Myndrome Myélodysplasic Syndrom – Wikipedia

. Zespoły mielodysplastyczne ( SMD , częściej mówiono MDS Dla zespół mielodysplastyczny , wcześniej nazywane „niedokrwistością oporną”) to choroby szpiku kostnego lub klonalnych uczuć hematopoetycznych komórek macierzystych, które nie są cząsteczkami niezbędnymi do syntezy tych komórek. Wykazano, że dysfunkcja komórek progenitorowych kości może indukować mielodysplazję, a po drugiej, a następnie białaczka ^{[[[ Pierwszy ]} .

Trzy linie krwinek (czerwone krwinki, białe krwinki i płytki krwi) mają zaburzenie różnicowania, które prowadzi do niewystarczającego wytwarzania jednego, dwóch lub trzech rodzajów komórek.

Ponadto szpik kostny wytwarza nieprawidłowe komórki znane jako „Myelodysplastic” . Jest to przywiązanie osobnika starszego, którego mediana wieku w momencie diagnozy wynosi około 70 lat. U dorosłych od 8 do 10% przypadków występuje poniżej 50 lat.

Pochodzenie tych chorób pozostaje nieznane, prawdopodobnie czasem genetyczne (wrodzone) lub z powodu nabytej mutacji genetycznej ^{[[[ 2 ]} . Możliwe są środki „środowiskowe”: część pacjentów z zespołem mielodysplastycznym uległa chemioterapii (szczególnie przez środki alkilujące, takie jak melfalan, gaz musztardowy, cyklofosfamid, busulfan i chlorambucil) lub promieniowanie (terapeutyczne lub przypadkowe).

Historyczne warunki ” Stan perseunemiczny „Albo” Subaigiczna lub atypowa białaczka „Zastosowano do zdefiniowania SMD, a następnie znaczenie wspólnej klasyfikacji doprowadziło Francję, Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię do zdefiniowania klasyfikacji w 1976 r. Francusko-amerykańsko-brytyjski lub fab, ostra białaczka. Opisuje dwie formy SMD:

1. Niedokrwistość refrakcyjna z nadmiarem wybuchów (AREB);
2. Przewlekła białaczka mieloocytów (LMMC).

Obecnie stosowana jest klasyfikacja FAB wszystkich SMD, opublikowana w 1982 roku, ale niedawno wydano nowe propozycje klasyfikacji złośliwych hemopatii w ramach Aegis Światowej Organizacji Zdrowia.

Fab (francusko-amerykańsko-brytyjska) klasyfikacja [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Klasyfikacja FAB (francusko-amerykańsko-brytyjska) zespołu mielodysplastycznego z 1982 r. Definiuje 5 kategorii diagnostycznych:

• niedokrwistość refrakcyjna (AR);
• Nabyta idiopatyczna niedokrwistość stidroblastyczna (Azja);
• niedokrwistość refrakcyjna z nadmiarem wybuchów (AREB);
• niedokrwistość refrakcyjna z nadmiarem wybuchów w transformacji (AREB-T);
• Przewlekła białaczka mieloocytów (LMMC).

W tej klasyfikacji obecność nieprawidłowości morfologicznych (dysmyelopoiesis)
Pozwala na postawienie diagnozy SMD, a różne kategorie diagnostyczne odróżniają się liczeniem różnych populacji krwi i rdzeniastej.

Klasyfikacja OMS [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Nowa klasyfikacja Myelodysplazji WHO definiuje również 6 kategorii, różni się od kategorii FAB:

Jest to zasadniczo choroba osób starszych (mediana wieku odkrycia około 70 lat), dwa razy częściej u mężczyzn ^{[[[ 3 ]} .

Zespoły mielodysplastyczne, od dawna zwane „niedokrwistością oporową” (leczenie witaminami), są hemopatią klonalne (co oznacza, że ​​wszystkie pochodzą z tego samego nieprawidłowego hematopoetycznych prekursorów). Komórki z tego prekursora mają zaburzenie dojrzewania, które powodują, że umierają w szpiku (aborcja śródszpikowa).

