Erupcja Mont Saint Helens w 1980 r. – Wikipedia

L ’ Erupcja Mont Saint Helens w 1980 roku , w stanie Waszyngton, jest najważniejszą erupcją wulkaniczną, jaką kiedykolwiek zarejestrowano w Stanach Zjednoczonych w 48 przyległych stanach ^{[[[ N 1 ]} . Z wulkaniczną wybuchowością 5 i 1,2 km ³ Odrzucona materia, została przekroczona w mocy niszczycielskiej i w objętości materii odrzuciła erupcję z 1915 r. Lasenu PIC w Kalifornii.

Erupcja poprzedziła dwa miesiące serii trzęsień ziemi i strumieni pary wynikającej z infiltracji magmy w płytkiej pod górę. Magma spowodowała sieć złamań i deformacji w północnej powierzchni wulkanu. . 18 maja 1980 ma 8 H 32 ^{[[[ Pierwszy ]} , trzęsienie ziemi wywołało główne osuwisko na północnej twarzy, jednocześnie odsłaniając skałę w połowie stopionym, bogatym w gaz i pary, przy niższych ciśnieniach. W mniej niż dwadzieścia sekund magma eksplodowała w postaci mieszanki bardzo gorących materiałów wulkanicznych. Ta żarliwa chmura trafiła do Lake Spirit z taką prędkością, że szybko przekroczyła osuwisko na północnej twarzy.

Kolumna popiołów pojawiła się następnie w atmosferze, aby wrócić na terytorium jedenastu stanów amerykańskich. W tym samym czasie śnieg i lód kilku lodowców obecnych na górze zaczęły się topić, powodując duże lawiny błony błotne, Lahary, które dotarły do ​​łóżka Kolumbii. Epizody wulkaniczne nastąpiły następnego dnia, a także inne mniej destrukcyjne erupcje w 1980 roku.

Było 57 martwych ^{[[[ Pierwszy ]} , w tym geolog David A. Johnston. Tysiące zwierząt zginęło. Prawie trzy miliardy metrów sześciennych skał (odpowiednik kostki 1400 M Pomijając) wyłączyłem północne zbocze w lawinie i w dużej mierze wypełniło dolinę rzeki Toutle. Pod względem 380 km ² , Lasy zostały zastąpione suchymi i szarymi wzgórzami. Szkody oszacowano na 2 lub 3 miliardy dolarów amerykańskich tamtych czasów, a Mont Saint Helens wykazywał teraz szczeliną ranę na północnej twarzy. Obszar ten został zachowany tak, jak jest, w ramach Krajowy pomnik wulkaniczny Mount St. Helens .

Krater Mont Saint Helens widziany z Monitor Ridge. Zdjęcie po lewej zostało zrobione z Spirit Lake Zanim eksplozja i ta po prawej zgodnie z mniej więcej tym samym kątem Po Erupcja.

Mont St. Helens, 17 maja 1980 .

. 16 Mars 1980 , kilka małych trzęsień ziemi ujawnia możliwe ruchy magmy ^{[[[ 2 ]} . 20 marca, o 3:47 (czas lokalny), powierzchowne trzęsienie ziemi o wielkości 4.2 w skali Richtera, której epicentrum znajduje się pod północną flanką góry, potwierdza, że ​​wulkan rzeczywiście budzi się po snu 123 lat ^{[[[ 2 ]} . Seria coraz bardziej gwałtownych szarpnięć nasyca sejsmografów regionu. Najbardziej intensywna faza szarpania rozpoczyna się 25 marca w południe, a szczyty amplitudy są osiągane kilka razy w ciągu następnych dwóch dni. W sumie 174 wstrząsy 2,6 i więcej w skali Richtera jest rejestrowanych w ciągu tych dwóch dni ^{[[[ 3 ]} . Sprawia, że ​​za każdym razem nieco bardziej gwałtowne, wielkości 3.2 i więcej, występuje w kwietniu i maju. Pięć trzęsień ziemi o wielkości 4 i innych jest rejestrowanych codziennie na początku kwietnia, a osiem dziennie w ciągu tygodnia poprzedzającego 18 maja ^{[[[ 4 ]} . Obserwacje nie wykazują bezpośredniego znaku nadchodzącego erupcji, ale te małe trzęsienia ziemi wywołują lawiny śniegu i lodu. Obserwacje atmosferyczne wskazują.

