Relacja mistrzowska w teatrze-wikipedii

. Relacja Mistrza Paratu to tradycyjna konwencja teatru komedii, która gra w kontrastach hierarchii społecznej, pochodząca z niewolnictwa w starożytnej Grecji i starożytnej Rzymie, a później przystosowanej do domów w czasach współczesnych, używanych we Włoszech przez Włochy komedia artystyczna Oraz we francuskim teatrze Molière, Marivaux, Beaumarchais, z odrodzeniem Bertolt Brecht. W komedii, a czasem w tragedii rola samochodu może być powiernikiem.

Aktor w roli niewolnika z komiczną maską. Brązowa statuetka, początek Iii ^{To jest} Century AD. AD, Massimo Palais des Thermes.

W starożytnym teatrze greckim, podobnie jak w teatrze rzymskim, sługa jest niewolnikiem, przedmiotem, który nie ma ani praw, ani godności wolnego człowieka: może zostać biczowany lub zabity bezkarnie. W zamian nie jest utrzymywany przez wygodę, angażuje się w obsceniczne żarty i może być bezczelny nawet z bogami. W Żaby D’Aristophanes, Dionizos, zstąpił do piekła pod przebraniem Heraklesa, towarzyszy jego niewolnik Xanthias, który wyśmiewa się z wyrafinowanych kopalni i policji. W Rzymie sami wiary i térence były niewolnikami i mówią o stanie, który dobrze znają. Więc w amfitrion Z Plautus, kompletny podwójnie narzeka na niesprawiedliwość jego losu ^{[[[ Pierwszy ]} :

„Jaką odwagę lub raczej odważne, kiedy wiesz, jak zachowuje się nasza młodzież, zacząć sam, w nocy, wtedy jest! I czym bym się stał, gdyby triumwirowie ^{[[[ 2 ]} Czy wrzuciłem mnie do więzienia? Jutro wyciągnę mnie z klatki, żeby biczować mnie [o znaczeniu]; I nie słowo, aby powiedzieć o mojej obronie i nie ma się czego spodziewać od mojego mistrza, a nie dobrej duszy, która nie płakała, że ​​jest dobrze zrobiona! W międzyczasie ośmiu solidnych stypendystów uderzyło w moje biedne plecy jak na kowadło: piękne przyjęcie, które zrobiłaby mi moja ojczyzna, kiedy wrócę! Jednak to właśnie ujawnia mi twardość mojego mistrza! Wyślij mi port tutaj, Willy -Nilly, w środku nocy! Czy nie mógł czekać, aż będzie dzień? O surowy stan, że obsługa bogatych! I że niewolnik dużego należy narzekać! Dzień, w nocy, jest tysiąc rzeczy do powiedzenia lub zrobić; Bez odpoczynku, bez rozejmu! Mistrz spotyka ręce, ale nie oszczędza naszych smutków; Wszystko, co przechodzi przez jego głowę, wydaje mu się to możliwe, wydaje mu się właściwe; Jest bardzo zaniepokojony krzywdą, którą nam wyrządza, a jeśli jego rozkazy są rozsądne, czy nie! Również jako niesprawiedliwości, które cierpi biedny niewolnik! Ale chociaż je mamy, musisz nosić swój ciężar ^{[[[ 3 ]} . »

Komedia, zapomniany przez średniowieczny teatr, pojawia się z włoskim renesansem i komedia artystyczna : Henri III Francji zatrudnił oddział podczas wizyty w Wenecji w 1577 roku ^{[[[ Pierwszy ]} .

Komedia, w czasach współczesnych, łączy wszystkie funkcje wszystkich kość do domu, jest zatem symbolem, reprezentacją kaleka. On nie jest niewolnikiem, otrzymuje wynagrodzenie Gages ), nawet jeśli są one rzadko postrzegane. Kalek jest umieszczony, odżywiony, bielony i jest z niego zadowolony.

W komedii jedna z jego funkcji jest funkcja sponsor odpowiedzialny za ułatwianie miłości młodych ludzi ^{[[[ Pierwszy ]} .

