Indianie z Springfield – Wikipedia

. Indianie de Springfield jest franczyzą hokeja na lodzie w American Hockey League w latach 1935–1994. Zespół doświadczył czterech przerw podczas swojego istnienia i ma różne nazwy w historii. Tak więc w latach 1951–1954 nazywano go wojownikami Syracuse, a wreszcie w latach 1967–1974 nazywała się Kings of Springfield. Hindusi zdobywają łącznie Calder Cup, najwyższą nagrodę dla zwycięzcy play -offów Lah, z których kiedyś pod nazwą Królów.

. CAN-AM [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W 1926 roku Canadian-American Hockey League ^{[[[ 4 ]} jest założony w mieście Springfield, a jedna z pięciu początkowych zespołów nazywa się Indianami. Zespół grał w Can-Am do 1932 roku, w roku po trzynastu meczach ^{[[[ 5 ]} .

Indianie odrodzili się w 1935 r., Kiedy bobry z Quebecu przeprowadzili się do Springfield, aby przejąć starą franczyzę.

Wielki kryzys powoduje obawy w profesjonalnych ligach Ameryki Północnej, a Can-Am łączy się z Międzynarodową Ligą Hokejową, a dwie ligi tworzą razem American-International Hockey League. Liga wzięła swoją obecną nazwę, American Hockey League w 1941 roku, po zniknięciu ostatniej kanadyjskiej franczyzy ^{[[[ 6 ]} .

Początki w Lah [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W 1939 r. Star Defender of Boston Bruins z National Hockey League, Eddie Shore został właścicielem zespołu. Dokładnie dołączył do nowej franczyzy i nie waha się podzielić się swoimi meczami między swoimi dwoma drużynami, nawet powodując, że przeniesienie dołączy do New York Americans, aby zbliżyć się do Indian. Pod koniec sezonu wycofał się z NHL, aby poświęcić się swojej drużynie, z którą zagra dwa sezony. Styl kierunku Shore jest często krytykowany, ale pozwala na nałożyć zespół na trzy dekady.

Pomimo gwiazd zespołu, takich jak Shore, Fred Thurier, Frank Beisler lub Pete Kelly, sukces wycieka Indian i musisz poczekać na sezon 1941-42, aby zobaczyć zespół pierwszy. Niestety zespół przegrywa serię w pierwszej rundzie.

W następnym sezonie wysiłki Stanów Zjednoczonych na rzecz II wojny światowej wzrosną, a armia zapotrzebowała na zwykłe lodowisko. Następnie Shore postanawia wynająć usługi swoich graczy do Buffalo Bison do 1946 roku. Mimo wszystko sukces nadal uciekł z serii Shore pomimo nowych talentów zespołu o imieniu Harry Pidhirny i Jim Anderson. W latach 1951–1954 zespół został nawet przeniesiony do Syracuse pod nazwą Warriors de Syracuse, ale kiedy wrócili do Springfield, sukces zawsze dąsa Indian.

Piękne lata [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W 1959 r. Pat Egan został utworzony na stanowisku autokaru, a następnie zespół został powiązany z New York Rangers, którzy wysłali wielu graczy do franczyzy. W ten sposób zespół liczy się w szeregach graczy Rangers, takich jak Bill Sweeney lub bramkarz Marcel Paillé, ale także graczy talentów: Ken Schinkel, Bruce Cline, Brian Kilrea w ataku oraz obrońcy Ted Harris, Kent Douglas, Noel Price i Bob McCord. Następnie Indianie zakończyli sezon na pierwszym miejscu w lidze trzy lata z rzędu i przekształcają trzy dobre sezony w trzy doskonałe sezony z Calder Cup na końcu serii za każdym razem. Podczas wszystkich serii tych trzech sezonów zespół przegrał tylko pięć gier. Indyjscy gracze również szukają trofeów z Sweeney, który kończy się w trzech sezonach w pierwszych miejscach wskaźników ^{[[[ 7 ]} , Paille ma najlepsze statystyki strażników w ciągu dwóch sezonów, a obrońcy zdobywają również trofea dla najlepszych obrońców. Drużyna Indian dominuje następnie w Lah, ponieważ żadna drużyna nigdy nie odniosła sukcesu przed lub od tego czasu, a fani masują wieczór po wieczorze, aby zobaczyć ewolucję Indian. Tak więc w sezonie 1960–61 Indianie zarejestrowali 344 bramki lub prawie 100 bramek niż większość innych drużyn w lidze i podczas serii nie przegrywają w jednym meczu.

