Michel Dubois (teatr) – Wikipedia
Michel Dubois , urodzony w Bienne (Szwajcaria) [[[ Pierwszy ] I zmarł w Paryżu , jest francuskim reżyserem i dyrektorem teatru.
Wyszkolony w latach 1958–1961 w School of the East Drama Center, kierowany przez Huberta Gignouxa, rozpoczął karierę w 1961 roku jako aktor i asystent Jeana Dasté na Comédie de Saint-étienne. Zrobił tam swoją pierwszą inscenizację: Gracze przez Gogol, Oficer rekrutacyjny Z Farquhar, Andorra de Max Fresh, Podwójna niewykonalność z Marivaux, Ostatni zespół Beckette to Christopher Columbus lub początki czasu Indii Piotr wskazuje … …
Uczestniczył w Fundacji Narodowego Dramatycznego Centrum Besançon i Franche-Comté w sezonie 1971/1972. On to etapuje Pies wola brazylijskiego autora Ariano Suassunę.
W 1970 r. Comédie de Caen, narodowe centrum dramatyczne w ramach prefigurowania, zostało stworzone po zniknięciu kultury Maison de la. Jo Tréhard jest gospodarzem. Po jego śmierci w 1972 r. Michel Dubois zastąpił go i ministra kultury (Jacques Duhamel) sformalizowali istnienie komedii Caen.
Projekt Michela Duboisa, na marginesie dzieł teatralnych, ma uwzględnić misje MDC na temat muzyki, tańca i sztuki plastikowej.*
Wraz z współpracą swojego asystenta Claude’a Yersina i przez pięć sezonów Dubois całkowicie poświęca się stworzeniu współczesnych tekstów: Handke, Fassbinder, Kroetz, Fort, Vinaver, Brecht, Botho Strauss, Wenzel, Wymark, Bond, Stott, Liger, itp. Marka niemieckiego teatru współczesnego jest wówczas osi priorytetowej.
W 1980 roku tworzenie Odczarowanie , który jest ogromnym sukcesem i oparty na pracach ponad czterdziestu autorów, ujawnia również znaczenie grupy stałych aktorów, którzy aktywnie uczestniczą w dziełach i różnych dziełach, które rozwijają dramaturgię CDN. Należy również zauważyć, że obecność, na stałe, autora, Daniela Besneharda, scenariusza i grafiki, Louisa Taulelle, a następnie plastikowego grafika, Hervé Perdriolles i fotografa Tristan Valès.
W następnej dekadzie repertuar zajmie ważne miejsce, ale ogólnie na tak zwanych lub mało znanych dziełach Szekspira, Musset, Gorki, Sofocle, Lenz, Gide, Kleist, Strindberg, Mairet, Congreve, Pirandello, Schnitzler, Büchner, Molière , Merimée, …
W ostatniej dekadzie w Comédie de Caen Dubois będzie kontynuował pracę nad współczesnym stworzeniem z autorów takimi jak Besnehard, Achtenbusch, Duras, Lemahieu, J. L. Benoit, Cormann, Fix, Agota Kristof, Belbel, Shaw, …
W 1997 roku zastąpił René Loyon w New Besançon Theatre Management przez sześć lat. Michel Dubois, ze współudziałem Guillaume Dujardin, kontynuuje swoją pracę poświęconą współczesnemu stworzeniu: Maffouz, Hrabal, Barker, Witkiewicz, … ale także Ibsen, Pirandello, Szekspira, …
Jednocześnie Michel Dubois przewodniczy także Narodowej Związku Enterprises Artistic and Cultural (Syndeac) w latach 1991–1994 oraz National Theatre Center w latach 2002-2006.
Obecny na liście Philippe Duron w wyborach gminnych w 2008 r. W Caen jako przedstawiciel społeczeństwa obywatelskiego, zostaje wybrany asystentem odpowiedzialnym za kulturę.
Wycofa się z tej funkcji w .
Po 2006 r. Opuścił jakąkolwiek funkcję instytucjonalną, będzie miał pewne teatralne i kinematograficzne działania i jest coraz bardziej zainteresowany tworzeniem współczesnych sztuk plastycznych.