Relacja z mistrzem jest relacją znajomości, Valet służy jako powiernik, ponieważ mistrz jest rodzajem podwójnego lustra, z którym dyskusja nie będzie miał żadnych konsekwencji. W zależności od jego nastroju mistrz może przewidzieć kaleta i pokonać go pomimo znajomości między nimi. Związek ten nie jest odczuwany jako problem klas społecznych w XVII ^{To jest} wiek. To będzie z XVIII ^{To jest} wiek.

Soubrette jest kobiecą odpowiednikiem komedii.

Mascarille ( Zawroty głowy ) i scapin ( Oszustwa Scapin ), Molière [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Postać „oszustwa” jest zapożyczona z Komedia sztuki gdzie na ogół jest ucieleśniony przez Brighello. Tutaj Valet to sprytny pośrednik, który szczyci się jego przebiegłością i wiedzą: Mascarille powiedział „Wróżka i oszustwo” , Scapin mówi, że jest ekspertem w „Te genialne galantry, do których wulgarny ignorant podaje nazwę liści” . Kalek może zostać upokorzony i źle traktowany, ale zemści się na swoim młodym mistrzu, który desperacko go potrzebuje, udaje mu się wyśmiewać go, upomnieć, a nawet zmusić do błagania go na kolanach. Ale działa na promowanie miłości młodych ludzi i nie kwestionuje hierarchii społecznych ^{[[[ 4 ]} .

Dorine ( Tartuff ), Martine ( Mądre kobiety ), Toinette ( Wyimaginowany chory ), Molière [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Dorine uosabia rodzaj oddanego i uczciwego sługi, wierny rodzinie i który pomimo jej niższego stanu jest lepszy od jej panów dzięki jej popularnemu zdrowemu rozsądkowi i otwartości. Starała się pomóc Mariane, jej młodej kochance, słabej i wrażliwej, do której służy jako powiernik, i zrezygnować z subskrypcji Orgona, szefa tyranicznej rodziny, która wpadła w fanatyzm pod opieką hipokrytu Tarffe ^{[[[ 5 ]} .

W dramaturgii Molière jedną z funkcji sług, przez jej bezpośredni język i bez podkładu, może być sprowokowanie i podkreślenie absurdalnych lub obsesji jej panów. W Mądre kobiety , Martine mówi Francuzowi, który jest pełen patois i solecizmów, który irytuje „uczone kobiety” Philaminta i Bellige, zwalniane w puryzmie i cennym i wyrafinowanym języku, i odpowiada na ich ciągłe upomnienia: „Kiedy się słyszymy, zawsze dobrze mówimy” . Ponadto, jak wyrażając wyraźny fakt, zwielokrotnia wady tylko przed pedantami: przed innymi postaciami ma prosty i jasny język ^{[[[ 6 ]} .

Ta rola żądła jest jeszcze bardziej zaznaczona w Toinette w Wyimaginowany chory : Kiedy jej mistrz Argan, który twierdzi, że jest chora i prawie agonia, nazywa go, ona przychodzi, a potem robi jej prowokujące uwagi, tak bardzo, że gniewny hipokond płakał z pełnymi płucami, a potem wytrysnął z jego fotela i gonić go Aby go pokonać, ponadto bez możliwości go złapanie, pokazując, że jest on w pełnym zdrowiu fizycznym. Angelique, córka Argana, podkreśla ten kontrast, mówiąc: “Eh! Mój ojcze, nie zachoruj ^{[[[ 7 ]} » . Ale toinette jest również postacią pełną, a nie prostą postacią farszu. Podobnie jak Dorine, jest inteligentna, jasnowidz, głęboko przywiązana do rodziny; Solidna i hojna obserwowała edukację dzieci po śmierci ich matki, pierwszej żony Argana, i nadal je chroni. Udało jej się zyskać pewność siebie Béline, drugiej żony, ponieważ zgaduje, że jej chciwość i jej intrygi w końcu zdemaskuje. Jeśli prowokuje swojego mistrza i Berne, grając rolę fałszywego lekarza, to wyciągnięcie go z wszechświata iluzji, w którym myśli tylko o chorobie i medycynie ^{[[[ 8 ]} .

