Jean Perrin – Wikipedia

Drelich Baptiste Perrin , urodzony 30 września 1870 W Lille we Francji i zmarł 17 kwietnia 1942 W Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych jest francuskim fizykiem, chemikiem i politykiem. W 1926 r. Otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki. Były student École Normale Supérieure, został mianowany wykładowcą (1898 r.) Następnie profesor chemii fizycznej na Wydziale Nauk w Paryżu, gdzie uczył przez 40 lat.

W swoim pierwszym projekcie badawczym Jean Perrin zobowiązał się do rozwiązania zagadki natury promieni katodowych i promieni rentgenowskich. Czy są lekkie czy materii? W 1895 r. Wykazał przez bardzo przekonujące doświadczenia, że ​​promienie katodowe składały się Corpuscles Materii negatywnie załadowanej. W 1896 r. Zauważył, że promieniowanie rentgenowskie zachowały się jak ultra-przemysłowe w bardzo krótkiej długości fali i odkrył, że mają one moc jonizowania cząsteczek gazu.

Jego najbardziej znane badania dotyczy serii doświadczeń przeprowadzonych w latach 1907–1909 w celu potwierdzenia interpretacji ruchu Browna zaproponowanego przez Alberta Einsteina w 1905 r. I określania liczby Avogadro. W książce zatytułowanej Atomy , Opublikowane w 1913 roku, Jean Perrin opracował stan wiedzy na temat nauki fizycznej, w tym własne odkrycia. Ta syntetyczna praca zapewniła mu międzynarodową renomę. Otrzymał nagrodę Nobla z 1926 r. W dziedzinie fizyki za naukowo potwierdzenie hipotezy atomistycznej, położyła kres długiej bitwie dotyczącej prawdziwego istnienia cząsteczek.

Podczas pierwszej wojny światowej Jean Perrin zaprojektował i opracował różne urządzenia stereoakustyczne do zlokalizowania akumulatorów artyleryjskich i okrętów podwodnych wroga. Po wojnie kontynuował swoją działalność edukacyjną jako autor prac i artykułów dla studentów i ogółu społeczeństwa. Jednocześnie poświęcił wiele energii na rozwój, organizację i wycenę, zarówno kulturalne, jak i przemysłowe, badań naukowych, najpierw jako doradca, wówczas jako członek rządu francuskiego. Był w szczególności jednym z głównych rzemieślników utworzenia obserwatorium Haute-Provence w 1936 r., Palais de la Découverte w 1937 r. I Narodowe Centrum Badań Naukowych (CNRS) w 1939 r.

Jean Perrin był członkiem Paris Academy of Sciences, Royal Society in London, Royal Academy of Sciences, Letters and Fine Arts w Belgii i wielu innych akademii. Był wielkim oficerem w Legionie Honorowym. Jean Perrin zmarł na dobrowolnym wygnaniu w Nowym Jorku w 1942 r. Jego popioły, a także u jego kolegę i przyjaciela Paula Langevina, zostały przeniesione do panteonu w 1948 roku.

Dzieciństwo i okres dojrzewania (1870–1891) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Jean Perrin urodził się 30 września 1870 W Lille ^{[[[ Pierwszy ]} , podczas gdy jego ojciec, kapitan Jean Baptiste Perrin, ranny w bitwie pod Saint-privat 18 sierpnia , jest zamknięty w Metz z Armią Renu, zanim zostanie wzięty do niewoli przez Prusów 29 października ^{[[[ 2 ]} . Jej matka, Thérèse Estelle LaSalle, urodziła ^{[[[ 3 ]} . Kapitan Jean Baptiste Perrin urodził się w Saint Dié w rodzinie kultywatorów ^{[[[ 4 ]} . Został włączony w wieku 21 lat w 66 ^{To jest} Pułk liniowy jako żołnierz i wspiął się na poziomy hierarchiczne jeden po drugim, pierwszym oficerowi nie powołanym, a następnie oficerowi z ranem drugiego porucznika w 1854 roku ^{[[[ 2 ]} . Poślubia thérèse lasalle w Boulogne 11 lipca 1857 ^{[[[ 5 ]} . Awansował na porucznika w 1860 roku, a następnie kapitan w 1867 r. Wrócił z niewoli do Niemiec w Kwiecień 1871 . Został Knight of the Legion of Honor na podstawie dekretu Ministra Wojny 10 Mars 1872 ^{[[[ 2 ]} . Został przyjęty na emeryturę w 1874 r. I przeszedł na emeryturę do Lyonu, gdzie zmarł w 1880 r. W wieku 59 lat. Jego syn Jean ma zaledwie 10 lat.

Jean Perrin ma dwie starsze siostry: Eugénie, urodzoną w 1858 r., I Marie Rose, urodzona w 1867 roku. Eugénie poślubi swojego kuzyna Germaina, François Leprêtre, doktor-major off z Pierwszy ^Odnośnie klasa, w Lyonie 24 czerwca 1882 . Marie Rose, nauczycielka, poślubi Gustave Bernard, nauczyciel, w Sourdun. Po śmierci męża, ponownie się ożeni, 25 listopada 1911 , z Pierre Frédéric.

Po śmierci męża Thérèse Perrin-Lasalle ma jedynie emeryturę jako wdowa oficera i dochód z biura tytoniowego ^{[[[ 6 ]} . Zasoby rodzinne są niskie. Jean jest stypendystą Iii ^{To jest} Republika. Przeprowadził swoje podstawowe studia w małej liceum w Saint-Rambert, które stało się liceum Jean-Perrin w 1949 r., Oraz jego średnie studia w Grand Lycée Ampère. Otrzymał maturę literami i naukami i wyjechał do Paryża, gdzie wszedł do klasy wyższej matematyki w liceum Janson-de-Sailly, aby przygotować egzamin wstępny do École Normale Supérieure. Otrzymuje się tam dwunasty ^{To jest} W sekcji Nauk o ^{[[[ 6 ]} . Następnie wykonał swoją służbę wojskową jako żołnierz 2 ^{To jest} klasa 36 ^{To jest} Pułk piechoty 3 listopada 1890 Na 23 września 1891 . Następnie wykonał 6 okresów ćwiczeń wojskowych, podczas których został oficerem rezerwowym. Wchodzi do rezerwy terytorialnej Pierwszy ^Jest Październik 1909 r Z rangą porucznika ^{[[[ 7 ]} .

École Normale Supérieure and Sorbonne (1891–1914) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Praca dyplomowa, małżeństwo i pierwsze stanowisko dydaktyczne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Jean Perrin wszedł do normalnej szkoły wyżej jesienią 1891 roku ^{[[[ 8 ]} . Studiował tam od 1891 do 1894 r., Kiedy został przyjęty na konkursie agregacji fizyki. W tym samym czasie z studiami w ENS brał udział w kursach na Sorbonie, gdzie uzyskał licencję na nauki matematyczne i licencję na nauki fizyczne. W latach 1895–1898 pełnił funkcje zagregowanego przygotowującego ^{[[[ 9 ]} Przygotowując pracę doktorską w szkolnym laboratorium fizyki, a następnie prowadzona przez Julesa Violle’a. Popiera swoją pracę, zatytułowaną Promienie katodowe i promienie Röntgen. Badania eksperymentalne , W Czerwiec 1897 ^{[[[ dziesięć ]} . W tym samym roku London Physical Society przyznało mu nagrodę Jamesa Joule’a za swoją pracę magisterską.

Poślubi Henriette Duportal, siostra jednego z jego towarzyszy z Janson-de-Sailly, 31 sierpnia 1897 . Henriette jest licencjatem, który jest w tym czasie wyjątkowy. Jest córką Henri Duportal, inżyniera mostów i dróg, żarliwej republikanów i wnuczki Armand Duportal, który był prefektem Haute-Garonne. Mają dwoje dzieci: Aline, urodzoną w 1899 r. I Francis, urodzonych w 1901 roku ^{[[[ Pierwszy ]} . Aline poślubi malarza Charlesa Lapicque. Będą mieli pięcioro dzieci, w tym poetę Georgesa Lapicque. Ona sama będzie ilustratorką pod nazwą Aline Lapicque-Perrin. Francis Perrin będzie fizykiem, specjalistą ds. Rozszczepienia nuklearnego i wysokim komisarzem Policji Policji Atomic Energy (CEA) w latach 1951–1970. Poślubi Colette Auger, córkę Victora Augera (profesor chemii na Wydzia ), z którymi będzie miał troje dzieci: zero, David i Françoise.

W 1898 r. Jean Perrin zastosował się do funkcji wykładów chemii-fizyki na Wydziale Nauk na University of Paris. Rutuje z Pierre Curie. Chociaż młodszy od Curie, Perrin otrzymuje post dzięki swoim statusowi normalnego i agregatora. Fakt, że sprawozdawca jego kandydatury, Henri Poincaré, jest bardziej wpływowy niż Gabriel Lippmann, sprawozdanie Pierre Curie, wydaje się, że również odegrał pewną rolę ^{[[[ 11 ]} . Został także profesorem w École Normale Supérieure de Sèvres w 1900 roku i uczył tam do 1925 roku.

Przypadek Dreyfus [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

To jest w Styczeń 1898 że słynny Oskarżam Z Émile Zola, na pierwszej stronie świtu, wyzwala sprawę Dreyfusa. Lucien Herr, Ens Librarian, rozpoczyna petycję na rzecz rewizji procesu, petycji, która zbiera podpisy normalnych, nauczycieli, pisarzy, dziennikarzy, artystów, pierwszą manifestację tych, którzy będą nazywani „intelektualistami” ^{[[[ dwunasty ]} .

Jest to w ramach École Normale Supérieure, aw kontekście romansu Dreyfusa Jean Perrin otacza się grupą niezachwianych przyjaciół, w szczególności na polityczne powinowactwo: wszyscy są towarzyskie i zaciekle Dreyfusards. Są to Emile Borel, Pierre i Marie Curie i Paul Langevin. Wszystkie kampanie w Lidze Praw Człowieka z jego fundacji, a także uczestniczą w pierwszych popularnych uniwersytetach. Bor, Curie, Langevin i Perrin Clan jest bardzo zjednoczony. Para Borel i para Perrin będą bardzo pomocne dla Marie Curie podczas tragicznej śmierci Pierre’a Curie w 1906 roku oraz podczas romansu Curie-Langevin w 1911 roku ^{[[[ 13 ]} .

Podczas długiej przyjaźni będą organizować kolacje między intelektualistami, w których Paul Paul Painlevé, Paul Adam, Charles Péguy, Léon Blum, édouard Herriot. W 1906 r. Został stworzony przez Borela i pod przewodnictwem tej grupy Przegląd miesiąca , który łączy w swoim komitecie redakcyjnym, oprócz Perrina i Langevina, Aimé Cotton, Jacques Duclaux, Henri Mouton, Robert Lespiiau i Louis-Jacques Simon. Piszą tam również Blum, Painlevé i Herriot. W 1907 r. Rodziny „klanu” postanowiły podnieść swoje dzieci razem i siebie poza publiczną instytucją edukacyjną ^{[[[ 14 ]} .

Uczestnicy pierwszego kongresu Solvay Physics w 1911 roku. Siedzący (od g. Do dr.): Walfer Knasch, Ernair Chillouine, Nummer Vervine, Wiem Rürians, Eyrburg, Empriier-Dorriaar.
Stojący (od g. Do dr.): Robert Gortrmidt, Max Plank Raper, Arno Diffel, Ernterin-Knerlin, Märinght, Predgs, Mamer ma dobrze

To właśnie na początku wieku powstała społeczność świąteczna. Latem Jean Perrin odwiedził dom, który fizjolog Louis Lapicque zbudował Arcouest w 1902 roku, a następnie ten historyk Charles Seignobos, zbudowany wkrótce po pobliskim. Jean Perrin wynajmuje skromny dom bez komfortu, ale pozwala jego rodzinie cieszyć się wyjątkową stroną Arcouest i społeczności paryskich naukowców, która szybko wzbogaca rodzinę Borela i rodzinę Curie ^{[[[ 15 ]} . Po wojnie Jean Perrin zbudował własną willę, Ti -n , z pieniędzmi z Nagrody Nobla. Z wielką przyjemnością otrzymuje tam swoich przyjaciół. Marie Curie zbudowała także swoją willę. Arcouest staje się Sorbonne Beach .

Atomy [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W latach 1907–1909 Jean Perrin opublikował serię artykułów na temat ruchu Browna Ruch Browna i rzeczywistość molekularna ^{[[[ 16 ]} Opublikowany w Annals of Chemistry and Physics w 1909 r. Artykuł, natychmiast przetłumaczony na angielski, przyczynia się do naukowego rozgłosu we Francji i za granicą. W 1910 r. Jean Perrin został promowany profesorem chemii fizycznej w Sorbonie. W 1911 r. Został wybrany honorowym członkiem Institute of Physics na University of Berlin.

Jest także zaproszony do pierwszego Kongresu Solvay Physics, który odbył się w Brukseli. Ernest Solvay organizuje zatem pierwszy kongres naukowy, który łączy około dwudziestu największych fizyków tamtych czasów. Kongresystowie muszą wcześniej wysłać komunikację, aby zostać przekazanym uczestnikom przed spotkaniem. Konferencja Jeana Perrina, zatytułowana Dowód rzeczywistości molekularnej , jest tak jasne i argumentowane, że wszyscy uczestnicy są przekonani o istnieniu atomów, nawet najbardziej sceptycznych. W szczególności Wilhelm Ostwald, który jako chemik nie uczestniczył w spotkaniu i który był zdeterminowanym przeciwnikiem atomizmu bronionego przez jego kolegę Ludwiga Boltzmanna, ogłosił, że przekonwertował się na czytanie Perrina. ^{[[[ 17 ]} . Henri Poincaré, dotychczas sceptycznie nastawienia do istnienia atomów, przyznaje, że po wysłuchaniu prezentacji Perrina „Atom chemików stał się rzeczywistością” .

Jean Perrin chce przekazać swoją atomową lub molekularną koncepcję materii wszystkim oświeconym obywatelom, publikując swoją książkę Atomy W 1913 r. Książka przełożyła się również na kilka języków. Jean Perrin zostaje mianowany Knight of the Order of the Legion of honor 30 lipca 1914 ^{[[[ 18 ]} .

