Norweski Instytut Meteorologiczny – Wikipedia

L ‘ Norweski Instytut Meteorologiczny (po norwesku Instytut meteorologiczny ) jest norweską krajową organizacją meteorologii i prognoz pogodowych. Założona w 1866 roku, ma siedzibę w trzech miejscach (Oslo, Bergen i Tromsø), zatrudnia w przybliżeniu 500 pracowników I 650 obserwatorów we wszystkich krajach.

Instytut jest członkiem Światowej Organizacji Meteorologicznej, Europejskiego Centrum Średniego Terminu Météorological Provision, Eumetsat i Gie Emetnet.

Norweski Instytut Meteorologiczny został założony Pierwszy ^Jest Grudzień 1866 Z pomocą norweskiego astronomu i meteorologa Henrika Mohna, który zajmował się zarządzaniem do 1913 roku ^{[[[ Pierwszy ] W [[[ 2 ]} . Przypisuje się mu Fundację Badań Meteorologicznych w Norwegii. Skrót stawia Oslo lub Puts Oslo był używany od dłuższego czasu na arenie międzynarodowej; Na przykład światowa organizacja meteorologiczna zaleciła w 1956 roku, że jej członkowie odnoszą się do tego instytutu pod nazwą Met Oslo ^{[[[ 3 ]} .

Norweski Instytut Meteorologiczny jest odpowiedzialny za publiczne usługi pogodowe do celów cywilnych i wojskowych. Zapewnia, że ​​władze, przemysł, instytucje i ogół społeczeństwa są poinformowane o groźnych zdarzeniach pogodowych, mogą planować swoje codzienne działania i uzyskać informacje niezbędne do ochrony środowiska ^{[[[ 4 ]} .

Instytut reprezentuje również Norwegię w organizacjach międzynarodowych, takich jak Światowa Organizacja Meteorologiczna (OMM) ^{[[[ 5 ]} , Europejskie centrum średniookresowych prognoz pogodowych (CEPMMT ^{[[[ 6 ]} ) et eumetsat ^{[[[ 7 ]} . Instytut jest także partnerem wielu międzynarodowych projektów badawczych i nadzoru, w tym EMEP, miocean, myWave i operacyjny system oceanograficzny Plateau North West (NOOS).

Instytut ma około pięćset pracowników i niektórych 650 obserwatorów Część czasu w kraju ^{[[[ 8 ]} . Jego siedziba w Oslo obejmuje pięć działów ^{[[[ 4 ]} :

• Prognoza pogody;
• Sieć obserwacji;
• Centrum rozwoju usług meteorologicznych;
• przetwarzanie danych ;
• badania i rozwój.

Praca [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Instytut z trzema oddziałami w Oslo (siedziba głównej), Bergen ( Centrum prognozowania pogody dla zachodniej Norwegii ^{[[[ 9 ]} ) Tromsø ( Centrum prognozowania Północnego Norwegii ^{[[[ dziesięć ]} ) Zapewnia prognozy meteorologiczne dla wód Norwegii i Norweskich, a także bardziej wyspecjalizowane usługi, takie jak nadzór lodu, wycieki węglowodorowe i prognoza pogody dla badań i ratowania morskiego. Stan morza są rozpowszechniane komercyjnie dla firm naftowych, a bardziej ogólnie dla publiczności.

Instytut gromadzi również i rozpowszechnia dane meteorologiczne zebrane w Norwegii i na sąsiednich obszarach morskich, w tym na wyspach Svalbard i Morze Barents. Studiuje klimat norweski i zapewnia użytkownikom wynik tego badania. Usługi te są świadczone przez bezpłatną usługę online, uruchomiona w 2007 roku.

Sieć obserwacji [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Instytut jest odpowiedzialny za utrzymanie, weryfikację jakości, archiwizacji i aktualizacji sieci obserwacyjnej złożonej z zautomatyzowanych stacji pogodowych, radiosond i radarów meteorologicznych. Instytut są również zarchiwizowane przez Instytut, obserwacje morskie wysokości fal i innych parametrów oceanograficznych zebranych przez platformy naftowe w wodach norweskich.

Prowadził także ostatni statek meteorologiczny WMO, MS Polarfront, zaparkowany na Północnym Atlantyku, dopóki nie będzie on wynosił z powodu problemów budżetowych. Pierwszy ^Jest Styczeń 2010 i zastąpione danymi satelitów meteorologicznych i boi ^{[[[ 11 ]} .

• 
• 

  Radar meteorologiczny Vestkapp w hrabstwie Sogn Og Fjordane. Widok konstrukcji w 2009 r. Podczas instalacji radomu po lewej i panoramicznej widoku na terenie w 2014 r., Gdzie widzimy, że wieża kamienna jest w kopcu.

Cyfrowe modele prognozowania [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Instytut wydaje prognozy pogody operacyjnej przy użyciu różnych modeli cyfrowego prognozowania czasu, w tym zjednoczonego modelu biura brytyjskiego i europejskiego modelu Hirlam. Prognozy podlegają zmianom wprowadzonym przez ludzkich prognoz przed ich publikacją. Instytut zarządza także szeregiem operacyjnych modeli oceanicznych od dwudziestu do kilometra rozdzielczości. Pakiet modeli obejmuje obecnie model oceaniczny Princeton (POM), a także najnowszy regionalny system modelowania oceanicznego (ROMA). Model WAM działa od 1998 r. W określonych rozdzielczościach od 50 do 4 km Podczas gdy model Swan został wdrożony dla zastosowań przybrzeżnych o wysokiej rozdzielczości (rozdzielczość sieci mniejsza niż jeden kilometr).

Dyrektorzy [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Henrik Mohn (1866–1913)
• Aksel Steen (1914–1915)
• Hans Theodor Hesselberg (1915–1955)
• Ragnar Fjørtoft (1955-1978)
• Kaare Langlo (W) (1978–1983)
• Arne Grammeltvedt (1984-1998)
• Anton Eliassen (od [1998-2016)
• Roar Skålin (2017–)

Powiązane artykuły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]