Sgarelle ( Dom Juan , Molière) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W tej sztuce Dom Juan, dżentelmena o wysokiej szlachty, Libertine i ateist, uwodziciela, który lubi oczarować młode kobiety, aby je porzucić, zawsze towarzyszy jego wyprzedażowi Sganarelle, który służy mu jako powiernik i Meadow: mistrz daje się aż do nasi się na nim i dobrze się bawi, skandalizując go słowami, w których wykazuje swoją bezbożność i niemoralność. Sgarelle, ograniczony i nieśmiały charakter, pozostaje przywiązany do swojego mistrza za cienkie zalety materialne, które z niego wycofuje. Tak więc, gdy Dom Juan wykorzystuje swoją wysoką pozycję społeczną, aby nie spłacać swoich długów na krawca, Sganarelle czuje się upoważniona do robienia tego samego. Kiedy Dom Juan udaje, że rezygnuje z bezbożności, by zgromadzić kabelę wielbicieli, które zapewnią mu bezkarność, szczyci się Sganarelle, która oburzyła się, próbuje bronić przyczyny religii przez galimatias, w którym jego niewiedza jest nieświadoma. Jednak Dom Juan używa Sganarelle jako lustra empatycznych uczuć, których sam już nie odczuwa: kiedy skończy Elvire, jedna ze starych żon uwodzica, przychodzi mu powiedzieć, że zrezygnowała z całej zemsty i nie doświadcza go już dla niego. Mistyczna miłość, Dom Juan, niewrażliwa na wywyższenie swojej byłej żony, odnosi się do sarkastycznych uwag do jego parletu: „Myślę, że płaczesz” . Po odejściu Elvire, Dom Juana, aby przywrócić swój uścisk na Sganarelle, zaprasza go do podzielenia się ucztą i udaje, że traktuje go równie, ale natychmiast usunięto naczynia, zanim kandydat miał czas, aby go posmakować. Wreszcie, kiedy spektrum dowódcy zabitego przez Dom Juana zaprasza na ucztę, aby przewidzieć mu niebiańską karę, Sganarelle jest przerażony i drży, podczas gdy Dom Juan, kiedy dowódca powraca, by go szukać, jest niezachwiany, odmawia żałowania i wpadają do siebie Płomienie piekła. Sganalle, prozaika do końca, ma ostatnie słowo gry, aby żałować utraty jego płac ^{[[[ 9 ]} .

Zmiana pozycji parletu ( XVIII ^{To jest} wiek) [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Na XVIII ^{To jest} stulecia, hierarchie społeczne nie są już uważane za zniknięte z przyznanego: Lesage, w Crispin rywal jego mistrza i w Turcaret , pokazuje dwie postacie ambitnych władzy, Crispin i Frontin, którzy szukają swojej sztuczki, aby wejść do klasy Masters. Wnieśnienie społeczne jest teraz możliwe, ponieważ bogaty rolnik generał Turcaret, Mistrz Frontin, sam jest starym gotowaniem ^{[[[ dziesięć ]} .

W Gra miłości i losu Z Marivaux młoda Silvia powierza jej sługi Lisette jej strach przed zaaranżowanym małżeństwem, ponieważ chce być kochana dla siebie, a nie dla fortuny: postanawia udawać, że jest jej sobretą, aby doświadczyć uczuć jej zaangażowania, nie wiedząc, że ta ostatnia , Dorante, zaprojektowała tę samą przebiegłość i przedstawia jej się, wymieniając rolę z jej samochodem Arlequin. Lisette i Arlequin, przebrani za ludzi dobrego społeczeństwa, karykatury postępowania swoich panów, podczas gdy Silvia i Dorante wypadają z siebie w tym, co wszyscy przyjmują za nieszczęście i przestępstwo, nie bez łzy, konwencji ich klasy społecznej ^{[[[ 11 ]} .

