Monolog łzy w deszczu – Wikipedia

Cosplay fanów postaci w filmie Blade Runner , przebrany za replikatory. Od lewej do prawej: Rachel, Roy Batty i Zhora. Postać Roy Batty recytuje monolog łez w deszczu.

. monolog łzy w deszczu (Wersja oryginalna: Łzy w monologu deszczowym Lub Mowa C-bole ^{[[[ Pierwszy ]} ) jest tyradą zadeklarowaną przez postać Roya Batty’ego (ucieleśnionego przez Rutgera Hauera) w filmie Blade Runner (1982) filmowca Ridleya Scott. Zainspirowany scenariuszem, zmodyfikowanym przez Haure’a z własnej inicjatywy, ten monolog jest regularnie cytowany w filmach filmowych.

Dla krytyka filmowego Marka Rowlandsa (W) , To jest o „Być może najbardziej poruszający Soliloque w historii kinematograficznej” ^{[[[ Trad 1 ] W [[[ 2 ]} .

Kinematografia Blade Runner Filmowiec Ridleya Scotta oficjalnie wydany w kinach w 1982 roku ^{[[[ 3 ]} . Pod koniec filmu replikant Roy Batty (Rutger Hauer) przedstawi monolog przed Rickiem Deckardem (Harrison Ford), kilka chwil po uratowaniu mu życia, mimo że Deckard ścigał go, by go zabić. Scena odbywa się w deszczu, kilka chwil przed śmiercią Batty’ego. Deklaruje, robiąc dramatyczne przerwy między każdym zdaniem ^{[[[ 4 ]} :

Przedstawione powyżej tłumaczenie francuskie nie jest tym, co zostało zachowane dla francuskiej wersji filmu, ani dla francuskich napisów oryginalnej wersji. Ten powiedział (ze względu na synchronizację między wyraźnym tekstem a obrazem w zbliżeniu Batty):

„Widziałem tak wiele rzeczy, w które ty, ludzie, nie moglibyście uwierzyć. Duże naczynia w ogniu wyłaniające się z ramienia Oriona. Widziałem wspaniałe promienie, promienie, lśniąc w cieniu drzwi Tannhäusera. Wszystkie te chwile zostaną zagubione w Oblivion … jak … łzy … w deszczu. Czas umrzeć ^{[[[ 5 ]} . »

W dokumencie Niebezpieczne dni: robienie biegacza ostrza , aktor Rutger Hauer, filmowiec Ridley Scott i scenarzysta David Webb Peoples potwierdzają, że Hauer napisał większość monologów ^{[[[ 6 ] W [[[ 7 ]} . Pierwsze wersje scenariusza obejmują zdanie „Jadę z tyłu sygnału skrętu i obserwowałem promienie, aby zabłysły w ciemności, w pobliżu drzwi Tannhäuser” ^{[[[ Trad 2 ] W [[[ 8 ]} . W swojej autobiografii Hauer twierdzi, że wyciął kilka zdań z monologu, dodając tylko: „Wszystkie te chwile zostaną zagubione w czasie, jak łzy w deszczu” ^{[[[ Trad 3 ] W [[[ 9 ]} , podczas gdy oryginalny skrypt (przedstawiony podczas dokumentu), zanim Hauer przepisał ten fragment, nie wspomniał o „Porte de Tannhäuser” ^{[[[ Trad 4 ]} :

Hauer opisuje ten fragment jako „język operowy” ^{[[[ Trad 5 ]} i jako „mowa hi-tech” ^{[[[ Trad 6 ]} Co jest złe z ramą filmu. Więc „przeciął go nożem” ^{[[[ Trad 7 ]} Wieczór przed kręceniem sceny, z porozumieniem Ridleya Scotta ^{[[[ dziesięć ]} . Zainspirowany scenariuszem Hauer zmienił zatem fragment, skierowany do płynniej, bardziej realistycznej i bardziej przejmującej ekspresji ^{[[[ 11 ] W [[[ dwunasty ] W [[[ 13 ]} . Podczas wywiadu z Danem Jolinem Hauer wyjaśnia, że ​​te ostatnie słowa pokazują, że Batty chciała „Pozostawiając swój ślad […] Replikant w ostatniej scenie, umierając, pokazuje Deckarda, co jest„ autentyczny ” ^{[[[ Trad 8 ] W [[[ 14 ]} . Po tym, jak Hauer zakończył scenę, zespół filmujący oklaskiwał, a niektórzy członkowie płakali ^{[[[ 15 ]} .

