Podróż 1 – Wikipedia

after-content-x4

Model Voyager 1 .

Główne kamienie milowe

Początek	5 września 1977
Przegląd Jowisza	5 Mars 1979
Przegląd Saturna	10 listopada 1980
Końcowe przejście szoku	16 grudnia 2004
Opuszczając heliosfera	25 sierpnia 2012
Odległość od słońca	23 291 672 209 km Na 5 Mars 2022 ma 19 H 15
Odległość od Ziemi	23 296 728 922 km Na 5 Mars 2022 ma 19 H 15

modyfikator

Podróżnik Pierwszy jest jednym z dwóch bliźniaczych sond przestrzennych Podróżnik NASA przeznaczona do badania zewnętrznych planet układu słonecznego, które do tej pory były obserwowane tylko za pomocą teleskopów znajdujących się na Ziemi, w szczególności systemów Jowisza i Saturna. Jego premiera miała miejsce 5 września 1977 .

Podróżnik Pierwszy jest z bliźniaczką sondy Voyager 2 , u pochodzenia dużej liczby odkryć w Układzie Słonecznym czasami kwestionującym lub udoskonalania istniejących modeli teoretycznych i jako takie, jednej z najbardziej owocnych misji kosmicznych American Space Agency. Do najbardziej niezwykłych wyników są złożone funkcjonowanie wielkiego czerwonego miejsca Jowisza, pierwsza obserwacja pierścieni Jowisza, odkrycie wulkanizmu IO, dziwna struktura powierzchni Europy, skład atmosfery z Tytana , nieoczekiwana struktura pierścieni Saturna, a także odkrycie kilku małych księżyców Jowisza i Saturna. Sonda jest również pochodzeniem słynnego zdjęcia Blady Blue Point ( Blada niebieska kropka W języku angielskim) z planety Ziemia pobrana w 1990 r. W odległości 6,4 miliarda kilometrów, co czyniło ją najbardziej odległą fotografią, jakie kiedykolwiek wzięto od 27 lat.

Sonda kosmiczna pokazuje długą długowieczność i nadal ma instrumenty operacyjne w 2015 r., Które zbierają dane naukowe na skrzyżowaniu. Wyszła Sierpień 2012 Heliosfera i teraz postępuje w środowisku międzygwiezdnym, nawet jeśli od 2020 r. Instrumenty należy jednak stopniowo aresztować, aby poradzić sobie z osłabieniem źródła energii elektrycznej. Podróż 1 nie będzie już w stanie przesyłać danych poza 2025 ^{[[[ 2 ]} . Na 7 września 2022 , sonda wynosi około 23 562 919 160 kilometrów (157 476 Jednostki astronomiczne ) Słońce i około 23 558,175 505 kilometrów (157,508 Jednostki astronomiczne ) Ziemi, która jest przedmiotem ludzkiego pochodzenia najbardziej odległego od ziemi.

Podróżnik Pierwszy jest z Voyager 2 , jedna z dwóch sond tworzących program Podróżnik . Ten program kosmiczny jest utworzony przez American Space Agency (NASA) w celu zbadania zewnętrznych planet (Jowisz, Saturn i nie tylko), które do tej pory zostały zbadane ze względu na techniczną złożoność takiego projektu. Agencja kosmiczna chce skorzystać z wyjątkowej koniunkcji planetów zewnętrznych, które odtwarza tylko wszystkie 176 lat I które powinny pozwolić sondom przelecieć przez kilka planet praktycznie bez wydawania paliwa, stosując pomoc grawitacyjną wcześniej odwiedzanych obiektów. Po poddaniu się powodów budżetowych bardzo ambitnego projektu, NASA udaje się zbudować dwa urządzenia idealnie dostosowane do tego złożonego programu, podobnie jak okaże się długowieczność i jakość materiału naukowego zebranego przez dwie sondy. Projekt został oficjalnie uruchomiony Pierwszy ^Jest Lipiec 1972 i rozpoczyna się produkcja sond kosmicznych Mars 1975 Po zakończeniu fazy projektowej. Respondenci Pioneer 10 (uruchomiono w 1972 r.) I 11 (1973), odpowiedzialny za uznanie kursu, dostarcza istotnych informacji na temat formy i intensywności promieniowania wokół planety Jowisz, które są brane pod uwagę przy projektowaniu Podróżnik .