Pierwsza wojna światowa [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Podczas Deklaracji Wojny Jean Perrin ma 43 lata. Wydaje się, że nie został odwołany w jednostce wojskowej. Latem 1914 r. Francuscy fizycy zmobilizowali się, aby udzielić swojej pomocy obronie narodowej. Jean Perrin, Paul Langevin, Ernest Esclangon, Aimé Cotton kieruje badaniami swoich laboratoriów w kierunku wykrycia dźwięku wydanego przez akumulatory artyleryjskie i okręty podwodne w celu ich zlokalizowania i zneutralizowania. Pierre Weiss, który uczy w Zurychu, dołącza do bawełny w Ens. Razem rozwijają system bawełny ^{[[[ 19 ]} . Podczas interwencji w Painlevé przeprowadzane są testy z przodu i okazują się zadowalające. Ale administracja wojny jest bezinteresowna w tych „eksperymentalnych” urządzeniach, a nawet zabrania naukowcom dostępu do frontu, co skandalizuje parlamentarzystów. Po rezygnacji rządu w Październik 1915 r , Paul Painlevé zostaje ministrem edukacji publicznej. On tworzy Dyrekcja wynalazków interesująca obrona narodowa . Mianuje odpowiednio Borela i Perrina, zastępcę szefa Technika szafy i Jules-Louis Breton, szef Komisja wynalazków , organizacja utworzona w 1877 r., Ale niezbyt aktywna i teraz dołączona do działu wynalazków. Wielką nowością tego kierownictwa jest to, że ma on duży budżet. Naukowcy muszą wysłać swoje projekty, a duża siedziba główna musi wysłać swoje potrzeby do komitetu technicznego. Dlatego to Borel i Perrin prowadzą pierwsze sortowanie ofert i żądań oraz przekazują je do Komisji Wynagrodzeń (Breton), który przechodzi do ostatecznej selekcji przez 7 ławek ekspertów. W Grudzień 1916 , Painlevé opuszcza rząd. Jules-Louis Breton zostaje sekretarzem stanu ds. Wynalazków w nowym Ministerstwie Artylerii i Amimunicji, kierowanej przez Alberta Thomasa. Jean Perrin pozostawia swoje funkcje polityczne. Pozostaje bardzo naznaczony tym doświadczeniem pod nadzorem Painlevé, siedem lat jego starszego, którego doświadczenie i wizja polityczna podziwia. Wraca do laboratorium w pełnym wymiarze godzin.

Tymczasem system lokalizacji bawełny jest mniej skuteczny w obliczu nowych niemieckich dział. Kiedy skorupy są animowane prędkością większą niż prędkość dźwięku, utworzono falę uderzeniową, która została opisana w 1886 roku przez austriackiego fizyka Ernsta Macha. Ta fala uderzeniowa lub fala Mach towarzyszy pociskowi wzdłuż jej trajektorii i jest nałożona na falę jamy ustnej, to znaczy fali dźwiękowej emitowanej, gdy pocisk opuszcza armatę. Matematyk Ernest Esclagon stara się zdefiniować równania propagacji tych dwóch fal dźwiękowych w celu poprawy wykrywania fali jamy ustnej, jedynego pouczającego położenia baterii.

Langevin, profesor w wyższej szkole fizyki przemysłowej i chemii miasta Paryża, jest zainteresowany wykrywaniem okrętów podwodnych i opracowuje system wykrywania sonaru. Jean Perrin znajduje mundur w Wrzesień 1917 r . Jest przydzielony do swojej oceny, decyzją prezydencką, do technicznej sekcji inżynierii ^{[[[ 7 ]} . Opracowuje urządzenia, które nazywa geofonami i niezliczonymi. Geofony są detektorami fal dźwiękowych przenoszonych przez glebę, które poprawnie ustawione muszą umożliwić określenie miejsca problemu. Niezlifony są detektorami fal dźwiękowych w powietrzu, złożonym z 6, 6 x 6 = 36 lub 6 x 7 = 42 sześciokątne złożone na plamce miodu. Montaż tych zestawów w parach poziomych lub pionowych umożliwia określenie kierunku źródła dźwięku. Są one stosowane do wykrywania samolotów pod koniec wojny. Te systemy, zaprojektowane do odbioru hałasu, mogą być również używane jako głośnik (i nazywany potocznie Rowy ) Aby przesyłać wiadomości na linii frontu ^{[[[ 20 ]} .

„Ten rodzaj złożonego ucha, złożony z tego samego, któremu podejmuje się, może funkcjonować odwracalnie dla emisji ukierunkowanych dźwięków, na przykład jako przewoźnika głosowego. Wystarczy, za pomocą przełącznika akustycznego, aby zastąpić wąż, który podchał do ucha rurę pochodzącą z jamy ustnej. Zaproponowałem, aby nazwać miriaficzne urządzenie złożone, które zostało właśnie opisane. Takie mirafonowe zostały zbudowane i doświadczane przez setki (Jean Perrin, cytowany w Charpentier-Morize, 1997 ^{[[[ 21 ]} ). »

Jean Perrin próbuje zastosować tę samą zasadę za pomocą hydrofenów do wykrywania okrętów podwodnych. Zgodnie z dekretem Ministra Marynarki Wojennej awansował do rangi oficera Legionu Honoru w 1920 r.

„Fizyk Savant, którego praca jest dobrze znana we Francji i za granicą. Podczas wojny o bardzo dużych usługach, wyobrażanie sobie i rozwijanie kilku urządzeń (geofonów, miriafonów, telewizji i hydrofenów) przyjętych i zamówionych przez wojnę i marynarkę wojenną podczas wojny wojny i marynarki wojennej ( P. 13 ) ^{[[[ 18 ]} . »

Pod koniec 1915 r., Kiedy Wysokie polecenie pojawiło się ze znaczenia roli, jaką naukowcy odgrywają w armii niemieckiej, postanowił usunąć francuskich naukowców z frontu, aby przyczynić się do wysiłków wojennych zgodnie z ich umiejętnościami. Jednak pod koniec wojny 40% byłych studentów Sorbony i 50% absolwentów ENS zmarło w walce. Dlatego konieczne jest podjęcie znaczących wysiłków w celu odbudowy francuskich badań i edukacji uniwersyteckiej ^{[[[ 22 ]} .

Uczestnicy trzeciego kongresu Solvay w dziedzinie fizyki w 1921 r.

Lata 1920–1939 [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Prix ​​Nober [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W 1920 r „Inteligencja […] Aby przetransportować cały kraj do organizacji technicznej i regenerowanej polityki. »»

W 1921 roku uczestniczył w trzecim kongresie Solvay Physics Atomy i elektrony. Do tego pierwszego powojennego kongresu naukowego niemieccy naukowcy są zakazani ^{[[[ 23 ]} . W następnym roku uczestniczył w pierwszym kongresie Solvay de Chimie, gdzie poznał między innymi Sir William Henry Bragg, Svante Arrhenius i Frederick Sody. Następnie uczestniczył w kongresach Solvay w 1925 i 1928 r.

W 1921 r., Podczas ceremonii w operze w hołdzie Marie Curie, Jean Perrin wygłosił przemówienie, w którym po raz pierwszy wystawił politykę naukową dla Francji. Uważa, że ​​rozwój nauki jest niezbędny dla postępu ludzkiego i gospodarczego. Uważa, że ​​jego misją jest praca w tym sensie. „Ma wszystko z proroka, jego wiara w naukę ma rzeczywiście pochodzenie religijne. Nie dyskutował o tym. »» (Pascal Ory) ^{[[[ 24 ]} .

Certyfikat Nobla
autor: Jean Perrin (po szwedzkim).

Jean Perrin, kandydat na Akademię Nauk ^{[[[ 25 ]} , jest wybierany 11 czerwca 1923 W sekcji fizyki ogólnej, z jednym głosem niż jego konkurent, Charles Fabry ^{[[[ 26 ]} .

Otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki od 1926 roku „Za pracę nad nieciągłością materii, a zwłaszcza dla jej odkrycia równowagi sedymentacji ^{[[[ 27 ]} . » Bardziej wyraźnie, w dniu ceremonii wręczenia nagrody Carl Benediks, członek komitetu Nobla, który bronił jego kandydatury, powiedział to „Celem badań profesora Jeana Perrina (…) było zakończenie długiej bitwy dotyczącej prawdziwego istnienia cząsteczek” ^{[[[ 28 ]} .

Tworzenie dwóch instytutów badawczych [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Jean Perrin otrzymuje z University of Paris, tworzenie instytutu chemii fizycznej przy wsparciu zastępcy Léona Bluma. Instytut został zbudowany w latach 1922–1926 w pobliżu Instytutu Radium utworzonego dla Marie Curie w 1909 roku, na lądzie, które uniwersytet nabył w 1906 roku dzięki darowiznowi od księcia Monako. Jean Perrin osobiście zaangażuje się w plany, budowę i dekorację. Od 1926 r. Perrin wygłosił swoje fizyczne lekcje chemii w pięknym amfiteatrze instytutu, ozdobione freskiem Louisa Ménarda ^{[[[ 29 ]} . Ledwo na miejscu Instytutu Chemii Fizycznej, Jean Perrin rozpoczyna budowę instytutu biologii fizyko-chemicznej z finansowaniem Fundacji Rothschild.

Baron Edmond de Rothschild „Był głęboko przekonany, że nauka jest podstawowym instrumentem postępu” . Po wojnie zrozumiał, że Francja konieczne było dołączenie do nauki z przemysłem, podobnie jak Niemcy. „Jego głównym pomysłem było tworzenie i utrzymanie centrów badań naukowych, w których przemysł mógł czerpać środki działania i rozwoju. »» W 1921 r. Przedstawił swoje projekty Paulowi Appellowi, Pierre’owi Weilowi ​​i Andréowi Jobowi. Ale ci naukowcy, zwracając uwagę na stan niedoboru laboratoriów i brak wsparcia dla młodych badaczy, przekonują Edmonda de Rothschilda do subsydiowania badaczy i istniejących laboratoriów zamiast tworzenia nowych laboratoriów. W związku z tym powstaje fundacja Rothschild. W komitecie administracyjnym przedstawiciele nauk stosowanych, takich jak Henry Le Chatelier i przedstawiciele „czystej” nauki, takich jak Jean Perrin ^{[[[ 30 ]} . Fundacja uczestniczy w patronatu, który zastępuje państwo finansowanie badań publicznych. W 1925 r. Prywatny patronat rozdzielił 1 700 000 franków oprócz milionów franków przyznanych przez państwowe laboratoria uniwersyteckie.

. 2 Mars 1927 , Paul Appel, prezes Fundacji Rothschild, Charles Moureu i Jean Perrin, w notatce w Academy of Sciences, utworzenie drugiej Fundacji Rothschilda przeznaczonej do ustanowienia fizyko-chemicznego instytutu biologii. Plany tego instytutu są ustanowione przez Jeana Perrina (Physics), André Mayer (Biology), André Job (chemia), do których dołącza Pierre Girard, w ścisłej współpracy z architektami. Niestety, praca André umiera 16 sierpnia 1928 . Pierre Girard wyraża zaskoczenie i podziw dla Jeana Perrina: „Do tej pory znałem Jeana Perrina tylko człowieka nauki. To organizator, budowniczy, który mnie zaskoczy. W rzeczywistości cechy, które rozmieścił w tej nowej roli, pozostały takie same: nawet głęboki realizm, co można osiągnąć tylko przez tych, którzy są obdarzeni wyjątkowym stopniem wynalazku i wyobraźni. Co do jego gustu powszechnego, był tutaj stłumiony w wrodzonym poczuciu wielkości ” ^{[[[ trzydziesty pierwszy ]} . Budynek został ukończony pod koniec 1928 r. Następnie został wyposażony, a naukowcy zostali zatrudnione. Instytut jest zainaugurowany po raz pierwszy Grudzień 1930 Dla naukowców po raz drugi w styczniu dla rady dyrektorów i trzeci raz dla dziennikarzy, w Luty 1931 .

W 1932 r. Druga fundament Rothschild pochłania pierwszy. Nowe ustawy fundamentu to przewidują „Instytut biologii fizyko-chemicznej nie ma na celu przyjmowania tymczasowych badaczy i przyznają tylko pracowników, których pobyt będzie planowany przez okres kilku lat. »» Zawód pełnego badacza jest tworzony. Fundacja poświęca wszystkie swoje środki finansowaniu Instytutu. Nie wspiera już badań zewnętrznych, w szczególności badań stosowanych. Organizacja i zasady operacyjne Instytutu preonfikują osoby, które będą rządzić CNRS ^{[[[ 32 ]} .

Instytut biologii fizyko-chemicznej ma bardzo ważne środki finansowe. „Instytut mieścił biologów, biochemików, chemików, fizjologów i fizyków, aby pracując blisko siebie, ich współpraca może być codzienna. Tak chciałem założyciela. »» W praktyce było bardzo niewiele współpracy, a badacze pracowali w ich kącie. Jedynym momentem wymiany było cotygodniowe seminarium, podczas którego niektórzy naukowcy przedstawili swoją pracę przed Tetrarchami, to znaczy Jean Perrin, Georges Urbain (Chemist, który zastąpił André Job), André Mayer i Pierre Girard, którzy utworzyli zarządzanie Tablica ^{[[[ 33 ]} .

Podpektary ds. Badań [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Jean Perrin dołączył do Racjonalistycznej Związku z jego stworzenia w 1930 r. I był członkiem Rady Zarządzania. Ta organizacja jest ustalona do programu „Bronią i rozprzestrzeniaj się w ogóle społeczeństwo Duch i metody nauki w walce z irracjonalizmem, a jeszcze więcej, ignorancji, grupując wielu uczonych gotowych ukraść swoje osobiste badania przez kilka godzin, aby poświęcić się tej edukacji pracy ^{[[[ 34 ]} . »

Jean Perrin i jego przyjaciele udaje się głosować przez Izbę zastępców 16 kwietnia 1930 , przez które powstają krajowe Caisse des Lettres i krajowy Caisse Science. Przekonuje Édouarda Herriota do dokonania prawnika o znacznym finansowaniu z National Science Caisse. To, co otrzymuje w czerwcu, głosując nad budżetem 5 milionów franków. W 1933 r Wyższa Rada Badań Naukowych, I uzyskaj wzrost koperty kredytów na badania.

