Kenorland – Wikipedia

Karta Kenorland 2,5 miliarda lat temu

Kenorland był jednym z pierwszych superkontynentów Ziemi, który powstał około 2,7 miliarda lat temu (2,7 Ga). Kenorland zrozumiał, co później stanie się Laurentia (serce Ameryki Północnej teraźniejszości i Grenlandii), Baltica (Skandynawia i obecny Bałtyk), Australia Zachodnia i Kalahari ^{[[[ Pierwszy ]} . Grupy wulkanicznych wałów i ich orientacji paleomagnetycznej, a także istnienie podobnych sekwencji stratygraficznych pozwoliły na jego rekonstrukcję. Serce Kenorlandu, tarcza bałtycka/Fennoscandian podnosi swoje pochodzenie do 3,1 Ga. Craton of Yilgarn (Australia Zachodnia) zawiera kryształy cyrkonów Hadéan tak starożytne jak 4,4 ga.

Kenorland utworzył około 2,7 ga w erze neoarchejskiej, po serii narastów i utworzeniu nowej skorupy kontynentalnej ^{[[[ 2 ]} .

Zgodnie z analizą jęczmienia i inni (2005), zaczęły się 2,78 ga, zaczęły się podwodne wysięk magmowy, a następnie zakończył się erupcją komatytów, konsekwencją pióropuszu płaszczowego jest od 2,70 do 2,72 ga. Wydłużona hydrotermal jest pochodzeniem mineralizacji siarkowania pochodzenia wulkanicznego i złoża złoża wulkanicznego pochodzenia Warstwa i żelaza (BIF) w stanie beztlenowym w basenach łuków wyspowych. Po wulkanicznych łukach i pióropuszach z płaszcza nastąpiło odkształcenie orogeniczne, instalacja granitoidów (około 2,68 ga), stabilizacja litosfery kontynentalnej i zderzenie z inną skrzynią w celu utworzenia kontynentu Kenorland. Formacja Kenorland i możliwa kolizja między kartonami Zimbabwe i Kaapvaal Istnieją 2,6 GA, dostarczają dowodów, że od tego czasu Coutony starożytnego archaeańskiego zaczęły rosnąć na większych kontynentach.

Badania paleomagnetyczne pokazują, że Kenorland znajdował się głównie w Littitudes, dopóki szczelina wynikająca z pióropuszu magmowego nie zacznie tworzyć się między 2,48 a 2,45 ga przy 2,45 Ga, tarcza bałtycka była pod równikiem i połączona z Laurentią (Canadian Shield), one utworzył jednostkę z kratonami Koli i Karélie. Długotrwałe zerwanie Kenorlandu podczas późnych epok archean i starożytnego paleoproterozoiku, w szczególności podczas okresów sidérienne i ryacijskich, jest wskazywane przez maficzne groble, a także baseny i marginesy związane z szczelinami na większości kontynentów. Podczas młodzieży ziemi ten bimodalny typ głębokich pióropuszów związanych z rozłamami był częste podczas tworzenia skorup i kontynentów archaean i neoarchejskich.

Wielu geologów uważa, że ​​okres geologiczny otaczający szczelinę Kenorland jest początkiem przejścia w tworzeniu kontynentów od czasu działania głębokiego pióropuszu z płaszcza podczas Hadéan i starożytnego archaeana (przed końcowym treningiem z wewnętrznego jądra jądra Ziemia) do teorii konwekcyjnej tektoniki płyt w dwóch warstwach jądro jądro, które przejęły. Jednak odkrycie wczesnego kontynentu UR i superkontynentu de Vaalbara z 3,1 GA sugeruje, że to przejście mogło nastąpić wcześniej.

Przemieszczenie Kenorlandu jest współczesne z lodowaniem hurońskiego, które trwało ponad 60 milionów lat. Żelazne osady żelazne (w języku angielskim: Bif , z Formacja żelaza pasmowa ) pokazali swoje największe rozszerzenie w tym czasie. Jest to oznaka wysokiego wzrostu szybkości dwutoksygenu atmosferycznego, który wzrósł z 0,1% do 1%. Ten wzrost poziomu dwoksygenu był wynikiem metanu, gazu cieplarnianego, który został utleniony w dwutlenku węgla i wodzie. Zwichnięcie zwiększyło opady kontynentu, zwiększając erozję i zmniejszając inny gaz cieplarniany, dwutlenek węgla. Takie zmniejszenie gazów cieplarnianych i promieniowania słonecznego o mniej niż 85% jego obecnej stawki doprowadziło do uogólnionego zlodowacenia, który został wywołany z nazwą sugestywną śnieżki, na której średnie temperatury spadły poniżej punktu zamrażania. Pomimo anoksyi sugerowanej przez BIFS, fotosynteza trwała, stabilizując klimat przy nowych wartościach w drugiej części ery proterozoicznej.