Cele [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Cel programu Podróżnik jest zebranie danych naukowych na temat zewnętrznych planet (Jowisz, Saturn, Uran i Neptune), które w tym czasie były praktycznie niezbadane: tylko Pioneer 10 I 11 , Sondy lekkie opracowane tak, aby służyć jako zwiadowcy do sond Podróżnik Ale mając niewiele instrumentów, do tej pory zbliżyło się do Jowisza i Saturna. Głównym celem przypisanym do dwóch sond jest zebranie danych w celu lepszego zrozumienia dwóch gigantycznych planet, ich magnetosfery i ich naturalnych satelitów. Te ostatnie, które są dla niektórych wielkości planety, są bardzo mało znane. Studium Księżycowego Tytana, o którym już wiemy, że ma on zaawansowaną atmosferę, jest uważane za równie ważne jak eksploracja Saturna, jego planety matki. Wreszcie, gromadzenie danych na dwóch innych gigantycznych planach Układu Słonecznego, Uran i Neptuna, na których nabywane są bardzo niewiele informacji ze względu na ich odległość, stanowi znaczący obiektywne, o ile badanie Jowisza i Saturna mogło zostać przewożone na zewnątrz ^{[[[ 3 ]} .

Voyager 1 , który poprzedza jego bliźniaczą sondę, ma na celu zbadanie Jowisza i Saturna. Musi zakończyć swoją misję eksploracji z niewielką odległością Tytana, głównego księżyca Saturna. Ale musi to, aby to osiągnąć manewr, który sprawia, że ​​opuszcza płaszczyznę ekliptyki, z wyłączeniem jakiejkolwiek możliwości zbadania innej planety zewnętrznej. W związku z tym powierzono przegląd i badanie Uranu i Neptuna Voyager 2 ^{[[[ 4 ]} . Aby przejść od Jowisza do Saturna, sonda wykorzystuje pomoc grawitacyjną z pierwszej planety, która zapewnia jej znaczne przyspieszenie, jednocześnie umieszczając ją w kierunku drugiego.

Biorąc pod uwagę ich dobry stan operacyjny po ich podstawowej misji w 1989 r., Nowe cele zostały ustawione na sondy przestrzenne po ich przeglądzie zewnętrznych planet. Misja Vima ( Misja międzygwiezdna Voyager ) ma na celu zbadanie bardzo słabo znanych regionów położonych na granicach obszaru wpływów Słońca. Shock końcowy i heliopauza wcześniej, po skrzyżowaniu heliogainy, wyróżniają się w środowisku międzygwiezdnym, którego cechy nie zależą już od naszej gwiazdy ^{[[[ 5 ]} .

Voyager 1 jest sondą 825,5 kilogramów (w tym Ergols), której centralna część składa się z aluminiowego spłaszczonego cylindra z dziesięcioma bocznymi aspektami o średnicy 188 centymetrów i wysokości 47 centymetrów. Ta struktura zawiera większość elektroniki chronionej przez zbroję, a także zbiornik, w którym przechowywana jest hydrazyna stosowana do napędu. Antena paraboliczna o dużym stałym wzmocnieniu o średnicy 3,66 metra jest przymocowana do górnej części cylindra. Jego duży rozmiar pozwala na wyjątkowy przepływ 7,2 kilobit na sekundę ^{[[[ 6 ]} W paśmie X na poziomie orbity Jowisza i częściowo kompensuje osłabienie sygnału na poziomie orbity Saturna. Voyager 1 Ma szesnaście małych nadmiarowych paliwa spalania hydrazyny i stosowało zarówno zmiany trajektorii, jak i do zmian orientacyjnych lub poprawek. Ilość ergol na pokładzie pozwala na bardzo skromną skumulowaną zmianę prędkości 190 metrów na sekundę na całej misji. Trzy bieguny przymocowane na korpusie sondy i rozmieszczone na orbicie służą jako wsparcie dla różnych urządzeń naukowych i instrumentów. Na jednym z nich są ustalone trzy generatory termoelektryczne w radiomotopie (RTG), które zapewniają energię (470 watów na początku Ziemi) do sondy kosmicznej. Rzeczywiście energia słoneczna dostępna na poziomie zewnętrznych planet nie pozwala na użycie fotowoltaicznych paneli słonecznych. Instrumenty naukowe są ustalane na biegunie o długości 2,3 metra zlokalizowanym przeciwnym RTG w celu ograniczenia częstości promieniowania wydanego przez radioaktywne rozpad plutonu 238 na pomiarach. Instrumenty teledetekcyjne (kamery ISS, spektrometry IRIS i UVS oraz fotopolarymetr PPS) są instalowane na regulowanej platformie o dwóch stopniach swobody. Inne instrumenty pomiarowe na miejscu (CRS, PLS, LECP) są ustalane bezpośrednio na biegunie. Magnetometry są instalowane na trzeciej okoni o długości 13 metrów, aby zmniejszyć wpływ korpusu sondy kosmicznej. Wreszcie dwie anteny o długości 10 metrów w Berylu i miedzi, wykonując kąt 90 Stopnie między nimi służą jako czujniki pomiaru fal plazmowych.

