SARCOFAGO – Wikipedia

. sarkofag Jest to pojemnik, zwykle skał lub drewno, przeznaczony do trzymania trumny lub ciała zmarłego.

Termin składa się z greckich słów σóg wiele stać się , „Carne”, e -fog Phaghein , „Jedzenie” lub „konsumowanie” ze znaczeniem Zjadane mięso .
Termin w języku greckim był odpowiednio przymiotnikiem użyty w wyrażeniu λίθος σαρκοφάγος Lithos Sarcophágos , to znaczy „kamień, który je mięso”: ^[Pierwszy] Starożytni Grecy, zgodnie z przekonaniem popartym również przez Herodota, błędnie wierzyli, że sarkofagi zostały wykonane z określonego rodzaju wapienia, który pochłaniał mięso ciała zawartego w nim. ^[2]

Zastosowanie sarkofagu jest ściśle związane z obrzędem pogrzebu w rzędzie i było szeroko rozpowszechnione w różnych częściach świata.
Sarkofagi są zwykle prostokątne, rzeźbione, inkrustowane lub obrazy. Niektóre zostały zbudowane w ramach skomplikowanego grobowca, inne do zakopania lub włożenia krypty.

Chińczycy dynastii Han zatrzymali ciała szlachty w podziemnych grobowcach, w drewnianych sarkofagach, pokrytych cennymi tkaninami i maściami; Słynnym przykładem jest sarkofag markizowego Dai, odkryty w 1971 roku, którego ciało pozostało prawie doskonale zachowane.

Majowie trzymali królów w sarkofagi wewnątrz świątyń, słynnym przykładem jest grobowiec króla Pakal, odkryty nienaruszony w klejnotach i masce jadeitu.

W starożytnym Egipcie zmarły z linii królewskiej lub szlachetnej zachował się w piramidzie lub w specjalnym podziemnym środowisku, w drewnianym ochronnym sakrai, z kilkoma cennymi sarkofagami antropomorficznymi, zwykle trzy, jeden w drugim.
Słynny jest miniczny sarkofag Haghia Triada, uderzony i pomalowany scenami i ofiarami procesji.
Zamiast tego sarkofagi nie były bardzo używane w Grecji (gdzie praktykowano kremacja), ale raczej w obszarach wpływów egipskich i fenickich.
Azja Mniejsza) z klarzomenu) zamiast tego sarkofagi z VI wieku pne. FICJILNY, trapezoidalny i ozdobny kształt z typowymi motywami ceramiki jonowej i poddasza z czarnymi postaciami. Istnieją również przykłady następujących stuleci oraz obecnych form i dekoracji różnego rodzaju. Wiek hellenistyczny jest słynny sarkofag Aleksandra, obecnie strzeżony w archeologicznym Muzeum Stambułu.

Etruskskie sarkofagi są głównie typu A Kliniczny : Ciało reprezentuje sofę używaną do bankietów, podczas gdy pokrywka nosi obraz zmarłego. Bardziej skomplikowane sarkofagi przedstawiają małżeństwo, a ich siedząca żona i jej mąż leżały na bankiecie. W etruskim obrzędu pogrzebowym, a później w rzymskim, jednak nie było opakowania ciał; Sarkofag był bardziej niż cokolwiek innego prestiżowego pojemnika, w którym urna została umieszczona z popiołem zmarłego.

W rzeczywistości w świecie rzymskim przykłady sarkofagu są rzadkie do pierwszego wieku ^[3] , kiedy naśladowanie kostiumu hellenistycznego (Aleksander Wielki został zagmatany i umieszczony w sarkofagu), a później w wyniku przybycia religii orientalnych, takich jak egipski i chrześcijański, rozprzestrzenianie się rozprzestrzenianie się. Po okresie, w którym typową formą była prostokątna cassone, po drugim wieku, ci w Tinazza rozprzestrzeniały się, z trzema ozdobnymi stronami (rzadko czterema) z festonami warzywnymi i kwiatowymi lub scenami mitologicznymi, które nawiązują do tajemniczych kultów lub śmierci . Modele rzymskiego sarkofagu są prawie wszystkich Greków, z epizodami mitologicznymi, związanymi z epizodami ratowania lub metamorfozy, takimi jak mity Dionizusa, Herkulesa lub Persefone. Nie brakowało przykładów prostszych sarkofagi, z kwiatowymi formami dekoracyjnymi lub abstrakcyjnymi liniami dekoracyjnymi oraz portretem zmarłego lub zmarłego, przedstawionego jako filozof, wojownik lub matron w połowie klipeo. Wstępne przetwarzanie przeprowadzono w szeregu, a twarz zmarłego została niedokończona, co zostało wykonane przez lokalny kamazon po sarkofagie.
W przypadku cesarzy rzymskich hard porfiry egipski był również używany jako materiał prestiżowy, który ma kolor przypominający fiolet. Przykładami są sarkofag Eleny i Konstantyn, teraz do muzeów Watykanów. W trzecim wieku tematy wciąż się zmieniają: mitologiczne sceny na rzecz rodzinnych, odcinków bitewnych lub polowania i filozoficznych znikają. Tymczasem ich wygląd sprawia, że ​​sarkofagi z czołem podzielone na nisze przez różne elementy architektoniczne, a także elementy portretów i ekspresyjne. Z czasem symboliczne i kanoniczne wczesnego chrześcijańskiego sarkofagu zastępują pogańskie tematy ikonograficzne, bez jednak, ale przynajmniej na początku były odmiany stylistyczne.

W średniowieczu i renesansu sarkofagi nadal są wykorzystywane do pochówków ważnych ludzi, prałatów i świętych. Używanie przedstawiania na podstawie lub całej pokrywce jest częste, zmarły zmarły, uśpiony lub w podejściu modlitwy.

Zastosowanie marmurowego lub brązowego sarkofagu dla ważnych zmarłych nadal występuje w XVIII i XIX wieku. Zazwyczaj jest umieszczony w specjalnej mauzoleum lub kaplicy pogrzebowej.

W XX wieku, wraz z upadkiem sztuki figuratywnej i nałożeniem bardziej trzeźwych i niezbędnych smaków pomników pogrzebowych, sarkofagi są mniej używane i stają się bardzo proste w liniach.

W średniowieczu częste było ponowne użycie pogańskich sarkofagi, które po prostu zostały przeniesione do ważnych zmarłych, takich jak świętych, papieży i cesarzy, a nawet wyrzeźbionych i zmodyfikowanych, aby stały się relikwii, źródeł chrztu lub ołtarzy.
W erze renesansu starożytne sarkofagi były używane jako meble budynków i ogrodów; Często były przebijane w dnie, aby stały się monumentalnymi fontannami.

W przypadku tych obiektów sarkofagi w liczbie mnogiej są znacznie mniej stosowane niż sarkofagi. Sarkofagi to z pewnością zwłoki zwłok.

• sarkofag . Czy Treccani.it – ​​encyklopedia online , Instytut Encyklopedii Włoskiej.
• sarkofag . Czy sape.it , De Agostini.
• R. Farioli Campanati i N. Bock, SARKOFAG , W Encyklopedia sztuki średniowiecznej , Institute of the Italian Encyclopedia, 1991-2000.
• ( W ) Sarkofag . Czy Brytyjska encyklopedia Encyclopaedia Britannica, Inc.