Twarde Tomorrows [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Nawet jeśli w 1963 r. Sweeney bronił swojego tytułu jako najlepszy wskaźnik Lah, partia jest skończona przez Indian, którzy tracą bramkarza słomy, przenieśli się do Baltimore i tęsknią za serią po zaciętej walce. Zły przepust trwa prawie całą resztę lat 60. XX wieku z jedną kwalifikacją w 1966 roku.

Jednocześnie konflikty między historycznym właścicielem franczyzy Eddie Shore a graczami są zaakcentowane i po ruchach niezadowolenia swoich graczy, Shore sprzedaje prawa graczy i umieszcza kontrolę franczyzy w jego rękach z nowej z nowej ręki Franczyza w National Hockey League, Kings of Los Angeles. Te ostatnie zmieniają nazwę zespołu: Kings de Springfield . Zespół ten złożony z Gord Labossiere, Noel Price i Bruce Landon dotarli do serii, a następnie finał Calder Cup w 1970 roku, ale został zmiażdżony w czterech meczach przez Buffalo. Królowie zaznaczą historię Lah w następnym sezonie, stając się pierwszą drużyną z większą liczbą meczów przegranych niż mecze wygrane w sezonie zasadniczym (29 przeciwko 35), aby wygrać Puchar Calder.

W 1974 roku Eddie Shore udało się odzyskać kontrolę nad „swoją” franczyzą, a podczas sezonu nadał zespołowi swoje oryginalne imię i kolory, nawet jeśli zespół nie gra już na lodowisku, wschodnich stanach Coliseum, ale w środku. Springfield Civic Center. Ustanowiony przez ten powrót do domu, Indianie zajmują czwarte miejsce w sezonie, ale ostatecznie udaje się wygrać swój piąty Calder Cup z New Haven Nighthawks w pięciu meczach. Pod koniec następnego sezonu Shore nadal sprzedawał franczyzę, kończąc związek prawie czterdzieści lat z hokejem Springfield.

Czternaście lat, które nastąpi, będą skomplikowane dla zwolenników Indian z wieloma zmianami przynależności do drużyn krajowej ligi hokejowej, a także wielu trenerów: za ławką żaden trener nie przetrwa więcej niż sezon w latach 1974–1988. Podobnie w trakcie w trakcie w trakcie W tym okresie Indianie udało się zakwalifikować do serii tylko cztery razy, ale za każdym razem są eliminowani w pierwszej rundzie.

Lata 90. i ostatnie tytuły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Wydaje się, że Fortune znów się zwraca się na początku lat 90. wraz z przybyciem byłego obrońcy NHL Jima Robertsa na trenera Indian, a także przynależność do New York Islanders. Drużyna prowadzona przez bramkarzy Jeffa Hacketta i Ricka Knickle’a, która wykonała osiem kolejnych meczów bez porażki, wygrywa swój szósty Calder Cup 18 maja 1990 r. Przeciwko Amerykanom z Rochester, faworytów zawodów, w sześciu meczach.

Po kłótni z Islandczykami o prawach dotyczących Springfield Civic Center, Indianie ponownie zmieniają fakt, a następnie kojarzą z Hartford Whalers. Pomimo gniewu fanów, aby zobaczyć graczy Islandczyków, zespół Indian z lat 1990-1991 po raz kolejny oznacza historię Lah, wygrywając siódmą kaldę. Terry Yee, James Black, Chris Tancill i Michel Picard w ataku, John Stevens i Marc Bergevin w obronie i Kay Whitmore w bramkach pokonali nowe i ostatnim razem Amerykanie z Rochester.

Koniec opowiadania [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W następnym sezonie Roberts i większość zespołu są promowane w szeregach National Hockey League, podczas gdy w tym czasie wyniki Indian nie są do poprzednich sezonów. Ostatnie mecze serii Indian odbyły się w 1994 roku w półfinale serii przeciwko Oilers du Cap-Breton.

Jesienią 1994 r. Franczyza Indian została zakupiona przez grupę interesów poza miastem i została przeniesiona do Worcester w tym samym stanie Massachusetts. Następnie Indianie stają się Icecats z Worcester.

