Przynoś do Babyland – Wikipedia

Mosty do Babilonu jest 21 ^{To jest} Studio album brytyjskiej grupy rockowej The Rolling Stones opublikowane przez Virgin Records 29 września 1997 . Wydany na płycie CD i podwójnym winylu, album następuje światowa trasa koncertowa, która spotkała się z wielkim sukcesem.

W przeciwieństwie do poprzednich albumów, które duet Mick Jagger-Keith Richards był koprodukowany wraz z jednym zewnętrznym producentem, grupa wezwała kilku producentów w tym momencie, w tym między innymi Dust Brothers, Don i Rob Fraboni, a także wielu gościnnych muzyków Obecnie obok grupy w każdej piosence. Album jest heterogeniczny i bada kilka gatunków, od standardowego bluesa hip-hopowego po reggae. Nowe napięcia wewnętrzne pojawiają się w grupie podczas nagrywania z powodu różnic artystycznych między poszukiwaniem nowoczesności Micka Jaggera a powrót do korzeni Keitha Richardsa, oba rejestrujące osobno. Jednak napięcia te ustępują po nagraniu i pozwalają grupie na światową trasę koncertową.

Chociaż album otrzymuje mieszane przyjęcie krytyczne, dobrze sprzedaje, certyfikowane złoto lub platynę w kilku krajach i zawiera tubę Czy ktoś widział moje dziecko? .

Kontekst [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Dzień po światowej trasie Voodoo Lounge który zakończył się w Rotterdam 30 sierpnia 1995 , potem wydanie albumu na żywo Obnażony . 13 listopada 1995 Rolling Stones, nagrane głównie na Olympii w Paryżu i Paradiso w Amsterdamie. Keith Richards jest dziadkiem od maja 1996 roku, a Mick Jagger uruchomił własną firmę filmową o nazwie Jagger Films. Jednak grupa nadal potrzebuje dawki adrenaliny w studio i szybko myśli o nowym albumie. Voodoo Lounge ^{[[[ Pierwszy ] W [[[ 2 ]} .

Na początku listopada 1996 r. Członkowie spotykają się w Nowym Jorku, aby zaplanować nagrywanie albumów. . 21 listopada 1996 , zaczynają pracować nad nowymi utworami z niebezpiecznymi studiami muzycznymi w Nowym Jorku z producentem Donem był już obecny na poprzednim albumie, a następnie Keith wycofał się do swojego domu Connecticut na kilka dni, aby skomponować nowe tytuły i przesłuchania. W grudniu w Londynie, Westside Studios i West Studios producenta Trevora Horn zorganizowano różne sesje. W styczniu Mick Jagger i Keith Richards spędzają czas na Barbadosie na nowe sesje pisania ^{[[[ Pierwszy ] W [[[ 2 ]} .

Rejestracja [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W marcu 1997 r. Grupa znalazła się w Los Angeles, aby rozpocząć sesje nagrań w Ocean Way Recording Studios ^{[[[ 2 ]} . W przypadku tego albumu Mick Jagger i Keith Richards chcą eksperymentować z nowymi dźwiękami, aby być w zgodzie z lat 90., pozostając w Rock Blues, które zwykle grają. „Mick i ja zgodziliśmy się, że zamiast współpracować, nagrywa piosenki na swój sposób, a ja na moim” – powiedział Keith ^{[[[ 3 ]} . Sesje odbywają się do lipca, głównie w nocy, dopóki Keith Richards jest zmęczony rano ^{[[[ Pierwszy ]} .

W ten sposób piosenkarka będzie korzystać z usług kilku producentów oprócz Dona. Pierwsze to Dust Brothers (John King i Mike Simpson) znani z pracy nad albumami Odelay de Beck w 1996 roku i Butik Pawła Beastie Boys w 1989 roku ^{[[[ 4 ]} . Wkład duetu początkowo planowany do pięciu piosenek został zmniejszony do trzech: Czy ktoś widział moje dziecko? W Święty mnie I Równie dobrze może się wyrzucić . Ich produkcja charakteryzuje się wykorzystaniem próbek pierwszego i jedynego czasu w historii grupy. Piosenkarka zatrudniła także producentów Danny’ego Sabre’a, znanego ze swoich ostatnich dzieł remiksowania U2 i Davida Bowiego oraz Babyface (który wyprodukował Whitney Houston), ale pierwszy wyprodukuje tylko piosenkę, Gunface , podczas gdy drugi wkład w Już na mnie nie są zachowane.

To nowe podejście wydaje się obiecujące. Ale rzeczywistość okaże się jakąkolwiek inną: „Chciałem zobaczyć, jak Mick zareaguje na ten pomysł, ale wykraczał poza to, czego się spodziewałem, kontynuuje Keith. Nie wyobrażałem sobie przez chwilę, że pomyślałby, że będzie miał wolne ręce mieć innego producenta w każdej piosence. Na początku nie miałem na myśli na myśli ” ^{[[[ 3 ]} . Rzeczywiście, Keith nie jest entuzjastycznie nastawiony do pracy z „rytmicznymi lokami”, posuwając się tak daleko, aby odwrócić Danny’ego Sabre’a ze studia, gdy zaskakuje go dodając nowe części gitar. Gitarzysta wzywa usługi technika gitarowego Pierre’a de Beauport (który w szczególności był koprodukowany Zawsze cierpieć ) i producent Rob Fraboni (znany ze swojej pracy z Joe Cockerem, Ericem Claptonem, Bobem Dylanem i Beach Boys) Nie musisz tego oznaczać W Złodziej w nocy I Jak mogę się zatrzymać że on się interpretuje.

