Pani Simone – Wikipedia

Madame Simone w 1911 roku.

Główne sceny

modyfikator

Pauline rzeczy , powiedział Madame Simone lub po prostu Simone , jest aktorką i kobietą z francuskich listów, urodzonych 3 kwietnia 1877 w Paryżu 8 ^{To jest} i martwy 17 października 1985 (w wieku 108 lat) w Montgeron ^{[[[ Pierwszy ]} .

Urodzona w rodzinie żydowskiej burżuazji, sprzymierzonej przez jej babkę ze strony ojca, urodzoną Emden, w rodzinie Reinacha, ale podważona przez mesalliance jej ojca z tancerką, Pauline Benda jest wnuczką Sigmund Bendę i kuzynką Germaine’a z pisarza Julienien Benda.

W 1898 r. Wyszła za mąż w kościele Saint-Philippe-Du-Roule, aktor Charles Le Bargy (1858–1936), jej nauczycielka dykcji w National Conservatory of Dramatical Art, prawie dwudziestu lat jej starszego. To pierwsze nieszczęśliwe małżeństwo z bargy wydaje się być wzorem dla Jeana Cocteau dla jego monologu Piękny obojętny (1940) ^{[Ref. niezbędny]} .

Simone Le Bargy w 1904 roku, Cliché Reutlinger.

Zadebiutowała w teatrze w 1902 roku pod nazwą Simone le Bargy W sztuce Henry’ego Bernsteina, którego stworzy kilka innych prac. Zastępuje Sarah Bernhardt w roli Aiglon z Edmond Rostand uczestniczył w tworzeniu Chantecler w 1910 r. W roli bażanta ^{[[[ 2 ]} .

Adoptując po rozwodzie pseudonim Madame Simone , ponownie wyszła za mąż w 1909 roku z pisarzem Claude Casimir-Perier (1880–1915), synem byłego prezydenta Republiki, Jean Casimir-Perier. Przyjaciel wielu celebrytów swoich czasów otrzymała od tego czasu wielkie osobowości literackie, takie jak Charles Péguy lub Jean Cocteau w zamku Trie-La-Ville.

Najbardziej uderzający fakt jego życia osobistego pozostaje jego krótki i namiętny romans zaczął 29 maja 1913 Z Alain-Fournierem, którego poznała, gdy był sekretarzem jej drugiego męża. Alain-fournier umiera na czele swojej firmy 22 września 1914 , podczas uznania w liniach niemieckich, a Claude Casimir-Perier 12 stycznia 1915 r. na froncie Aisne.

Odowate, wyszła za mąż w 1923 r. Autor François Porché (1877–1944), którego małżeństwo powiedziała w swoich wspomnieniach, które podążał za każdym z nich, z pasją brutalnie przerwaną i oparła się na tym wspólnym punkcie ^{[Ref. niezbędny]} .

To jako kobieta z listów będzie kontynuować swoją bardzo długą egzystencję: członek jury nagrody femina w latach 1935–1985, literacki salon, przyjaźnie i wpływy paryskie, pisanie powieści, pamiętniki (Grand Prix of the Academy Academy w 1960 r.).

Jean Cocteau pisze w swoim Dziennik, 2 grudnia 1960: „Jesteśmy zdezorientowani obojętnością, z jaką Simone przyjmuje całkowite zapomnienie, w którym upadło jej życie jako słynnej aktorki. Była kobietą z listów, Base-Blue, która się myliła. A jej książki nigdy nie odniosły sukcesu w tablicach. »»

• 1902: Odchylenie Henri Bernnstein, Théei du Gymas
• 1903: Powrót Jerozolimy autor: Maurice Donnay, teatr gimnazjum
• 1905: Wybuch Henri Bernnstein, Théei du Gymas
• 1906: Złodziej Henri Bernstein, Renaissance Theatre
• 1907: Samson Henri Bernstein, Renaissance Theatre
• 1910: Chantecler z Edmond Rostand, Théâtre de la Pacité-Martin ^{[[[ 3 ]} .
• 1911: Stary człowiek De Georges de Porto bogaty w teatr Renaissance
• 1913: Tajemnica Henri Bernstein, Theatre of Bouffes-Parisiens
• 1916: Amazonka Henry Bataille, teatr Parte-Parte-Martin
• 1919: Dziewczyna z różowymi policzkami autor: François Pochée, Sarah-Bernhardt Theatre
• 1921: Przeszłość autor: Georges de Porto bogatych w Comédie-Française
• 1922: Judith Henri Bernnstein, Théei du Gymas
• 1923: Opiekun Pierre Fondaie, teatr Parte-Parte-Martin
• 1925: Dziewica z wielkim sercem François Poché, wystawiony Simone le Bargy, teatr renesansu
• 1934: Król, dwie kobiety i kamerdyner autor: François Pochée, komedia mistrzów

• Zaburzenie (powieść), Paryż, Lead, 1930.
• Dni gniewu (powieść), Paryż, Lead, 1935.
• Ziemski raj (Roman), Paryż, Gallimard, 1935.
• Quebec (Roman), Genewa, red. Od środka świata, 1943.
• Emily Brush (Theatre), Paris, Nagel, 1945.
• Żarliwy bal (powieść), Paryż, Lead, 1951.
• Druga powieść (Pamiątki), Paris, Plon, 1954.
• Pod nowymi słońcami (Pamiątki), Paryż, Gallimard, 1957.
• Co miało powiedzieć (Pamiątki), Paris, Gallimard, 1967.
• Mój Nowy Testament (Pamiątki), Paris, Gallimard, 1970.
• Korespondencja 1912–1914 , z Alain-Fournier, pod redakcją Claude Sicard, Paris, Fayard, 1992.

„Odmówiłbym urodzenia się w świecie, w którym słowo„ zawsze ”, jedyne, które satysfakcjonuje wymagające serca, jest kłamcą za wszystko, co oddycha. »» ^{[Ref. niezbędny]}

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Denise Bourdet, „Madame Simone”, Dzisiejsze twarze , Paris, Plon, 1960.
• Alain DANIZOT i John Louis W Enigma Alain-Fournier , Paryż, nowe wydania łacińskie, 2000 , 112 P. (ISBN 978-2-7233-2018-4-4 W Czytaj online ) W P. 13 .
• Michel Forrier, Madame Simone , wyd. Le Croit VIF, Paryż, 2008 (ISBN 978-2-916104-39-3 )
• Christophe-Luc Robin, Radosne i tragiczne epizody paryskiego na południowym zachodzie: Madame Simone między Gironde i Pirenees , Akty 69 ^{To jest} Sympozjum F.H.S.O. : Pisarze w Aquitaine, Biuletyn Towarzystwa Historycznego i Archeologicznego Périgord, Tome CXLIV, 2 ^{To jest} Dostawa 2017.

Powiązane artykuły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Zasób literatury :
• Zasób dotyczący programu :
• Uwaga w słowniku lub encyklopedii :