W 1933 r. Hitler przejął władzę w Niemczech, a Stalin promował wizerunek ZSRR, Ojczyznę Komunizmu, wykonując duże czystki z dala od oczu Zachodu. W przypadku lewicy francuskiej klimat jest zatem strach przed faszyzmem i uwodzenie komunizmu. Victor Basch łączy intelektualistów Dreyfusards i stworzył Mars 1934 Komitet ds. Czujności dla antyfaszystowskich intelektualistów. Jean Perrin natychmiast przestrzega ruchu, podobnie jak jego przyjaciel Paul Langevin. Jednak w przeciwieństwie do tego, zachowuje dystans od komunizmu ^{[[[ 35 ]} .

W 1936 r. W rządzie Léon Blum utworzono państwową podsektariat badań naukowych wraz z Ministrem Edukacji Narodowej Jean Zay. Podsekretariat przypisuje się Irene Joliot-Curie. Kiedy rezygnuje w sierpniu, Jean Perrin zostaje mianowany na jego miejscu. Następnie zorganizował Centralna obsługa badań naukowych. Powierzył kierownictwu Henri Laugierowi, a sam przejął przewodnictwo rady dyrektorów. Nowa usługa może rekrutować badaczy i techników. Ma duży budżet, który pozwala mu finansować główne projekty. Połączenie z National Center for Scientific Research zastosowane w 1939 r. Doprowadziło do stworzenia CNR.

Sprzeciwia się umowom Monachium podpisanym przez rząd francuski z reżimem Hitlera ^{[[[ 36 ]} .

W latach 30. XX wieku Henriette Perrin-Duporttal opublikowała w Nathan, pod nazwą swojej młodej dziewczyny, seria książek dla dzieci wokół postaci Georgie, który jest awatarem jego wnuka Georgesa Lapicque ^{[[[ 37 ]} . Ona umiera 9 listopada 1938 .

Druga wojna światowa [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

CNRS jest tworzony przez dekret 19 października 1939 , miesiąc po Deklaracji Wojny. Nowa organizacja składa się z połączenia trzech instytucji: krajowej Caisse, Central Service i High Council for Applied Scientific Research ^{[[[ 38 ]} .

. 10 czerwca 1940 r. , Jean Perrin, wraz z jego kolegą dziewięciu Choucroun, opuszcza Paryż z rządem, który schroni się w Bordeaux przed niemieckim postępem. . 21 czerwca , wyrusza na pokładzie Marseil , dla Casablanca. Statek znajduje się w porcie, a na pokład odbywa się na łodzi. Marcelle Huisman, cytowana przez Micheline Charpentier-Morize ^{[[[ 39 ]} , świadczy: „Jaka była moja niespodzianka, schodząc łodzią, aby znaleźć tam Jeana Perrina. Gdy tylko nas zobaczył, wykrzyknął mocno: ” Pétain jest zdrajcą ojczyzny! To nowa bazaina! . Te słowa, do których nie byli przyzwyczajeni w Bordeaux zdominowanym przez strach, idą prosto do serca ” . Dlatego Jean Perrin wyraźnie ożywia upokorzenie ojca, wziął do niewoli w Metz w momencie jego urodzenia.

Casablanca, Alger [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Celem Jeana Perrina, podobnie jak ministrowie, zastępcy i wyższych urzędników, którzy jedzieli do Maroka, było stanowisko rządu i francuskiej administracji nie -żyłowej poza metropolią. Przybywając do Casablanki, są rozczarowani, ponieważ lokalna administracja, nabyta na marszałku Pétain, natychmiast izoluje polityki i zwraca je do Francji. Jean Perrin pozostaje swobodny, ale zauważa, że ​​żadna wolna lub odporna organizacja nie może kształtować się w Maroku. Następnie zaczyna wędrować z niepewnością, która trwa 18 miesięcy. Opuszcza Casablankę i wygrywa Algiera, gdzie wyruszył do Marsylii z Huisman ^{[[[ 40 ]} . Schroni się w Lyonie, prawdopodobnie z Sierpień 1940 . Jest przyjęty na emeryturę 30 września 1940 . Francis Perrin, jego syn, jest kandydatem do przewodniczącego chemii-fizyki Sorbony. Rada Wydziału Nauk Paryża wybiera Jeana Thibauda, ​​aby go zastąpić (18 głosów przeciwko 13) ^{[[[ 41 ]} . Francis Perrin informuje ojca o tych wydarzeniach. Ponieważ zarządzanie laboratoryjne jest również przekazywane Thibaudowi, Francis odzyskuje sprawy osobiste, które jego ojciec pozostawił w jego biurze (list od Francisa do Jean Perrin du du 26 grudnia ). Francis gratuluje ojcu napisania kilku broszur. To prawdopodobnie rozdziały jego ogólnego traktatu fizyki, zatytułowane Na powierzchni rzeczy , który pojawi się w Hermann w 1941 roku Maj 1941 r Francis informuje ojca, że ​​czeka na wizę na Stany Zjednoczone. Wygląda na to, że Jean Perrin dojrzewa wówczas plan emigracji do Stanów Zjednoczonych.

Powrót do Lyonu [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Na końcu Czerwiec 1941 r , Emile Borel i jego żona przychodzą trzy dni w Lyonie w towarzystwie Jeana Perrina, który zostawia je na stacji Perrache, jakby udało się na południowy zachód ^{[[[ 42 ]} . Ale wrócił, ponieważ Jean Cabannes donosi, że był świadkiem przeprowadzkowego wywiadu między Charlesem Fabry’m i Jeanem Perrinem, niedaleko Tulon, pod koniec jesieni, dzień przed odejściem tego ostatniego ^{[[[ 43 ]} . „Marcelle Huisman mówi, że pod koniec 1941 r. Ona i jej mąż towarzyszyli Jeanowi Perrinowi na stacji Marsylii, skąd pojechał pociągiem do Madrytu, pierwszego etapu do Stanów Zjednoczonych. Zgłasza, że ​​nigdy nie widziała Perrina tak napiętego i smutnego: być może miał wrażenie, że nigdy już nie zobaczy jej kraju ” ^{[[[ 40 ]} . Jean Perrin i dziewięć Choucroun, prawdopodobnie w Lizbonie, na SS Excambion i ląd w Nowym Jorku 23 grudnia 1941 ^{[[[ 44 ]} . Georges Huisman, wyższy urzędnik i jego żona postanowili zostać we Francji, aby walczyć z wrogiem od wewnątrz. Jean Perrin postanowił walczyć z zewnątrz: „O ile mi chodzi” – pisze, „zawsze byłem jednym z tych, którzy wiedzieli, jak być w stanie wykonywać więcej usług poza Francją niż pod niemieckim uściskiem” ^{[[[ 40 ]} .

Śmierć w Nowym Jorku [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W Nowym Jorku Jean Perrin jest powitany przez Louisa Rapkine’a, który był badaczem w Institute of Physico-Chemicznej Biologii od 1931 r. I który zorganizował exodus niemieckich naukowców do Francji, a następnie od Francuzów po Stany Zjednoczone. Z Rapkine założył ” New York Studies Free School „Z czego zostaje prezydentem. Podczas inauguracji, 28 Mars 1942 , deklaruje: „Dołączyłem do ciebie, prawie ostatni, ty, który wiedziałeś, jak stworzyć ten nowy dom francuskiej francuskiej kultury tutaj, którym jest nasza szkoła hautes, która przedłuża się w Ameryce nasza sorbona i nasza Collège de France ^{[[[ 45 ]} . »

Jean Perrin zmarł trzy tygodnie później. Przez małe ogłoszenie opublikowane w Jama ^{[[[ czterdzieści sześć ]} , dowiadujemy się, że Jean Perrin mieszkał ze swoim synem, Francisem Perrinem, odwiedzający profesor fizyki i matematyki na Columbia University i że umarł 17 kwietnia 1942 W szpitalu Mount Sinai. Henri Focillon, który uczy Yale w New Haven, ale nie może się poruszać, pisze przemówienie czytane na pogrzebie Jeana Perrina w Nowym Jorku. Hołd jest mu składany przez Ernesta Esclangona w Akademii Nauk, 20 kwietnia 1942 ^{[[[ 47 ]} , a także J. S. Townsend do Royal Society, The Pierwszy ^Jest Listopad 1943 ^{[[[ 48 ]} . Louis de Broglie poświęca bardziej rozwiniętą pochwałę przed Akademią Nauk o 17 grudnia 1945 ^{[[[ 49 ]} .

Panteon [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W 1948 r. Trumna Jeana Perrina została przeniesiona z Nowego Jorku do Montrealu, gdzie krążownik Joanna d’Arc dba o to, aby go repatriować. . 17 czerwca , zostaje powitany w Brześciku przez swoją rodzinę, przyjaciół i Jean Cabannes, reprezentujący Akademię Nauk ^{[[[ 43 ]} . Następnego dnia trumna została uroczyście przyjęta na dziedzińcu Sorbony ^{[[[ 42 ]} . . 17 listopada 1948 ^{[[[ 50 ]} , jego popioły, a także asy jego kolegi i przyjaciela Paula Langevina, są transportowane do panteonu Paryża ^{[[[ 51 ]} po narodowym pogrzebie ^{[[[ 52 ]} .

Symponki przechowywane na pamięć Jeana Perrina [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Krajowy hołd został wypłacony Jeanowi Perrinowi 4 maja 1962 , z okazji 20 ^{To jest} rocznica jego śmierci. Louis de Broglie wygłosił mowę Panteonowi. Francis Perrin wycofał główne linie pracy naukowej jego ojca podczas konferencji w wielkim amfiteatrze Sorbony. Wreszcie Jean Coulomb przypomniał sobie rolę Jeana Perrina w Fundacji CNRS ^{[[[ 53 ]} .

Stulecie narodzin Jeana Perrina obchodzono konferencję w Academy of Sciences, 13 października 1970 , podczas których trzej mówcy ujawniło różne aspekty swojej pracy naukowej:

• Jean Perrin Physicist autor: Louis de Broglie ^{[[[ 54 ]}
• Jean Perrin i chemia fizyczna Charlesa Sadrona ^{[[[ 55 ]}
• Jean Perrin i astronomia Paul Couderc ^{[[[ 56 ]}

Chronologia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

„Jean Perrin miał piękną twarz Chrystusa, aurelu z blond włosami i kręconymi, na co, jak na świętej postaci”, odpowiedział blondynka i kręcona broda. Pod jej włosami, których nieporządek zwiększył masę, nie zmniejszając łaski, bombardując dużego poety i marzyciela. Oczy miały ogromną grawitację, gdy rozmowa była poważna; Ale ona […] wkrótce relaksowała się na refleksję, porównanie, przyjemny obraz, a potem te oczy gubiły się z natychmiastowego i żywiołowego blasku, do którego dodano wybuchowy śmiech. Perrin miał wszystko. Uwielbiał fantazję, żart, farsę, mistyfikację. W naukowcu mieszkało okropne dziecko (Hubert Bourgin, cytowane w Charpentier-Morize, 1997 ^{[[[ 9 ]} ) »

. 17 listopada 1948 , Podczas krajowych pogrzebów dwóch jego byłych studentów świadczy. Po pierwsze (Edmond Bauer cytowany w Charpentier-Morize, 1997 ^{[[[ 58 ]} ):

„Odłóżmy się pod koniec ubiegłego wieku, dokładniej w listopadzie 1898 r. […] W tak zwanym małym amfiteatrze […] Młody Mistrz zainaugurował w tym roku nauczanie całej nauki, młodo, Również chemia fizyczna […] tym młodym mistrzem był Jean Perrin, który był właśnie wykładowcą w wieku 27 lat […] Jego słowo było żarliwe, czasem trochę wahające się i tajemnicze, nagle nagle oświetlało niekończące się perspektywy. Znaleźliśmy w Nim całą poezję, całą chwytliwą siłę, całą filozofię nauki, której próżno szukaliśmy gdzie indziej. Rozumieliśmy słowa atomów i cząsteczek oraz dlaczego chemia nie mogła bez niego obejść. […] Perrin działał na swoich słuchaczy sugestią, nagłym oświetleniem. »»

Kolejny z jego byłych studentów, Pierre Girard (cytowany w Morize Charpentier ^{[[[ 6 ]} ), Pamiętać :

„Wszedłem do laboratorium Jean Perrin w Sorbonie w 1909 roku. To jego nauczanie na wydziale dało mi pragnienie. Pomimo dość stłumionego głosu i zbyt wytrąconego przepływu utrudnionego do robienia notatek, natychmiast przekonał mnie potężna osobowość, która pękła, jeśli mogę powiedzieć, podczas jego lekcji. Nie to, że Jean Perrin był świetnym nauczycielem w scholastycznym znaczeniu tego słowa. Było nawet bardzo pozbawione cech, które są ogólnie przypisywane nauczycielom. […] To znacznie mniej dla kandydatów na licencję lub agregację, którą jego lekcje pasowały niż badacze, którzy już przekroczyli kolejne bramki egzaminów i konkursów. […] To, co zawsze mnie uwiodziło z Jeanem Perrinem profesorem, miałem powiedzieć, że jego oryginalność (ale słowo to nie jest wystarczająco silne) to jego potrzeba przemyślenia pytań przez niego -w pewnym sensie, aby je odkryć w pewnym sensie , aby uczynić ich, aby je włączyć i sformułować je na swój sposób. […] Nie mówię, że w jego nauczaniu wszystkie pytania, które rozwiązał, niosły pieczęć jego umysłu, pieczęć wielkiego artysty, wielkiego twórcę. Ale te pytania od samego początku rozpoznaliśmy je. Zostały one ogłoszone, jeśli mogę powiedzieć, przez nagłą dobro jego przepływu i, chcąc wyjaśnić jego myśl, przekazać ją słuchaczowi, pomógł w gestach dłoni. »»

W hołdzie przed Królewskim Towarzystwem, Pierwszy ^Jest Listopad 1943 , J. S. Towsend świadczy ^{[[[ 48 ]} :

