Chicago White Sox – Wikipedia
| Chicago White Sox Baseball  |
|
|---|---|
| Mistrz Central Division in Office | |
 |
|
| Charakterystyczne znaki | |
| Mundury wyścigowe | |
| Kolory społeczne | Czarny, srebrny, biały |
| Dane firmy | |
| Miasto | Chicago |
| Naród |  Stany Zjednoczone |
| Liga | Liga amerykańska |
| Dział | Centralny |
| Fundacja | 1894 |
| Nazwa | Sioux City Cornhuskers (1894) St. Paul Saints (1895-1899) Chicago White Stockings (1900-1903) Chicago White Sox (1904 – Presente) |
| Właściciel | Jerry Reinsdorf |
| Główny menadżer | Rick Hahn
Prezydent operacji baseballowych : Kenny Williams |
| Trener | Tony La Russa (2021-Pank) |
| Strona internetowa | https://www.mlb.com/whitesox |
| Osiągnięcia | |
| World Series | 3 (1906, 1917, 2005) |
| Tytuły ligowe | 6 (1901, 1906, 1917, 1919, 1959, 2005) |
| Tytuły dywizji | 6 (1983, 1993, 2000, 2005, 2008, 2021) |
| Dzika karta | Pierwszy (2020) |
| System gier | |
 |
|
| Pole gwarantowanej stawki (1991-presente) 40 615 miejsc Comiskey Park (1910-1990) |
|
I Chicago White Sox Są jedną z profesjonalnych drużyn baseballowych z Major League Baseball (MLB) z siedzibą w Chicago w stanie Illinois. Są członkami centralnej dywizji ligi amerykańskiej.
White Sox lub po prostu Sox , są jedną z dwóch drużyn miasta Chicago i istnieje rywalizacja z drugą drużyną miasta, Chicago Cubs, pomimo dwóch drużyn rzadko się spotykających, zapisywane na dwa różne stopy. Sox są zespołem na południe od metropolii i z tego powodu są również nazywane Południowe Siders , w przeciwieństwie do Północne Siders , to znaczy, Cubs, które zamiast tego są oparte na Północna strona Chicago.
Obecnie White Sox odtwarza pole gwarantowanej stawki.
Zespół jest własnością Jerry’ego Reinsdorfa. Dyrektorem generalnym jest Rick Hahn.
Zespół wygrał Three World Series (1906, 1917, 2005), trzy tytuły Dywizji Centralnej (2008, 2005, 2000) i dwa z West Division (1993, 1983). [Pierwszy] [2] [3] W World Series 1919 odkryto ośmiu graczy zespołu, aby celowo przegrać finał po tym, jak zgodził się z Bettorami, dyskwalifikowano na całe życie w historii jako skandal czarnego Sox.
W swojej historii White Sox wielokrotnie zmieniał swoją nazwę: urodzili się jako Sioux City Cornhuskers w 1894 r., A następnie przenieśli się do Świętego Pawła jako Święty Paweł w latach 1895–1899 Nazowa, która stała się denominacją, miała miejsce White Sox w 1903 roku.
Pierwszym boiskiem był historyk South Side Park (1900–1910), a następnie Comiskey Park, The White Sox House w latach 1910–1990, z wyjątkiem krótkiego nawiasu w sezonach 1968 i 1969, granych na stadionie hrabstwa Milwaukee.
Lata dziewięćdziesiąte [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]
1990 [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]
W 1990 roku bliżej Bobby Thigpen ustanowił nowy rekord w historii klubu w Zbawieniu z 57. Niektórzy gracze byli na wystawie, w tym pierwsza baza Franka Thomasa, wyrzutni Alexa Fernandeza i Jacka McDowella, a przede wszystkim trzecia podstawowa Robin Ventura.
W tym sezonie White Sox wygrał 94 mecze, ale nie byli w stanie udać się do play -off, ponieważ Dywizję wygrała Oakland Athletics z 103 zwycięstwami.
1993-1994 [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]
W 1993 roku White Sox udało się zakwalifikować do serii mistrzostw amerykańskiej, kierowanej głównie przez Thomasa, Ventury i świeżego zdobywcę nagrody Cy Young Award Roberto Hernández, zamykając sezon regularny z rekordem 94-68.