Sidney Perkowitz (W) , w jego książce Hollywood Science ^{[[[ 16 ]} , Wynajmij monolog: „Jeśli w kinie science fiction jest świetny dyskurs, są to ostatnie słowa Batty’ego ^{[[[ Trad 9 ]} » . Dodaje, że monolog „Podkreśla mieszankę ludzkich cech replikantów z jego sztucznymi zdolnościami ^{[[[ Trad 10 ]} » .

Jason Vest, w swojej pracy Przyszłe niedoskonałe: Philip K. Dick w filmach ^{[[[ 17 ]} , pismo : „Subtelna wydajność Hauera jest przytłaczająca przez delikatne przywołanie wspomnień, doświadczeń i pasji, które kierują krótkim istnieniem Batty ^{[[[ Trad 11 ]} » .

W artykule opublikowanym w Opiekun , dziennikarz Michael Newton wskazuje ^{[[[ 18 ]} :

„W jednej z najbardziej genialnych scen w filmie Roy i Deckard kontynuują wzajemnie przez ponure mieszkanie, grając bezwzględną część Hide and Seek. W ten sposób podobieństwa między nimi stają się bardziej widoczne – obaj są łowcami i ofiarą, oboje cierpią, obaj komponują ranną rękę, złożoną z bólu. Jeśli film sugeruje połączenie, którego sam Deckard może w tym czasie zaprzeczyć, na samym końcu wątpliwości znikają. Życie Roya kończy się gestem litości, gestem, który podnosi go moralnie ponad instytucje komercyjne, które chcą jego straty. Jeśli Deckard nie jest w stanie zobaczyć się w drugiej, Roy może. Biała gołębica, która odlatuje w niewyrażalny sposób, nad nim, gdy umiera, być może odpiera granice prawdopodobieństwa z powodu jego symboliki; Jednak moim zdaniem film jest godny tej chwili i prowadzi do niego naturalnie, sugerując, że w replice, a także w technologii samego kina „replikacja”, wciąż jest miejsce na coś człowieka ^{[[[ Trad 12 ]} . »

Film nie opisuje „Porte de Tannhäuser” i wiadomości o Philipa K. Dicka. Ta nazwa odnosi się do opery Tannhäuser Richard Wagner, adaptacja średniowiecznej niemieckiej legendy rycerza i poety Tannhäuser ^{[[[ 19 ]} . Te słowa zostały zajęte w innych dziełach science fiction ^{[[[ 20 ]} .

Joanne Taylor w artykule na temat filmu Noir i jego epistemologii wprowadza obserwacje związków między operą Wagnera a aluzją Batty. Sugeruje, że Batty twierdzi, że pochodzi z Tannhäuser Wagnera, postaci, która hańba zarówno z ludźmi, jak i Bogiem ^{[[[ 19 ]} .

Ten monolog jest regularnie cytowany w artykułach i pracuje nad kinem ^{[[[ 21 ]} .

Jego wpływ można zaobserwować w niektórych pracach pisemnych. Tad Williams pisze w swoim Rzeka Blue Fire z 1998 roku (druga książka z serii Inny świat ) ^{[[[ 22 ]} :

„Widziałem rzeczy, w które ludzie nie mogliby uwierzyć […] statki bojowe w pobliżu brzegów oceanu nie są niechedyczne. Obserwowałem światła i blaski magicznych puzów w cieniu w pobliżu Palais de Glinda. Wszystkie te chwile zostaną utracone na zawsze w czasie jak łzy w deszczu ^{[[[ Trad 13 ]} . »

Rosa Montero i Lilit Zekulin Thwaites zapewniają powieść science fiction Łzy w deszczu (2012) w futurystycznym świecie, w którym Androidy są świadomi siebie wśród ludzi. Główny bohater, Bruna Husky, zna swoją śmiertelność w taki sam sposób, jak Roy Batty i inne replikatory filmowe. Bruna regularnie zastanawia się nad znaczeniem Batty Monologue. Androidy powieści, takie jak te z filmu Blade Runner , są replikatorami ^{[[[ 23 ]} .

W filmie science fiction Żołnierz (1998), sierżant Todd jest weteranem bitwy Brama Tananhouther ^{[[[ 24 ] W [[[ 25 ]} .

Ponadto monolog jest na ostatnim utworze ścieżki dźwiękowej filmu (album wydany w 1994 roku).

Monolog jest przystosowany i deklarowany do piosenki Regiony federacyjne albumu Stłuk na zawsze z grupy stupeflip, opublikowanej w 2022 r.

Oryginalne cytaty [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Powiązane artykuły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]