27 marca być może dwie erupcje naziemne ^{[[[ N 2 ]} równoczesne powodują wydalenie resztek skalnych z głównego krateru, tworząc nowy krater 76 M Głębokość i kolumna popiołu wynoszą 18 000 M . Tego samego dnia złamanie zorientowane na Wschód otwiera się w obszarze szczytu wulkanu ^{[[[ 5 ]} . Po zjawisku następuje nowa seria trzęsień ziemi i eksplozji pary wodnej, które projektują popiołowe na 3 050-3 350 M nad ich kanałem ^{[[[ 4 ]} . Większość popiołów mieści się w promieniu od 5 do 19 km , ale niektóre korzyści są obserwowane na południe od Bend (Oregon) i na wschód od Spokane (stan Waszyngton), odpowiednio w 240 i 460 km Od ich punktu początkowego ^{[[[ 6 ]} .

Drugi krater jest obserwowany 29 marca. Duży niebieski płomień (prawdopodobnie gazy spalinowe) wyskakuje z obu kraterów ^{[[[ 6 ] W [[[ 7 ]} . Chmura ruchomego popiołu generuje statyczną elektryczność, która schodzi wzdłuż ścian góry i powoduje błyskawicę więcej niż 3 km de Long ^{[[[ 6 ]} . 93 zjawiska gwałtowne są wymienione 30 marca, a coraz intensywne wibracje harmoniczne są wykrywane 3 kwietnia. Bardzo martwią się geologami i zmuszają gubernatora do ogłoszenia stanu awaryjnego ^{[[[ 8 ]} .

Zdjęcie USGS pokazujące erupcję przed navalanche 10 kwietnia.

Dwaj kratery spotykają się 8 kwietnia, tworząc tylko jeden z 520 M na 260 M ^{[[[ 9 ]} . Zespół z American Geological Research Bureau (USGS) obliczył, że w ostatnim tygodniu kwietnia część północnej flanki Mont Saint Helens została przeniesiona co najmniej 80 M ^{[[[ 5 ]} . Pod koniec kwietnia i na początku maja ten guz wzrósł z 1,50 do 1,80 M na dzień. W połowie maja wygrała 120 M Północ ^{[[[ 5 ]} . Gdy porusza się na północ, szczyt góry zaczyna się zapadać, bloki te tworzą chwytanie. 30 kwietnia geolodzy ogłosili, że ruch guza jest największym bezpośrednim niebezpieczeństwem i że takie osuwisko może spowodować erupcję. W sumie deformacje wulkanu zwiększają jego wolumen o 125 000 000 M ³ W połowie maja ^{[[[ dziesięć ]} Ten obrzęk niewątpliwie odpowiada objętości magmy, która wywiera nacisk na powierzchnię i powoduje jego deformację. Magma infiltrowana do skorupy ziemskiej pozostaje poniżej powierzchni i dlatego nie jest bezpośrednio widoczna. Właśnie dlatego obserwatorzy tam opisali go jako Kryptodome Zamiast kopuły lawy (która pojawia się na powierzchni).

Zdjęcie pokazujące BULGE 27 kwietnia.

7 maja występują erupcje podobne do obserwowanych w marcu i kwietniu. W następnych dniach deformacja wzrasta w gigantycznych proporcjach ^{[[[ 11 ]} . Jednak aktywność pozostaje ograniczona na podstawie 350 -letniego szczytu i nie powoduje odpływu magmy. W sumie około 10 000 trzęsień ziemi odnotowano przed wydarzeniami 18 maja. Większość z nich ma epicentrum na małym obwodzie 2,6 km Znajdujący się tuż pod guzem ^{[[[ dziesięć ]} . Jednak bezpośrednio widoczne erupcje kończą się 16 maja. Upadki interesu publicznego, a widzowie opuszczają ten obszar ^{[[[ dwunasty ]} . 17 maja, pod rosnącą presją ludności, władze zezwalają na ograniczoną liczbę mieszkańców wejście na niebezpieczny obszar, aby uratować wszystko, co mogą zabrać ^{[[[ dwunasty ]} . Nowa podróż planowana jest na 10 godzin następnego dnia. Na wysokości erupcji szacuje się, że 0,11 km ³ Dacic Magma została wprowadzona do wulkanu. Wzrost magmy powoduje wysokość 150 M Z północnej flanki wulkanu i zwiększa temperaturę jego układu hydrogeologicznego, który powoduje eksplozje pary wodnej (erupcje freacyjne).