Pomimo wszystkiego, dzięki pragnieniu byłych graczy Indian, Jack Butterfield i Gordon Anziano i Bruce Landon, w mieście Springfield: Falcons of Springfield powstaje nowa seria.

Znaczenia skrótów patrz statystyki hokeja na lodzie.

W tej sekcji przedstawiono wyniki sezonów Indian od pierwszego sezonu. Przedstawiono tylko statystyki Indian od utworzenia franczyzy w 1935 r.

Statystyki sezonu w Can-AM ^{[[[ 8 ]}

Pora roku	PJ	W	D	N	BP	pne	Pts	Zaszeregowanie	Seria podsumowania
1935-1936	48	21	22	5	131	129	47	3 To jest CAN-AM	Na początku porażka

Statystyki na sezon w Lah ^{[[[ 9 ] W [[[ dziesięć ]}

Pora roku	PJ	W	D	N	Dp	Df	BP	pne	Pts	Zaszeregowanie	Seria podsumowania
1936-1937	48	22	17	9	–	–	117	125	53	2 To jest podział jest	Porażka w półfinale
1937-1938	48	dziesięć	30	8	–	–	96	140	28	4 To jest podział jest	Niewykwalifikowany
1938-1939	54	16	29	9	–	–	121	179	41	3 To jest podział jest	Wstępna porażka
1939-1940	54	24	24	6	–	–	166	149	54	3 To jest podział jest	Wstępna porażka
1940–1941	56	26	21	9	–	–	157	149	sześćdziesiąt jeden	3 To jest podział jest	Pokonanie w pierwszej rundzie
1941-1942	56	trzydziesty pierwszy	20	5	–	–	213	167	sześćdziesiąt siedem	Pierwszy Jest podział jest	Pokonanie w pierwszej rundzie
1946-1947	sześćdziesiąt cztery	24	29	11	–	–	202	220	59	2 To jest podział jest	Pokonanie w pierwszej rundzie
1947-1948	68	19	42	7	–	–	237	308	45	5 To jest podział jest	Niewykwalifikowany
1948–1949	68	22	37	9	–	–	240	276	53	3 To jest podział jest	Pokonanie w pierwszej rundzie
1949-1950	70	28	34	8	–	–	245	258	sześćdziesiąt cztery	3 To jest podział jest	Pokonanie w pierwszej rundzie
1950–1951	70	27	37	6	–	–	268	254	60	3 To jest podział jest	Pokonanie w pierwszej rundzie
1954-1955	sześćdziesiąt cztery	32	29	3	–	–	251	233	sześćdziesiąt siedem	3 To jest Okrążenie	Pokonanie w pierwszej rundzie
1955-1956	sześćdziesiąt cztery	17	45	2	–	–	212	297	36	Last Lah	Niewykwalifikowany
1956-1957	sześćdziesiąt cztery	19	41	4	–	–	217	274	42	Last Lah	Niewykwalifikowany
1957-1958	70	29	33	8	–	–	231	246	66	4 To jest Okrążenie	Pokonanie w finale
1958-1959	70	30	38	2	–	–	253	282	62	5 To jest Okrążenie	Niewykwalifikowany
1959-1960	72	43	23	6	–	–	280	219	92	Pierwszy Jest Okrążenie	Zwycięzca Calder Cup Przeciwko Amerykanom z Rochester 4-1
1960-1961	72	49	22	Pierwszy	–	–	344	206	99	Pierwszy Jest Okrążenie	Zwycięzca Calder Cup Przeciwko niedźwiedzie Hershey 4-0
1961-1962	70	45	22	3	–	–	292	194	93	Pierwszy Jest podział jest	Zwycięzca Calder Cup Przeciwko Bisons of Buffalo 4-1
1962-1963	72	33	trzydziesty pierwszy	8	–	–	282	236	74	Ostatni oddział jest	Niewykwalifikowany
1963-1964	72	23	44	5	–	–	238	292	51	Ostatni oddział jest	Niewykwalifikowany
1964-1965	72	29	39	4	–	–	237	273	62	4 To jest podział jest	Niewykwalifikowany
1965-1966	72	trzydziesty pierwszy	38	3	–	–	207	235	65	3 To jest podział jest	Pokonanie w drugiej rundzie
1966-1967	72	32	trzydziesty pierwszy	9	–	–	267	261	siedemdziesiąt trzy	4 To jest podział jest	Niewykwalifikowany
1974-1975	75	33	30	dwunasty	–	–	299	256	78	4 To jest Dywizja Nord	Zwycięzca Calder Cup Przeciwko New Haven 4-1 Nighthawks
1975-1976	76	33	39	4	–	–	267	321	70	Ostatnia dywizja północna	Niewykwalifikowany
1976-1977	80	28	51	Pierwszy	–	–	302	390	57	5 To jest Okrążenie	Niewykwalifikowany
1977-1978	81	39	33	9	–	–	348	350	osiemdziesiąt siedem	3 To jest Dywizja Nord	Pokonanie w pierwszej rundzie
1978-1979	80	33	38	9	–	–	289	290	75	Ostatnia dywizja północna	Niewykwalifikowany
1979-1980	80	trzydziesty pierwszy	37	dwunasty	–	–	292	302	74	Ostatnia dywizja północna	Niewykwalifikowany
1980-1981	80	34	41	5	–	–	312	343	siedemdziesiąt trzy	Ostatnia dywizja północna	Pokonanie w pierwszej rundzie
1981-1982	80	32	43	5	–	–	278	319	69	4 To jest Dywizja Nord	Niewykwalifikowany
1982-1983	80	trzydziesty pierwszy	43	6	–	–	282	324	68	Ostatnia Dywizja Południowa	Niewykwalifikowany
1983-1984	80	39	35	6	–	–	344	340	84	4 To jest Dywizja sud	Pokonanie w pierwszej rundzie
1984-1985	80	36	40	4	–	–	322	326	76	4 To jest Dywizja sud	Pokonanie w pierwszej rundzie
1985-1986	80	36	39	5	–	–	301	309	77	5 To jest Dywizja sud	Niewykwalifikowany
1986-1987	80	34	40	0	–	6	296	344	74	6 To jest Dywizja sud	Niewykwalifikowany
1987-1988	80	27	44	8	Pierwszy	–	269	333	63	Ostatnia dywizja północna	Niewykwalifikowany
1988-1989	80	32	44	4	–	–	287	341	68	6 To jest Dywizja Nord	Niewykwalifikowany
1989-1990	80	38	38	4	–	–	317	310	80	3 To jest Dywizja Nord	Zwycięzca Calder Cup Przeciwko Amerykanom z Rochester 4-2
1990-1991	80	43	27	dziesięć	–	–	348	281	96	Pierwszy Jest Dywizja Nord	Zwycięzca Calder Cup Przeciwko Amerykanom z Rochester
1991-1992	80	43	29	8	–	–	308	277	dziewięćdziesiąt cztery	Pierwszy Jest Dywizja Nord	Pokonanie w drugiej rundzie
1992-1993	80	25	41	14	–	–	282	336	sześćdziesiąt cztery	4 To jest Dywizja Nord	Trzecia porażka
1993-1994	80	29	38	13	–	–	309	327	71	4 To jest Dywizja Nord	Pokonanie w pierwszej rundzie