„Przekonał rząd do utworzenia departamentu, którego misją było wzmocnienie zaawansowanych studentów, którzy zostali zakwalifikowani do badań, oraz ustanowienie dla nich laboratoriów w prowincjach. Był entuzjastycznie nastawiony do tej pracy, tak jak w badaniach nad półkami katodowymi i ruchem Browna, gdy był młodym mężczyzną. Jak sam powiedział: Chcę, aby państwo było w stanie wzbudzić obfitość, Faraday i Pastor w klasie robotniczej. Był inspirującym nauczycielem i bardzo przyjemnym kolegą. Nie można uzyskać lepszego opisu jego radosnej i błyszczącej osobowości niż ten zawarty w jego epitafium napisanym przez jednego z jego przyjaciół, który współpracował z nim we Francji i który jest teraz w Anglii z francuskimi walczącymi: ”

„Przechodząc, pozwól, aby twoje kroki podniosły się, słońce / tam kończy się, aby zejść na dół. / Przyjdź i śnij na chwilę, bez aparatu pogrzebowego. / Dużego człowieka jest tutaj popiół. / Nie miał żadnej innej wiary niż jego farma / i nienawidził tylko nienawiści. / Jej geniusz był rozległy, pełny przygód, różnorodny. / Brak śmiałości, że nie odważył się. / Miał miliardy miliardów wszechświatów / w kropli rosy. / Wierzył w życie, postęp, do szczęścia / i dawał z radością / do wszystkich, wokół niego, owoców jego pracy / i skarb jego czułości. / Kochał swój kraj, ale kiedy wolność / był w wstydach zabity, / wolał wygnanie, gdzie w przeciwności / jego dusza pozostała niezmieniona. / Umarł w walce, krzycząc nas Mieć nadzieję! / Francja będzie piękniejsza / w bardziej sprawiedliwym świecie, po czarnej otchłani / ponieważ światło jest wieczne. »»

Teza: promienie katodowe i promienie Röntgen [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W Czerwiec 1897 , Jean Perrin uzyskuje doktorat nauk fizycznych poprzez wsparcie, przed Wydział Nauk o Paryżu, tezę zatytułowaną Promienie katodowe i promienie Röntgen. Badania eksperymentalne .

Corpuscular Natura promieni katodowych [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Ryc. 2 tezy Jeana Perrina. Schemat rurki oszustów zbudowany specjalnie w celu wykazania, że ​​promienie katodowe są ciałkami naładowanymi negatywnie. Rurka zawiera cylindryczny odbiornik ABCD, podłączony do elektrometru ze złotym liściem na zewnątrz rurki. Odbiornik sam jest umieszczony w cylindrze Efgh służącym jako klatka i anoda Faraday. N jest katodą.

Rurka krzyków to rurka wyładowań, to znaczy szklana żarówka wyposażona w dwie elektrody, anodę i katodę, w której ustalono częściową próżnię (10 ⁻¹ ma 5 × 10 ⁻³ Następnie ). Kiedy silne pole elektryczne (10 do 100 kv m ⁻¹ ) jest stosowany między elektrodami, promienie katodowe są emitowane w linii prostej przez katodę. Kiedy te (niewidoczne) promienie uderzają w szklankę żarówki, powodują żółto-zielone światło fluorescencyjne. Podczas interprezowania nieprzezroczystego obiektu między katodą a szkłem, zasięg cienia obiektu obserwuje się na szkle. Od czasu doświadczeń oszustów w 1875 r. Fizycy próbowali określić naturę promieni katodowych, nie osiągając tego. Anglicy (i sam William Crookes) oparli się o ujemny przepływ cząstek naładowany, nie będąc w stanie wykazać go niepodważalnym. Niemcy, Heinrich Hertz i jego uczeń Philipp Lenard, rozważali tę hipotezę i próbowali odbić promienie prostopadle do ich podróży. Ale doświadczenie to nie było rozstrzygające (prawdopodobnie pustka ich rurki była niewystarczająca). Oddali, że półki są w naturze jako fale elektromagnetyczne. Jednak w 1895 r., Kiedy Jean Perrin rozpoczął swoje doświadczenia, holenderski fizyk Hendrik Lorentz utrzymuje hipotezę korpusarską bez dostarczenia dowodu. Jean Perrin zaczyna od hipotezy, że promienie katodowe składają się z negatywnie załadowanych ciałek i starań, aby zapewnić demonstrację przy użyciu dwóch urządzeń eksperymentalnych, które zbuduje skrupulatnie.

Rycina 3 tezy Jeana Perrina. Schemat innej rurki oszustów, w której umieszczono siatkę anodową P i gwint prostopadły do ​​ścieżki promieni katodowych. Reprezentacja ścieżki promieni katodowych, gdy drut jest neutralny (

${DisplayStyle Alpha}$

), negatywnie załadowany (

${DisplayStyle beta}$

) i obciążony pozytywnie (

${DisplayStyle Gamma}$

). Położenie wpływu promieni na rurkę jest wykrywane przez fluorescencję szkła.

W pierwszym (ryc. 2, przeciwnie) promienie z katody, po prawej, są odbierane w pustym cylindrze ABCD, w większym cylindrze Efgh, podłączonym do ziemi, który tworzy ekran z obciążeniami zewnętrznymi (klatka Faraday) . Przednia płyta FG wielkiego cylindra, która służy jako anoda, jest przebita małym otworem, aby wypuścić promienie. Mały cylinder wewnętrzny (odbiornik Faraday) jest podłączony do elektrometru ze złotym liściem. Po rozładowaniu elektrometr wskazuje, że ładunki elektryczne zostały przekazane przez półki. Te zarzuty przeniosły się z katody do anody, mają znak ujemny. Gdy pole magnetyczne jest nałożone prostopadle do trasy promieni, elektrometr nie odbiera już obciążenia, a strona FG cylindra, która wcześniej była pokryta fluorescencyjnym proszkiem, silnie świeci.

W drugim doświadczeniu Jean Perrin używa urządzenia opisanego na rycinie 3, naprzeciwko. Promienie katodowe, to znaczy negatywnie zelektryfikowane ciałki, przyspieszone przez potencjalną różnicę między katodą N a anodą P, przekraczają anodę P składającą się z metalowej siatki i kontynuuj ich trajektorię, aż ściana żarówki, która się rozświetla. Kiedy drut, umieszczony poprzecznie przy przepływie cząstek, jest doprowadzany do potencjału ujemnego w porównaniu z anodą, przepływ dzieli się na dwie rozbieżne prądy. Gdy drut A jest doprowadzony do potencjału dodatnim w porównaniu z anodą, dwa elementy zbieżnego przepływu.

Doświadczenia te przekonująco wykazały, że promienie katodowe składają się z negatywnego naładowanego przepływu cząstek, które są uwalniane z katody w momencie rozładowania. Niestety obserwacje te pozostały jakościowe. Sam Jean Perrin przyznaje, że miał trudności z opanowaniem pustki w jego rurkach i potencjału elektrycznego zastosowanego do elektrod. To dzięki opanowaniu tych parametrów Joseph John Thomson mógł ustalić w 1897 r. Stosunek masowy/obciążenia/obciążenia elektronu i odkryć, że jest to nowa cząstka masy ponad 1000 razy mniejsza niż w atomie wodoru.

Jonizujący charakter promieni Röntgen [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Podczas gdy Jean Perrin pracuje na półkach katodowych, wiadomość o odkryciu x -kart przez Wilhelma Röntgen pojawiła się na pierwszych stronach gazet w Europie. . 8 stycznia 1896 , „Opinia” (Bruksela) pisze: „Profesor Röntgen dokonałby naprawdę wspaniałego odkrycia. »» . 10 stycznia , The paryski Zachęca zdjęcia uczonego fizyka, który podróżuje w Wiedniu od kilku dni: „Zdjęcie dłoni [Bertha Röntgen] jest nie mniej uderzające: policzymy wszystkie kości, paliczki, artykulacje. Niemożliwe nawet odgadnięcie zarys palców […] Czy konieczne jest podkreślenie znaczenia takiego odkrycia ” ^{[[[ 59 ]} .

Ryc. 7 tezy Jeana Perrina. Urządzenie używane do wykazania, że ​​X -wyłania gazy jonizują. Zakład opancerzony (B) zawierający cewkę Ruhmkorff i rurkę X -Ray. AA i A’a ‘, płyty o odległym kapitarze 1 cm. Poniżej elektrometr wybierania. Po lewej stronie cięcie (gleba).

Jean Perrin natychmiast reorganizuje swoje badania dotyczące badania właściwości tych nowych półek, nawet nie publikując wszystkich wyników uzyskanych na półkach katodowych. Ma urządzenia niezbędne do tego wyszukiwania, ponieważ kraje X są wytwarzane przez rurki Crookes. Potwierdza to „W punktach, w których jakikolwiek materiał zatrzymuje promienie katodowe, są promienie Röntgen” . Testuje stopień krycia różnych materiałów. Metale ciężkie (AT, PB, HG) są bardzo nieprzezroczyste, zwykłe metale (Cu, Fe, Zn) są mniejsze. Aluminium i szkło jeszcze mniej. Kości nie są zbyt nieprzejrzyste, ale bardziej nieprzejrzyste niż mięso, drewno lub parafina. Kilku fizyków, w tym Ernest Rutherford, stwierdziło, że promieniowanie rentgenowskie powodują rozładowanie ciał obciążonych elektrycznie, podczas gdy same nie są obciążone i bez wpływu na obciążone obiekty wydawało się działanie na odległość. Jean Perrin ma kilka doświadczeń i przedstawia wyjaśnienie tej tajemnicy, którą nazywa „efektem gazu”. Na urządzeniu na ryc. 7 otacza cewkę Ruhmkorff i rurkę X -Ray w całkowicie opancerzonej obudowie. Przed aktywacją rozładowania x -marki ładuje AA i „płytki A dla kondensatora, zamykając przełącznik P, a następnie otwiera go: płytki są ładowane, jedno z dodatnich obciążeń, pozostałe obciążenia ujemne. Następnie mija wiązkę X -Ray między dwoma płytami. Zauważa za pomocą elektrometru, który płyty rozładowują.

Ryc. 9 tezy Jeana Perrina. Część urządzenia, aby zademonstrować jonizację powietrza przez x -dział. Płyta AA jest wycięta w taki sposób, że dysk

${DisplayStyle Alpha Beta}$

Albo trzymane izolowane elektrycznie od reszty płyty AA.

Ma drugie doświadczenie. Dysk

jest wycinany z dolnej płytki AA kondensatora i utrzymuje się bez kontaktu z resztą płyty AA. Mija pakiet x -nabrzeżu poprzecznie w obliczu figury w znanych miejscach

W

Lub

. Kiedy wiązka wejdzie do

lub w

, tablica

zrzuty. Kiedy wiązka wejdzie do

, tablica

Zachowaj jego ładunek. Istnieje zatem wysoce lokalny efekt. Powietrze znajdujące się w liniach pola elektrycznego między dwoma płytami zachowuje się jak kierowca, gdy jest przekraczane przez x -wyciszone. Powietrze przylegające do regionu skrzyżowanego przez promienie pozostaje izolacyjne, pod warunkiem, że powietrze jest stabilne, bez przepływu powietrza. Jean Perrin interpretuje jego doświadczenia: „We wszystkich punktach gazu, w którym przechodzą promienie Röntgen, powstają równe ilości dodatniej i ujemnej energii elektrycznej, lub w skrócony sposób powiemy, że te promienie te Jionset gaz. Jeśli istnieje pole elektryczne, obciążenia dodatnie utworzone w ten sposób poruszają się w kierunku pola i ładunki ujemne w przeciwnym kierunku. „Płytki AA i A’a rozładuj, gdy ładowania do nich osiągają.” Działanie na zelektryfikowanych ciałach W ten sposób przedstawia się, nie jako właściwą właściwą promieni Röntgen, ale jako niezbędna konsekwencja zmiany, którą promienie te przechodzą w przypadku gazów, które przekraczają ”( P. 37 ) ^{[[[ dziesięć ]} . » Ponieważ ani istnienie elektronu, ani struktura atomu nie było znane, Jean Perrin nie określa w notatce „Słowo jonizacja nie oznacza żadnej hipotezy molekularnej i musi jedynie wywoływać ideę oddzielenia przeciwnej energii elektrycznej, powiązanej z naturą sprawy. »» Opublikował tę pracę w 1896 roku ^{[[[ 60 ]} .

Jean Perrin następnie analizuje to, co się dzieje, gdy promienie X bezpośrednio uderzają w metalową powierzchnię. Zauważa powierzchowną jonizację metalu, który nazywa Efekt metalu ^{[[[ sześćdziesiąt jeden ]} . Podsumowuje: „Do tego stopnia, że ​​przybyliśmy, promienie Röntgen przedstawiły się jako postacie: propagować bardzo rygorystycznie w linii prostej, osłabione, ale nigdy nie odwrócone przez przeszkody; wzbudzić fluorescencje; I w celu jonizacji gazów, ta jonizacja staje się coraz bardziej energetyczna w kontakcie z metalem. Ta ostatnia właściwość, bez bezpośredniego zbliżania promieni Röntgen do ultra-przemysłu światła, jednak zwiększa powody, dla których musieliśmy zobaczyć wibracje o naturze elektrycznej ( P. 59 ) » ^{[[[ dziesięć ]} .

Istnienie atomów [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Model planetarny [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Istnienie atomów nie jest wątpliwe dla Jeana Perrina. W 1901 r. Jako pierwszy naszkicował model atomowy, który zostanie zabrany przez Ernesta Rutherforda w 1911 r., A następnie przez Nielsa Bohra w 1913 roku. W czasopiśmie naukowym recenzja zwana Rose Revue i przeznaczona dla uprawnej publiczności, pokazał, że Różne doświadczenia na rzecz istnienia atomów, w szczególności jego doświadczeń i doświadczeń Josepha Johna Thomsona na promieniach katodowych „Masa katodowego pocisku, masa, którą teraz nazwiemy Corpuscule [który dziś nazywamy elektron ], jest tylko tysięczną częścią atomu wodoru. Dlatego przeprowadziliśmy podział atomu na mniejsze, a nawet znacznie mniejsze gry. To jest wynik kapitału z powodu J.J. Thomsona »

Jean Perrin następnie łączy elektrony (ciałki lub pociski katodowe) i jony (dodatnie lub ujemne), które są oddzielone w elektrolizie roztworów soli fizjologicznej. Jony te są atomami, których masa jest związana z dodatnimi obciążeniami elektrycznymi, które nie są w pełni zrównoważone przez ujemne ciśnienia.