Jednak nowe napięcia z powodu różnic artystycznych ustalają się między Mickiem Jagger i Keith Richards i producentem Don, muszą zapewnić, że oba działają w osobnych pokojach. Keith zezna w swojej autobiografii Życie : „W przypadku tych wszystkich facetów oraz muzyków – w tym nie mniej niż ośmiu basistów [Jeff Sarli, Jamie Muhobeac, Pierre de Beauport, Don był, Danny Sabre, Darryl Jones, Me’Shell Ndegeocello i Doug Wimimbish] Wszystkie kierunki. Po raz pierwszy prawie skończyliśmy, że tworzyliśmy dwa różne dyski, moje i Mick. ” Ale według Keitha piosenkarka nie traciła czasu na rozczarowanie: „Mick zdał sobie sprawę z jego błędu i wykrzyknął: Zabierz mnie stamtąd!” ^{[[[ 5 ]} . Perkusista Charlie Watts rozluźnia atmosferę, współpracując z perkusistą Jimem Keltnerem, który później zasugerował mu wyruszenie w projekt solo. Podczas ostatniego tygodnia nagrania Mick Jagger odmawia uczestnictwa w sesjach roboczych zorganizowanych przez zespół Keitha Richardsa i Charliego Wattsa opuszcza Los Angeles, gdy tylko zakończył swój wkład ^{[[[ Pierwszy ]} .

Podczas masteringu albumu Keith Richards odkrywa swoją córkę Angela, że ​​powstrzymanie przyszłego pierwszego singla Czy ktoś widział moje dziecko? , przypomina stałą rurkę K.D. Lang wydany w 1992 roku. Dążąc do uniknięcia możliwych przyszłych problemów prawnych, Lang i jego współautor Ben Mink zostali przypisani Jaggerowi i Richardsowi na nowej piosence ^{[[[ 6 ]} . Później stało się to ważnym sukcesem w wielu krajach.

Analiza treści [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W jego projekcie, Mosty do Babilonu bardzo różni się od wszystkiego, co grupa zrobiła do tej pory, przynajmniej w podejściu muzycznym. Rzeczywiście, Mick Jagger i Keith Richards chcą kontynuować zarówno na ścieżce Blues Rock (w Spirit of Albums lepkie palce A 1971 ET Wygnanie na Main Street W 1972 r.) I eksperymentuj z nowymi dźwiękami, aby postawić się z muzyką chwili. Jeśli relacje między bliźniakami błyszczącej są po raz kolejny trudne, wynik jest sukcesem pomimo manifestu heterogeniczności podczas słuchania albumu. Dźwięk estetyki grupy jest w pełni szanowany z tonicznymi utworami z zdenerwowanymi gitarami takimi jak Odwróć przełącznik W Nisko I Zbyt ciasne , ale także spacery, takie jak Zawsze cierpieć W Złodziej w nocy W Jak mogę się zatrzymać I Nie musisz tego oznaczać , które łączą Reggae i Tex-Mex Rock. Ale jest też bardziej nowoczesny aspekt, czy to z balladą Już nade mną W Gunface Naznaczony hałasem Rock działał przez Danny’ego Sabre’a i Równie dobrze może dostać sok który jest bluesowy przez braci Dust. Wreszcie w programie są trzy niezbędne rurki: Poza kontrolą (I Papa był kamieniem rolkowym ponownie odwiedzone pokusy), Każdy widział moje dziecko I Święty mnie . Dwa ostatnie dźwięki zdecydowanie nowoczesne podziękowania dla Dust Brothers. Piosenki Złodziej w nocy W Jak mogę się zatrzymać I Nie musisz tego oznaczać są śpiewane przez Keitha Richardsa, a reszta Mick Jagger ^{[[[ 2 ]} .

Tekst, ze swojej strony, prawie nie różnią się w porównaniu z innymi albumami grupy. Wyjątki wykonane z Odwróć przełącznik (który mówi o śmierci i zbiorowym samobójstwie bramki niebiańskiej w 1997 r.) I apokaliptycznym Równie dobrze może dostać sok , tematy obracają się wokół pary: prawda, kłamstwa i kochankowie Nisko W Nie musisz tego oznaczać I Zbyt ciasne ; niewierność w Święty mnie ; Zemsta Gunface ; pęknięcie w Już nade mną ; Wyszukaj ukochanej osoby zniknęła Każdy widział moje dziecko i mijanie czasu Poza kontrolą W Zawsze cierpieć W Złodziej w nocy I Jak mogę się zatrzymać ^{[[[ 2 ]} .