Sekwencja erupcji Mont Saint Helens z 18 maja 1980 r. Legenda: s = szczyt kopuły, c = głęboka kopuła, g = kopuła kozy (?), L = osuwisko, e = pierwsze eksplozje, v = kolumna erupcji .

O 7 rano, 18 maja, wulkanolog z USGS David A. Johnston, na stałe w nocy na stanowisku obserwacyjnym w wieku prawie 10 lat km na północ od Mont, przesyła przez radio wyniki miar laserowych, które właśnie osiągnął ^{[[[ 13 ]} . Działalność Mount Saint Helens tego dnia nie wykazuje zmian w porównaniu z modelem poprzedniego miesiąca. Ani prędkość obrzęku wulkanu, ani emisji dwutlenku siarki, ani ewolucja temperatury gleby nie sugerują katastrofalnej erupcji.

Dolina rzeki North Fork Toutle wypełniona osuwiskami.

O 8:32 rano trzęsienie ziemi o wielkości 5.1 ^{[[[ 14 ]} upaść się, około 10 sekund później (od 7 do 20 sekund) ^{[[[ 13 ]} , północna powierzchnia góry ^{[[[ 15 ]} . Jest to jeden z największych znanych osuwisk w historii. Postępuje z dużą prędkością, między 175 a 250 km/h i przecina zachodnie ramię ducha jeziora; Część zmiany osiąga grzebień 350 M Od góry do około 9,5 km Północ ^{[[[ 13 ]} . Część zmiany przechodzi nad grzbietem, ale większość czasu przepływa 21 km Poniżej, wzdłuż rzeki North Fork Toutle, pokrywającą dolinę grubą warstwą gruzu ponad 180 M ^{[[[ 15 ]} . Obszar prawie 62 km ² jest pokryte, a całkowita objętość depozytów osiąga 2,9 km ^{3 [[[ 13 ]} .

Większość starej północnej twarzy Mont Saint Helens to tylko klaster gruzu 27 km długie, dla średniej grubości 46 M . Zawalenie się o szerokości 1,6 km W Lake Spirit jest udoskonalony w zachodnim końcu ^{[[[ 13 ]} . Lake Spirit Water, tymczasowo poruszona przez osuwisko, generuje falę 180 M Wysokie, które rozbiją się na grzbiecie na północ od jeziora ^{[[[ 16 ]} i dodaj 90 M od gruzu do starego łóżka jeziora, podnosząc powierzchnię prawie 60 M ^{[[[ 13 ]} . Kiedy woda powraca do basenu, przenosi tysiące drzew zabitych przez piroklastyczny przepływ, który minął kilka sekund po osuwisku.

Pierwsza chmura boczna [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Reprezentacja 3D zbioru osuwiska z 18 maja (w kolorze zielonym) przez pierwszy przepływ piroklastyczny (na czerwono).

Po osuwisku presja Dacitycznej Magmy w kraterie Saint Helens nagle spada, powodując natychmiastową eksplozję gazów magmowych i wspomnianej pary wodnej. Eksplozja jest częścią skalistych gruzu osuwiska na północ. Ognista chmura złożona z przegrzanego gazu, popiołu, kamienia pumeksu i spryskanej skały uciekają bocznie z początkową prędkością 350 km/h i przyspiesz się szybko, aby dotrzeć do 1 080 km/h (Może krótko przekroczyć prędkość dźwięku) ^{[[[ 13 ] W [[[ 15 ]} .

Zasięg w kształcie zakresu 30 km Długie jest zdewastowane ^{[[[ 15 ]} . W sumie prawie 600 km ² lasu znika ^{[[[ 15 ]} A piec zabija drzewa daleko poza strefą bezpośredniego uderzenia. Eksplozja boczna prawdopodobnie trwa tylko około trzydziestu sekund, ale promieniowanie ciepła w kierunku północy trwa przez około minutę.

Przepływ piroklastyczny powoduje natychmiastowe odparowanie wody z Lake Spirit i North Fork Toutle River, przyczyną jeszcze większej eksplozji wtórnej, słyszanego do Kolumbii Brytyjskiej ^{[[[ 17 ]} , w Montanie, Idaho i Północnej Kalifornii. Paradoksalnie eksplozja pozostaje niezauważona na obszarach bliżej erupcji (na przykład Portland, Oregon). SAM -SOLED -SHALED Area „Spokój” rozciąga się promieniowo ponad kilka dziesiątek kilometrów wokół wulkanu. Wynika to ze złożonej propagacji fali dźwiękowej w atmosferze poddanej gradientowi temperatury i znaczącym ruchom masy powietrza. Wyjaśnia to również, w mniejszym stopniu, lokalna topografia.

