprzestrzenianie się bricofitu do wilgotnych środowisk. W Archegonio męskie gamety przenikają w nią przez szyję: ich wejście określa produkcję galaretowatej substancji. Ta substancja pozwala na przybycie męskiej gamety do brzucha, w którym odbywa się zapłodnienie.

Zygota wynikająca z zapłodnienia i późniejszego zarodka rosną w archegonium. Dorosły sporofit rozwija się następnie z zarodka. Jest to ogólnie tworzone przez stopa , Od jednego szczecina i z jednego kapsuła .

Stopa jest strukturą wstawioną w brzuch Archegonio: jej funkcją jest umożliwienie przejścia składników odżywczych od gametofii do sporofitu. Jedwab to niereprzewodzony szypułka, który umożliwia rozwój wysokości sporofitu. Kapsułka składa się zasadniczo z sporangium: w środku powstają aploidy. W mchach kapsułka może zawierać kilka milionów zarodników. Do dojrzałości kapsułka tak
Rozpoczyna się ogólnie higroskopowe mechanizmy kontrolne poprzez uwalnianie zarodników, od których rozpocznie się kolejne wytwarzanie.

Sporofit nie jest znany o niektórych gatunkach Brio -fire: są to prawdopodobnie gatunki, które straciły zdolność rozmnażania się seksualnego.

Limity [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

W Brio -Fite każdy gametofit jest aploida: każdego roku tworzy gamety z zawsze identycznym sprzętem genetycznym. W homotalicznym zapaleniu bricopowym jest również bardzo prawdopodobne, że owocne łuki gametów o tym samym gametoficie generując homozygotyczne sporofity. Warunki te określają duże ograniczenie w możliwości wystąpienia nowych postaci: w tych przypadkach jedyna możliwość pojawienia się nowych postaci jest powiązana z spontanicznymi mutacjami.

Rozmnażanie bezpłciowe [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Briofite może również rozmnażać się przez bezpłciowe (lub agamiczne) w celu fragmentacji wysokich lub przez klejnoty. Te ostatnie są zawarte u niektórych gatunków, w specjalnych strukturach w kształcie małej miski ułożonej na powierzchni gametofito.

Świadectwa kopalne przypisane Brio -Fite są bardzo słabe ^[7] . Jednym z największych trudności w rozpoznawaniu bricofitu w skamielin jest brak ochrony sporofitów i podobieństwo gametofitów do niektórych roślin naczyniowych.
Pierwsze skamielone zeznania przypisane Briofite znajduje się w skałach z Argentyny i datowane na pierwszą część ordowiku (488-444 Ma). Są to elementy podobne do zarodników związanych z wątrobą ^[8] . Te świadectwa są uważane przez niektórych uczonych za najstarszy test obecności roślin lądowych ^[9] . Pierwsze zeznania mchów pochodzą z permu (299-251 Ma).
Większość skamielin Brio-Fite można przypisać Thecene (55,8-33,9 Ma). Są to rośliny zachowane w bursztynie ze strukturami bardzo podobnymi do obecnych, tak bardzo, aby umożliwić rozpoznanie wielu zachowanych gatunków. Podobna mowa dla kopalnych wioślarzy z paleogenicznych i innogene: w tym przypadku możliwe jest rozpoznanie większości gatunków ^[dziesięć] . Linie ewolucyjne w ramach Brio -Fits urodziły się i stabilizowane w bardzo starożytnych czasach.

Tradycyjny systematyczny [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Tradycyjna klasyfikacja obejmuje grupę Brio -Fir w dziale Bryophyta, która jest podzielona na trzy klasy: Bryopsida, Marcanthiopsida i Anthocetopesida.