„Ale to, co jest niezbędne, to to Negatywne ciśnie zawsze wydają się identyczne ze sobą, niezależnie od chemicznej natury atomu, od którego są oderwane . Na przykład korpus z atomu aluminiowego jest identyczny z korpusem z atomu żelaza […] Po raz pierwszy widzimy sposób na wejście w intymną konstytucję atomu. Będziemy na przykład następująca hipoteza: każdy atom byłby z jednej strony, z jednej lub większej liczby mas obciążonych dodatnią energią elektryczną, rodzajem dodatniego słońca, którego obciążenie byłoby znacznie wyższe niż w przypadku korpusu i,,, Z drugiej strony wiele ciałek, rodzaj małych negatywnych planet, wszystkie te masy grawitujące pod działaniem sił elektrycznych i całkowite obciążenie równoważne całkowitemu obciążeniu dodatnim, tak że atom jest neutralny elektrycznie. »»

Następnie nawiązuje do różnych poziomów energii niezbędnych do oddzielenia ciśnienia od jego atomu i sugeruje, że te poziomy energii mogą być w stosunku do długości fali linii emisji.

„Atom wydaje się zatem gigantyczną całością, której wewnętrzna mechanika opiera się na podstawowych prawach działań elektrycznych. Czas trwania grawitacji różnych mas wewnętrznych do atomu może odpowiadać różnym długościom fali oświecenia, które objawiają promienie widma emisji […] Konfiguracje, kilka możliwych stałych systemów grawitacji. Do tych różnych reżimów odpowiadałby różnym możliwym typom chemicznym dla tego samego atomu (trójwartościowy i pentalalentny azot, żelazo soli żelaza i żelazo soli żelazowych) ^{[[[ 62 ]} . »

Jean Perrin sformułował zatem to, co jest powszechnie nazywane Model Rutherforda , dziesięć lat przed Rutherford. Hipoteza Jeana Perrina opierała się na odważnej syntezie doświadczeń na promieniach katodowych i doświadczeniach dotyczących elektroforezy. Rutherford został zaprojektowany w celu zaprojektowania modelu planetarnego, aby uwzględnić swoje doświadczenia związane z bombardowaniem złotego liścia cząstkami alfa. Najnowsze rozważania Jeana Perrina są zbliżone do argumentów, które sprawi, że siła modelu Bohr.

Atomizm, antyatomizm [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W XIX wieku postępująca identyfikacja pierwiastków i ich zasad montażu zmusiła chemików do pozbycia się symboli alchemii i wymyślenia nowej reprezentacji cząsteczek i reakcji chemicznych. W ten sposób John Dalton wprowadził z 1807 r. Symbole dla każdego znanego elementu i kojarzy je z masą atomową, która jest wielokrotną masą wodoru. Od 1814 r. Jöns Jacob Berzelius zaproponował nowoczesną notację chemiczną, w której elementy były reprezentowane przez symbol (O dla tlenu, Pb, dla ołowiu, Fe dla żelaza itp.) Towarzyszyli liczbie wskazującym proporcję, w której element jest obecny w cząsteczce (h ₂ O, Fe ₂ O ₃ ). Oprócz różnicy symboli, znaczenie reprezentacji Daltona i Berzéliusa całkowicie różni się. Dla Daltona jest to kwestia reprezentowania atomów, których istnienie nie jest wątpliwe. Dla Berzéliusa formuły są jedynie wygodą, na którą nie należy przyznać żadnego prawdziwego egzystencji. I aby jasno oznaczać swoje koncepcje, wybiera jako masę odniesienia, tlenu, do którego daje arbitralną wartość 100. Berzélius pozostaje wierny Emmanuelowi Kantowi, który rozróżnia bezpośrednio dostępną wiedzę (zjawisko), które podlegają nauczaniu, niedostępne wiedza (noumenes), która podlegała wyobraźni i muszą pozostać poza dziedziną naukową ^{[[[ 63 ]} .

August Kekule, chemika pruska, papież chemii europejskiej (następnie uczy na University of Ghent), napisany w swoim Traktat chemii organicznej Opublikowane w 1861 roku ^{[[[ sześćdziesiąt cztery ]} :

„Musimy pamiętać, że racjonalne formuły są tylko formułami, a nie formułami konstytucyjnymi … w żaden sposób nie opisują pozycji atomów … musi to być wyraźnie podkreślone, ponieważ niestety niektórzy chemicy nadal wierzą, że te te wierzą, że te Formuły opisują pozycje atomowe. »»

We Francji Henri Sainte-Claire Deville ogłosił w 1865 r. Podczas swojej inauguracyjnej lekcji u przewodniczącego chemii Sorbony:

„Hipoteza atomów, abstrakcja powinowactwa, wszelkiego rodzaju siły, które dokonujemy Przewodników nad wszystkimi reakcjami ciał, które badamy, są czystymi wynalazkami naszego umysłu, imionami, które tworzymy substancję, słowa, do których uznawamy rzeczywistość [ …]. Nie znam definicji, którą można podać materializm w nauce: ale najbardziej niebezpieczne jest umieszczenie umysłu w materii: ponieważ wtedy wnosimy mistycyzm i przesąd, a następnie wpadamy w te dziwne współczesne teorie, o których istnieją wyrażenia w języku niemieckim karykatury. »»

Sainte-Claire Deville niewątpliwie nawiązał do książki Josepha Loschmidta, Studia Chemical, opublikowane w 1861 r., W której po raz pierwszy pojawiła się graficzna reprezentacja atomów i prostych, podwójnych lub potrójnych wiązań międzyatomicznych. Nieszczęście jest to, że Sainte-Claire Deville był profesorem chemii w École Normale Supérieure w latach 1851–1881 i że jeden z jego studentów, Désiré Gernez, był profesorem chemii w ENS w czasie Perrina. Pomimo tych dominujących pomysłów Perrin stworzył atomową koncepcję materii. Uzasadnia swoje podejście w swojej książce Atomy :

„Jeśli studiujemy maszynę, nie ograniczamy się do rozumowania widzialnych części, które jednak mają dla nas rzeczywistość, o ile nie możemy zdemontować maszyny. Z pewnością obserwujemy te widoczne części tak najlepiej, jak to możliwe, ale też szukamy zgadywać Jakie narządy, które narządy ukryty Wyjaśnij widoczne ruchy. Zgadnij zatem istnienie lub właściwości przedmiotów, które wciąż są poza naszą wiedzą, Wyjaśnij skomplikowane widoczne przez proste niewidzialne , Jest to forma intuicyjnej inteligencji, do której dzięki mężczyznom takim jak Dalton lub Boltzmann zawdzięczamy atomię, której ta książka przedstawia prezentację ^{[[[ 65 ]} . »

Nazwa d’Avogadro [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Po opublikowaniu Alberta Einsteina (1905) jego teoretycznego wyjaśnienia ruchu Browna w funkcji losowego ruchu cząsteczek, Jean Perrin przeprowadził eksperymenty w celu zweryfikowania prognoz Einsteina. W 1908 r. Wykazał pełne porozumienie między teorią a doświadczeniem, co potwierdza skuteczne istnienie atomów, zaproponowane sto lat wcześniej przez Johna Daltona.

W swojej książce Atomy , określa w kilku metodach wartość liczby Avogadro. Podsumowuje swoje ustalenia przez następującą tabelę ^{[[[ 66 ]} :

Podsumowuje: „Jesteśmy pochwyceni podziwem przed cudem tak precyzyjnych zgodności z tak różnych zjawisk. Przede wszystkim znajdujemy tę samą wielkość, dla każdej z metod, zmieniając w jak największym stopniu warunki jego zastosowania, wówczas liczby zdefiniowane w ten sposób bez dwuznaczności przez tak wiele metod, daje to rzeczywistość molekularną dobre prawdopodobieństwo sąsiadujące pewność. »»

Fluorescencja [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Fluorescencję cząsteczki można zdefiniować jako jej zdolność do osiągnięcia stanu wzbudzonego poprzez pochłanianie fotonów o pewnej długości fali i powrót do stanu odpoczynku poprzez emitując fotony o większej długości fali dużej niż długość fali wzbudzenia. Czas przepływu między wchłanianiem a emisją jest wyjątkowo krótki, rzędu niektórych nanosekund. W 1927 r. Jean Perrin odkrył, że w pewnych warunkach cząsteczka fluorescencyjna może być wzbudzona przez przeniesienie energii relaksacyjnej innej cząsteczki fluorescencyjnej, którą nazwał „indukcją molekularną przez rezonans” ^{[[[ sześćdziesiąt siedem ]} że nazywamy dzisiaj frachtą ( Förster Rezonans Energy Transfer ). Aby wystąpiło zjawisko, wymaga dwóch warunków:

• że widmo emisji 1 cząsteczki 1 jeździ widmem absorpcyjnym cząsteczki 2;
• że odległość między dwiema cząsteczkami wynosi mniej niż 5 nanometrów.

Theodor Förster ponownie otworzy to zjawisko w 1946 r. W szczególności określi, że wydajność transferu energii zmienia się wraz ze odwrotnością odległości do mocy 6.

Zjawisko to jest powszechnie stosowane w laboratoriach biologicznych w celu kwantyfikacji beta radiowych (h (h ³ , C ¹⁴ , P ³² ) W ciekłych detektorach scyntylacji. Elektrony wzbudzają pierwotny fluorofor (PPO lub 2,5-dinifenloxsoss), który przenosi swoją energię do wtórnego fluoroforu (typu popop lub 1,4bis [5-fenylo-2-oksasol]. Ten ostatni emituje fotony długości długości oni, które mogą być Onde, które mogą być Onde długości długości, które mogą być onde oni. schwytane przez fotomultipliczne i policzone.

Badania Jeana Perrina na fluorescencji uzupełniają teoretyczne badania jego syna, Francisa Perrina, w latach 1926–1931 na temat polaryzacji światła fluorescencyjnego ^{[[[ 68 ]} .

Energia słoneczna [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Dlaczego gwiazdy świecą? Jakie jest pochodzenie światła i ciepła słońca? Te pytania tak stare jak ludzkość znajdują początek odpowiedzi, gdy Giordano Bruno rozpoznaje, że słońce jest gwiazdą jak inni.

„Dlatego istnieje niezliczone słońce i nieskończona liczba ziem obracających się wokół tych słońca, takich jak siedem„ ziemi ”[Ziemia, księżyc, pięć planet znanych wówczas: Merkury, Wenus, Jowisz, Saturn], które widzimy wokół Słońce, które jest nam bliskie. »»

– Giordano Bruno, Nieskończoność, wszechświat i światy , 1584

Następnie, w XVIII wieku, przewidziano, że ogień gwiazd i słońca pochodziło ze spalania węgla i że karmił go deszcze meteorytów węgla. Ale w tym modelu słońce mogło trwać tylko kilka tysięcy lat. Bardziej skomplikowany pomysł zaproponowali lord Kelvin i Hermann von Helmholtz. Ciepło byłoby spowodowane kompresją gazu pod działaniem nasilenia. Kelvin obliczył, że proces ten pozwoli słońce świecić przez około 18 milionów lat. Ten potencjalny czas trwania nie spadł z wiedzą nabytych pod koniec XIX wieku. Geolodzy ustalili, na podstawie badań dotyczących wskaźników akumulacji osadów, że ziemia miała kilkaset milionów lat. Charles Darwin wziął pod uwagę staż pracy Ziemi, aby wyjaśnić swoją teorię ewolucji. Ale autorytet Kelvina i wyzwanie teorii Darwina spowodowały wyjaśnienie ciepła słonecznego przez mechanizm Kelvina-Helmholtza zatrzymywał swoich zwolenników. W 1907 r ^{[[[ 69 ]} .

W 1919 roku w swoim artykule zatytułowanym Materia i światło , Perrin wywołuje hipotezę, że źródło energii gwiazd może pochodzić z jądrowego fuzji atomów wodoru. Opracował ten pomysł w artykule z 1921 roku ^{[[[ 70 ]} .

Neutron nie jest jeszcze odkryty. Przez wszystkie lata dwudziestych fizycy zakładają, że jądro atomowe składało się z protonów jądrowych i elektronów.

Słońce generuje swoją energię poprzez fuzję jądrową 627 milionów ton wodoru w 622,7 miliona ton helu na sekundę.
Masa 4,3 miliona ton materii, która znika na sekundę, jest przekształcona
W energii promieniowej.

Angielski fizyk Francis Aston właśnie zbudował (w 1919 r.) Pierwszy nowoczesny spektrometr masowy, z którym wykazał, że masa atomu helowego była niższa niż masa czterech atomów wodoru. Korzystając z aktualnych danych, fuzji towarzyszy utrata masy:

Nieco mniej niż 7 tysięcznych masy 4 atomów wodoru:

Gdyby słońce było wykonane wyłącznie z wodoru i gdyby cała jego masa zamieni się w hel, masa przekształcona w energię byłaby równa:

Według równoważności einsteina masowej energii, uwolniona energia będzie

Wiedząc, że moc promieniowania słońca jest równa

i że rok jest równoważny

sekundy, możliwą żywotność słońca byłaby

Lub 100 miliardów lat! W rzeczywistości cała masa słońca nie jest zamienna na hel. Reakcja fuzji może wystąpić tylko w sercu gwiazdy, gdzie temperatura jest większa niż 10 milionów stopni. Prawdopodobna żywotność słońca jest obecnie oceniana na 10 miliardów lat. Wiemy również również, że nukleosynteza helu jest procesem, który ma kilka etapów pośrednie (patrz łańcuch proton-prrotton), które zostały wyjaśnione przez Hansa Bethe i Carl Friedrich von Weizsäcker w 1938 roku ^{[[[ 71 ]} .