Uszkodzenia spowodowane pierwszym przepływem [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Ludzie obecni w „strefie uspokajania” uczestniczą następnie w wysokości popiołów z północnej podstawy wulkanu. Chmura boczna, poruszająca się z prawie supersoniczną prędkością i składającą się z zanieczyszczeń, niszczy region na ponad 30 km . Dotknięty obszar można podzielić na niemal koncentryczne regiony ^{[[[ 13 ]} :

1. strefa bezpośrednia , najbliżej wulkanu o promieniu około 13 km . Zniszczenie jest prawie całkowite, czy to w przypadku naturalnych elementów, czy konstrukcji, które są wysadzone ^{[[[ 13 ]} . Obszar ten jest następnie nazywany Strefa-removal (Dosłownie „obszar brakujących drzew”). Transport gruzu przez chmurę nie został przekierowany przez topologię miejsc.
2. Przeanalizowany obszar , strefa pośrednia w promieniu 30 km . Chmura spłaszcza wszystko na swojej drodze, ale jest również częściowo kierowana przez ulgę ^{[[[ 13 ]} . W tym obszarze siła i kierunek oddechu można oszacować, patrząc na wyrównanie pni na ziemi. Drzewa są złamane u podstawy i spadają w kierunku zapożyczonym przez przepływ. Obszar zostanie nazwany strefa drzewa („Strefa upadłych drzew”)
3. obszar suszenia , zewnętrzne grzywki regionu dotknięte oddechem. Drzewa pozostają stojące, ale są spalane przez gazy, których temperatura wzrasta do kilkuset stopni ^{[[[ 13 ]} . Następnie przypisaliśmy nazwę stojąca martwa strefa , albo „Strefa zadeijności”.

Kolejne badania wykazały, że około jedna trzecia z 188 000 000 M ³ materiału obecnego w chmurze była niedawna lawa, reszta składa się ze starszych i rozdrobnionych skał ^{[[[ 17 ]} .

Samochód fotografa Reid Blackburn po erupcji.

Gdy gorąca chmura dociera do swoich pierwszych ludzkich ofiar, jej temperatura jest rzędu 360 ° C. . Składa się z duszącego gazu i ostrych pocisków ^{[[[ 17 ]} . Większość ofiar umiera z powodu uduszenia, pozostałe ginie z powodu swoich oparzeń.

Przepływ tylny [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Kolejne wysięk piroklastycznych materiałów, pochodzących z naruszenia pozostawionego przez osuwisko, są zasadniczo złożone z nowych szczątków magmowych, a nie fragmentów wcześniej istniejących skał wulkanicznych. Powstałe depozyty tworzą wzór w fan warstw, języków i nałożonych płatów. Erupcja 18 maja generuje co najmniej 17 różnych przepływów piroklastycznych, z całkowitą ilością około 208 milionów metrów sześciennych ^{[[[ 13 ]} .

Złoża przepływu są nadal w temperaturze między 300 a 420 ° C. Dwa tygodnie po ich erupcji ^{[[[ 13 ]} . Wtórne erupcje strumieni par, karmionych ciepłem, tworzą wnęki w przepływach piroklastycznych położonych w północnej części, na południowym krańcu Lake Spirit i wzdłuż północnej części rzeki North Fork Toutle. Te wybuchy pary utrzymują się sporadycznie przez miesiące, ostatni znany ma miejsce około rok później, 16 maja 1981 ^{[[[ 13 ]} .

Zdjęcie dolnej części kolumny popiołu (18 maja).

Podczas gdy początkowa lawina i gorąca chmura wciąż się rozwijają, ogromna kolumna popiołu wzrasta w mniej niż dziesięć minut do 19 lat km powyżej krateru i odrzuca wyrzucanie do stratosfery przez 10 godzin z rzędu ^{[[[ 17 ]} . W pobliżu wulkanu popiół zawiesiny w atmosferze powoduje zrzuty pioruna, które wywołują wiele pożarów lasów. Tymczasem część chmury popiołu – która przybrała formę grzyba – opada, dodatkowo zwiększając piroklastyczne przepływy po bokach Mont Saint Helens. Później inne wolniejsze przepływy przepływają bezpośrednio z krateru, złożone z wulkanicznych bomb kamienia pumeksu i bardzo gorącego popiołu. Niektóre z tych przepływów obejmują ekspansję wody lub lodu, które odparowują, tworząc w ten sposób kratery o średnicy do 20 M i wysyłanie popiołów do 2000 M nad ziemią ^{[[[ 18 ]} .