• Moses (Bryopsida), z ponad 10 000 gatunków, są najczęstszą grupą briofite. Mają Cormid wysokości z Fusticino i często wieloma ulotkami.
  • Ryczeć : Kapsułka z anulusem, obecność ligniny w okołomie (w aporcoli), bardzo rozpowszechniony gatunek.
  • Andreaeobrydae : Jedwab pochodzenia gametofitycznego
  • Sphagnobrydae : Katastrofy, praktycznie nieśmiertelne (dolna część jest degradowana, aby podawać torf i flaxy węglanowe na przestrzeni wieków); Protonema ma laminować, nie ma peristoma.
• Hepatyczny (Marchantiopsida) obejmuje około 7000 gatunków, z kosmopolitycznym rozkładem z upodobaniem do wilgotnych środowisk. Brakuje im Protonmy, mają rizoidy jednokomórkowe, prostszą kapsułkę bez columelli, wśród rozwoju elatorów Meiospore, aby zachęcić do rozproszenia zarodników.
  • Marchantiales : Produkują propagal do reprodukcji wegetatywnej, gametania wychowywana w parasolu, Dorsovevirals.
  • Sphaerocarpales : Eterotallico Eteromorpho, Laminar.
  • Młodzi ludzie : Ulotki, cormid wysoki.
• Antrovet (Anthocetopsida) obejmuje sto gatunków. Mają wysoki rugoso gametyficzny, złożony z cienkiej blaszki, gametofitu z chloroplastem i stomią, z stopą, która przebija sporofit, nie całkowicie autonomiczne. Od którego się uważa, powstały paprocie z rytniofitem wymarły w Silurze. Tak, że są one powiązaniem z górnymi roślinami naczyniowymi, ponieważ uważa się o hipotezie, że jego sporofeza mogła żyć niezależnie od Giimento i że odwrócenie cyklu apodiplontu do sporofitu gametofitu było wówczas odwrócone Większość wyższych roślin naczyniowych zaczynających się od paproci.

Filogeneza i współczesna klasyfikacja [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Ostatnie badania dotyczące fitów zarodków wykazały, że grupa rozmachu nie jest monofilistyczna, ale parafiletyczna, ponieważ obejmuje wspólny progenitor i tylko niektóre z grup z niego pochodzących. Polysporangate, od którego opadane są wszystkie rośliny naczyniowe, są w rzeczywistości wykluczone. Doprowadziło to do podniesienia każdej z poszczególnych klas do rangi dywizji:

Istnieją dwie prawdopodobne hipotezy dotyczące ewolucyjnej historii roślin lądowych:

Zgodnie z pierwszą hipotezą wątroba była pierwsza, która rozeszła się, a następnie sekcja antro, podczas gdy mchy są stosunkowo bliższe grupie multi -sorangatu. Z drugiej strony w drugim schemacie Antochiny rozchodzą się najpierw, a następnie rośliny naczyniowe, podczas gdy mchu i wątroby są bliżej filogenetycznie.

Dział Bryophyta (kiciuś)

Klasa Hepatopsida (wątroba)

Zamówienie Calobryales

Zamówienie Metzgeriales

Zamówienie Młodzi ludzie

Zamówienie Sphaerocarpales

Zamówienie Monocleales

Zamówienie Marchantiales

Klasa Anthocerotopsida (o Antcers)

Zamówienie Anthocerotales

Klasa Strona Bryopa (kiciuś)

Podklasa Andreaeidae

Podklasa Sphagnidae

Podklasa Tetraphidae

Podklasa Polytrichidae

Podklasa Buxbailaulta

Podklasa Bryidae

Podklasa Archidiidae

Według najnowszych list kontrolnych ^{[11] [dwunasty]} Włoska flora obejmuje 1130 brioophytów. Szczególne bogactwo tej flory jest oczywiste, jeśli weźmiemy pod uwagę, że w Europie zgłoszono 1690 briofitów ^[13] . Szczególne bogactwo włoskiej brązowej flory wynika z jej pozycji geograficznej i zmienności jej środowisk.

Istnieje (lub istniała) relikwia gatunku kopalnego, obecna do ostatniego zlodowacenia: Squarrosa Marsh , na bagnach Santa Caterina di Valfurva. Do wczesnych lat osiemdziesiątych był obecny na powierzchni kilku metrów kwadratowych, pośród katastrof. Przez te lata nie było wiadomości, ale konstrukcja turystyczna, która rozwijała się przez okupowanie bagna, mogła definitywnie usunąć swoje istnienie. ^[14]