Konsekwencje kliniczne są Cytopenia peryferyjna i Zaburzenia morfologiczne prekursorów szpikowych (dysmyelopoiesis) .

Zespoły mielodysplastyczne są najczęstszymi staniami zmarłych.

Nie ma znanej przyczyny, ale tylko korzystne czynniki: czynniki rodzinne, czynniki toksykologiczne (ekspozycja benzenu, chemioterapia lub radioterapia ^{[[[ 4 ]} ), Autoimmunologiczne choroby ^{[[[ 5 ]} .

Kliniczny [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Klinika są zdominowane przez konsekwencje związane z cytopenią: zespół krwotoczny przez trombocytopenia, ciężkie infekcje i powtarzane przez neutropenię, zespół anemiczny.

W rzadkich przypadkach odnotowano umiarkowaną śledzionę, w odniesieniu do przewlekłej białaczki szpikowej (LMMC), różnorodnym zespole szpiku mielodysplastycznego.

Biologia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Formula numeracyjna [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Również tutaj stowarzyszenie cytopenii, liczby i o zmiennym znaczeniu, które kieruje diagnozą:

• Niedokrwistość jest polegającą makrocytarną;
• Leukopenii z neutropenią (dwa razy na trzech) czasami towarzyszy monocytoza w przypadku LMMC;
• Trombocytopenia.

Niewielki odsetek krążących wybuchów i hipogranulacja neutrofilowej mocy polinowarowej jest bardzo sugestywna dla diagnozy .

Mielogram [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Badanie cytologiczne mielogramu podkreśla dysmyelopoiesis i/lub nadmiar wybuchów rdzeniących:

• Bogactwo rdzeniowe jest najczęściej zwiększane (nieskuteczna produkcja);
• . Czerwona linia jest często rozrostowy. Dyserytropoiesis może składać się z megaloblastozy, anomalii hemoglobinizacji, anomalii jądrowych (wielojądrzasty, karieorexia). Kolorowanie Perls podkreśla koronowanie stidroblastów w ARS;
• . Ziarna linia jest często rozrostowy w postaci z nadmiarem wybuchów. Dysgranulopoiesis może być reprezentowany przez zmniejszenie lub zniknięcie intracytoplazmatycznych ziaren neutrofili i/lub zaburzeń segmentacji jąder;
• . Linia płytek krwi Może pokazywać mikro-matery (mononuklowane małe megakaryocyty), mononuklowane megakaryocyty (sugestywne anomalii cytogenetycznej 5Q) lub duże megakaryocyty z oddzielnymi i zaokrąglonymi jąderkami. Liczba tych megaciarocytów jest bardzo zmienna.

Badanie cytogenetyczne szpiku jest uzupełniające się do analizy cytologicznej.

Inne egzaminy [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Są bezużyteczne w diagnozie, ale niektóre są przydatne do oszacowania rokowania:

• Podczas biopsji kości dysmyelopoiesis jest lepiej widoczny. Czasami widać zwłóknienie retikulinowe. Nieprawidłowa lokalizacja prekursorów w przestrzeniach rdzenikowych ma pewną wartość prognostyczną. Wreszcie, biopsja może być przydatna do zrobienia różnicy z rdzeniem kręgowym w przypadku, gdy szpik zespołu mielodysplastycznego pokazuje słaby szpik;
• Jeśli praktykowana jest izotopowa eksploracja erytropoezy w Fe59, pokazuje silne schwytanie rdzenia kręgowego, ale niskie globularne włączenie;
• Badanie cytogenetyczne pokazuje anomalie klonalne w połowie przypadków: delecja 5q, delecja 20q, monosomie 7 lub delecja 7q, trisomia 8. Ma ważną wartość prognostyczną.

Klasyfikacja franko-amerykańsko-brytyjska (FAB) w oparciu o odsetek krwi i podmuchów rdzeniących, odsetek koronnej korony szpiku i monocytozy krwi umożliwia rozróżnienie różnych rodzajów zespołu szpikowego. Klasyfikacja FAB nie jest już używana do klasyfikacji różnych zespołów mielodysplastycznych, zastąpionych klasyfikacją WHO.

