Klasa triumfalna – Wikipedia

Typ Triumfujący jest klasą nuklearnych okrętów podwodnych nuklearnych, znanych jako nowa generacja (SNLE-NG) francuskiej marynarki wojennej. Bierze swoje imię od rozstawionej łodzi podwodnej, Triumfujący , Operational z 1997 roku. Jest to drugie pokolenie francuskiego SNLE, które podąża za sześcioma jednostkami typu, które potężne. Znacznie większe niż ich poprzednicy mają 138 metrów długości, a ich wycieczka nurkowana wynosi 14 335 ton. Są również znacznie cichsze, praktycznie niewykrywalne i mogą nurkować do 400 -metrowego zanurzenia. W 2020 r. Osadzili, z jednej strony nuklearne uzbrojenie odstraszające złożone z szesnastu strategicznych balistycznych pocisków morskich (MSB) typu M51, każda z sześcioma głowicami termojądrowymi o mocy każdego z każdego z nich 100 kilotonów ^{[[[ Pierwszy ]} , pociski ponad 9 000 kilometrów, a z drugiej strony konwencjonalne uzbrojenie samoobrony złożone z mieszanki torped F21 i pocisków Exocet SM39.

Z sześciu początkowo planowanych (w ciągu dekady poprzedzającej koniec zimnej wojny) cztery kopie są ostatecznie budowane przez stocznię DCN w Cherbourg. Budowa pierwszej kopii rozpoczęła się w 1986 r. I dostawa do francuskiej marynarki wojennej z czterech okrętów podwodnych przemawiała w latach 1997–2010. W 2010 roku pierwsze trzy jednostki zostały umieszczone na czwartym standardzie, w ramach ciężkiego przeglądu, którego przedmiotem jest przedmiot, którego celem jest przedmiot być w stanie pomieścić nowy pocisk M51 (zamiast M45) o wyższej mocy i zasięgu, a także wymienić sprzęt elektroniczny i komputerowy, który stał się przestarzały.

Cztery okręty podwodne oparte są na Long Island, w Brest Harbour, i są częścią francuskiej strategicznej siły oceanicznej, która obejmuje również pięć okrętów podwodnych ataku nuklearnego (SNA), z napędem jądrowym, ale nie noszącej broni nuklearnej. Francja nieustannie utrzymuje przynajmniej jeden snle na patrolu i sekundę na morzu lub gotowy do patrolu.

Kontekst: francuska siła odstraszająca nuklearna [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Podczas zimnej wojny Francja decyduje o przyjęciu niezależnej strategii odstraszającego nuklearnego Stanów Zjednoczonych, poprzez opracowanie zdolności nuklearnych, pozwalając na poddanie napastnika równoważnego uszkodzenia, które wyrządziłby w celu unicestania korzyści z jego ataku. Strategia ta przypuszcza jednak, że francuskie siły nuklearne nie są podatne na niespodziewany atak, a tym samym zachowują pojemność reakcji, zwaną „drugim strajkiem”. Aby nadać ciału tę strategię, Francja ma znaczący arsenał nuklearny, który osiągnął ponad 500 broni operacyjnej w latach 90. XX wieku, co stanowi równoważność Zjednoczonego Królestwa, ale który stanowi tylko jedną lub dwa za sto zapasów zgromadzonych przez setki akcji zgromadzonych przez Stany Zjednoczone lub Związek Radziecki w tym samym czasie. Od końca zimnej wojny akcje te były regularnie zmniejszone: pod koniec 2017 r. Francja ma 280 głów nuklearnych, a od 10 do 20 innych w rezerwie, w sumie 300 broni nuklearnej ^{[[[ 2 ] W [[[ 3 ] W [[[ 4 ]} .

Francuska siła odstraszająca nuklearną wdrożoną w 2020 r. Dwa z trzech elementów „triady jądrowej” (ziemia morska, powietrze-ziemia i ziemi):

after-content-x4

Profil w skali Potężny (powyżej) i Tryumfalny (w dół).