Aktor [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
- 1962: Pług i gwiazdy de Sean O’Casey, inscenizacja Jean Dasté, komedia Saint-étienne, Théâtre Montparnasse
- 1966: Samotny człowiek D’Armand Gatti, w reżyserii autora, komedia Saint-étienne
- 1966: Mistrz Puni i jego samochody Matti , Inscenizacja Johna Blatchleya, komedia Saint-Etienne: Eino Silakka, ambasada [[[ 2 ]
- 1967: Ostatni autor: Maxime Gorki, wystawiony Jean Dasté, komedia Saint-Etienne
- 1967: LE Recenzent Z Nicolas Gogol, reżyseria Edmond Tamiz, komedia Saint-étienne Théâtre de l’Est Parisien
- 1968: Smok D’Evgueni Schwarz, Staging Antoine Vitez, komedia Saint-Etienne, Maison de la Culture de Grenoble, Maison de la Culture de Bourges
- 1969: Mieć Julius Hay, inscenizacja Pierre Fial, komedia Saint-étienne
- 1989: Dialogi wygnańców De Bertolt Brecht, inscenizacja Jean-Yves Lazennec, komedia Caen, Théâtre 71
- 1990: Dialogi wygnańców De Bertolt Brecht, wystawiony Jean-Yves Lazennec, Théâtre Varia, New Angers Theatre
- 1992: Kolorowa fabryka autor: Olivier Dutalis, wystawiony Jean-Claude Penchenat, letnie spotkania Chartreuse de villeneuve-lès-avignon
- 1995: But i jego skarpetka Herbert Achternbusch, wystawiony Jean-Yves Lazennec, Michel Dubois, Lucien Marchal, komedia Caen, New Theatre of Angers
- 1996: But i jego skarpetka Héert Märs odżył akatedure Scenthician, Michel Bene, Michel Inborbor
- 2007: Objawienie Od Howarda Barkera, reżyseria Guillaume Dujardin, komedia Caen, National Theatre of Nice, Tournée
- 2008: Objawienie Howarda Barkera, wystawionego Guillaume Dujardin, wycieczka
Dyrektor [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
- 1965: Andorra Maxa Frischa, wyreżyserowany z Jeanem Dasté, komedią Saint-étienne
- 1972: Dramat słów de [edycja po [Peter Handke], komedia Caen [[[ 3 ] .
- 1972: Tytus Andronicus autor: William Shakespeare. Komedia Caen
- 1973: Martin Luther et Thomas Münzer De Dieter Forte, wystawiony z Jo Tréhardem, teatr Wschodniej Paryskiej, komedia Caen [[[ 4 ] .
- 1976: Letni goście Maxime Gorki, komedia Caen
- 1976: Hagondange Jean-Paul Wenzel, komedia Caen
- 1977: Zgorzel Daniel Lemahieu, festiwal Avignon
- 1977: Lenz Mike Stott po Georg Büchner, komedia Caen, National Theatre of Chaillot
- 1979: Głupiec od Edwarda Bond, komedii Caen
- 1980: Zniszczenie sceny życia, śmierci i gospodarstwa domowego , Komedia Caen
- 1980: Nowa Menoza autor: Jakob Michael Reinhold Lenz, festiwal Awinion, komedia Caen
- 1983: Postępowanie dotyczące życia, śmierci i pracy pana Raymonda Roussela, człowieka listów Autor: Raymond Roussel, Leonardo Sciascia, Caen Theatre
- 1983: Ostatni zespół Samuel Beckett, Montparnasse Pocket Theatre
- 1984: Podwójna niewykonalność De Marivaux, Caen Theatre
- 1984: Lato od Edwarda Bond, komedii Caen
- 1986: amfitrion Heinricha von Kleist, House of Arts and Culture of Créteil, komedia Caen
- 1987: Tytus Andronicus autor: William Shakespeare, komedia Caen, teatr National of Chaillot
- 1988: Więc idzie świat William Congreve, komedia Caen
- 1988: Złoty ogier Daniel Lemahieu, komedia Caen, Open Theatre
- 1991: Pokój i czas Botho Strauss, komedia Caen
- 1991: Księżniczka Mediolanu według Burza autor: William Shakespeare, choreografia Karine Sortorta, festiwal Awinion, komedia Caen
- 1992: Burza Williama Szekspira , Komedia Caen
- 1993: Blade niebo w mieście autor: René Fix, wyreżyserowany z Jean-Yves Lazennec, komedią Caen
- 1994: But i jego skarpetka Herberta Achternbusch, wyreżyserowany z Jean-Yves Lazennec, komedią Caen
- 1994: Pieszczoty Sergi Belbel, Comédie de Caen
- 1994: Kelnerka wychodzi o czwartej autor: Michel Simonot, The Théâtre du Rond-Point
- 1995: But i jego skarpetka Herbert Achternbusch, wystawiony Jean-Yves Lazennec, Michel Dubois, Lucien Marchal, komedia Caen
- 1995: Druga niespodzianka miłości De Marivaux, komedia Caen
- 1995: Ja, który służył królowi Anglii Według Bohumil Hrabal, komedia Caen
- 1998: Merchant Wenecji William Shakespeare, New Besançon Theatre
- 1999: Dom złamanych serc autor: George Bernard Shaw, Comédie-Française
- 2001: Jeśli jest mężczyzną z Primo Levi, New Besançon Theatre
- 2001: Z społeczeństwa producenta D’Henrik Ibsen, New Besançon Theatre
- 2002: Sukienka autor: Luigi Pirandello, New Besançon Theatre
Recent Comments