Torebka i dysk [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Mick Jagger miał na myśli bardzo szczególną koncepcję dla wizualnego albumu, a zatrudnia Stefana Sagmeistera, aby to zrobić, australijskiemu projektantowi graficznemu, który otrzymał pierwszą nagrodę Grammy za okładkę Góry szaleństwa Od H. P. Zinkera w 1995 roku. Piosenkarz prosi artystę, aby udał się do British Museum, aby podziwiać kolekcję rzeźb asyryjskich. Inspirują go majestatycznym i ryczącym Lwa stojącym na jego tylnych nogach, które zdobią osłonę. Wewnątrz zdjęcie grupy, wszystkie ubrane na czarno, i szeroki plan pustyni, na której reprezentuje wieża Babel (w tym przypadku równina w kraju Shinar), a także słowa i kredyty Trzynaście piosenek (Stefan Sagmeister for the Artistic Direction, Hjati Karlsonn dla projektu i Max Vadukul dla zdjęć) ^{[[[ 7 ] W [[[ 8 ]} . Jeśli chodzi o tytuł, jest to częściowo spowodowane brytyjskim dramaturgiem Tom Stoppard, który po obejrzeniu modelu mostu dla malowniczego wystroju Next Stones Tour zaproponowałby kilka pomysłów na tytuły wokół Babilonu. Mick Jagger wybrał taki, do którego skrócił, aby prowadzić Mosty do Babilone ^{[[[ 2 ]} .

Mosty do Babilonu los go 29 września 1997 na całym świecie i jest natychmiast uznana przez publiczność, która tylko zbyt długo czekała Voodoo Lounge . Jeśli osiągnie tylko trzecie miejsce w Stanach Zjednoczonych, gdzie sprzedaje za ponad milion egzemplarzy ^{[[[ 15 ] W [[[ 16 ]} , jest szóste w Wielkiej Brytanii (z ponad 100 000 sprzedaży), drugie we Francji (200 000 egzemplarzy), Belgii, Holandii i Kanadzie, a pierwsza w Niemczech (500 000 egzemplarzy), Austrii i Austrii oraz w Skandynawii. Wielki sukces komercyjny, którego single nie spotykają, i krytyka, która będzie mieszana: ten ostatni zauważa heterogeniczną muzyczną całość ^{[[[ 2 ]} .

Kamienie stały się wycieczki po tym punkcie. . Mosty do Babilon Tour W 1997 r. Obejmowało 108 występów, z skomplikowanym scenariuszem, które Jagger zamierza uczynić trasę podobną Popmart z grupy U2.

W 2009, Mosty do Babilonu jest zremasterowany i wyszedł przez muzykę uniwersalną.

Rolling Stones [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Mick Jagger – piosenka, gitary, klawiatury, harmonijka, produkcja
• Keith Richards – Guitars, fortepian, piosenka (*), chóry, produkcja
• Ron Wood – Guitare, Guitare Slide, Guitare Pedal -Steel, Dobro
• Charlie Watts – bateria, chóry Zawsze cierpieć

Dodatni muzycy [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Waddy Wachtel – gitary akustyczne i elektryczne, chóry
• Darryl Jones – Basse
• Blondie Chaplin – Chóry, Tambourine, fortepian, Basse, Percussions, Shaker, Maracas
• Pierre de Beauport – niższe 6 strun, fortepian, produkcja ( Zawsze cierpieć )
• Jamie Muhobeac – klawiatury, bas
• Danny Sabre – Basse, gitara elektryczna, Clavinet, klawiatury, produkcja ( Gunface )
• Don był – fortepianem, basem, klawiaturami, produkcją (z wyjątkiem Święty mnie W Równie dobrze może się wyrzucić I Gunface )
• Doug Wimbish – Basse, chóry
• Me’Shell NdegeoCello – Basse
• Jeff Sarli – Basse
• Billy Preston – Orgue
• Matt Clifford – fortepian, Orgue
• Benmont Tench – Orgue, fortepian, Claviers
• Chuck Leavell – fortepian
• Bernard Fowler – Chóry
• Bill Markie – rap
• Jim Keltner – Percussions, Shaker
• Darrell Leonard – trąbki
• Wayne Shorter – saksofon
• Joe Sublett – saksofon
• Kenny Aronoff – torba

Zespół produkcyjny [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• The Dust Brothers – Production Sur Czy ktoś widział moje dziecko? W Święty mnie W Równie dobrze może się wyrzucić
• Rob Fraboni – inżynier produkcyjny i dźwiękowy Nie musisz tego oznaczać W Złodziej w nocy I Jak mogę się zatrzymać , wymieszaj Nie musisz tego oznaczać
• Tom Lord -alge – miksowanie
• John X Voleitis – Mieszanie ( Gunface )
• Wally Gagel – Mixage ( Poza kontrolą )
• Bob Clearmountain – Mixage ( Już nade mną )
• Stefan Sagmeister – kierunek artystyczny
• Hjalti Karlsson – Koncepcja
• Max’s Telel – fotografia
• Kevin Murphy, Gerard Howland (Floating Company), Alan Ayers – Ilustracja