Charakterystyka nowej klasy [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Triumfalne okręty podwodne stanowią drugą generację wyrzutni okrętów podwodnych nuklearnych maszyn francuskich. Pierwsza generacja klasy Redoustable wynoszącej 8 900 ton składających się z sześciu jednostek weszła w usługa w latach 1971–1985. Te okręty podwodne, które będą stopniowo rozbrojeni w latach 1991–2008, wymagały ostatecznego zastąpienia. Ponieważ projekt „budzących grozę” techniki wykrywania podwodnego gwałtownie wzrosły: nowe sonary, które wychwytują coraz małe częstotliwości, mogą potencjalnie wykrywać okręty podwodne z kilku dziesiątek kilometrów. Obawia się również, że wykrywanie tych statków z przestrzeni staje się możliwe. Wreszcie, aby zwiększyć zdolności strategicznych pocisków (MSB) na pokładzie, które stają się cięższe i bardziej nieporęczne, konieczne jest przegląd pojemności noszenia kolejnych okrętów podwodnych, ponieważ czwarta generacja pocisków MSBS osadzonych na „potężnych” pociskach M4 z 35 ton , Użyj tej pojemności w jak największym stopniu ^{[[[ 5 ]} .

Uruchomienie rozwoju [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Jesienią 1981 r. Rada Obrony przewodniczyła właśnie wybrana François Mitterrand, postanowiła zbudować nową pokolenie SNLE. Statek seryjny musi zawierać usługę operacyjną w latach 90. XX wieku. Szybsza, ta okręta podwodna musi być tysiąc razy cisza niż poprzednia klasa, a jego instrumenty wykrywalne muszą być dziesięciokrotnie bardziej wrażliwe, dwie podstawowe cechy dla tego rodzaju statku, które, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, aby, w tym być w stanie wypełnić swoją misję, nie należy go wykrywać przez okręty podwodne ataku i statki powierzchniowe przeciw podwodnikowi do urzędu. Aby uniknąć wykrycia, okręta podwodna musi być również w stanie nurkować głębiej niż „potężne”. Rozmiar statku i rozmiar rur witających pociski muszą zostać znacznie zwiększone, aby móc wziąć przyszłość M51 55 ton , które muszą zastąpić pociski M4 35 ton ma L’Horizon 2010 . Aby zwiększyć dostępność floty, czas między dwoma środkami trwałymi dla Grand Carénage leży i spędza od sześciu lat do siedmiu i pół roku ^{[[[ 6 ] W [[[ 5 ]} .

Rozwój sonarów [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Aby rozwinąć sonary klasy triumfalnej, DCN otrzymuje od francuskiej marynarki wojennej, że klasyczny podwodność napędu Delfin Klasa Narval przekształca się w eksperymentalną łódź. Pierwszy remont miał miejsce w latach 1984–1986: rurki wyrzutni torpedowej zostały usunięte i zastąpione sferyczną anteną sonarową chronioną przez półkulową kopułę w PCV. Submarine otrzymuje również holowaną antenę do odbioru komunikacji na bardzo długiej częstotliwości. Druga transformacja miała miejsce w latach 1989–1990 z instalacją bocznych anten sonaru i dodaniem wyciągarki o bardzo niskiej częstotliwości (ETBF). Dolfin W ten sposób cały sprzęt słuchający sonaru przyszłego SNLE. W latach 1986–1989 i następnie w latach 1990–1992 przeprowadzono testy morskie w wysokości ponad pięćset dni w celu potwierdzenia stroju mechanicznego i zdolności sonarów, a także odbioru komunikacji ^{[[[ 7 ]} .

Nowy pocisk [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Pociskiem MSBS, który początkowo wyposaża nowe okręty podwodne, jest pocisk M45 Ewolucja pocisku M4 zainstalowanego na „potężnym”. Jego rozwój jest rozstrzygany w 1988 r. Nie obejmuje żadnej modyfikacji wektora (rakiety), ale głowica jądrowa i AIDS dla penetracji są ulepszone, aby uwzględnić system przeciwzgłosek, który Sowieci zbudują wokół Moskwy, który system systemowy, który system ma trzy kanały radarowe ^{[[[ 8 ]} .