Próba Voyager 1 jest stabilizowany na trzech osiach, co odzwierciedla priorytet podany instrumentom teledetekcji, to znaczy badaniu planet i księżyców ^{[[[ Notatka 1 ]} . Orientacja sondy jest kontrolowana za pomocą dwóch czujników: wizjer gwiazd i czujnika słonecznego zainstalowanego na antenie parabolicznej. Gdy ukierunkowana gwiazda odchodzi z pola widza o wartości większej niż 0,05 °, wyrzucone silniki automatycznie przeprowadzają korektę. Przez krótkie okresy (kilka dni) kontrola orientacji jest powierzona zestawowi żyroskopów, na przykład, gdy słońce jest maskowane lub podczas korekcji trajektorii.

Instrumentacja naukowa [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Sonda kosmiczna zajmuje jedenaście instrumentów naukowych reprezentujących całkowitą masę 104,8 kilogramów podzielonych między instrumentami teledetekcyjnymi używanymi do obserwacji planet i księżyców oraz instrumentów pomiarowych na miejscu odpowiedzialny za scharakteryzowanie środowiska skrzyżowanego.

Cztery instrumenty teledetekcyjne to:

Instrumenty obserwacji środowiska skrzyżowane – promienie kosmiczne, wiatr słoneczny i magnetosfères Jowisza, Saturna, Uran i Neptune – to:

• CRS Cosmic Ray Detector;
• detektor plazmy PLS;
• Detektor cząstek o niskiej energii LECP;
• Magnetometr MAG przeznaczył do pomiaru zmian w polu magnetycznym słonecznym.

Odbiornik fal emitowany przez plazmy (PWS) i planety astronomiczny odbiornik radiowy (PRA) mają na celu słuchanie sygnałów radiowych emitowanych przez Słońce, Planety, magnenetosfères.

Jak Voyager 2 W Voyager 1 , które muszą zbliżyć się za około 42 000 lat ^{[[[ 7 ]} Sąsiedni system planetarny symbolicznie przenosi rejestrowanie różnych przejawów ludzkości.

Początek [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Wprowadzenie Voyager 1 przez trzecią rakietę tytana.

Próba Voyager 1 jest uruchomiony 5 września 1977 Przez Titan 3. rakietę, trzy tygodnie po bliźniaczej sondzie. Niewielkie manewry korekty trajektorii są przeprowadzane z silnikami bezpieczników 150 dni po uruchomieniu i dwunastu dni przed przybyciem do systemu Jovian. Dzięki bardziej napiętej trajektorii i większej prędkości ( 15 517 km/s ) dociera do Jowisza na cztery miesiące przed podróżą 2. Ta konfiguracja pozwala naukowcom obserwować instrumenty dwóch sond ewolucji atmosfery Jowisza przez ciągły okres sześciu miesięcy ^{[[[ 8 ]} .

Przegląd Jupitera i jego księżyców (1979) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Animacja trajektorii podróży 1 od września 1977 r. Do 31 grudnia 1981 r.

