Lyda Borelli – Wikipedia

Lyda Borelli (Rivarolo (Genua), 22 Mars 1884 – Rzym, 2 czerwca 1959 ) to aktorka włoskiego teatru i kina, uważana za diwę włoskiego cichego kina.

Lyda Borelli rozpoczęła karierę w teatrze w 1902 roku w wieku 18 lat i rozpoczęła się w kinie w 1913 roku.

Była pilotem samochodu i pasjonowała się lotnictwem ^{[[[ Pierwszy ]}

Była modelką i promowała kuloodporną spódnicę (źle widzianą w tym czasie) ^{[[[ Pierwszy ] W [[[ 2 ]}

W 1918 r ^{[[[ 3 ]} .

Z Vittorio Cini będzie miała czworo dzieci, Giorgio, która zmarła w katastrofie lotniczej 31 sierpnia 1949 r. ^{[[[ 4 ]} , Mynna i YLDA i YANA TWINS.

Lyda Borelli urodziła się w dystrykcie Rivarolo w rodzinie artystów (jej ojciec, Napoleone i jej siostra, Alda, byli aktorami), a ona rozpoczęła karierę w teatrze, jak u dzieci z Paoli Pezzaglia w dramacie Pierre Decourcelle Dwoje dzieci . W 1904 r Córka Iorio od Gabriele d’Annunzio. W krótkim czasie stała się jedną z Premium daje Najbardziej doceniona i najbardziej znana z włoskiego teatru, uważana za spadkobierczyni Eleonora Duse, obok której grała w 1905 roku.

W 1913 roku, kiedy była w firmie Piperno-Borelli-Gandusio, grała w swoim pierwszym filmie, Ale moja miłość nie umiera , prowadzony przez Mario Caserini. Film był bardzo udany, a Lyda Borelli szybko stała się divą kochaną i podziwianą przez społeczeństwo. Pojawiły się neologizmy takie jak „Borrelismo” i „Borelleggiare”, pokazując zjawisko naśladowania, które uwolniła w kobiecej publiczności. Jego sława była równa tylko druga Diva, Francesca Bertini.

Lyda Borelli była aktorką zdolną do wielkiej fizycznej ekspresji, dużym i zdecydowanym gestem, całkowicie zgodnym z gustami krytyki i ówczesnych widzów. W przypadku braku mówienia kina, które przybyły dopiero do Włoch pod koniec lat dwudziestych XX wieku, wyraz wrażeń i uczuć nie można było wykonać w filmach tylko poprzez gesty ciała. Antonio Gramsci w Po tobie Napisał o tym: „Borrelli jest parą artystą filmu, w którym to ludzkie ciało mówi, w jego plastyczności zawsze odnawiana”.

Kariera kinematograficzna Lydy Borelli była intensywna, ale bardzo krótka: ledwo trwała pięć lat, podczas których nakręciła trzynaście filmów. Wśród jego największych sukcesów, Fior of Evil W Satanic Rapsodia z muzyką Pietro Mascagni i Na Malomie . W 1918 roku porzuciła kino po ślubie z hrabiem Vittorio Cini.

W Bolonii nadaliśmy jego imię „domu emerytalnego dla dramatycznych artystów” ( Dom opieki dla dramatycznych artystów ) Jeśli potrzebujesz bya Zogoete Francesco w publicle.

• Zakochani ^{[[[ 5 ]}
• Naga kobieta ^{[[[ 5 ]}
• Chodzenie za ślub ^{[[[ 5 ]}
• Romańsk ^{[[[ 5 ]}
• Domy ^{[[[ 5 ]}
• Łódź ^{[[[ 5 ]}
• L’a ane z Buridan ^{[[[ 5 ]}
• Król ^{[[[ 5 ]}
• 1911: Le Marqui de Priola , Politiana Theatre z Florencji ^{[[[ 2 ]}
• 1913: Madame Stables , Zagraj w 5 aktach, Milan Lyric Theatre ^{[[[ 5 ]}

• Edith Cage , Zagraj w 3 aktach Louisa Delluca uderzonego przez cenzurę we Francji i stworzona przez Lydy Borelli we Włoszech w czerwcu 1916 roku ^{[[[ 6 ]} .

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• (W) Angela da Cows, „Lyda Borelli”, Diwa. Bunt i pasja we wczesnym kinie włoskim , University of Texas Press, Austin (Texas), 2008, 324 s., P. 20, 77, 78, 89, 108, 11-112,114, 116 117, 118-120, 134, 141, 142-143, 158, 162, 164, 167, 182, 219, 243, 246, 248-249, 255, 256 260 (ISBN 9780292717114 )

Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]