System aerobowy – Wikipedia

. System lub mechanizm aerobowy O oksydacyjny Jest to jeden z trzech systemów energetycznych wykorzystywanych przez mięsień szkieletowy do produkcji adenozyny tri-fosforanowej (ATP) lub cząsteczki energii niezbędnej do aktywności mięśni.

Aerobic to system energetyczny z większym poddaniem się, stosowany w czasie trwania, które przekraczają 2/3 minuty. Jego nazwa jest spowodowana żądaniem tlenu (lub 2 ) w celu utleniania substratów energii (aerobic). Substraty stosowane w tym układzie są głównie lipidami (FFA; trójglicerydy w tkance tłuszczowej i domięśniowej, a następnie podzielone na kwasy tłuszczowe i glicerolu), endogenne węglowodany reprezentowane przez glikogen zaopatrzony w mięsień szkieletowy i w wątrobie, którym jest zhydrolizowana glukoza, glukoza, glukoza, glukoza, zhydrozowana glukoza, glukoza i glukoza w osoczu.

Aerobowy system energetyczny zyskał wiele uwagi od kilku lat. Głównym celem działań aerobowych jest poprawa sprawności sercowo -naczyniowej, która innymi słowy, poprawia wydajność utleniającego procesu fosforylacji. Ten system energetyczny wykorzystuje tlen do produkcji ATP. Podczas ćwiczeń układ aerobowy zaczyna interweniować poprzez nakładanie się beztlenowego laktacydu po wyczerpaniu phospages mięśni (Układ beztlenowy ALATTACIDA) i nadmierne gromadzenie kwasu mlekowego zaczynającego się wkrótce po minucie aktywności. W przeciwieństwie do Aaerobic Lactacid System, aerobowy udaje się przekształcić ADP na ATP 2 O) i dwutlenek węgla (CO 2 ). Długoterminowe źródła energii obejmują produkcję ATP, zaczynając od różnych paliw, ale ten system wymaga zastosowania tlenu (lub 2 ), następnie przyjmuje nazwę systemu aerobowego. Główne paliwa obejmują glikogen mięśniowy, glukozę krwi, wolne kwasy tłuszczowe (FFA lub NEFA) w osoczu oraz trójglicerydy domięśniowe (IMTG) i osadzone w tkance tłuszczowej. Cząsteczki te są podzielone w taki sposób, że mogą przenosić energię swoich wiązań chemicznych do miejsca komórek, w których odbywa się synteza ATP. Większość tych reakcji odbywa się w mitochondriach, gdzie stosuje się tlen.

węglowodany (CHO) + lipidy + tlen (lub 2 ) = ATP (Ciclo w Krebs)

Konwersja z ADP na ATP jest ściśle związana ze zużyciem tlenu, co proporcjonalnie wzrasta do intensywności wysiłku, aż osiągnie maksymalne zużycie tlenu (VO 2 Max) ^[Pierwszy] .

Produkcja ATP poprzez mechanizmy aerobowe jest wolniejsze niż wynikające z beztlenowych źródeł energii natychmiast dostępnych lub dostępnych w krótkim okresie, a podczas pracy submaksymalnej może być konieczna 2 lub 3 minuty przed potrzebami ATP w komórce objęty procesem energii aerobowej. Przyczyną tego spowolnienia jest czas niezbędny do serca w celu zwiększenia tankowania krwi wzbogaconego tlenem w mięśnie, z prędkością wymaganą do spełnienia żądań ATP tego samego. W pracach mięśniowych od 2 do 3 minut około 50% pochodzi ze źródeł beztlenowych, a pozostałe 50% ze źródeł aerobowych; Podczas wysiłku trwającego 10 minut komponent beztlenowy spadnie gwałtownie do 15%. Tryb aerobowy potencjalnie jest w stanie zregenerować ATP nieskończenie, w przypadku hipotetycznej stałej dostępności lipidów i glikogenu.

W porównaniu z dwoma układami beztlenowymi, system aerobowy fosforylacji oksydacyjnej jest najmniej silny. Źródła aerobowe nie mogą wytwarzać dość ATP sekund, aby umożliwić wydajność o wysokiej intensywności, taką jak maksymalna wysoka -alzata lub sprint 40 sekund. Z drugiej strony źródło aerobowe, dzięki obfitości glikogenu i lipidów oraz braku metabolicznego przez azodystyki, które mogą utrudniać wydajność, może teoretycznie zapewnić nieograniczoną ilość ATP przez bardzo długi czas. W konsekwencji jest to dominujący system energetyczny w długotrwałej i niskiej intensywności aktywności. Ponadto system aerobowy zapewnia umiarkowaną lub dużą ilość ATP podczas aktywności o wysokiej intensywności przeplatanej okresami odzyskiwania lub aktywności o wysokiej intensywności, które przekraczają około 25 sekund, takie jak The Trening interwałowy lub ćwiczenie wytrzymałość mięsień z przeciążeniami. Działania te mają duże podniesienie poziomu mleczanu we krwi od 15 do 22 mmol/l ^[2] . W tych działaniach wymagany jest udział tlenowych i beztlenowych systemów laktacydów w wytworzenie znacznej ilości energii.