Ponadto hipoteza, że ​​Słońce składa się głównie z wodoru, który jest dziś powszechnie akceptowany, była w 1920 r. Hipotezą fizyka, która jest świadoma koncepcji astrofizyków. W 1920 r. I do 1930 r. Astrofizycy uważali, że słońce musiało mieć kompozycję zbliżoną do ziemi. Pomysł ten został wzmocniony przez błędną interpretację spektrum promieni absorpcyjnych światła słonecznego, które wywnioskowano ze słońca, składało się z ponad 2/3 masy przez żelazo. Jest to reinterpretacja widm gwiazd Cecilii Payne, w 1925 r., Co doprowadziło do odkrycia, że ​​słońce i gwiazdy składają się głównie z wodoru i małego helu ^{[[[ 72 ]} . To jest powód, dla którego Arthur Eddington, profesjonalny astronom, prowadzi do życia Słońca mniej niż Jean Perrin, jednocześnie dokonując tych samych obliczeń. Dla niego wodór jest tylko niewielkim składnikiem słońca. Oto, co Eddington napisał w 1920 roku:

„Gwiazda wyciąga energię z rozległego zbiornika w sposób nieznany nam. Ten zbiornik z trudem może być inaczej niż energia subatomowa, która, jak wiemy, jest obfita w każdej sprawie. Czasami marzymy, że człowiek może pewnego dnia nauczyć się go wydawać i używać go w jego służbie. Zbiornik jest prawie niewyczerpany, pod warunkiem, że możesz go wykorzystać. W Słońce jest wystarczająco dużo, aby utrzymać produkcję energii przez 15 miliardów lat.

Niektóre dane fizyczne nabyte w ciągu ostatniego roku […] umożliwiają mi, że część energii subatomowej jest uwalniana w gwiazdach. Doświadczenia F. W. Astona wydają się nie mieć wątpliwości, że wszystkie pierwiastki składają się z atomów wodoru połączonych z elektronami ujemnymi. Na przykład jądro atomu helu składa się z 4 atomów wodoru połączonych z 2 elektronami. Ale Aston przekonująco pokazał również, że masa atomu helu jest mniejsza niż suma mas 4 atomów wodoru, które go stanowią. I chemicy całkowicie się z nim zgadzają. W syntezie występuje utrata masy, która wynosi około 1 części dla 120, a masa atomowa wodoru wynosi 1,008, a hel jest dokładnie 4 […] Masy nie może być unicestwiona, a różnicy może reprezentować tylko ilość elektrycznego Energia uwolniona w transmutacji. Możemy zatem natychmiast obliczyć ilość energii uwalnianej, gdy hel jest tworzony z wodoru. Jeśli 5% masy gwiazdy początkowo składa się z wodoru, które są stopniowo łączone w celu tworzenia bardziej złożonych pierwiastków, uwolnione ciepło będzie więcej niż wystarczające, aby zaspokoić nasze popyt, i nie musimy iść dalej źródłem Energia gwiazd ^{[[[ siedemdziesiąt trzy ]} . »

Chemia fizyczna [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Micheline Charpentier-Morize poświęciła jedną trzecią swojej pracy ^{[[[ 74 ]} O Jean Perrin ujawnił, jak bardzo jego koncepcja połączenia chemicznego była błędna, a jak bardzo jego wpływ polityczny był szkodliwy dla francuskich badań chemii w ogóle, a zwłaszcza na chemię fizyczną.

Wpływ Jeana Perrina jest paradoksalny. To on zdecydowanie zademonstrował istnienie atomów i nieciągłego charakteru materii. W swojej pracy dyplomowej uczestniczył w odkryciu elektronu jako cząsteczki materiału niosącego ujemne obciążenie elektryczne. Jako pierwszy wyobrażał sobie atom jako strukturę planetarną z dodatnim centralnym jądrem i satelitami złożonymi z negatywnych elektronów. Jego powołanie na przewodniczącego fizyki chemii w Sorbonie wydawało się zatem całkowicie logiczne, aby wydostać się z antyatomizmu Marcellina Berthelota, który wciąż panował wśród francuskich chemików. Był, a priori, fizykiem najbardziej zdolnym do promowania roli elektronów w połączeniu chemicznym. Niestety, zgodnie z lapidarnym osądem Nguyên Trong Anh, profesora chemii w École Polytechnique: „Berthelot odmówił chemii atomowej, chemii elektronicznej Perrin” ^{[[[ 75 ]} . Biorąc pod uwagę jego wpływ i władzę, niewłaściwe koncepcje Perrina miały bardzo szkodliwe konsekwencje dla rozwoju francuskiej chemii w Xx ^{To jest} wiek.

Atomowość i wartościowość przed Perrinem [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Oprócz debaty na temat istnienia atomów chemicy zastanawiają się, jak wyjaśnić zdolność atomów różnych elementów do związania wodoru. W 1852 r. Angielski chemik Edward Frankland wprowadził pojęcie atomowości. Atomowość tlenu wynosi 2 (OH ₂ ), azot wynosi 3 (NH ₃ ), a węgiel wynosi 4 (CH ₄ ). W 1857 r. Kekulé rozpoznał, że atomy węgla były w stanie utworzyć łańcuch (CCCC), który Archibald Cour proponuje napisać (-C-C-C-), wprowadzając cechy reprezentujące łącza. W 1858 r. Stanislao cannizzaro określił pojęcia atomu i cząsteczki, które będą później przydatne. Aby uwzględnić zdolność atomów do tworzenia linków, Loschmidt zastępuje koncepcję atomowość przez walencję, którą nazywa Pollenz i kto nie zostanie wyznaczony wartościowość Hermann Wichelhaus, który w 1868 r. Ta koncepcja pozwoliła mu symbolizować po raz pierwszy podwójne lub potrójne połączenia z dwoma lub trzema równolegle, ponieważ często je reprezentuje ich dzisiaj ^{[[[ 76 ]} .

Połączenie chemiczne: całkowicie nieznane siły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W swojej książce Les Atoms Jean Perrin podsumowuje wszystkie odkrycia Xix ^{To jest} wiek i pierwsze dziesięć lat Xx ^{To jest} Wiek, który przyczynia się do udowodnienia, że ​​struktura natury jest nieciągła: materiał składa się z atomów, energia elektryczna jest przekazywana przez korpusy obciążone elektrycznie (elektrony i jony), a światło powstaje fotony. Same atomy materii tworzą elementy, które mogą rozpadać (radioaktywność) poprzez tworzenie nowych atomów, a także obciążone cząstki (promieniowanie alfa i beta) i fotony gamma. Podczas gdy on sam wyobrażał sobie strukturę planetarną atomu w 1901 r., Która Rutherford właśnie opublikowała (w 1911 r.) Model planetarny, w którym elektrony krążą wokół pozytywnego jądra, nie wspomina o strukturze atomu w swojej książce.

W pierwszym rozdziale zatytułowanym Teoria i chemia atomowa jego książki Atomy , Perrin wymienia pierwsze 20 elementów w odniesieniu do ich wagi atomowej i podsumowuje: „Wciąż nieznana przyczyna utrzymuje większość różnic w masach atomowych w pobliżu całości. »» Dodaje:

„Kolejna bardzo zaskakująca regularność, wskazana przez Mendeleïeva, została podkreślona w poprzedniej tabeli, w której widzimy odpowiadające helu, neonowi i argonowi (wartościowości walencyjnej), lit, sodu, sodu, potasu (jednoczywające metale alkaliczne); Glukinium [Béryllium], magnez, wapń (biwalentne alkaliczne) i tak dalej. Przez to widzimy prawo, które nie mogę szczegółowo omawiać: Przynajmniej w przybliżeniu, gdy klasyfikujemy atomy w rosnącej masie, okresowo znajdujemy atomy podobne do pierwszych klasyfikowanych atomów ^{[[[ 77 ]} . »

W tym samym rozdziale wyjaśnia, z niezwykłą pedagogiką, czym jest połączenie chemiczne:

„Wszystko dzieje się dla nas, jakby wyszedł atom wodoru główny i tylko jeden. Gdy tylko ta ręka chwyta inną rękę, pojemność kombinacji atomu jest wyczerpana: mówi się atom wodoru monowalentny . Mówiąc bardziej ogólnie, przyznamy, że atomy cząsteczki są składane przez rodzaje haczyków lub sieć elektryczna , każdy link jednoczy tylko dwa atomy, bez martwienia się o inne obecne atomy . Oczywiście nikt nie uważa, że ​​tak naprawdę na atomach małych haczyków lub małych rąk, ale całkowicie nieznane siły, które je łączą, muszą być równoważne z takimi powiązaniami, które nazywa się Valences, aby uniknąć użycia wyrażeń antropomorficznych ^{[[[ 78 ]} . »

Jak napisano książkę (1911), połączenie chemiczne opiera się zatem Całkowicie nieznane siły .

W rozdziale zatytułowanym Fluktuacje jego książki, Atomy , Jean Perrin ujawnia swoją dynamiczną koncepcję równowagi reakcji chemicznej, którą nazywa ruchem chemicznym Browna ^{[[[ 79 ]} :

„Ograniczmy się do rozważenia dwóch szczególnie ważnych i prostych rodzajów reakcji, które przez resztę, dodając lub powtarzanie, mogą ostatecznie dać wszystkie reakcje. To jest

• Po pierwsze dysocjacja lub pęknięcie cząsteczki w prostszych cząsteczkach lub atomach wyrażanych przez ogólny symbol:
  ${DisplayStyle arightarrow a ‘+a’ ‘}$

  

• A z drugiej strony, budowa cząsteczki, odwrotne zjawisko wyrażone przez symbol
  ${DisplayStyle Aleftarrow a ‘+a’ ‘}$

  .

• Jeśli w danej temperaturze dwa odwrotne transformacje są doskonale ustalone
  ${DisplayStyle Aleftrightarrow a ‘+a’ ‘}$

  

• tak w każdej przestrzeni, na naszą skalę , ilości składników pozostają stałe, mówimy, że istnieje równowaga chemiczna, że ​​nic się nie dzieje.

W rzeczywistości dwie reakcje trwają i przez cały czas łamie, w niektórych punktach ogromna liczba cząsteczek a, podczas gdy w innych punktach reformuje równoważne ilości. Nie uważam, że można wątpić, że można postrzegać w wystarczającym powiększeniu, w przestrzeniach mikroskopowych, nieustanne wahania składu chemicznego. Bilans chemiczny płynów, a także ich równowaga fizyczna, jest jedynie iluzją, która odpowiada stałej diecie transformacji, która kompensuje. Nie opracowano ilościowej teorii tego chemicznego ruchu Browna. Ale nawet jakościowa ta kinetyczna koncepcja równowagi zapewniła bardzo wielkie usługi. Jest to prawdziwy fundament wszystkiego, co w mechanice chemicznej odnosi się do prędkości reakcji ( Prawo masowe ). »

Jean Perrin rozwija swoje koncepcje reakcji chemicznej w następnym rozdziale, Światło i kwant, W akapicie zatytułowanym Być może to światło, które dysocjuje cząsteczki która kończy się następującą zadziwiającą propozycją: „Dlatego konieczne byłoby szukanie światła na atomy, co jest istotnym mechanizmem każdej reakcji chemicznej. »» Jak podkreśla Pierre-Gilles de Gennes w przedmowie Atomy ^{[[[ 80 ]} :

„Przykład zbyt odważnej intuicji: moment, w którym Perrin odzwierciedla kinetykę chemiczną, a w szczególności na rozkład cząsteczki A w biernym gazie p: Ponieważ stężenie gazu pasywnego nie odgrywa roli, […] Perrin stwierdza, że ​​Perrin stwierdza, że ​​Perrin stwierdza Zderzenia (AP) nie są niezrównane i że każda aktywacja musi być fotochemiczna. Nie moglibyśmy oczywiście, w 1913 roku, mogliby zgadnąć, że radykalna chemia zazwyczaj pilotuje tego rodzaju systemu… ”

W 1910 r. Jacques Duclaux podsumował stan chemii. Wiemy „Jakie elementy są tworzone substancje i które są ich relacjami składowymi. Chcielibyśmy wiedzieć, w jaki sposób są przekształcani w siebie, w jaki sposób możemy zdobyć jeden kosztem innych i dlaczego reakcje są reakcje w pewnym sensie, a nie w przeciwnym znaczeniu. […] To, czego teraz potrzebujemy, jest to, czego chemia szukała ponad stulecia, nie mogąc go znaleźć: prawa powinowactwa ” ^{[[[ 81 ]} .

Advent of Electronic Chemistry (1910–1930) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W 1911 r. Holenderski fizyk Antonius van der Broek, zainspirowany planetarnym modelem atomu Perrina-Rutherforda, sugeruje, że liczba elektronów na atom wynosi około połowy masy atomowej. Pomysł ten zostanie udoskonalony przez Rutherford w grudniu 1913 r.: Liczba elektronów atomu odpowiada liczbie atomowej, to znaczy na jego pozycji w tabeli Mendeleiewa. Jest to znaczny postęp, który jest już zintegrowany z modelem atomu opracowanym przez Nielsa Bohra w trzech artykułach opublikowanych w 1913 roku:

• W atomie wodoru możliwe trajektorie elektronu są obliczane przez pozwalając, aby kinetyczny moment elektronu musi zostać określony ilościowo. Skoki orbity odpowiadają wchłanianiu lub emisji fotonów, których długości fali są te z serii spektralnej Balmera.
• W atomach helu, litu i boru, 2, 3 lub 4 elektrony krążą na orbitach, które spełniają tę samą zasadę kwantyfikacji
• W cząsteczce jądra przegrupują się, a elektrony krążą na orbitach molekularnych.

W tym samym roku 1913 Gilbert Lewis opracował pomysł Elektrowalencyjność . Wiadomo, że KCl w roztworze wodnym rodzi jony k ⁺ i 150 ^– . Moglibyśmy zatem założyć, że poprzez jonowanie k traci elektron (k -> k ⁺ + i ^– ), że CL odzyskuje (CL + E ^– -> cl ^– ) przez jonowanie. Dwa jony wiążą się przez przyciąganie elektrostatyczne. Ale ten link jonowy nie wyjaśnia wszystkich linków chemicznych.