Idiopatyczna stidroblastyczna niedokrwistość ogniotrwałą (ARSI) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Towarzyszy jej izolowana niedokrwistość i posypanie rdzenia kręgowego> 15%.

Niedokrwistość oporowań z nadmiarem wybuchów (AREB) i AREB w transformacji (AREB-T) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Przejawia się przez ciężką pianctopenia. Blastoza krwi wynosi <5%, a lastoza rdzenia kręgowego wynosi od 6 do 20%.

AREB-T spełnia kryteria AREB, z wyjątkiem jednej z następujących cech: krążące wybuchy> 5% lub wybuchy rdzenia kręgowego między 20 a 30% lub obecność ciał Auer w wybuchach.

Przewlekła białaczka mieloocytów (LMMC) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Charakteryzuje się trwałą monocytozą krwi (> 1 g/l) przez ponad 3 miesiące:

• Nie wyjaśniono reakcją (zakażenie/stan zapalny/rak);
• związane z dysplazją co najmniej jednej linii rdzenia kręgowego i blastozą mniejszą niż 20% w szpiku kostnym i we krwi;
• Nie związane z anomalią molekularną napotkaną w zespołach mieloproliferacyjnych (SMP) (brak chromosomu Philadelphia lub połączenie BRC-ABL (podpisanie przewlekłej białaczki szpikowej lub LMC), CEO PDGFR A lub B).

Można mu towarzyszyć klinicznie z śledzioną (w przeciwieństwie do innych zespołów szpiku mielodysplastycznego).

Prosta cytopenia ogniotrwała [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Jest to definiowane tylko przez negatywne kryteria: to ona może stanowić problemy diagnostyczne.

Niedokrwistość sydroblastyczna może rzadko być wtórne do toksycznego (izoniazyd …) lub dziedziczne powiązane z x .

AREB-T nie stanowią różnicowego problemu diagnostycznego. Należy jednak odróżnić Ostra białaczka szpikowa gdzie blastoza jest przez konwencję> 30%.

LMMC stanowi problem diagnozy różnicowej monocytoza . Początkowo reakcja poinfekcyjna Monocytoza musi zostać wyeliminowana: cała trwałe monocytozę jest a priori białaczką. W 2 ^{To jest} Czas, LMC musi zostać wyeliminowany przez brak chromosomu w Filadelfii.

Głównym problemem pozostaje przypadki prostej cytopenii, w których konieczne będzie wyeliminowanie:

• A niedobór witamin gdzie cytopenia może towarzyszyć anemia. Dozo witamin umożliwiają decydowanie;
• Niedokrwistość makrocytowa marskość etylową gdzie dysmyelopoi rdzeniowe wpływają tylko na czerwoną linię;
• A Izolowana neutropenia Musi omawiać przyczyny narkotykowe, zakaźne lub autoimmunologiczne;
• izolowana trombocytopenia musi wyeliminować Autoimmunologiczna trombopenia peryferyjna .

W trudnych przypadkach wyróżnienie klonalnej anomalii cytogenetycznej, nieprawidłowego pchnięcia prekursorów lub badania erytropoezy przez radiofer umożliwia decydowanie.

Komplikacje cytopenii [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Powikłania zakaźne są przyczyną śmierci w 50% przypadków. Są one głównie widoczne, gdy neutropenia wynosi <500/mm³, co jest deficytem funkcjonalnym neutrofilicznego polynjądrowego narażania ryzyka.

Zespół krwotoczny jest przyczyną śmierci w 20% przypadków. Również tutaj trombopatia pogarsza symptomatologię.

Powikłania zakaźne i krwotoki są używane głównie przez AREB-T.

Nawracająca niedokrwistość naraża się na hemochromatozę transfuzji.

Transformacja w ostrą białaczkę szpikową (LAM) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Ogólne ryzyko transformacji wynosi 30%, ale zależy również od rodzaju zespołu szpikowego.