Voyager 1

Słońce

Ziemia

Jowisz

Saturn

Voyager 1 rozpoczyna obserwacje Jowisza 80 dni przed przelotem 14 grudnia 1978 Pierwsze zdjęcia zostały zrobione w styczniu 1979 r., Kiedy odległość umożliwia uzyskanie zdjęć pasm chmur, które otaczają gigantyczną planetę z definicją lepszą niż ta dostarczona przez teleskopy na podstawie Ziemi. Sonda kosmiczna zaczyna korzystać z stałego zasięgu sieci telekomunikacyjnej NASA 30 dni przed przeglądem Jowisza. Voyager 1 zbliża się tak blisko gigantycznej planety 5 Mars 1979 w odległości 349 000 km jego centrum (lub 278 000 km jego powierzchni). Główna faza obserwacji naukowych, która łączy badanie Jowisza, Galilejskie Moony, Pierścienie Jowisza i jego pole magnetyczne rozpoczyna 4 Mars I trwa tylko dwa dni: 5 Mars Voyager 1 Bardzo niewielkie przeżycie (18 460 km ) Księżyc io, a następnie ganymede (112 030 km ) i Europa (na 732 270 km ). Następnego dnia sonda kosmiczna wzrasta do 123 950 km Callisto. Faza obserwacji Jowisza kończy się pod koniec kwietnia. Pod koniec tego przeglądu sonda kosmiczna zrobiła 19 000 zdjęć Jowisza i jego pięciu głównych księżyców. Przechodząc w pobliżu Jowisza, prędkość sondy wzrasta do 16 km/s . Do dokonania końcowej korekcji trajektorii stosuje się około 5 kilogramów hydrazyny Voyager 1 kieruje się w kierunku Saturna ^{[[[ 9 ] W [[[ 8 ]} .

Głównym odkryciem jest wulkanizm księżyca IO. Po raz pierwszy zaobserwowano zjawisko wulkaniczne na innym ciele niebieskim niż na ziemi. Zebrane dane umożliwiły uświadomienie sobie, że zjawisko to ma duży wpływ na cały system jowowski: materiały wyrzucone przez wulkany są rozproszone przez bardzo potężne pole magnetyczne Jowisza i stanowią istotne materiały obecne w magnetosferze giganta giganta planeta. Voyager 1 Przeprowadza pierwsze krótkie zdjęcia chmur Jowisza, które podkreślają złożoność procesów w pracy. Duża czerwona plamka okazuje się burzą z gigantycznymi wymiarami poruszającymi się w przeciwnym kierunku igły zegarka, podczas gdy inne burze są odkrywane. Voyager 1 Odkryj i sfotografuj pierścienie Jowisza o wiele bardziej wątły niż pierścienie Saturna. W tych pierścieniach sonda odkrywa dwa małe księżyce: thébé o średnicy około 100 kilometrów, jest najbardziej odległa od grupy wewnętrznych satelitów Jowisza; Podczas gdy Métis około dwa razy mniejszy i wewnętrzny tej grupy. Obrazy Europy wykonane przez kamery sondy kosmicznej pokazują sieć linii na powierzchni tego księżyca, które wydają się pochodzenia tektonicznego. Ich rozdzielczość jest niska, ponieważ sonda kosmiczna przeszła wystarczająco daleko, ale zdjęcia wykonane przez później Voyager 2 Wykluczy to pochodzenie i będzie po pochodzeniu teorii mrożonej oceanu obejmującej całe to ciało niebieskie ^{[[[ 9 ] W [[[ dziesięć ]} .

• 

  Podejście do Jowisza (czas trwania: 25 dni, 27 milionów kilometrów).

• 

  Widok Jowisza w prawdziwych kolorach.

• 

  Erupcja wulkaniczna na IO.

• 

  Zamknij -up na aktywnym wulkanu IO (rozróżniamy przepływy lawy).

• 

Przegląd Saturna i jego księżyców (1980) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