Budowa pierwszych trzech kopii [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Nowe okręty podwodne są zbudowane jako ich poprzednicy w stoczni DCN w Cherbourg (Normandia). Zgromadzenie jest wytwarzane na stronie Laubeuf zainaugurowanych w 1989 r., Która obejmuje dwie duże mary, odpowiednio przez 148 i 195 metrów i około pięćdziesięciu metrów wysokości. Wdrażana jest nowa metoda budowy w celu ułatwienia montażu: pięć sekcji kadłuba podwodnego (napęd, przedział elektryczny, kotła jądrowe, rakiet i lokalny hold) są całkowicie wyposażone przed zjednoczeniem. Sekcje, a następnie kompletne okręty podwodne są przenoszone przy użyciu czterdziestu robotów chodzących. Uruchamianie jest wykonywane przy użyciu urządzenia DME o nazwie Cachin, które obejmuje platformę pływającą i zanurzającą, która odbiera okrętów podwodnych i jest obniżona w postaci RADB ^{[[[ 9 ] W [[[ dziesięć ] W [[[ 11 ]} .

Budowa pierwszego statku w klasie, Triumfujący , zaczyna się w Październik 1986 i jego premiera odbywa się Listopad 1993 . Bardzo innowacyjny statek wymaga długiego rozwoju i jest deklarowany tylko operacyjny Mars 1997 , to znaczy po trzech i pół roku okresu próbnego ^{[[[ dwunasty ]} . Następujące dwa statki, Lekkomyślne I Czujność , stać się odpowiednio w 1999 i 2004 roku. Przemieszczenie ZSRR, pod koniec 1991 r.).

Budowa Straszny : Rakiet M51 i przeprojektowanie elektroniki (2000-2010) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Aby przekonwertować ostatnie trzy statki klasy na większy pocisk M51, rurki muszą być lekko przedłużone, jak pokazano tym cięciem: po lewej stronie snle wyposażony w M4; Po prawej, SNLE-NG (klasa triumfalna) wyposażona w M45. W porządku, z dala od cięcia: reprezentacja w tej samej skali M51, z wielkością symbolizowanego mężczyzny, wykazując potrzebę adaptacji.

Pocisk M45 to tylko krok, zanim zrobił silnie zwiększony pocisk, M51. Wiele prac eksploracyjnych przeprowadzono od czasu opracowania pocisku M4 związanego z różnymi osiągnięciami przewidzianymi dla nowego wektora: zastosowanie węgla do obwiedni wszystkich podłóg, które dotychczas odwoływali Złożona dysza wzmacniacza. Nowy znacznie cięższy (masa z 35 do 54 ton) i nieporęczna (średnica wynosi od 1,93 do 2,3 M ) można dostosować do kadłuba „triumfalnego”, modyfikując boczny układ zawieszenia. Ale ta modyfikacja ma silny wpływ na masowe oszacowanie okrętu podwodnego i nakłada znaczącą inwestycję. Alternatywą jest wybranie nowego właściwegogolu, nitalanu, znacznie bardziej energetycznego, który pozwala zachować te same wymiary i masy poprzez silną poprawę wydajności. Jest to wybór dokonany przez Amerykanów podczas uchwalenia pocisku Posejdonu C3 do pocisku Trident 1 C4. Zastosowanie nitralane pomaga utrzymać masę wbudowaną na łódź podwodną i poprawić M4 w sposób przyrostowy. Ale rozwój Amerykanów z uruchamiania za pomocą nitalane był trudny, a zwłaszcza eksplozja 50 ton śmigło pocisku (odpowiednik 90 ton z TNT) podczas strzału. Aby zdecydować, powstaje grupa robocza łącząca wszystkie zainteresowane aktorzy. Metoda analizy wartości, biorąc pod uwagę zarówno konsekwencje dla infrastruktury operacyjnej, jak i przemysłowej, jak i konsekwencje pod względem zdolności pocisków i ich ewolucji, kończy się bez dwuznaczności na korzyść masy i wielkości pocisku i nie ma Zachowaj użycie nitralane ^{[[[ 8 ]} .