W tej sekcji przedstawiono byłych zawodników i trenerów w historii Indian ^{[[[ 11 ]} .

Znana świątynia hokeja [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Pojawienie się do świątyni znanego hokeja jest najwyższym rozróżnieniem w Ameryce Północnej dla gracza. Dwunastu graczy, którzy nosili indyjską koszulkę, jest teraz członkiem tej świątyni.

Trenerzy [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Wielu trenerów podążyło za sobą za ławką Indian, niektórzy spędzają tylko długi czas. W tej sekcji przedstawiono trenerów tylko przez kilka sezonów w organizacji Indian.

Zatem w latach 1946–1951 Earl Seibert był trenerem Indian, ale nie udało mu się przegrał znacznej części swojej drużyny lub prawie w pierwszej rundzie serii. Dopiero w 1959 r. I przybycie Pata Egana zobaczenie, jak trener wygrał serię z Indianami i udało mu się w trzech sezonach z rzędu.

Drugim uderzającym trenerem franczyzy jest Jim Roberts z dwoma cięciami kaldera.

• W sezonie
• Wszystkie sezony

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Całkowity hokej , wyd. Dan Diamond, Andrew McMeel Publishing, 1999
• Oficjalny przewodnik i rekordowa książka Hokeja Hokeja , wyd. Gordon Anziano, Ahl, 1989 do 1995 edycji
• Springfield Union-News , wyd. Larry McDermott, Springfield, MA