Utworzone przez Beaumarchais w 1772 r. W projekcie oper-komicznym, który nigdy nie będzie reprezentowany, Figaro, pierwotnie, nie jest samochodem, ale Barbier i muzyk, dwa wykwalifikowane transakcje, ponieważ fryzjer jest jednocześnie chirurgiem. Kiedy autor ponownie opowiada o swojej pracy, aby uczynić ją sztuką, kilkakrotnie poprawioną w latach 1773–1775, Figaro, od jednej wersji do drugiej, stopniowo nabył atrybuty komediowego parletu obozowego przez Molière, Marivaux i Goldoni. Jest także obdarzony przeszłością, która rozwinie się w następujących pracach: podobnie jak bohaterowie powieści picaresque, w kontekście hiszpańskim, stworzył kilka zawodów, w tym z Valet. W Fryzjer Sewilli , losowo spotyka swojego byłego mistrza, hrabiego Almavivy, który rzuca mu wyzwanie niemożliwe: „Ten łobuz Figaro” W “Grasować” W „Całkiem zły temat” . Almaviva wykazuje pogardliwą przewagę nad swoim byłym służącym, który nie wygrał ani udawał, ani w prestiżu społecznym. Ale potrzebuje zręcznego samochodu, aby pomóc mu podbić młodą Rosine, porwaną przez jej nauczyciela Bartholo. Figaro następnie przenosi się na powtórność i zemścił się na kpiny Almaviva przez niektóre dobre formuły: „Duża przynosi nam wystarczająco dobrze, gdy nas nie skrzywdzi” W „Czy pod cnotami sługą wasza doskonałość zna wielu mistrzów, którzy byli godni bycia władzy? ^{[[[ dwunasty ]} »

Figaro, niezbędne dla młodych kochanków, jest sprytniejsze niż jego mistrz i kontrastuje z dwoma kośćmi Bartholo, Balourds i śmiesznymi, którzy odgrywają tylko rolę Valve. Almaviva docenia umysł Figaro, śmieje się z jego bezczelności, ale wiernie podąża za swoją radą, podczas gdy Bartholo ze swoim ludem zachowuje się jak arbitralny i tępy mistrz: ” Sprawiedlowości ! Dobrze jest między wami innymi nieszczęśliwymi, sprawiedliwymi! Jestem waszym panem, ja, aby zawsze mieć rację! ^{[[[ dwunasty ]} »

Figaro, słuchając potajemnie intryg hrabiego Almavivy, aby uwieść Suzanne. Francuskie grawerowanie autorstwa Joly, 1807.

Figaro, według poczucia dystrybucji i inscenizacji, pozwala kochankom udaremnić nadzór Bartholo, a kiedy Almaviva, zrozpaczony uznaniem, mówi mu, że jest jego dobroczyńcą i swoim aniołem, Figaro komentuje swoje ironne podejście: „Plaga! Podobnie jak użyteczność wkrótce zbliżyła dystans! »» Co więcej, Figaro, zgodnie z tradycją kaleka komedii, jest realistyczny i myśli o swoich „obietnicach”: kiedy Almaviva, po zakończeniu małżeństwa z Rosine, twierdzi, że nie interesuje Bartholo, rezygnując z towarów dziewczyny, Figaro nie zapomina o tym Aby domagać się stu ECU obiecanego cen swoich usług: „Nie traćmy głowy!” ^{[[[ dwunasty ]} »

W Małżeństwo Figaro , stworzone przez Beaumarchais w latach 1778–1784, po raz pierwszy kalentu stał się głównym bohaterem pokoju. Akcja odbywa się trzy lata po akcji Barbier I hrabia Almaviva poślubiła Rosine, która została hrabiną. Figaro stał się zaufanym człowiekiem hrabiego, który oferuje posagu Suzanne, narzeczonej de Figaro i pokojówce hrabiny. Chce wysłać Figaro jako pocztę do Londynu ^{[[[ 13 ]} . W rzeczywistości myśli tylko o uwodzie Suzanne wieczorem jej ślubu, kiedy twierdzi, że wyrzekł się prawa do gotowania. Figaro zbuntował się przeciwko hrabieniu. Zaprzecza przywilejowi porodu: „A co zrobiłeś,„ aby uzyskać te uprawnienia}? ” Zrobiłeś sobie problemy z narodzinami, to wszystko ^{[[[ 14 ]} » .