. 10 listopada 1980 W Voyager 1 wchodzi do serca systemu planetarnego Saturna. Następnego dnia sonda bardzo blisko lata (6940 km ) z Księżycowego Tytana, jednego z najciekawszych ciał niebieskich w Układzie Słonecznym. Naukowcy wiedzieli przed tym przeglądem, że Titan ma atmosferę z metanem, a niektórzy z nich postawili hipotezę, że formy życia były w stanie rozwinąć się w tym środowisku stworzonym przez efekt cieplarniany. Ale na długo przed spotkaniem z Księżycem zrobiono zdjęcia, które pozwalają nam odkryć, że tytan jest otoczony ciągłą warstwą chmur, nieprzezroczyste w widzialnym świetle, które nie rozróżnia powierzchni. Instrumenty IRIS i UVS są używane do określenia cech atmosfery. Ślady etylenu i innych węglowodorów są wykrywane, podczas gdy temperatura prawdopodobnie zbyt niska dla życia jest mierzona. Po tych obserwacjach Voyager 1 Południowy biegun Saturn przechodzi do 124 000 km z jego centrum 12 listopada 1980 . Pierścienie i inne satelity, których obserwacja jest zaprogramowana (Dioné, Mimas i Rhéa) są bardzo blisko gigantycznej planety, ponieważ przegląd musi trwać, zaledwie dziesięć godzin: regulowana platforma przewożąca główne instrumenty naukowe używane do zbierania Dane planetarne są zaplanowane na szybkie zmiany orientacji w granicy jej zdolności, ale udaje się wykonać wstępnie zaprogramowane instrukcje ^{[[[ 11 ]} .

• 

  Saturn 5,3 miliona kilometrów.

• 

  Saturn w fałszywych kolorach.

• 
• 

  Satelita Mimas z kraterą Herschel.

• 
• 

  Atmosfera Tytana w fałszywych kolorach.

• 

  Trajektoria Voyager 1 I 2 W pobliżu Saturn.

Wybór Overview Titan [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Inżynierowie NASA musieli dokonać wyboru:

• Voyager 1 może odkrywać Titan na 20 000 km i trzymaj wystarczająco ergola, aby przejść do Plutona ^{[[[ dwunasty ]} ;
• Voyager 1 podejście do około 6000 km badań Titana i Plutona zostaje poświęcone. NASA dokonała wyboru, mając nadzieję przebić grubą warstwę chmur.

Misja międzygwiezdna (od 1989 r.) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

„Portret rodzinny” Układu Słonecznego Voyager 1 w odległości sześciu miliardów kilometrów.

Od 1989 roku sonda kosmiczna rozpoczęła nową misję o nazwie VIM ( Misja międzygwiezdna Voyager ), polegający na badaniu regionów zlokalizowanych na granicach układu słonecznego i, po przekroczeniu granic obszaru wpływu Słońca, w badaniu cech środowiska międzygwiezdnego. . 14 lutego 1990 , Kamery ISS są używane po raz ostatni, aby zrobić mozaikę 60 zdjęć w tym sześć planet układu słonecznego widzianego pod niespotykanym kątem. Ta mozaika, zwana „Portretem rodzinnym”, jest szczególnie znany z obrazu, który daje pojawia się ziemia, biorąc pod uwagę odległość ( 40.11 at ), jak ledwo widoczny blade punkt, który będzie źródłem inspiracji dla książki Carla Sagana ^{[[[ 13 ] W [[[ 14 ]} .

Pozycja Voyager 1 I 2 . 15 lutego 2009 .

W kolejnych latach instrumenty i sprzęt są stopniowo gaszone, aby poradzić sobie ze stopniowym rozpadem plutonu RTG, co powoduje ciągły spadek mocy 4,2 watów rocznie (lub 3,7 kWh mniej każdego roku). Więc Obecnie ^{[Gdy ?]} Moc resztkowa wynosi 260 W , lub 55% w porównaniu z początkową mocą 470 W . Instrumenty teledetekcyjne wykorzystywane głównie do obserwowania planet i księżyców, jako pierwsze, które zostały wypuszczone z usług: kamery ISS w 1990 r. I spektrometr podczerwieni tęczówki w 1998 r. ^{[[[ 15 ]} .

Na granicach heliosfery (2010) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W jego postępie Voyager 1 opuść plan ekliptyczny, wyprzedzając Voyager 2 ; Kontynuuje swoją drogę do granic Układu Słonecznego. . 17 kwietnia 2010 W Voyager 1 to 112,38 Na ( 16,857 miliarda kilometry lub 15 H 38 min 32 S godziny światła) Ziemi. Ludzki artefakt najdalej od Ziemi wykracza poza „końcowy szok”, to znaczy pozostawia kulę wpływu wiatru słonecznego, wnika do helioginy ^{[[[ Uwaga 2 ]} . Jego celem jest teraz dotarcie do heliopauzy, regionu na granicy między obszarem wpływu Słońca a medium międzygwiezdnym oraz badanie cech fizycznych. W Czerwiec 2011 , sonda wysyła dane dotyczące natury tarczy magnetycznej Słońca, do granic heliosfery, wskazując, że to 17,4 miliarda kilometrów jest to „rodzaj dużej heterogenicznej bańki” złożonej z innych bąbelków w przybliżeniu jednostki astronomicznej, nieco mniej 150 milionów km ^{[[[ 16 ] W [[[ 17 ]} .