W 1916 r. Lewis zauważył, że atomy gromadzą swoje zewnętrzne elektron, tak że skład całej cząsteczkowej całości przypomina skład gazów rzadkich. Twierdzi również, że każde połączenie kowalencyjny powstaje przez łączenie pary elektronów. Które zostaną zsyntetyzowane w artykule przez Irvinga Langmuira w 1919 r.: „Najbardziej stabilnym układem elektronów w atomach lub cząsteczkach jest para atomu helu […] Najbardziej stabilnym układem elektronowym jest bajt, to znaczy, aby powiedzieć grupa ośmiu elektronów, takich jak drugi Warstwa atomu neonowego. »»

Akceptując model atomowy warstw elektronicznych, Jean Perrin nigdy nie rozumiał Raison d’-tre pary elektronów jako wsparcie dla kowalencyjnego wiązania. Przyznał, że było to możliwe, ale było jeszcze jedno: połączenie z jednym elektronem. W 1927 roku napisał: „Sztywny układ [cząsteczka] może składać się z dwóch zamkniętych zespołów elektronicznych [pełne warstwy elektroniczne], posiadając wspólne dwa, ale tylko jeden elektron. Będzie to łącznik monoelektroniczny lub pół-walence, mniej niezawodny niż link belektroniczny lub walencyjny … należy się domnie, jeśli to pojęcie zostanie założone, że wiele klasycznych formuł, w których uwzględniono zwykłe wartościowości, zostanie poprawione ”. ^{[[[ 82 ]} .

Perrin, który uzasadnił użycie modeli do opisania niewidzialnej rzeczywistości, radykalnie rzucił wyzwanie nowym modelom.

‘ Każde pojęcie kończy się utratą swojego znaczenia, gdy odchodzi się w nieskończoność od eksperymentalnych okoliczności, w których powstał . Poważne ograniczenie kończy się, jeśli będziemy coraz mniejsze rzeczy (Bohr). Wygląda na to, że pod warunkiem, że znikają stare koncepcje zaznajomione z przestrzenią i czasem; Nie możemy już robić obrazów. Myślę, że antropomorfizmem jest próba narysowania tego, co dzieje się w atomie wodoru […] Szkoła młodych ludzi stara się zapewnić moc rozumu, tworzyć inne pojęcia dla nowego porządku. Ci młodzi ludzie (niektórzy mają czterdzieści lat, pozostali 25) to De Broglie, Schrödinger, Heisenberg, Les Dirac. Przez ich teorie, najeżąc się symbolami matematycznymi, realizują wysiłek zachodniej cywilizacji przeciwko siłom przeznaczenia ^{[[[ 83 ]} . »

Cytując młodych fizyków, przyznany Perrin przekroczył. Mechanika fal, którą uznał za tak zbuntowaną, doprowadziły do ​​definicji orbitali atomowych, a następnie orbitali molekularnych. Książka Linusa Paulinga Charakter wiązania chemicznego , opublikowane w 1939 r., Które miało ogromny wpływ, zdecydowanie poświęcił elektroniczny charakter połączenia chemicznego.

Teoria radiacyjna Jeana Perrina [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Podczas gdy amerykańscy chemicy opracowali elektroniczną teorię połączenia chemicznego, Europejczycy, w szczególności Jean Perrin, zmobilizowali swoje umiejętności do wojny. Przerwa 4 -letniego wojny całkowicie odłączyła się od postępów fizyki kwantowej, w której pozostał zastrzeżony, pomimo jego udziału w licznym kongresie fizyki i chemii Solvay, podczas których spotkał wszystkie podmioty tej rewolucji naukowej.

Oprócz charakteru więzi chemicznej powstało kolejne podstawowe pytanie: w jaki sposób zgromadzenie atomowe mogło pozbyć się kolejnego zgromadzenia do trenowania. Jest to problem reaktywności chemicznej i energii niezbędnej na początek reakcji.

Po wojnie, w 1919 r., W artykule zatytułowanym Materia i światło , wznowił swoje pomysły z 1911 r. Na temat roli światła w reakcjach chemicznych, całkowicie ignorując model atomowy Bohra i odkrycia Lewisa i Langmuira.

• „Każda reakcja chemiczna jest spowodowana promieniowaniem lekkim. Jego prędkość zależy od intensywności tego promieniowania i zależy od temperatury tylko o ile zależy od niej intensywność.
• Materia nie może wynikać ze stabilnego stanu początkowego, złożonego z jednostki molekularnej zdefiniowanej do stabilnego stanu końcowego, złożonego z innej zdefiniowanej jednostki molekularnej, poprzez pochłanianie określonego światła pobudzającego i promieniowanie kolejnego określonego światła. Ta absorpcja i ta utrata energii (której różnica mierzy energię reakcji) są równe, do uniwersalnego czynnika (stała Plancka), przy częstotliwościach pochłoniętego światła i emitowanego światła: H
  ${displayStyle not}$

  + A -> H

  ${displayStyle not}$

  ‘ + A ‘. H jest stałą Plancka,

  ${displayStyle not}$

  to częstotliwość pochłanianego światła, z początkową cząsteczką,

  ${displayStyle not}$

  ‘ Częstotliwość emitowanej światła i ma końcową cząsteczkę ^{[[[ 84 ]} . »

Potwierdź to Każda reakcja chemiczna jest spowodowana promieniowaniem lekkim jest wyraźnie fałszywy. Teoria radiacyjna jest wyjątkowo odłączona od rzeczywistości połączenia chemicznego. Jednak wzbudziła zapaloną debatę, która zmaterializowała się przez specjalne spotkanie Faraday Society W 1921 r., Podczas którego Perrin bronił swojej tezy. Ale nic się nie dało. Perrin został wzmocniony w swoich przekonaniach przez swoje odkrycia na temat fluorescencji pod koniec lat dwudziestych XX wieku. W paradoksalny sposób Perrin, który walczył z energetyści, aby ustalić atomizm, sprawił, że rzecznik walczy z chemią elektroniczną podczas Solvay de Chemistry kongresyjnie z 1922 roku , 1925, 1928 i 1931 ^{[[[ 85 ]} . Energetyzm i teoria radiacyjna zostały ostatecznie porzucone w latach 30. XX wieku, z wyjątkiem Francji, gdzie Perrin nałożył go z pomocą Georgesa Urbaina.

Organizacja francuskich badań naukowych [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Pierwsze próby (1919–1922) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Caisse des Research Scientific stworzył 14 lipca 1901 , wciąż istnieje. Jego misją jest zachęcanie badań, a nie nagradzanie odkrycia. Jest pod nadzorem Ministerstwa Edukacji Publicznej. W 1919 r. Miał tylko milion franków zapewnionych korzyściami z miasta Mutual Bet na wyścigi koni. Kredyty są przypisywane nie laboratoriom, ale do badaczy wybranych każdego roku w celu umożliwienia zakupu urządzeń lub pokrycia kosztów publikacji ^{[[[ osiemdziesiąt sześć ]} .

Podczas wojny wszyscy docenili ustanowienie i funkcjonowanie Departamentu Wynalazków oraz Komisji Wynalazków, wynalazców (naukowców i inżynierów), przemysłowców, żołnierzy i parlamentarzystów, którzy głosowali za hojnymi kredytami. „Duch pomysłowości i innowacji wysadził w cały kraj, aby wziąć udział w tej przygodie. Ponadto pod koniec wojny ludzie tacy jak J.-L. Breton byli pełni nadziei. Dlaczego nie kontynuować tej firmy w sensie pokoju? (Yves Roussel) ^{[[[ osiemdziesiąt siedem ]} . » Można powiedzieć, że Jean Perrin, bogaty w swoje doświadczenie pod rządem Painlevé, był jednym z tych naukowców pełnych nadziei. Ale istniała pewna konkurencja między Bretonem i Perrinem. Jeden był zwolennikiem Przydatna nauka Podczas gdy drugi był za Czysta i bezinteresowna nauka .

W 1919 roku Breton trzymał swoje stanowisko na czele tego, co teraz nazywa się Kierunek Badania przemysłowe i wynalazki . Ma sojusznik naukowy w osobie Henry’ego Le Chateliera, profesora chemii w Sorbonie. Ten ostatni napisał w 1901 roku: „Moim celem jest dzisiejsze odczucia bardzo ogólne we Francji, że nauka musi odrzucić daleko od niej wszelkie troski o praktyczne zastosowania, że ​​musi odizolować się od przemysłu jako kompromitująca rozwiązłość ^{[[[ 88 ]} . » Ponadto, na poziomie naukowym, Chatelier radykalnie sprzeciwił się koncepcjom atomistów Jeana Perrina.

Ze swojej strony w 1919 r. Jean Perrin uruchomił własnymi słowami w krucjacie do tworzenia organizacji przeznaczonej do badań podstawowych. Zapewnia: „Odkrycie nieznanego musi być kontynuowane Bez praktycznej troski, właśnie jeśli chcemy wykorzystać świetne wyniki . Nie dając sobie problemu z widokiem naszych narządów w naszym ciele, moglibyśmy odkryć x -yrys […] Nie próba komunikowania się z antypody że moglibyśmy odkryć Hertzian fale » (Jean Perrin) ^{[[[ 24 ]} .

Krajowe biuro badań naukowych i przemysłowych i wynalazków [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W 1922 r. Charles Moureu, chemik i profesor w Collège de France, który uczestniczył w komisji substancji wybuchowych podczas wojny, przekonuje zastępcę Maurice’a Barrèsa, którego jest przyjaciółmi, do kampanii w parlamencie pod kątem obrony naukowego Badania. Ta akcja prowadzi do dwóch osiągnięć:

• Organizacja Day of Quest on the Public Highway, nazywana Pastor , który jest mile widziany i zgłasza kilka milionów franków. Ta kolekcja pozwala w szczególności na budowę potężnego elektromagnetu do badań bawełny Aimé. Samolot został zainstalowany w 1928 r. W Meudon w Bellevue Estate nabyty przez Ministerstwo Instrukcji Publicznych ^{[[[ 89 ]} .
• Głosowanie prawa w Grudzień 1922 który przekształca organizację, którą Breton kieruje w Krajowe Biuro Badań i Wynalazków naukowych i przemysłowych (ONRSII). Dwie szkoły myślenia, zwolennicy czystej nauki i obrońcy nauki stosowanej, są reprezentowane w Radzie Dyrektorów przez Jeana Perrina i Henry’ego Le Chateliera, chociaż jest to instytucja zasadniczo przeznaczona na technologię. Biuro osiedla się w Bellevue. Z powodzeniem kontynuował swoją misję pod kierunkiem Breton do 1938 r. Już w 1923 r. Breton stworzył Fair Arts Fair, demonstrację, która natychmiast zapewnia dużą część dochodów biura.

W obliczu solidnie ustalonego ONRSII, Jean Perrin nigdy nie przestanie promować innej instytucji również ustrukturyzowanej i obdarowanej, przeznaczonej do badań podstawowych. W rządzie kartelu des Gauches (1924–1926), Emile Borel, matematyk Jean Perrin i radykalno-społeczno-zastępcy, został mianowany ministrem marynarki wojennej. Proponuje utworzenie podatku od praktyk pobranych z zysków przemysłowych. Ten środek, nazywany Grosz laboratorium , jest uwzględniony w prawie finansowym 13 lipca 1925 r. . W 1926 r. Przyniósł globalny budżet w wysokości 25 milionów franków na badania publiczne. „Po raz pierwszy istniały regularne kredyty badawcze […], ale, jak powiedział Emile Borel, jeśli przeprowadzimy badania z samolotami, konieczne jest przede wszystkim, mimo wszystko, mózg. Jednak mózgi irytująco wyposażone w żołądki nie pojawiły się w wystarczającej liczbie. »» (Jean Perrin) ^{[[[ 90 ]}

National Science Caisse [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Zgodnie z rządem Tardieu-Laval (1929–1932) nadszedł czas na środki społeczne dozwolone przez przywrócenie gospodarki i przywrócenie franka pod rządami Pointcarré: Fighter Emeryt, Social Insurance, Rodzinne ulgi. Przy podżeganiu Jeana Perrina Izba głosowała za prawem 16 kwietnia 1930 , przez które „Jest tworzony w Ministerstwie Edukacji Publicznej i Sztuk Pięknych, pod nazwami National Caisse des Lettres i National Science Caisse, dwóch placówek publicznych o autonomii finansowej i osobowości obywatelskiej. »» Cel tych funduszy wydaje się być podwójny, z jednej strony przydzielanie emerytur i pomaga pisarzom lub żyjącym naukowcom, małżonkom lub dzieciom zmarłych pisarzy lub uczonych, które Jean Perrin nazywa „Pomóż u uczelnym potrzebującym lub ich rodzinom” , z drugiej strony, aby finansować stypendia dla młodych badaczy uniwersytetów.

W Czerwiec 1930 , Édouard Herriot, po wymianie w doniesieniach z Jeanem Perrinem, wygłosił tętniące życiem przemówienie w domu na rzecz znacznego wysiłku, do 20 milionów franków, w zakresie rozwoju badań naukowych. Posłowie głosują za kredytami pięciu milionów franków, przyjętych na budżet obrony narodowej (Maginot Line) w celu dostarczenia krajowego Caisse. W tym samym okresie Jean Perrin i André Mayer tworzą National Foundation for Scientific Research którego cel nie jest jasny, czy nie zrekompensowanie niedociągnięć krajowej nauki ^{[[[ 91 ]} . Znajdują nową organizację bez autorytetu i bez wystarczającej stabilności. Na początku 1933 r. Uruchomili petycję, która została podpisana przez stu wybitnych naukowców podzielonych na 7 grup dyscyplin (przyszłe sekcje CNRS), tak aby organizm został utworzony zgodnie z ich życzeniami. Otrzymują według dekretu 11 kwietnia 1933 stworzenie Wyższa Rada Badań Naukowych z czego Jean Perrin przejmuje kontrolę. Z pomocą Marie Curie zbliża się do parlamentarzystów i ministerstw i uzyskuje, że koperta w wysokości 5 milionów jest zwiększona do 7,5 miliona, przy czym strona jest przekazywana do finansowania nauki ^{[[[ 92 ]} . Oryginalność Rady zależy od faktu, że przypisania kredytowe są przedłożone w rękach komisji złożonych wyłącznie z naukowców ^{[[[ 93 ]} .