Kiedy budowa czwartego i ostatniego podwodnego w klasie Straszny – Zostało uruchomione w 2000 r. Technologia znacznie ewoluowała od czasu projektowania tej klasy (szczególnie w dziedzinie elektroniki), a menedżerowie decydują się na osadzenie systemów uzbrojenia, a bardziej ogólnie elektronika na pokładzie. Statek musi zainaugurować instalację pocisku M51, który ma na celu zastąpienie M45 wyraźnie zwiększoną wydajnością. Zakres rośnie od 6000 do 9 000 kilometrów, a głowice nuklearne są utwardzone. Różne systemy, które umożliwiają kontrolowanie statku i zarządzanie jego uzbrojeniem, są ponownie nadawane: system walki (CMS), detekcja podwodna (DSM), nawigacja (SGN) i system klasyfikacji podpisów sonaru (klasa) są zintegrowane z Sycobs ( akronim dla ” Barracuda Snle Common Combat System ) To następnie wykorzysta okręty podwodne ataku klas Barracuda. Operational PC (PCNO) ma większe ekrany, a około dziesięć konsol jest obecnie wielofunkcyjne. Papierowe karty morskie są zastępowane cyfrowym stołem dotykowym. Statek otrzymuje nowe sonary ( Około 2000 ) Zaprojektowany przez Thalesa, podczas gdy system nawigacji jest teraz oparty na bardziej precyzyjnych, elektrowniach typu gyrolaser ^{[[[ 13 ]} . Budowa ostatniej klasy klasy rozpoczęła się w 2000 roku i zakończyła się w 2010 ^{[[[ 14 ]} .

Ulepszenie „M51” pierwszych trzech statków (2010-2019) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W latach 2010-2020 pierwsze trzy okręty podwodne klasy zostały umieszczone na standardzie ostatniej kopii ( Straszny ) Aby móc zaakceptować te budynki nowy strategiczny pocisk morski (MSBS) „M51” i otrzymać dogłębny przegląd elektroniki. Ten przegląd jest dokonywany z okazji ich głównego okresu konserwacji (to znaczy, że to znaczy Okresowa niedostępność do konserwacji i naprawy ). To aktualizacja kończy się dostarczaniem Nieostrożny W Czerwca 2020 r . Koszt tego przeglądu wynosi dwa miliardy euro. Całkowita inwestycja w program „triumfalny”, ponieważ jego utworzenie wynosi zatem 15,4 miliarda euro, do którego należy dodać 8 miliardów euro w celu opracowania i produkcji samego strategicznego pocisku M51 i 600 milionów dla zmian w bazie Long Island ^{[[[ 16 ] W [[[ 17 ]} .

Uaktualnienie rakiet M51 (2016-2030) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Wersja M51-2 niesie nową głowę nuklearną oceaniczną (TNO). Jego pierwszy strzał testowy, ósmy M51, ma miejsce Pierwszy ^Jest Lipiec 2016 Od Triumfujący , powrócił do służby operacyjnej po remoncie dokonanym w latach 2014–2016 ^{[[[ 18 ]} . Ten udany strzał umożliwia operację obsługi M51-2. Od 2015 r. Nowa „Ocean Nuclear Head” (TNO) stopniowo zastępuje TN 75, który wyposażał M45. Jego oceniana moc jest 100 kt , przeciwko 75 kt dla poprzedniego. Korzyści również z nowego systemu pomocy penetracyjnej. Pociski M45 i M51 mogą wziąć sześć głów nuklearnych zgodnie z techniką „Mirvage”. Francja ma wszystko 250 głów TN 75 i tno ^{[[[ 3 ]} . Sprzęt rakietowy M51-2 (wyposażony w TNO) jest skuteczny dla dwóch pierwszych okrętów podwodnych w klasie ( Triumfujący I Lekkomyślne ), odpowiednio w 2016 i 2019 r., Jak pokazano w tabeli poprzedniej sekcji.

M51-3 jest drugim przyrostem rodziny M51. Zamówienie operacyjne jest zaplanowane na 2025 r. I zostanie wdrożone, a następnie na wszystkich SNLE w celu dostosowania wydajności pocisku do rozwoju potrzeb operacyjnych następnej dekady ^{[[[ 19 ]} .

