Rp. 1 – Wikipedia

Dziecko Rp. 1 (znany również jako Rakieta Propellant-1 O Rafinowana ropa naftowa-1 ) Wskazuje rodzaj nafty używanej jako paliwo w niektórych silnikach rakietowych. Pomimo charakteryzowania się specyficznym impulsem niższym niż w przypadku ciekłego wodoru (LH ₂ ), jest tańszy, stabilny pod ciśnieniem temperatury i otoczenia, o znacznie większej gęstości i mniejszym ryzyku eksplozji. W porównaniu z innymi śmigodzłami cieczy o warunkach ciśnienia i temperatury otoczenia, takie jak hydrazyna, wykazują znacznie niższą toksyczność.

Pierwszym paliwem stosowanym w większych płynnych silnikach rakietowych podczas II wojny światowej i natychmiast później był alkohol (głównie etanol, częściowo również metanolu). Dzięki wysokie utajone ciepło parowania umożliwiło skuteczne chłodzenie silnika, ale potrzeba większej wydajności i wydajności popchnęła badania nad użyciem węglowodorów, w odniesieniu do alkoholu, braku atomów tlenu w ich Cząsteczki i z marginalnej obecności wody.

W Stanach Zjednoczonych zastosowano różne węglowodory, w tym benzyna, olej napędowy, cieńszy i nafty do silników lotniczych. Jednak natychmiast było jasne, że węglowodory z dłuższymi łańcuchami węgla, takimi jak cherosene, w fazie regeneracji miały tendencję do dysocjacji i polimeryzacji (podobnie jak to, co dzieje się w procesie rafinacyjnym), w wyniku tworzenia pęcherzyków oparów z pary z opar Bardziej lżejsze ułamki masy cząsteczkowej i kondensacja, a następnie depozyt pozostałości węglowych ( spiekanie ), co doprowadziło do utrudniania rur chłodzących. Postępujące zmniejszenie przepływu chłodzenia obejmowało szybki wzrost temperatur struktur związanych z konsekwencją, możliwym, katastrofalnym opadaniem. ^[2]

Konieczne było zatem uciekać się do nowych mieszanek o wysokich temperaturach odpornych na węglowodory. Rocketdyne, w 1953 roku, rozpoczął program wyszukiwania określonego paliwa dla silników rakietowych pocisków Navaho i Atlas, a następnie rozwijając się. ^[3] Po wynikach tych badań opublikowano specyfikę wojskową (MIL-R-25576 ^[4] ) z szczegółami charakterystyki paliwa RP-1. Równolegle w Związku Radzieckim badano napięte analogi o nazwie T-1 i RG-1 oraz pracownicy.

Proces produkcji RP-1 rozpoczyna się od rafinacji ropy naftowej o wysokiej zawartości cyklalkanów (nasycone węglowodory ze strukturą pierścienia). Poprzez proces odsiarczania zawartość siarki jest zmniejszona, co w wysokich temperaturach ma tendencję do reagowania z metalem, a także promującą polimeryzację węglowodorów w gumowych resztach, które mogą gromadzić się w rurach. Węglowodory aromatyczne (nienasycone) są również wymagane ze względu na ich tendencję do polimeryzacji w okresie magazynowym, co przyczynia się do uczynienia RP-1 mniej toksycznego paliwa benzyny.

Następnie utrzymuje się ułamek węglowodorów o wadze obok łańcucha C _dwunasty , poprzez wyeliminowanie pozostałych zbyt lekkich lub zbyt ciężkich, które miałyby się oddzielić w okresie magazynowym lub zmniejszyłoby właściwości smarowania paliwa. Z powodu braku najlżejszych frakcji RP-1 ma wyższy punkt łatwości (a zatem mniej ryzyka pożaru) niż olej napędowy lub benzyna.

Podobne wersje stosowane w silnikach radzieckich i rosyjskich nazywane są T-1 i RG-1 ^[5] , ale ich właściwości są prawie identyczne z RP-1, z jedyną różnicą większej gęstości ( 820–850 kg/m³ przeciwko 810 RP-1).

Było używane przez Stany Zjednoczone dla Atlas, Delta, Saturn V i innych wyrzutni ^[6] . W byłym Związku Radzieckim wszystkie pociski należące do rodziny pocisków R7 (Vostok, Sojuz) używają wariantu RP-1. Chociaż ten wariant jest używany głównie do zastosowań przestrzennych, początkowo był używany przez pierwsze amerykańskie międzykontynentalne pociski balistyczne (SM-65 Atlas, SM-68 Titan) i Sowiets R7, ale wkrótce został zastąpiony innymi rodzajami solidnych silników palnych. paliwo lub hydrazyna.