Mapa dystrybucji przestrzennej popiołu.

Silne wiatry na dużej wysokości przenoszą masę popiołu wulkanicznego według kierunku północno-północno-wschodniej, ze średnią prędkością 100 km/h . MA 9 H 45 , dotarli do Yakima, 150 odległych km i w 11 H 45 , latają nad miastem Spokane ^{[[[ 13 ]} . Całkowita grubość od 10 do 13 cm Waski spadają na Yakima i obszary tak odległe na Wschodzie, jak Spokane są pogrążone w ciemności w południe: Widoczność jest zmniejszona do 3 M i 1 cm Ash Fall ^{[[[ 17 ]} . Kilka godzin po erupcji miasto Ephrata, położone na północny wschód od wulkanu na ponad 200 km Od krateru żyje niezwykły zmierzch: horyzont staje się różowy, a na niebie ciężkich chmur szarawych popiołów pozwala filtrować nierealne światło. Kontynuując na wschód, popioły Mont Saint Helens docierają do Parku Narodowego na zachód od Yellowstone 22 H 15 Następnie Denver następnego dnia ^{[[[ 17 ]} . Ostatecznie popioły rozprzestrzenią się nawet w Minnesocie i Oklahomie, a gra potoczy się przez glob w ciągu dwóch następnych tygodni.

Podczas 9 godzin intensywnej aktywności erupcyjnej około 540 milionów ton popiołu jest zrzucanych na ponad 60 000 km ^{2 [[[ 13 ]} . Całkowita objętość popiołów przed ich zagęszczeniem przez deszcz wynosi 1,3 km ³ lub odpowiednik kostki 1,1 km Pomijając, co stanowi 7% objętości lawin gruzu ^{[[[ 13 ]} . 18 maja do 17 H 30 , kolumna popiołu osłabia, chociaż mniej gwałtowne wyrzuty trwają w nocy i następujące dni ^{[[[ 19 ]} .

Błoto w dół sieci hydrologicznej [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Błotek w pobliżu Muddy River z Laharów z 1980 roku.

Gorący i wybuchowy materiał wychodzący z wulkanu zwichnął się, aby wymieszać ze śniegiem pokrywającym otaczające lodowce. Podobnie jak w większości poprzednich erupcji Mont Saint Helens, prowadzi to do powstawania ogromnych laharów (błotniki wulkaniczne) i torrentów błotnych, które wpływają na trzy z czterech sieci hydrologicznych z góry z góry 8 H 50 ^{[[[ 18 ] W [[[ 16 ]} . Lahars schodzą więcej niż 145 km/h Od górnej części wulkanu, zanim stopniowo spowolni się do prędkości 5 km/h w bardziej płaskich i szerokich częściach rzek ^{[[[ 13 ]} . Błotaty na południowych i wschodnich bokach wulkanu mają konsystencję mokrego betonu, podczas gdy schodzą rzeki błotniste, Pine Creek i Smith Creek do ich zbiegu z rzeką Lewis. Pierwsze mosty są osiągane u ujścia Pine Creek i Swift Tank, który wzrasta od 80 cm około południa ^{[[[ 18 ]} Aby pomieścić prawie 13 milionów metrów sześciennych wody, błota i dodatkowych śmieci ^{[[[ 13 ]} .

Roztopiony śnieg lodowców miesza się z Tephras na północno -wschodnim zboczu wulkanu, aby stworzyć większe Lahary. Te lawiny błotne schodzą z północnych i południowych ramion rzeki Toutle, zanim dołączą do ramion rzek Toutle i Cowlitz w pobliżu Castle Rock w stanie Waszyngton około 13:00. Osiemdziesiąt minut po erupcji pierwszy przepływ błotów przejechał 43 km Rzeki, podczas gdy obserwatorzy w obozie Weyerhaeusera widzą ścianę błota i gruzu 3,7 M z góry ^{[[[ 16 ]} . W pobliżu zbiegu północnych i południowych ramion tutle do Silver Lake, rekord 7,16 M jest uratowany ^{[[[ 16 ]} .