W playoffach White Sox zostały wyeliminowane przez Toronto Blue Jays, który następnie wygrał World Series.
Przed strajkiem graczy w 1994 r. White Sox znajdowali się na szczycie rankingu dywizji centralnej.
2000 i tytuł [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]
2000-2004 [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]
Pod kierownictwem nowego dyrektora generalnego Jerry’ego Manuela White Sox zbudował zespół w bardzo młodym wieku, który osiągnął 95 zwycięstw.
Zespół użył hasła „The Kids Can Play”, mniej więcej „chłopcy mogą się również bawić”. Departament Lierników nie był z pierwszego rzędu; Zamiast tego Frank Thomas znów lśnił, który dotknął zwycięstwa swojego trzeciego tytułu Best Player (MVP), zdobywając nagrodę Powracającego Gracza Roku.
Ekspert Thomas był otoczony młodymi obietnicami, takimi jak Magglio Ordóñez, Paul Konerko, Carlos Lee i José Valentín.
W 2003 roku stadion Comiskey Park został przemianowany na nazwisko U.S. Cellular, firma telefoniczna, która przyniosła zespołowi 68 milionów dolarów w ciągu 20 lat i pierwszy występ wydarzenia All Star na stadionie.
World Series Victory (2005) [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]
W 2005 r., Po dominującym starcie w ich dywizji, pod koniec sezonu White Soxs miał zawalenie się, co doprowadziło ich do walki z Indianami z Cleveland, którzy przekroczyli White Sox z 100 zwycięstwami o 99. Najnowsze mecze E wygrały dywizję (tytuł, którego brakowało od 2000 r.), Dystansując Indian z Cleveland przez sześć zwycięstw.
W play-offach spotkali się z Los Angeles Angels, pokonując ich 4-1 w serii. Houston Houston Astros zdominował Astros do przypisania tytułu mistrza do przydzielenia mistrza roku; Tytuł najlepszego gracza końcowego przypisano Jermaine Dye. Był to trzeci tytuł w historii White Sox.
2006-2011 [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]
W kolejnych latach Chicago był jedną z najsilniejszych zespołów Dywizji Środkowej i Ameryki Idealna gra .
W 2008 r. Zespół uzyskał ostatnie zwycięstwo w Dywizji Centralnej, przed Minnesota Twins.
Przez kilka lat był kandydatem do tytułu dywizji, jednak nigdy nie wygrał go, mimo że graczy tacy jak Jim Thome (2006-2009) i Manny Ramírez (2010) w swoich szeregach.
2012 [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]
21 kwietnia 2012 r. Gracz Philip Humber strzelił trzecią idealną grę w historii drużyny podczas meczu na polu Safeco w Seattle. W tym samym sezonie White Sox kończyli dywizję centralną jako pierwszy absolut, ale ostatecznie został uchwalony przez Detroit Tigers. Ostateczna równowaga wynosiła 85-77.
| Lista | Nieaktywni gracze | Personel techniczny | ||||
|
|
|
26 Aktywne, 13 nieaktywne Lista Zaktualizowano 15 kwietnia 2021 |
|||
Członkowie Hall of Fame Baseball [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]
- Używać
- gracze w Pogrubiony są reprodukowane w Hall of Fame z mundurem White Sox
Zalecane liczby [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]
Oto indywidualne zapisy naliczone w ciągu ponad 100 lat w historii White Sox, zaktualizowane pod koniec sezonu 2012. [4]
Rekordy baterii
- Overs
- Frank Thomas 448
- Paul Konerko 415
- Harold Baines 221
- Punkty pobite w domu (RBI)
- Frank Thomas 1465
- Paul Konerko 1307
- Luke Appling 1116
- Punkty oznaczone
- Frank Thomas 1327
- Luke Appling 1319
- Nellie Fox 1187
- Ważny
- Luke Appling 2749
- Nellie Fox 2470
- Frank Thomas 2136
Rekordowe wyrzutnie
- Skreślony
- Billy Pierce 1796
- Ed Walsh 1732
- Red Faber 1471
- Zbawienie
- Bobby Thigpen 201
- Bobby Jenks 173
- Roberto Hernandez 161
Recent Comments