Transformacja może być brutalna lub postępująca wraz ze wzrostem blastozy do 30% w różnych próbkach. Ostra białaczka szpikowa wtórna do zespołu szpikowego jest bardzo złym rokowaniem, ponieważ nie reaguje na zwykłe leczenie.

Komplikacje LMMC [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

LMMC może ewoluować w kierunku zespołu mieloproliferacyjnego lub dawać określone wysływanie seruzy i lokalizacji skóry.

Demonstracje autoimmunologiczne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Pyoderma zanflezum, naczyń, anemie i autoimmunologiczna trombopenia …

• Blastoza krwi jest najważniejszym czynnikiem prognostycznym. Silna blastoza to złe rokowanie.
• Liczba i znaczenie cytopenii jest również ważnym czynnikiem prognostycznym.
• Cytogenetyka: Obecność delecji 5q lub 20q wiąże się z korzystnym rokowaniem. Pojawienie się nieprawidłowości podczas choroby ogólnie podpisuje szybki rozwój choroby.

Oczekiwana długość życia jest zmniejszona z pięcioletnim wskaźnikiem przeżycia, który nie przekracza 40% ^{[[[ 3 ]} . Opracowano ocenę prognostyczną, biorąc pod uwagę wynik mielogramu (w tym cytogenetyki) i wzoru krwi, umożliwiając przewidywanie ryzyka ewolucyjnego ^{[[[ 6 ]} i pomaganie w wyborze leczenia.

W postaci bez kryteriów nasilenia wystarczy proste monitorowanie, z leczeniem objawów.

Leczenie objawowe [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Każdy gorączkowy epizod w neutropenicznym uzasadnienie recepty na szeroką spektrum antybiotykoterapii obejmującą gram negatywne bachilli, a następnie gronkowce i wreszcie drożdże.

Niedokrwistość może wymagać powtarzających się transfuzji koncentratów erytrocytowych, które mogą prowadzić do przeciążenia żelaza (hemochromatoza transfuzji). Zapobieganie hemochromatozie transfuzji opiera się na podaniu desferioxaminy (desferal*) w podskórnie. W praktyce stosowanie erytropoetyny w podskórnie może zmniejszyć potrzeby transfuzji ^{[[[ 7 ]} . Luspartecept jest skuteczny w postaci ogniotrwałej z pierścieniami sydroblastowymi ^{[[[ 8 ]} .

Trombocytopenia, gdy ważne, być może traktowane przez romiplostim ^{[[[ 9 ]} lub eltrombopag ^{[[[ dziesięć ]} Ale ryzyko actyzacji (transformacja w ostrą białaczkę) wydaje się nieco ważniejsze, co ogranicza receptę ^{[[[ 3 ]} .

Specyficzne leczenie [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Skuteczne specyficzne leczenie, szpik Alogreffe, wiąże się z często najwyższym wiekiem pacjentów. Wielu osób starszych doskonale toleruje swoją chorobę potrzebuje jedynie objawowego leczenia i nadzoru.

Leczenie środkiem hipomettylantowym [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Jest to klasa chemioterapii oparta na epigenetyce. Istnieją dwie testowane cząsteczki: decytabina i azacytydyna. Tylko azacytydyna wykazała znaczącą przewagę w przeżyciu w porównaniu z konwencjonalnymi zabiegami (transfuzje, cytarabina o niskiej dawce i standardowa chemia (3+7) ^{[[[ 11 ]} .

W porównaniu z konwencjonalnymi metodami leczenia, azacytydyna umożliwia podwojenie liczby pacjentów wciąż żyjących w ciągu dwóch lat. Właśnie uzyskał autoryzację marketingową w MDS o wysokim ryzyku.

Hipometylacja jest sposobem działania niektórych leków. W MDS anomalie na poziomie DNA, w tym hipermetylacja niektórych genów genów supresorowych nowotworów, odnotowano w MDS w MDS. Geny te pozwalają na śmierć komórki (apoptoza) komórki (dysplaza)
i reguluj cykl komórkowy. Hipermetylacja powoduje wyginięcie tych genów, a następnie umożliwia wzrost raka. Azacytydyna zapobiega tej metylacji i indukuje ponowną ekspresję genów supresorowych nowotworów. Rak jest zatem kontrolowany przez jakiś czas.