Struktura obszaru przestrzeni pod wpływem słońca.

W Grudzień 2011 , NASA ogłasza, że ​​sonda jest teraz bliska heliopauzy. Korzystanie z instrumentów Voyager 1 które nadal działają, sonda zmierzyła prędkość wiatru słonecznego, przepływ cząstek energii, a także pole magnetyczne wytwarzane przez nasze słońce. Zgodnie z tymi środkami Voyager 1 Wszedł do SO -Called Stagnavation, w którym wpływ Słońca jest równoważony przez przestrzeń międzygwiezdną: pole magnetyczne słońca jest wzmocnione, ponieważ linie pola są zaostrzone pod ciśnieniem zewnętrznym, wiatr słoneczny prawie nie jest jeden, podczas gdy cząsteczki energetyczne emitowane przez słońce są rzadkie, a te z międzygwiezdnego ośrodka rosną ^{[[[ 18 ]} .

W środowisku międzygwiezdnym (od sierpnia 2012 r.) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

KONIEC Sierpień 2012 , instrumenty Voyager 1 Wykryj spadek liczby cząstek energii z wiatru słonecznego (lewy schemat) i wzniesienie liczby cząstek promieniowania kosmicznego (po prawej) wskaźnikach wylotu obszaru wpływu magnetycznego słońca.

Po kilku kontrowersyjnych wymianach między specjalistami, NASA w końcu ogłosiła 12 września 2013 Co Voyager 1 zostawiłem trochę ponad rok temu, wokół 25 sierpnia 2012 ^{[[[ 19 ] W [[[ 20 ]} W 34 lata Po uruchomieniu obszar przestrzeni umieszczony pod bezpośrednim wpływem Słońca, heliosfera, która jest zdefiniowana jako pole działania wiatru słonecznego stworzonego przez naszą gwiazdę. To zdarzenie miało miejsce, gdy sonda kosmiczna znajdowała się w odległości 121 Jednostki astronomiczne (około 18 miliardów kilometry) słońca. Opuszczając heliopauzę, ten region graniczny z chorych konturów, sonda kosmiczna wchodzi do środowiska międzygwiezdnego, którego zawartość (cząsteczki, promieniowanie) nie ma już wpływu Słońce. Ta nowa faza misji sondy umożliwi uzyskanie cennych informacji na temat tego regionu przestrzeni, w którym człowiek nigdy nie wysłał maszyny. Sonda kosmiczna wykona pierwsze bezpośrednie miary warunków fizycznych panujących w środowisku międzygwiezdnym, które powinny dać kluczowe wskazówki do pochodzenia i charakteru wszechświata o dużej skali. Voyager 1 będzie w stanie zmierzyć w szczególności charakterystykę promieni kosmicznych w dużej mierze zablokowanych przez heliosfera. Opiera się w szczególności na wzrost tego promieniowania mierzonego przez instrument PWS ( Nauka o fali plazmowej ), zmniejsz pomiary pola magnetycznego, które naukowe menedżerowie misji doprowadzili do wniosku, że sonda kosmiczna pozostawiła obszar wpływu magnetycznego Słońca. Voyager 1 Jest jednak zawsze pod wpływem grawitacyjnego Słońca ^{[[[ Uwaga 3 ]} I może uciec tylko za kilka dziesiątek tysięcy lat. Jako taka, sonda kosmiczna jest nadal w układzie słonecznym ^{[[[ 21 ] W [[[ 22 ]} .

W maju 2021 r. Sonda kosmiczna wykryła słaby sygnał, opisany jako „trwałe brzęczenie gazu międzygwiezdnego”. Badacze Cornell upubliczniają to odkrycie w czasopiśmie Astronomia natury ^{[[[ 23 ] W [[[ 24 ]} .