Ta klasa okrętów podwodnych jest dziesięć metrów dłużej, dwa metry szersza niż przerażająca klasa, i przekracza ją cztery tysiące ton. Koszt całego programu, w tym badania i rozwój, jest początkowo wyceniany na 9,788 mld euro (wartość 1986) ^{[[[ 20 ]} . Jego ostateczny koszt będzie faktycznie 16 miliardów (głównie ze względu na remonty dotyczące elektroniki i odbiór nowego pocisku M51 w 2000 ), niezależnie od tego 8 miliardów Wymagane do opracowania nowych pocisków M51 ^{[[[ 17 ]} .

Czujność Poruszanie się po powierzchni, zanim będzie mógł nurkować na morzach.

Wymiary [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Podwodne klasy triumfalne mają 138 metrów długości 12,5 metra. Ich ciągnięcie wynosi 10,65 metra, a powietrze 12,80 metra (24,40 M z antekami). Ich podróż wynosi 14 335 ton w nurkowaniu i 12 640 ton na powierzchni ^{[[[ 21 ]} .

Powłoka [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Podwodna ma prawie cylindryczny hydrodynamiczny kształt, z zaokrąglonym przodem i zwężającym się tyłem, który jest zoptymalizowany pod kątem prędkości nurkowania, ale z drugiej strony, który sprawia, że ​​wałek na powierzchni. Stałe na szczycie skorupy w ćwierć tyłu łuku jest klasycznie znalezione masyw, 22 -jotonową konstrukcję stalową o wysokości 8,5 metra i 15 metrów długości. To przyjmuje maszty powietrzne, peryskop zegarków, świeżą rurkę powietrzną, maszt radarowy, punkty mocujące przednie nurkowe safrany i SA, które pozwala komunikować ^{[[[ 14 ]} .

Aby móc nurkować głębiej niż klasa „budzących grozę” bez poniżania stosunku między masą grubego kadłuba a poruszaniem się w nurkowaniu, gruba skorupa jest wytwarzana w nowej stali, 100 hles , odporny na ciśnienie 100 kg/mm ² , wyprodukowane przez Industesel na swojej stronie internetowej Creusot. Decyzja o użyciu tej stali zwiększa znaczące trudności wdrożeniowe (formatowanie, spawanie) i wymaga opracowania złożonych narzędzi częściowo robotycznych. Amerykanie poddają się z tych powodów, aby wdrożyć HY130 mając podobną wydajność ^{[[[ 22 ] W [[[ 5 ]} . Wiele urządzeń pozwala na to, że ta klasa jest szczególnie milcząca: elastyczne rury, montaż pomocników na elastycznych kołkach, mosty oddzielone od skorupy przez układ amortyzatora ^{[[[ 13 ]} . Na górze i końcach grubej skorupy ustalane są struktury niezakłócone wykonane ze związku szklanego resezy: łuk, mostek zewnętrzny i owiewki ^{[[[ 23 ]} .

Napęd [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Podwodna jest napędzana dzięki reaktora jądrowego wodnego K15, opracowanego przez firmę Technicatome, o mocy 150 MW . Jego rozwój został opracowany w centrum Cadarache na prototypie zainstalowanym na ziemi: reaktor nowej generacji. W porównaniu z reaktorami okrętów podwodnych jądrowych w klasie zbędnej, K15 jest bardziej kompaktowy, ponieważ generator pary znajduje się tuż nad sercem reaktora, co również ogranicza ryzyko pęknięcia generatora łączenia serca w odniesieniu do rozmieszczenia starych reaktorów zwanych „pętlami” ^{[[[ 24 ]} . Zbiornik reaktora ma około trzech metrów szerokości i pięć metrów wysokości. Reaktor spełnia bardzo wysokie wymagania akustyczne, ponieważ składnik okrętu podwodnego leży według własnego uznania ^{[[[ 25 ]} .