Sukces aktywizmu Jeana Perrina budzi ciekawość Sądu Audytorów w sprawie działalności innych organizacji badawczych, Collège de France, Narodowego Muzeum Historii Naturalnej, Biblioteki Narodowej, a także Narodowego Biura Badań Naukowych i Przemysłowych i Wynalazków . Ta ostatnia instytucja z siedzibą w Meudon-Bellevue, prosperowała w badaniach przemysłowych. Jednak od kryzysu w 1929 r. Działalność ONRSII stopniowo spadała, wsparcie przemysłowe znacznie się zmniejszyło, kierownictwo zostało poważnie ocenione przez Sąd Audytorów. Jules-Louis Breton czuje się zagrożony. W 1934 r. Wprowadził petycję na poparcie instytucji, którą wyreżyserował, na temat tego, co Perrin uruchomił w poprzednim roku. Rząd utrzymuje ONRSII, ale usuwa przyznane dotacje. Ta organizacja musi teraz działać wyłącznie z kredytami dostarczonymi przez firmy prowadzące działalność badawczą i własne dochody ^{[[[ dziewięćdziesiąt cztery ]} .

Krajowy Fundusz Badań Naukowych [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

. 30 października 1935 , prawność dekretu tworzy Krajowy Fundusz Badań Naukowych ( . CNRS) przez połączenie Superior Council for Scientific Research, Caisse des Research Scientific (założone w 1901 r.) I podatku od praktyk (podatek borowy z 1925 r.). Radę dyrektorów CNRS jest prowadzony przez Jean Perrin. Misją nowej kasy jest dystrybucja stypendiów badawczych, finansowania laboratoriów i finansowania emerytur na starych uczonych ^{[[[ dziewięćdziesiąt cztery ]} .

Wybory 3 maja 1936 Doprowadzić popularny front do władzy. W rządzie Léon Blum Jean Zay jest ministrem edukacji narodowej, a Irene Joliot-Curie jest mianowana bezpieczeństwem państwa ds. Badań. Irene Joliot-Curie, która woli działalność naukową dla polityki, rezygnuje. Jean Perrin zastąpił go w październiku. Z całym poparciem Léona Blum i Jeana Zaya kontynuuje walkę. Jego największą trudnością jest „Aby przekonać Komitet ds. Sieży Senatu Konieczności, nie tylko w celu rozszerzenia budżetu badawczego, ale także do stałego tworzenia w edukacji krajowej, prawdziwej Centralna usługa badań naukowych » ^{[[[ 95 ]} . Perrin twierdzi, że 20 milionów franków, że pokój daje mu bez większej niechęci. Ale w Senacie Joseph Caillaux chce zmniejszyć sumę o połowę. Wreszcie, po zaangażowaniu się w nową usługę nie rekrutuje dodatkowych urzędników państwowych i współpracuje tylko z naukowcami, Jean Perrin otrzymuje 20 milionów żądanych. Henri Laugier, profesor fizjologii w Sorbonie, objęła prowadzenie nowej służby, którą Jean Perrin przewodniczy zarządowi. Usługa zapewnia rekrutację badaczy, rekrutację techników i regularne finansowanie laboratoriów. W latach 1936–1939: Budżet czystego nauki wzrósł z 15 do 35 milionów franków ^{[[[ 96 ]} .

Jean Perrin nie zapomina o naukach ludzkich i społecznych. Przypomina o tym „Berthelot nie może zapominać Renana” . Utworzył w kasie dwa komitety zarządzające, jedno dla nauk matematycznych i eksperymentalnych, drugi dla ludzkich nauk. Przy wsparciu zastępcy Georgesa Cogniot, przeznacza fundusze na badania ekonomii politycznej, historii, geografii ludzkiej, socjologii lub prawa międzynarodowego ^{[[[ 97 ]} .

Rząd Blum tworzy fundusz finansowania głównych prac w celu zwalczania bezrobocia. Jeanowi Perrinowi udało się skorzystać z tego funduszu na budowę laboratoriów (53 miliony), badań finansowych (33 miliony) i przeprowadzenia głównych katalogów ankietowych (13 milionów). W tym kontekście założył, w 1937 roku ^{[[[ 98 ]} :

Wreszcie Jean Perrin skorzystał z Universal Exhibition w Paryżu w 1937 r., Aby znaleźć Palais de la Découverte.

Krajowe Centrum Badań Naukowych [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

. 21 czerwca 1937 , Wraz z upadkiem rządu Blum, badań Podsekreta jest usunięty, ale 13 Mars 1938 , Léon Blum staje się przez jeden miesiąc prezesem rady, a Jean Perrin jest pod bezpieczeństwem państwa w zakresie badań. Podczas tego krótkiego ćwiczenia Jean Perrin inicjuje opracowanie prawa w sprawie organizacji narodu w czasie wojny, przyjęte przez izbę i ratyfikowane przez Senat 11 lipca 1938 r. . Tekst prawa uznaje po raz pierwszy we Francji rola badań naukowych w wysiłkach obronnych. Aby wdrożyć tę zasadę, a Wysoki Komitet ds. Koordynacji Badań Naukowych jest tworzone. Pod przewodnictwem Jean Perrin ^{[[[ 99 ]} .

Pod koniec 1938 r. Jules-Louis Breton był chory. Zrezygnował z zarządzania Krajowym Office ds. Badań Naukowych i Przemysłowych i Wynalazków. Biorąc pod uwagę jego niedociągnięcia, biuro musi zostać poważnie zrestrukturyzowane. Podczas uroczystej sesji Rada ds. Badań nad wyższym stosowanym , którego Jean Perrin jest prezydentem, ONRSII zostaje przemianowany na National Center for Applied Scientific Research (CNRSA), w tym Jean Zay, ponownie Minister Edukacji Narodowej, powierzono kierownictwu Henri Longchambon, dziekanowi Wydziału Lyonu. ONRSII urodził się z reorientacji badań stosowanych w obronie narodowej na cywilne badania przemysłowe. Nowy dyrektor organizuje działalność CNRSA w celu przygotowania wojny ^{[[[ 93 ]} .

Wreszcie prawo 19 października 1939 , kilka miesięcy po Deklaracji Wojny, połączył CNR i CNRSA w celu utworzenia Narodowego Centrum Badań Naukowych (CNRS), zachowując dwa kierunki, Pure Sciences (Laugier) i nauk stosowanych (Longchambon (Longchambon ) ^{[[[ 38 ]} . Stworzenie CNRS jest zwieńczeniem 20 lat pracy i koncertacji Jeana Perrina ze swoimi kolegami, a także pedagogiką i perswazją wobec polityki. Jest to także jego ostatni akt polityczny, ponieważ osiem miesięcy później przeszedł na emeryturę i próbował opuścić Francję.

• Zasady. Prezentacja termodynamiczna (Gauthier-Villars, 1901, 300 stron)
• Traktat chemii fizycznej. Zasady (1903)
• Ruch Browna i rzeczywistość molekularna , Ann. Chemia fizyczna 8 ^{To jest} Seria, 18, 1909, 1-114, przetłumaczone na angielski przez Frederick Sody, Ruch Browna , Taylor i Francis, Londres
• Dowody rzeczywistości molekularnej (specjalne badanie emulsji). Raport przeczytany do kongresu Solvay w Listopad 1911 W Teoria promieniowania i kwantów (Gauthier-Villards, 1912, s. 153–251)
• Atomy (Engélix Alcan, 1913, 300 pag) [Szczegóły wydań] przetłumaczone na angielski, niemiecki, polski, rosyjski
• Materiał i światło – test syntezy mechaniki chemicznej , Ann. Fizyka, 9 (11), 1919, 1-108
• Na cześć Madame Pierre Curie i odkrycie radu (1922)
• Elementy fizyki (1929, Reissue 1947)
• Obecna orientacja naukowa (1930), z Paulem Langevinem, Lucien Planfol, Louis Lapicque, Charles Pérez i Georges Urbain
• Chemiczne formy przejścia (1931)
• Badania naukowe (1933)
• Ziarna materii i lekkie ziarna (Hermann, Paris, 1935, Reissue 1948)
• Klasa chemiczna. Pierwszy ^Odnośnie część. Chemia ogólna i metaloidy (1935)
• Paul Painlevé: Man (1936)
• Organizacja badań naukowych we Francji (1938)
• Na powierzchni rzeczy. Fizyka ogólna. (Hermann, Paris, 1940–1941)
  • ‘ I-Space i czas (1940, 43 strony) » , NA Gallica.bnf.fr W dwa tysiące trzynaście (skonsultuję się z 18 listopada 2018 )
  • ‘ Ii-lumière (1940, 71 stron) » , NA Gallica.bnf.fr W dwa tysiące trzynaście (skonsultuję się z 18 listopada 2018 )
  • ‘ III-relatywność (1941, 39 stron) » , NA Gallica.bnf.fr W dwa tysiące trzynaście (skonsultuję się z 18 listopada 2018 )
  • ‘ IV siły i praca (1940, 58 stron) » , NA Gallica.bnf.fr W dwa tysiące trzynaście (skonsultuję się z 18 listopada 2018 )
  • ‘ 5-mase i grawitacja (1940, 71 stron) » , NA Gallica.bnf.fr W dwa tysiące trzynaście (skonsultuję się z 18 listopada 2018 )
  • ‘ Vi-l’énergie (1941, 71 stron) » , NA Gallica.bnf.fr W dwa tysiące trzynaście (skonsultuję się z 18 listopada 2018 )
  • ‘ VII-ewolucja (1941, 75 stron) » , NA Gallica.bnf.fr W dwa tysiące trzynaście (skonsultuję się z 18 listopada 2018 )
  • ‘ VII-Elektryczność (1941, 175 stron) » , NA Gallica.bnf.fr W dwa tysiące trzynaście (skonsultuję się z 18 listopada 2018 )
• Dusza wiecznej Francji (1942)
• Do wypuszczenia (1942)
• Nauka i nadzieja (PUF, New Scientific Collection, 1948)
• Prace naukowe Jean Perrin , CNRS Editions, 1950.

• 1897, Nagroda James Joule z Fizycznego Towarzystwa Londynu
• 1910, Gaston posadził nagrodę z Paris Academy of Sciences
• 1910 Silvne University of the Académie Webeageanhes
• 1912, Matteucci Medal of the Italian Academy of Sciences
• 1911, członek Solvay Council of Physics
• 1913, Nagroda Henri de Parville Paris Academy of Sciences
• 1913, doktor Honorowy Uniwersytetu Columbia
• 1914, La Caze Caze z Paris Academy of Sciences
• 1914, Knight of the Legion of Honor według dekretu Ministra Edukacji Publicznej
• 1918, członek Royal Society of London
• 1919, doktor Honorowy University of Manchester
• 1920, Oficer Legionu Honoru według dekretu ministra marynarki wojennej
• 1920, członek królewskiej instytucji
• 1921, członek Solvay de Chimie Council (Bruksela)
• 1922, członek Academy of Sciences of Turyn
• 1922, doktor Honorowy University of Oxford
• Lekarz Honorowy Uniwersytety Berlina, Princeton i Gandawy
• 1922, członek Royal Academy of Sciences of Szwecja
• 1923, członek Paris Academy of Sciences, wiceprezes w 1935 roku
• Członek Akademii Nauk Pragi, Bukaresztu, Pekin
• 1925, członek Academy of Sciences of the Radziecki
• 1926, Dowódca Zakonu Léopold (Belgia)
• 1926, Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki
• 1926, Dowódca legionu honoru według dekretu Ministra Instrukcji Publicznych
• 1937, Wielki Oficer Legionu Honoru według dekretu Ministra Edukacji Narodowej
• 1938, Wielki Złoty Medal Towarzystwa Zachęcania postępu

• Jean-Perrin Laboratory, Biophysics Laboratory powiązane z CNRS i Pierre-Et-Marie-Curie University.
• Center Jean-Perrin, jeden z 18 regionalnych centrów walki z rakiem we Francji, został otwarty w 1973 r. W Clermont-Ferrand.
• Nagroda Jean Perrin z francuskiego Towarzystwa Fizyki przyznawanej co roku francuskiemu badaczowi zaangażowanemu w popularyzację nauki.
• Konferencje Jean Perrin stworzone przez Francuskie Towarzystwo Fizyki od 2001 r. Stymulowanie kontaktów między fizykami francuskimi i zagranicznymi.
• Lycée Jean-Perrin w Saint-Cyr L’Ecole, Saint-Ouen-L’aumône, Lambersart, Lyon, Rezé, Longjumeau, Marsylia i Saint-André (La Réunion).
• Wydział Nauk Jean-Perrin w obiektywach.
• Jean-Perrin College w Paryżu, Nanterre, Vitry-sur-seine, Lyon i Béziers.
• Miasta Alès, Angers, Bourges, Ivry-Pur-Seine, Lagord, Lille, Nanterre, Orléans, Paris (Square Jean-Perrin), Rennes, Toulouse, Tours i Casablanca oddali mu hołd, nadając swoje imię ulicy.
• (8116) Jeanperrin, asteroid.

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Micheline Charpentier-Morize, Jean Perrin (1870–1942). Naukowiec i polityk , Paryż, Belin, kolekcja „un savant, a time”, 1997 , 285 P. (ISBN 2-7011-2002-0 )
• Fernand Lot, Jean Perrin i atomy , Seghers Editions, coll. „Naukowcy z całego świata”, 1963 , 222 P.
• Albert Rac ( Pref. Léon Blum) Jean Perrin. Wielki naukowiec w służbie socjalizmu , Paryż, éditions de la liberté, coll. „Nauka i uczeni” ( N ^O Pierwszy), 1945
• Duże cząsteczki w roztworze , Colloquium in Tribute to Jean Perrin i Paul Langevin, Collège de France, 1948.
• Jean-François Picard, Republika uczonych wróciła. Od CNR do ANR, stulecia organizacji badań naukowych we Francji (Histcnrs, 2021)

Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Bazy danych i słowniki [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]