Azacytydyna jest sprzedawana pod nazwą Vidazaza.

To leczenie jest referencyjnym leczeniem mielodysplazji o wysokim ryzyku. Jest dobrze tolerowany, przynosi niezależność transfuzji, umożliwiając wzrost przeżycia ^{[[[ dwunasty ]} w towarzystwie prawidłowej jakości życia. Opóźnia transformację w ostrą białaczkę i umożliwia poprawę hematologiczną. Został utworzony we Francji przez farmację i francuskojęzyczną grupę mielodysplazji, która przeprowadziła kluczowe badanie, które umożliwiło jego umieszczenie na rynku jako referencyjne leczenie mielodysplazji wysokiego ryzyka.

Decytabina może stanowić alternatywę ^{[[[ 13 ]} .

Dobre użycie azacytydyny [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Dawka jest 75 Mg · M ^-2 Przez leczenie 7 dni w miesiącu do choroby (nawrót, nie do zaakceptowany niepożądany efekt). Poza 100 Mg Leczenie należy podzielić na dwie strzykawki i podawać w dwóch różnych miejscach wstrzyknięcia. Jest to wstrzyknięcie podskórne. Zaczerwienienie i swędzenie w miejscu wstrzyknięcia można zmniejszyć, nie podając strzykawki (aby uniknąć kontaktu produktu ze skórą) oraz masując zaczerwienienie olejem onagrynowym (publikacja Ash 2009) ^{[Niewystarczające źródło]} .

Badanie PIVOT (AZA 001), które umożliwiło rynek rynku azacytydyny (nazwa handlu: vidazaza) wykazało, że to leczenie nie tylko pozwala na znaczny wzrost przeżycia, ale także dobrej jakości życia. To leczenie, w przeciwieństwie do konwencjonalnej chemioterapii, jest mniej agresywne, a zatem mniej toksyczne. Jeśli chemioterapia (wysoka dawka+antra – 7+3) konwencjonalne pokazy w AZA 001 badali wyższy wskaźnik odpowiedzi niż azacytydyna, to leczenie wykazuje mniej dobre przeżycie ze względu na jego wysoką toksyczność. Jeśli pełna odpowiedź nadal jest bardzo ważnym elementem młodego podmiotu, u osób starszych (ponad 70 lat) wydaje się, że jest mniej ważny dla przeżycia niż stabilność choroby. Dlatego nie ma limitu wieku do leczenia wysokiego ryzyka szpiku mielodysplazji z azacytydyną. Arbitraż leczenia lub braku postępowania musi odbywać się zgodnie z ogólnym stanem pacjenta i pragnieniem tego ostatniego.

Nadzór [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Zawiera liczby i regularne platmy i regularny mielogram.
Pierwszą ocenę należy przeprowadzić tylko w szóstym lekarstwie. Czasami pierwsza odpowiedź może mieć miejsce tylko w 9 ^{To jest} cykl. Odpowiedź często przejawia się na linii erytrocytowej. Wystarczy, że linia reaguje, aby inni ogólnie podążali. Konieczne jest zatrzymanie leczenia, że ​​w przypadku postępu choroby, wysokiego stadionu efektu ubocznego zagrażające prognozowaniu pacjenta lub jego jakości życia.

Inna chemioterapia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Lenalidomid zmniejsza potrzeby transfuzji w zespołach mieloproliferacyjnych z delecją 5q ^{[[[ 14 ]} .

Zespoły mielodysplastyczne są również opisane w medycynie weterynaryjnej, szczególnie u psów, kotów i koni ^{[[[ 15 ]} . Istnieje widoczne podobieństwo między ludzkimi i weterynaryjnymi zespołami szpikowymi, poziomami epidemiologicznymi, klinicznymi i biologicznymi, co może sugerować istnienie czynników środowiskowych.

Notatki i referencje [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]