Milan Galić – Wikipedia

Milan Galić , urodzony 8 Mars 1938 à Maleševci (Bosanko Grahovo, en Yougoslavie, aujourd’hui en bosnia-hercegowina) et mort le le 13 września 2014 do Belgradu ^{[[[ Pierwszy ]} , jest serbskim piłkarzem, międzynarodowym jugosłowią.

Centrum centralny ewoluuje w Partizan Belgrade, a następnie standard w Liège i Stade de Reims. Międzynarodowe w latach 1959–1966, jest to 2 ^{To jest} Najlepszy strzelec w historii wyboru Jugosławii z 37 bramkami w 51 meczach. W szczególności zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w 1960 roku.

Né à Maleševci, Galić Grandit Dans un Orphelinat de Guerre de Zrenjanin ^{[[[ 2 ] W [[[ 3 ]} . Szczególnie obdarowany dla piłki nożnej, dołączył do lokalnego klubu, Proletera Zrenjanina, z którym zadebiutował w 1954 roku w wieku 16 lat. Strzelił dwanaście bramek w jedenastu meczach na swój pierwszy sezon w D4, a następnie 2 ^{To jest} Krajowa dywizja W sumie 37 bramek w 75 meczach w trzech sezonach ^{[[[ 4 ]} . W 1955 i 1956 r. Brał udział w drużynie narodowej Jugosłowii w europejskich mistrzostwach juniorów, zorganizowanych we Włoszech i Węgrzech. Nosi w latach 1956–1959 osiem razy więcej niż Blue Jersey i strzelił tam dwa bramki ^{[[[ 2 ]} .

W końcu został zatrudniony przez Partizan Belgrade, wice-champion z Jugosławii w 1956 i 1958 r. Po pewnych zmartwieniach administracyjnych Milan Galić zadebiutował wiosną 1959 r., W wieku 20 lat ^{[[[ 2 ]} . Autor siedmiu bramek w swoich dziesięciu meczach mistrzostw, został wezwany w maju w wyborze Jugosłowiarza przez komisję selektora prowadzoną przez Aleksandara Tirnana. . Niebieski Otrzymaj Bułgarię do JNA Stadion, Stadion Partizan w Belgradzie, w ramach eliminacji Euro 1960. Służył przez Branko Zebec, Galić otwiera wynik po 27 sekundach gry, inicjując swój sukces (2-0) ^{[[[ 5 ] W [[[ 2 ]} .

W Partizan, jak w selekcji, wygrał na lewej flance, jako skrzydłowy lub połowę. Bardzo szybki, zwinny i mobilny, z niezwykłą wizją gry i bardzo dobrą techniką piłki, Galić świeci tak samo, jak rozgrywający, jak bramkarz. W wyborze oznacza łącznie trzynaście bramek w dziesięciu meczach z rzędu między maja a Wrzesień 1960 , wygrywając złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w 1960 roku i docierając do finału Euro 1960, gdzie Jugosłowowie kłaniają się do Związku Radzieckiego Lev Yachine ^{W [[[ 7 ] W [[[ 8 ]} . Kapitan wyboru na Igrzyskach Olimpijskich, jest najlepszym strzelcem turnieju: w szczególności zdobywa wszystkie bramki swojej drużyny w decydujących meczach z Bułgarią i Włochami w półfinale. Otwiera punkta w finale przeciwko Danii w pierwszej minucie, z 30-metrowym strajkiem, ale jest wydalony kilka minut od końca, podczas gdy marka to 3-0 ^{[[[ 9 ]} .

Dwa lata później Galić jest Mistrzostwami Świata w Chile. Zdobywa trzy razy w meczach grupowych. Zwycięzca Niemiec, jego „czarny drań”, w ćwierćfinale, wybór kończy jednak rywalizację do frustrującego 4 ^{To jest} Miejsce po porażce w małym finale przeciwko gospodarzom zawodów. Kilka miesięcy później strzelił jedynego gola w meczu w zwycięstwie Bluesa nad Węgrzeniami, pierwszy od 1931 roku ^{[[[ 2 ]} . Galić pojawia się w tym roku 8 ^{To jest} Rząd Ballon d’Or, wygrany przez Czechosłowaka Josefa Masopusta. W następnym roku strzelił gola w Belgii i w Szwecji podczas kwalifikatorów na euro 1964, ale to nie wystarczy, aby zapobiec eliminacji jego rodziny. Niepowodzenie kwalifikacji na Mistrzostwa Świata w 1966 roku, pomimo nowego decydującego celu w Belgradzie przeciwko Francji w 1965 roku, oznaczał koniec jej przygody w selekcji. Honoruje swoje 51 ^{To jest} i ostatni Cape podczas porażki z Francją w Paryżu 9 października 1965 .

Z czarno -białym Belgradem Galić strzelił w latach 1959–1966 165 bramek w 281 meczach ^{[[[ 2 ]} , w tym odpowiednio 74 i 148 w mistrzostwach. Jest świetnym rzemieślnikiem sukcesu swojego klubu, mistrzem Jugosławii w 1961, 1962, 1963 i 1965 roku. Był w 1961, 1963 i 1965 roku, najlepszym strzelcem jego drużyny. W 1966 roku dotarł do swojej drużyny finału Pucharu Klubu Mistrzów Europy. Prowadząc przeciwko Realem Madryt CF 1-0 do dwudziestu minut od tego terminu, Jugosłowowie w końcu skłonił się 2-1.

Po osiągnięciu 28 roku życia Galić otrzymuje zezwolenie na wyjazd za granicę. Dołączył do standardu Liège w Belgii, gdzie strzelił 41 bramek w czterech sezonach w 111 meczach – 33 w 84 meczach mistrzostw. Wygrał tam Puchar Belgijski w swoim pierwszym sezonie, a następnie Belgijskie Mistrzostwa w 1969 i 1970 roku. Ten ostatni sezon jest najbardziej udany z 17 bramkami i ćwierćfinałowymi kwalifikacjami Pucharu Klubów Mistrzostw Europy 1969 roku po zwycięstwie nad Realem Madryt CF. Belgowie wyraźnie zwyciężyli 3-2 w Hiszpanii, Galić zamykając markę. W 1970 roku Galić podpisał kontrakt z Stade de Reims, chwalebnym francuskim klubem, który powrócił do elity. Po dobrym pierwszym sezonie (14 bramek w 36 meczach) wykonuje jeszcze dwa anonimowe ćwiczenia ^{[[[ dziesięć ]} .

W 1973 roku zatrzymał karierę i wrócił do Belgradu. W sezonie 1974-1975 rozegrałby mecz o mistrzostwo w kolorach OFK Belgrade ^{[[[ 11 ]} .

Wznowił i ukończył studia prawne, a następnie wszedł do Federacji Jugosławii Piłki Nożnej (która stała się w latach 90. Federację Piłki Nożnej) jako doradca prawny ^{[[[ 2 ]} .

drużyna narodowa [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W klubie [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Partizan Belgrad

Standard Liège

• Zasoby sportowe :