Duży, ale wolniejszy przepływ błotów o niszczycielskiej konsystencji został stworzony wczesnym popołudniem powyżej North Fork Toutle. W kierunku 14 H 30 Imponujący przepływ błota zniszczony Camp Baker prowadzony przez Weyerhauser Forest Industries ^{[[[ 16 ]} , następujące godziny siedem mostów jest z kolei poruszonych. Część castingu zamraża 4 km Po wejściu do rzeki Cowlitz, ale największy nadal schodzi prąd. Po dodatkowej 27 trasie km , około trzech milionów metrów sześciennych materiału jest osadzonych w łóżku rzeki Columbia, zmniejszając głębokość rzeki o 7,6 M W zakresie 6 km ^{[[[ 16 ]} . Powstała rzeka (4 M głębokość) tymczasowo utrudnia kanał bardzo odwiedzany przez statki ładunkowe idące do oceanu; Spowoduje to szacunkową stratę ekonomiczną w wysokości 5 milionów USD dla miasta Portland w Oregonie ^{[[[ 19 ]} . Wreszcie, ponad pięćdziesiąt milionów metrów sześciennych osadów zostanie rozładowanych w rzece Cowlitz i rzece Columbia ^{[[[ 13 ]} .

Bezpośrednie konsekwencje [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Mapa depozytów erupcji z 1980 roku.

Erupcja wulkaniczna 18 maja 1980 był najbardziej destrukcyjny w historii Stanów Zjednoczonych, zarówno po ludzku, jak i ekonomicznie ^{[[[ 13 ]} . Pięćdziesiąt siedem osób znalazło śmierć i 200 mieszkań, 47 mostów, 24 km Kolej i 300 km Drogi zostały zniszczone. Prezydent USA Jimmy Carter rozpoznał szkody i oświadczył, że krajobraz wydawał się bardziej żałosny niż powierzchnia księżyca. Zespół filmowy został zdeponowany przez helikopter na Mont Saint Helens 23 maja, aby nakręcić dokument na temat zniszczenia. Jednak ich kompasy wciąż się kręciły i szybko się zgubiły. Druga erupcja miała miejsce następnego dnia, ale zespół przeżył i został uratowany dwa dni później.

W sumie Mount Saint Helens wydał ilość energii równoważnej 1600 razy większej niż bomba Hiroshima i wyrzuciła więcej niż 4 km ³ materiał ^{[[[ 20 ] W [[[ 21 ]} . Jedna czwarta tego tomu składała się z lawy w postaci popiołów i kamienia pumeksu, a reszta składała się ze starszych fragmentów skał ^{[[[ 20 ]} . Zniknięcie północnej części góry zmniejszyło wysokość wierzchowca o około 400 M i zostawił krater szeroko od 2 do 3 km i 640 głębokości M , na północnym końcu otwartym w dużym naruszeniu ^{[[[ 20 ]} .

Mont Saint Helens we wrześniu 1980 roku.

Ponad 9.4 Miliony m ³ drewna zostały uszkodzone lub zniszczone ^{[[[ 13 ]} , najpierw przez eksplozję boczną. Co najmniej jedna czwarta uszkodzonego drewna została odzyskana po wrześniu 1980 r. W osłoniętych miejscach wiatru przez wulkan, w którym zgromadzono popioły, wiele plantacji rolnych wytwarzających pszenicę, jabłka, ziemniaki i Luzerne zostało zniszczonych. Nie mniej niż 1500 impulsów i 5000 jeleni zostało zabitych, a liczba mostów Chinook i Coho szacuje się na 12 milionów, którzy zginęli w zniszczeniu swoich gospodarstw ^{[[[ 13 ]} . Około 40 000 innych młodych łososów zostało zabitych przez turbiny generatorów hydroelektrycznych, ponieważ poziom czołgów wzdłuż rzeki Lewis musiał pozostać nisko, aby poradzić sobie z możliwymi błotnymi lub powodziami ^{[[[ 13 ]} . Wreszcie specjaliści obliczyli, że erupcja wydała około 540 000 ton aerozoli w atmosferze, co zmniejszyło się 0.1 ° C. Średnia temperatura półkuli północnej ^{[[[ 22 ]} .