Jednak raport Master Calet nie ogranicza się do związku między Almaviva i Figaro. Hrabia stała się In -Office, „krajowym tyranem”, który panuje nad dużym gospodarstwem domowym służących, których traktuje z mieszanką rygorystycznej i nieufności, nadal wątpią w ich lojalność lub kompetencje. Słucha Secret Jeśli Servile Bazile nie gra podwójnej gry, dowodzi Cherub w trybie wojskowym, wysyłając go do armii, rozsuwa ogrodnika Antonio i grozi, „Nie na tyle głupi, aby zrezygnować z tak dobrego mistrza” : Mimo wszystko wasali uważają, że inny mistrz prawdopodobnie byłby gorszy ^{[[[ 15 ]} .

Hrabia żałuje współudziału, który wcześniej powiązał go z Figaro: „W przeszłości powiedziałeś mi wszystko” , nie zdając sobie sprawy, że to sam jest odpowiedzialny za tę zmianę postawy. Przeciwnie, współudział jest całość między Rosine, która stała się hrabiną, a jej wierną Suzanne, która dogaduje się męskim autorytetem ^{[[[ 15 ]} .

W Ruy Blas , Romantyczny dramat Victora Hugo stworzony w 1838 r., Tytułowy postać, częściowo zainspirowany młodością Jean-Jacquesa Rousseau, jest dramatyczną postacią: jego niższy stan zawiera kontrastowanie z jego szlachetnymi aspiracjami i jego ukrytą miłością do Królowej Hiszpanii. Konfliktuje ze swoim mistrzem, Donem Salluste, dużym w intrygującej i skorumpowanej Hiszpanii, która zmusza go do uczestnictwa w programie przeciwko temu ^{[[[ 16 ]} .

Walka klasowa: Mistrz Puni i jego samochody Matti [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W Mistrz Puni i jego samochody Matti ( Pan Puntila i jego sługa Matti ), Niemiecka komedia Bertolta Brechta utworzona w 1948 r., Alkoholizm zaciera relacje między klasami społecznymi: Puni, bogaty fiński właścicielka, kiedy jest pijany, przepełnia się uczuciami do swoich sług, a zwłaszcza jego samochodu Matti ręka; Ale Matti, świadomy, wie, że te obietnice pijaka nie wymazują surowej rzeczywistości walki klasowej i że będą dobrzy mistrzowie „Kiedy wszyscy są ich własnymi” ^{[[[ 17 ]} .

• Jacques Arnavon, Wyimaginowany pacjent Molière , Genewa, przedruki Stalkin, 1970, [2]
• André Blanc, Francis Freundlich i Philippe Petiet, Studiowanie na temat mistrzów i władzy we francuskiej komedii XVIII ^{To jest} wiek , Elipsy, 1999.
• Célia Bohin-Cviklinski, Ruy Blas: a następnie antologia na temat mistrzów i waleta , Hatier, Classics and Cie, 2014 [3]
• Gerard Conio Molière: badanie „Tartuffe”, „Dom Juan”: Analizy i komentarze , Marabout, 1992 [4]
• Rozkosz Didier W „Figaro Barbier i dramaturg” , w Cécile Berger, Mistrz i Valet: Figury i sztuczki władzy , Siedziba, 1998 ( Czytaj online ) .
• Jeans de Strażnik W Poetyka Molière , Dr Oz, 2007 ( Czytaj online ) .
• Françoise le Cherif, Komedia Valet w teatrze Molière. Studiuj na temat relacji mistrzowskiej na dyskurs , S.N., 1992.
• Yves Moraud, Podbój wolności Scapina na Figaro , PUF, 1981 (Sól B07NY7YV5H W Czytaj online )
• Éric négrel, MARIVAUX: Gra miłości i losu , Wydania Bréal, 1999 ( Czytaj online )
• Sophie Lecomte, Tartuffe de Molière (arkusz czytania): Pełna analiza pracy , Fichesdelecture.com, 10 grudnia 2014 [5]
• Pan Saulnier, Wcielony Scapina , Annals of the Academy of Mâcon, tom 17, 1867-1868, s. 1. 71-87 [6]
• Michel Viegnes W Beaumarchais: Le Mariage de Figaro (1785) , Hatszy, coll. „Profil BAC”, 2019 ( Czytaj online ) .