Koniec misji [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Voyager 1 Odsuwa się od słońca z prędkością 3,5 Na (około 500 milionów kilometry) rocznie lub 16.6 km/s . Jego trajektoria stanowi kąt 35 ° w odniesieniu do płaszczyzny ekliptycznej na północ od niej. Idzie na wierzchołek słoneczny, to znaczy grupa gwiazd, do których zmierza sam układ słoneczny. Za czterdzieści jeden tysięcy lat sonda musi wzrosnąć do 1,7 glin z mniejszej gwiazdy, I+79 3888 , położony w konstelacji żyrafy i lepiej znany jako Gliese 445 ^{[[[ 4 ] W [[[ Uwaga 4 ]} i w 40272 1,7-letni rok merkiennej gwiazdy w konstelacji małego wózka. Do 2020 r. Instrumenty muszą być stopniowo aresztowane, aby zająć się osłabieniem źródła energii elektrycznej dostarczonej przez trzy generatory termoelektryczne z radiomoziem. Planuje się, że najnowszy instrument teledetekcyjny, spektrometr ultrafioletowy UVS, który poczynił obserwacje różnych źródeł ultrafioletowych (gwiazdki itp.) W 2013 r. W 2013 r. W 2015 r. Zastosowanie żyroskopów, które zużywają 14,4 watów, nie będzie już możliwe. Wreszcie od 2020 r. Instrumenty naukowe na miejscu Musi być stopniowo wyłączany lub działać na przemian ^{[[[ 15 ]} . Voyager 1 nie będzie już w stanie zbierać i przesyłać danych poza 2025 ^{[[[ 2 ]} .

. Pierwszy ^Jest Grudzień 2017 , NASA ożywia cztery paliwo sondy po 37 latach bezczynności. Pozwala to, zgodnie z obliczeniami agencji, zdobyć od dwóch do trzech lat długowieczności poprzez przekierowanie anten transmisyjnych na Ziemię ^{[[[ 25 ]} .

Trajektoria Podróżnik Pierwszy , obecnie w Ophiuchus.

Grzech [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Zaktualizowane 31 stycznia 2023 ma 17 H 25 ^{[[[ 26 ]}

Szybkość sondy jest wysoka, NASA wyświetla postęp na żywo w Internecie jej podróży ^{[[[ 27 ]} :

• Obecna tabela pozycji ^{[[[ 28 ]} i do 2030 r ^{[[[ 29 ]} ;
• Czas tranzytu komunikacji: 21 H 32 min 20 S ^{[[[ 26 ]} ;
• Pozostałe paliwo: 20,15 kg (Zastosowano około 78%);
• RTG Moc: 260.1 W (Około 55% pierwotnej mocy). Margines ^{[[[ Uwaga 5 ]} : 26 watów;
• Średni przepływ komunikacji: 160 bit/s Potomek, 16 bit/s Kwota (z oddziałem 34 M Du Deep Space Network) ^{[[[ 30 ]} ;
• Maksymalny przepływ komunikacji: 1.4 Kbit/s (z anteną 70 M ty dsn).

Trajektoria sondy przestrzennej Voyager 1 : prędkość i odległość do słońca (legendy po francusku).

Instrumenty [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Na żółto i zielono instrumenty użyteczne i używane, chyba że zaznaczono inaczej. Zaktualizowane 14 listopada 2021 ^{[[[ 26 ]} .

Obecne badania naukowe [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W wrzesień 2013 , cele naukowe Voyager 1 odnoszą się do badania środowiska międzygwiezdnego ^{[[[ trzydziesty pierwszy ]} :

• Zmierzyć siłę i kierunek pola magnetycznego;
• Określ charakterystykę cząstek obciążonych elektrycznie o niskiej energii;
• Określ charakterystykę promieniowania kosmicznego;
• Zmierz charakterystykę fal plazmowych.

Zbieranie danych opiera się na wciąż operacyjnych instrumentach oprócz spektrometru ultrafioletowego.

W 2019 r. Badanie korzystające z obecności sondy Voyager 1 Oprócz heliopauzy umożliwia unieważnienie hipotezy, zgodnie z którą pierwotne czarne dziury są pochodzenia ciemnej materii Drogi Mlecznej ^{[[[ 32 ]} .

Notatki [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Powiązane artykuły [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

NASA

Inny

(W) Paolo Ulaivi i David M Harland, Robotyczna eksploracja Układu Słonecznego Część 1 The Golden Age 1957-1982 , Chichester, Springer Praxis, 2007 , 534 P. (ISBN 978-0-387-49326-8 )

Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]