Energia wytwarzana przez reaktor jądrowy jest transportowany przez pierwotny obwód chłodzenia, który zasila obwód wtórny, w tym generator pary rurowej. Ten ostatni prowadzi do turbiny parowej, która sama prowadzi do wału śmigła statku. Trening odbywa się bezpośrednio za pomocą reduktora (napęd turbo-mechaniczny) lub za pomocą generatora elektrycznego (napęd z turbodoładowaniem). Energia reaktora zapewnia również krawędź statku z elektrycznością i świeżą wodą ^{[[[ 26 ]} . Dostarczona moc jest 41 500 Ch (30,5 MW ). Układ napędu ratunkowego obejmuje baterie, a także dwa semt Pielstick 8 pa 4 V 200 Sm z 950 Ch które mogą w razie potrzeby zasilić silnik elektryczny, który powoduje wał śmigły ^{[[[ 23 ]} .

Ta klasa okrętów podwodnych jest pierwszą we Francji z pompą kasku Carénée. Ten rodzaj śmigła gra na refluksie wody, która w ten sposób unika kawitacji. Zapewnia wysoki poziom ukrycia poprzez ograniczenie tego, co stanowi główne źródło dźwiękowe łodzi podwodnej. Ten rodzaj śmigła został zainstalowany przez Brytyjczyków w 1980 Podczas swoich okrętów podwodnych, a następnie uogólniono na inne brytyjskie okręty podwodne i te amerykańskie. We Francji po raz pierwszy zastosowano go w nowych lekkich torpetach W 90 . Decyzja o zainstalowaniu pompy helikoptera na nowych okrętach podwodnych została podjęta w 1985 r. Praya został zmodyfikowany w 1987 roku, aby przetestować to nowe urządzenie ^{[[[ 5 ]} .

Sonary [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Podczas nurkowania sonar jest jedynym sposobem na poznanie jego środowiska. Okręty podwodne klas triumfalnych mają dwa sonary kadłubowe (Dmux-80; UMS-3000), znacznie bardziej wydajne niż te z „budzących grozę”: liczba hydrofonów (czujników dźwięku) jest mnożona przez sto, a łódź podwodna ma teraz anteny kilku Dziesiątki metrów kwadratowych po bokach, które są dodawane do anteny smakowej. Te anteny umożliwiają zmierzenie krzywizny frontu falowego, a tym samym określić odległość od źródła dźwięku. Submarine ma również klasyczny sposób holowany z bardzo niską częstotliwością DSUV-61 b Długość kilometra, którego hydrofony umożliwiają sklasyfikowanie źródeł dźwięku poprzez analizę ich widma dźwiękowego. Dane tych czujników są używane przez system SET, odpowiedzialny za rekonstrukcję odległości, drogi i prędkości źródła fali dźwiękowej (pasywna azymetria). Okręt podwodny ma również trzeci sonar duug-7 ^{[[[ 21 ] W [[[ 23 ] W [[[ 5 ]} .

System kontr-pomiaru ARUR-13 ma na celu zamazanie detektorów torped wystrzelonych przeciwko okręgu podwodnym.

Czujniki zaimplementowane na powierzchni [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Czujniki zaimplementowane, gdy okręta podwodna jest wystarczająco blisko powierzchni, aby wydobyć maszty ^{[[[ 23 ]} :

• Periscope zegarek SPS M92;
• Opropliczny maszt OMS;
• Radar Un Furuno (S 618, S 619) lub Racal-Decca (S 616, S 617).

Uzbrojenie [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

SM39 Anti-Navire pocisk ze zmianą środowiska.

Wszystkie czujniki i uzbrojenie są zarządzane za pośrednictwem systemu dowodzenia Sycobs.

Główna broń okrętów podwodnych klas jest tworzona przez szesnaście MSBS M51. Pocisk ma trzy piętra z solidnym śmigłem. Ma 12 metrów wysokości dla średnicy 2,3 metra, a jego masa wynosi 54 tony. Zajmuje od sześciu do dziesięciu głów nuklearnych o mocy 100 kilotonów. Zakres pocisku jest większy niż 9 000 kilometrów. M51 zastąpiono na pierwszych trzech statkach w pocisku klasy M45, które miały maksymalny zakres 6000 km .