Clearing [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Deszcz popiołów spowodował poważne problemy, ale ograniczone w czasie, dla środków transportowych, ewakuacji ścieków i sprzętu do oczyszczania wody. Widoczność znacznie zmniejszona podczas deszczu popiołu wymagała zamknięcia autostrad i dróg. Autostrada 90 z Seattle do Spokane została zamknięta na tydzień ^{[[[ 13 ]} . Transport lotniczy został przerwany od kilku dni do dwóch tygodni, kilka lotnisk na wschód od stanu Waszyngton zostało zamkniętych z powodu gromadzenia się popiołu i niskiej widoczności. Ponad tysiąc lotów komercyjnych zostało odwołanych po tych zamknięciach ^{[[[ 13 ]} . Drobne lub żwirowe popioły zbożowe spowodowały znaczne problemy z eksplozją i mechanizmami i urządzeniami elektrycznymi. Popiół zanieczyszczył obwody olejowe, zatkał filtry powietrza i strzelał w przesuwane powierzchnie. Drobne popioły spowodowały zwarcia w transformatorach elektrycznych, które z kolei spowodowały awarie zasilania.

Usunięcie i przechowywanie popiołów było monumentalnym zadaniem dla niektórych gmin na wschód od stanu Waszyngton. Agencje stanowe i federalne oszacowały, że 1,8 miliona metrów sześciennych popiołu – równoważne około 900 000 ton – zostało wycofanych z autostrad i lotnisk w stanie Waszyngton. Kolekcja popiołu kosztowała 2,2 miliona dolarów i zajęło 10 tygodni w Yakima ^{[[[ 13 ]} . Potrzeba szybkiego zbierania popiołów z dróg i robót publicznych dyktuje wybór miejsc przechowywania. Niektóre miasta stosowały stare kariery lub istniejące zrzuty; Inne tworzyły miejsca przechowywania. Aby zapobiec rozproszeniu popiołu przez wiatr, powierzchnia niektórych miejsc przechowywania była pokryta humusem i przesiedlona trawą.

Koszt [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Jeden z dwustu domów zniszczony przez erupcję.

Pierwsze szacunki kosztów erupcji wyniosły od 2 do 3 miliardów dolarów ^{[[[ 13 ]} . Później Międzynarodowa Komisja Handlu ustalone na wniosek Kongresu, że kosztował 1,1 miliarda ^{[[[ 13 ]} . Kongres głosował dodatkową kopertą dla klęski żywiołowej w wysokości 951 milionów dolarów: większość tej sumy trafiła do Administracja małej firmy , Na Korpus inżynierów armii amerykańskiej i na Federalna Agencja Zarządzania Kryzysowego ^{[[[ 13 ]} .

Erupcja miała również głębokie pośrednie konsekwencje. Stopa bezrobocia w regionie Mont Saint Helens została pomnożona przez dziesięć w tygodniach po erupcji. Praktycznie spadł do poprzedniego tempa po rozpoczęciu czyszczenia i cięcia drzew. Tylko niski odsetek mieszkańców opuścił region z powodu utraty zatrudnienia po erupcji ^{[[[ 13 ]} . Kilka miesięcy po 18 maja niektórzy mieszkańcy cierpieli na stres i problemy emocjonalne, chociaż nie doświadczyli takich problemów w tej chwili. Powiaty regionu zażądały dodatkowych funduszy na programy leczenia problemów psychologicznych.

Początkowa publiczna reakcja na erupcję 18 maja miał niszczycielski wpływ na przemysł turystyczny w stanie Waszyngton, bardzo ważny w tym regionie. Nie tylko turystyka spadła w Mount St. Helens-Gifford Pinchot National Forest , ale konwencje, spotkania i wydarzenia towarzyskie zostały również anulowane lub przeniesione do innych miast lub stacji w stanie Waszyngton lub Oregon. Ten wpływ na turystykę był jednak tymczasowy. Mount Saint Helens powrócił do swojego apelu turystycznego, być może ze względu na jego przebudzenie. National Forest Service i stan Waszyngton otworzyły centra recepcyjne dla odwiedzających i pozwoliły im zobaczyć szkody spowodowane przez wulkan ^{[[[ 13 ]} .

Mount Saint Helens przechodzi pięć innych wybuchowych erupcji latem i jesienią roku 1980. W pierwszych miesiącach roku miało miejsce co najmniej 21 sekwencji działalności erupcyjnej. Wulkan pozostał aktywny, wytwarzając małe erupcje charakteryzujące się silnymi wyrzutami popiołu i przepływem grubej lawy budującej nową kopułę do 2005 r.

