Justine Lévy – Wikipedia

Justine Lévy , Plume Name autorstwa Justine-Juliette Lévy, urodzona 27 września 1974 w Paryżu ( 16 ^{To jest} miasto) ^{[[[ Pierwszy ]} , jest redaktorem, kobietą listów i francuskiego pisarki.

Justine Lévy jest córką pisarza Bernard-Henri Lévy i Isabelle Doutreluigne (1949-2004) ^{[[[ 2 ]} , model z zawodu, pierwsza żona jego ojca ^{[[[ 3 ]} . Jego rodzice rozwodzą się w roku jego urodzenia. Po tym, jak była winna włamań do sfinansowania uzależnienia od bohaterki, Isabelle Doutreluigne jest uwięziona i nie odzyska opieki nad córką ^{[[[ 4 ]} .

Justine kontynuuje badania filozoficzne, a następnie przez dziewięć lat pracowała jako czytelnik w Calmann-Lévy, a następnie w Pauvert Editions. Pracuje dziś jako redaktor na temat Editions.

Mówi, że poważnie dotknęła ją swoje dzieciństwo sporami małżeństwami wśród rodziców, przez jej trudne relacje z kapryśną matką – „na zachód”, zgodnie z jej wyrazem – ale uspokoiła jej ojciec, który „zawsze wszystko organizuje” ^{[[[ 5 ]} . Opisuje siebie „uzależnioną”, odurzoną od leków psychotropowych, amfetamin i twardych narkotyków, i została wysłana przez jej ojca przez jej ojciec ^{[[[ 6 ] W [[[ 7 ]} .

W 1996 roku ^{[[[ 8 ]} , poślubia Raphaëla Enthoven, syna Jean-Paul Enthoven, wydawcę i najlepszego przyjaciela jej ojca. W 2000 roku jej mąż i modelka Carli Bruni, która następnie mieszkała z ojczymem Jeanem-Paulem, rozpoczęła link. Raphaël Enchoven rozwodzi się z tym ostatnim, pogrąża Justine Lévy w stanie głębokiej anihilacji, z której wychodzi po kilku latach ^{[[[ 9 ]} . Opowiada to doświadczenie w książce autobiograficznej, Nic poważnego , gdzie nie jest bardzo ugodowa w odniesieniu do jej „rywala”, Carla Bruni ^{[[[ dziesięć ]} . Ten bestseller ^{[[[ 11 ] W [[[ dwunasty ] W [[[ 13 ]} Opublikowano w 2004 r. Państwem pochwały świata literatury i sukces publiczny ^{[[[ 14 ]} .

W 2010 roku była członkiem jury nagrody Françoise-Sagan.

W ramach wyborów prezydenckich w 2017 r., Które sprzeciwiają się Emmanuelowi Macronowi do Marine Le Pen, wzywa do głosowania Emmanuela Macrona na froncie ^{[[[ 15 ]} .

Justine Lévy ma córkę Suzanne i syna Luciena z aktorem i reżyserem Patrickiem Mille ^{[[[ 5 ]} .

Za jego pierwszą powieść Spotkanie , Justine Lévy poradziła sobie ze swoimi trudnymi relacjami z matką: czekając na spotkanie, dziewczyna pamięta przyjemne i bolesne wspomnienia na matce. Cała powieść jest zatem zbudowana w postaci retrospekcji. Spotkanie wydany w 1995 roku i odniósł mieszany sukces ^{[[[ 16 ]} . Jest to jednak tłumaczone na angielski i publikowane w Stanach Zjednoczonych w 1997 r. W całej Europie i Korei. Wygrana do tej książki Nagroda kontrpunktowa dla literatury francuskiej ^{[[[ 17 ]} .

Jego druga powieść Nic poważnego Opublikowane przez magazyn w 2004 r. Opowiada o wyroku młodej kobiety, którą jej mąż opuścił dla innej. Ta historia jest właściwie własną ^{[[[ 18 ]} . Powieść osiągnęła prawdziwy sukces (110 000 egzemplarzy sprzedanych w niecały miesiąc) ^{[[[ 11 ] W [[[ 19 ] W [[[ 20 ] W [[[ 21 ]} . Książka jest przetłumaczona na angielski, niemiecki i hiszpański. Otrzymuje nagrodę literacką Le Vaudeville i Grand Prix Literary de L’Héroine Marie France w 2004 roku.

Powieść Justine Lévy Nic poważnego został opublikowany w Stanach Zjednoczonych w Październik 2005 . Na jego premierę Justine Lévy została zaprezentowana City of New York City Society i przeprowadzono wywiady w American Television podczas programu Charlie Rose Show ^{[[[ 22 ]} .

Jego trzecia powieść, Zła dziewczyna , został wydany w Wrzesień 2009 . Justine Lévy powraca do tego, tym razem z punktu widzenia chronologicznej historii, o stosunkach z matką, a szczególnie na chorobie i śmierci matki – które są równoległe do ciąży i macierzyństwa dziewczynki ^{[[[ 5 ]} . Jest wybrany do nagrody Goncourt ^{[[[ 23 ]} . Ta powieść została dostosowana do kina przez Patricka Mille’a, towarzysza Justine Lévy, w 2012 roku. W tym filmie Izïa Higelin gra rolę Justine Lévy, za którą uzyskała César za najlepszą nadzieję w 2013 roku i Carole Bouquet , jego matki.

W styczniu 2015 r., Kilka dni po atakach we Francji, opublikowała swoją czwartą powieść, Radość ^{[[[ 24 ]} .

We wrześniu 2021 Jego syn ^{[[[ 25 ]} , który podkreśla matkę Antonina Artauda. Książka zastanawia się nad relacjami między macierzyństwem, miłością i szaleństwem ^{[[[ 26 ]} .

• Spotkanie ^{[[[ 27 ]} , Éditions Plon, 1995 (ISBN 978-2259201162 )
• Nic poważnego ^{[[[ 27 ]} , Stock, 2004 (ISBN 978-2234056732 ) – Nagroda Le Vaudeville
• Zła dziewczyna ^{[[[ 27 ]} , Stock, 2009 (ISBN 978-2234058644 )
• Radość , Stock, 2015 (ISBN 978-2234070264 )
• Historie rodzinne, Flammarion, 2019
• Jego syn , Stock, 2021