Aby obronić się przed statkami powierzchniowymi i okrętów podwodnych wroga, okręta podwodna ma cztery rurki torpedowe 533 mm Korzystając z którego może uruchomić torpedy lub pociski przeciwsłoneczne. Ma w sumie osiemnaście broni tych dwóch rodzajów ^{[[[ 21 ]} :

• Ciężka filogudacja torpeda F21 ma masę 1,55 ton i ma 6 metrów długości dla średnicy 533 mm . Jego prędkość przekracza 50 węzłów ( > 93 km/h ), a jego zasięg jest większy niż 50 km . Wymaga ładunku 200 kilogramów. Po uruchomieniu został wypełniony z okrętu podwodnego za pomocą światłowodu, który ma miejsce w miarę postępu. Ma sonar aktywnego/pasywnego dla wskazówek w fazie końcowej;
• Pocisk antinavire Exocet SM39 w środowisku jest chroniony w wodoodpornej kapsułce. Jest wyrzucany ze sprężonym powietrzem za pomocą rurki do wyrzutni torpedowej. Po wyjściu z wody kapsułka jest wyrzucana, a silnik wypalania rakiet jest podpalający. Następnie pocisk rozpoczyna lot o bardzo niskiej wysokości powierzchni, aby uniknąć wykrycia przez radary. Uderza statek z dużym obciążeniem wybuchowym. Jego zakres wynosi 50 mil morskich ( > 90 km ).

Załoga [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Triumfalne okręty podwodne korzystają z dalszej automatyzacji niż klasa, którą wymieniają, co ogranicza rozmiar załogi 112 mężczyzn ^{[[[ 27 ]} (Zamiast 135 na „potężnym” statku klasowym). To składa się 16 oficerów W 88 oficerów morskich I 8 mistrzów i żeglarze ^{[[[ 21 ]} . Około dwudziestu członków załogi jest przydzielonych do utrzymania serca nuklearnego ^{[[[ 28 ]} . Załoga dzieli salon 800 M ² .

Występy [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Zachwy podwodne klas triumfalnych mają nieograniczony promień działania dzięki reaktorowi jądrowemu. Czas trwania patrolu jest ograniczony jedynie oporem ludzi, którzy muszą pozostać nurkowaniem w całej misji. Patrole mają standardowy czas trwania około siedemdziesięciu dni. Statek ma prędkość 25 węzłów ( czterdzieści sześć km/h ) w zanurzeniu i 12 węzłów powierzchnia ^{[[[ 29 ]} .

Główne moce globalne (Stany Zjednoczone, ZSRR/Rosja, Wielka Brytania) mają floty SNLE. Indie, a zwłaszcza Chiny przyłączyły się podczas 2010 Ta ograniczona grupa, która wymaga kontroli zarówno zminiaturyzowanej broni nuklearnej, dużej mocy i zwartej pocisków, jak i napędu jądrowego dla statków. Główne cechy okrętów podwodnych w 2020 r. Podsumowano w poniższej tabeli.

Francuska marynarka wojenna ma cztery nuklearne okręty podwodne SNLE-NG (klasa triumfalna) w aktywności. Format z czterema budynkami jest uważany za niezbędny minimum do zapewnienia, biorąc pod uwagę cykle konserwacyjne, trwałość na morzu budynku patrolowego i drugie na morzu lub który może rozpocząć misję z krótkim powiadomieniem:

Cztery okręty podwodne mają swój port macierzysty na Long Island (w porcie Bresta) i są częścią francuskiej strategicznej siły oceanicznej (FOST), która obejmuje również sześć okrętów podwodnych ataku nuklearnego (SNA), a zatem również z napędem jądrowym. Francja na stałe utrzymuje okrętów podwodnych na patrolie i sekundę na morzu lub gotowy do wzięcia morza. Dwie załogi („niebieski” i „czerwony”) 112 mężczyzn ^{[[[ 27 ]} z kolei są odpowiedzialne za każdą łódź podwodną. Cykl operacyjny obejmuje okres szkolenia symulatora, okres konserwacji budynku, patrol od dziewięciu do dziesięciu tygodni, a następnie kilka tygodni pozwolenia.

W 2018 roku FOST świętował 500 ^{To jest} Patrol operacyjny wykonany od 1972 roku ^{[[[ trzydziesty pierwszy ]} .