Erupcja 22 lipca 1980 .

Erupcja miała miejsce 25 maja 1980 ma 2 H 30 , napędzając kolumnę popiołów o 14 km w powietrzu ^{[[[ 20 ]} . Erupcja odbyła się podczas burzy deszczowej i była poprzedzona nagłym wzrostem aktywności sejsmicznej. Nieregularne wiatry burzy niosły popioły erupcji na południe i zachód, kładąc zasłonę pyłu na dużych częściach zachodu od stanu Waszyngton i Oregon. Pyroklastyczne przepływy uciekły przez naruszenie północne i pokryły lawiny i inne piroklastyczne przepływy erupcji erupcji 18 maja ^{[[[ 20 ]} .

MA 19 H 5 , 12 czerwca, rozmach popiołu wynosił 4 km nad wulkanem. MA 21 H 9 , znacznie silniejsza eksplozja wysłała kolumnę popiołu do prawie 16 km w powietrzu ^{[[[ 23 ]} . Z dna krateru powstaje Dacytowa kopuła, powiększając, aż osiągnie wysokość 60 M Dla szerokości 365 M W ciągu tygodnia ^{[[[ 23 ]} .

Seria silnych eksplozji 22 lipca złamała ponad miesiąc względnego spokoju. Episeer erupcyjny lipca był poprzedzony kilkoma dniami mierzalnej ekspansji obszaru szczytu, zwiększoną aktywnością sejsmiczną i szybkością emisji dwutlenku siarki (bezwodnik siarki) i zmodyfikowany dwutlenek węgla. Pierwszy krok, na 17 H 14 , była kolumną popiołu wydalonego o 16 km , a następnie bardziej decydująca detonacja o 18 H 25 który popchnął kolumnę wyższą niż jej poprzednia maksymalna wysokość w zaledwie 7,5 minuta ^{[[[ 23 ]} . Ostateczna eksplozja rozpoczęła się od 19 H Pierwszy i trwało dłużej niż dwie godziny ^{[[[ 23 ]} . Kiedy ilość, stosunkowo niska, popiołów została umieszczona na wschód od stanu Waszyngton, zniknęła kopuła zbudowana w czerwcu ^{[[[ 24 ]} .

. 3 ^{To jest} uprawa kopuły, 24 października 1980 .

Aktywność sejsmiczna i emisja gazu stale rosła na początku sierpnia i 7 sierpnia w 16 H 26 , chmura popiołu rozciągała się powoli do 13 km d’Altitude ^{[[[ 24 ]} . Małe piroklastyczne przepływy pojawiły się przy naruszeniu północnym, a niższy wysięk popiół wzrósł z krateru. Będzie trwał do 22 H 32 Kiedy druga detonacja przewidywała popioły wysoko w powietrzu. Kilka dni później druga kopuła Dacytowa wypełniła wnękę.

W następnych 2 miesiącach odpoczynku nastąpiły ich kadencję podczas długiej erupcji między 16 października a 18 października. To zdarzenie Volatilisa Druga kopuła, skłoniła te prochy do 16 km W powietrzu i stworzył małe czerwone przepływy piroklastyczne ^{[[[ 24 ]} . Trzecia kopuła zaczęła trenować w ciągu 30 minut od ostatecznej eksplozji 18 października , a za kilka dni osiągnął około 275 M szeroki i 40 M z góry.

Wszystkie te erupcje tylne były spokojne, charakteryzujące się silnymi wyrzutami popiołu i przepływem grubej lawy budują 27 grudnia 1980 Na 3 stycznia 1981 . W 1987 roku 3 ^{To jest} Kopuła przekroczyła 900 M szerokość i 240 M wysokość ^{[[[ 24 ]} . Przy tej prędkości i przyjmując brak destrukcyjnych erupcji, szczyt Mont Saint Helens powinien zostać odtworzony w drugiej połowie XXII ^{To jest} wiek.

Notatki [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

: Dokument używany jako źródło do napisania tego artykułu.

• (W) Stephen L. Harris W Fire Mountains of the West: The Cascade and Mono Lake Volcanoes , Missoula, Mountain Press Publishing Company, 1988 (ISBN 0-87842-220-X ) .

Powiązane artykuły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]