Zderzenie francuskiego snle i brytyjskiego snle w Zatoce Gascogne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

3- 4 lutego 2009 W Triumfujący i HMS Awangarda (Snle de la Royal Navy) były ofiarami zderzenia, gdy zanurzyły się w Zatoce Gascogne. Triumfujący wrócił z patrolu, podczas gdy Awangarda Zaczął jego. Oba Snle zostały uszkodzone w wypadku: Triumfujący uderzyłby bok HMS za nos Awangarda I „rozerwałby” i poślizgnąłby się na boku. Statek udało się dotrzeć do swoich baz Long Island i Faslane. Triumfujący Umieszczono w suchym wstrzymaniu, aby określić zakres uszkodzeń i rozpocząć naprawy, które przewożono na sonaru, kiosku i barwiowym pasku nurkowania (schowany do kiosku) ^{[[[ 32 ] W [[[ 27 ]} . Snle, który rozpoczął około dwudziestu ton wody z przodu użądlenia z nosa i rozpoczął niebezpieczne zejście, zanim załoga przywróci płytkę. Zaledwie kilka dni po wypadku, biorąc pod uwagę szkody brytyjskiej łodzi, Francja zrozumiała naturę zderzenia. Statek francuski wznowił morze po siedmiu miesiącach napraw ^{[[[ dwunasty ]} . Przyjazna konfederacja inżynierów uzbrojenia komentuje na swojej stronie wydarzenie wskazujące: „Ten wypadek, który jest sprzeczny z prawdopodobieństwami i mógł mieć poważniejsze konsekwencje, jednak miało to zalety demonstrowania przez prawdziwe doświadczenie, że nikt nigdy nie wyobrażałby sobie organizowania, prawie niemożności w celu wykrycia się nawzajem, z którymi pojawiły się te dwa okręty podwodne, reprezentując kwintesencję dostępnej technologii podwodnej ^{[[[ 5 ]} ».

Życie emisji okrętu podwodnego nuklearnego wynosi czterdzieści lat, kwestia zastąpienia klasy Triumphant pojawia się na horyzoncie lat 30. XX wieku. Ogólna Dyrekcja Uzbrojenia Budżetowa w 2012 r., Powiedzmy, że programy studiów upstream ^{[[[ 33 ]} .

Budowa nuklearnych wyrzutni okrętów podwodnych urządzeń trzeciej generacji (znanej jako SNLE 3G) jest planowana na 2023 r. I powinna wejść szeregowo na początku lat 30. XX wieku ^{[[[ 34 ]} Na stronie grupy morskiej w Cherbourg ^{[[[ 35 ]} .

• W filmie Pieśń wilka , snle Straszny jest reprezentowany przez okrętów podwodnych klasowych Triumfujący .
• Snle Czujność jest głównym przeciwnikiem sił amerykańskich w powieści Nagły wypadek Michaela Dimercurio ^{[[[ 36 ]} w którym zostaje schwytany przez algierską grupę terrorystyczną, która grozi wystawieniem pocisków w Paryżu.

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Admirał François Dupont, Od strasznych do triumfalnego: tajne życie okrętów podwodnych , W przeciwnym razie, 2019 , 249 P. (ISBN 978-2746753907 ) – Świadectwo byłego dowódcy Tryumfalny .
• Emile Arnaud (zbiorowy), Pół wieku aeronautyki we Francji: pociski balistyczne w latach 1955–1995 , Department of Armaments Historia centrum wysokich studiów uzbrojenia, 2004 , 316 P. ( Czytaj online ) .
• Hélène Masson i Bruno Tirtrais ” Wpływ ekonomiczny sektora przemysłowego „Oceaniczny składnik odstraszania” Shite 1-Snle », Badania i dokumenty , Podstawa badań strategicznych, N ^Ty 01/2017, Styczeń 2017 W P. 51 (ISBN 978-2-911101-94-6 W Czytaj online ) .
• Hélène Masson et Stéphane Delory ” Wpływ ekonomiczny sektora przemysłowego „Oceniczny składnik odstraszający”, komponent 2 », Badania i dokumenty , Podstawa badań strategicznych, N ^Ty 02/2017, Luty 2017 W P. 53 (ISBN 978-2-911101-95-3 W Czytaj online ) .

Powiązane artykuły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]