Trzy procesy aerobowe [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Produkcja ATP za pośrednictwem systemu aerobowego zapewnia trzy procesy. Aerobowy metabolizm węglowodanów, to znaczy tlenowa glikoliza rozpoczyna się w ten sam sposób beztlenowej glikolizy, która charakteryzuje laktacyd metabolizmu beztlenowego. Jednak w tym przypadku, dzięki wystarczającej obecności tlenu, pirogronian nie jest przekształcany w kwas mlekowy, ale wchodzi w dwie długie serie reakcji chemicznych zwanych cyklami Krebsa i łańcuchem transportu elektronów. Wreszcie ta seria reakcji wytwarza dwutlenek węgla, który jest wydychany przez płuca i wodę. Woda jest wytwarzana przez połączenie cząsteczek wodoru z tlenem, które pierwotnie wprowadzono do ciała przez płuca. Cząsteczki ATP Trentotto mogą być wytwarzane przez metabolizację cząsteczek glukozy.

Aerobowy metabolizm tłuszczów nie zaczyna się od glikolizy. Grassi przechodzi szereg reakcji zwanych β-oksydacją i bezpośrednio wchodzą do cyklu Krebsa. Końcowy produkt metabolizmu tłuszczu jest, podobnie jak węglowodany, woda, dwutlenek węgla i ATP ^[3] .

Glikoliza [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Glikolisi reprezentuje pierwszą fazę degradacji glukozy. Jest to podzielone na:

• Glikoliza beztlenowa: Występuje w cytozolu komórkowym poza mitochondria i bez tlenu.
• Aerobowa glikoliza: Druga faza degradacji glukozy, która występuje w mitochondriach i tylko w obecności tlenu.

Końcowym produktem glikolizy beztlenowej jest kwas piruwiczny. Zarówno bez tlenu, jak i gdy absorpcja tlenu jest niższa niż wymagana, kwas piruwiczny jest przekształcany w kwas mlekowy, a zatem glikoliza jest zatrzymana. Tylko 2 cząsteczki ATP są zyskiem netto energii z beztlenową glikolizą.

Aerobowa glikoliza występuje tylko wtedy, gdy dostępne są odpowiednie poziomy tlenu. W rzeczywistości tlen (poprzez różne reakcje biochemiczne) pozwala pirogronianowi reagować z koenzymem A, tworząc związek zwany acetylo-CoA.

cykl Krebsa [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Acetylo-CoA wchodzi do cyklu Krebsa (lub kwasu cytrynowego) wewnątrz mitochondriów i, z kombinacji z kwasem krwi wytwarzanym przez podział węglowodanów, powstaje kwas cytrynowy. Ta reakcja umożliwia całkowite utlenianie acetylo-CoA generujących 2 mole ATP.

Gdy pirogronian łączy się z „koenzymem A” może wejść do cyklu Krebsa jako acetylo-CoA, a zatem cząsteczka glukozy jest całkowicie utleniona węglem (C) i wodorem (H): węgiel jest łączony z tlenem (lub lub ₂ ) w celu utworzenia dwutlenku węgla (co ₂ ) i przez krew dociera do płuc, z których jest wydalany.

Fosforylacja oksydacyjna (OXPHOS) i łańcuch transportowy elektronów (itp.) [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Łańcuch transportu elektronów jest początkową częścią fosforylacji oksydacyjnej. Jony wodoru (H+) utworzone przez glikolizę i cykl Krebsa tworzy szereg reakcji zwanych „łańcuchem transportu elektronów”, z którymi H+ jest powiązane z dwoma enzymami, dinukleotydem adeniny nikotynamsid (FAD), stając się odpowiednio, od linku z H+, NADH i FADH, którzy przenoszą go do tego łańcucha, gdzie jest to powiązane z tlenem (lub ₂ ) Aby utworzyć wodę (h 2 O) W ten sposób zapobieganie zakwaszaniu środowiska komórkowego. Pod koniec tego procesu system zapewnia 34 MOLI ATP.

Na końcu tych trzech etapów system aerobowy zapewnia 38 ATP.

Wyzwolenie i utlenianie lipidów: lipoliza i β-utlenianie [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Rezerwy lipidowe są przechowywane głównie w komórkach tkanki tłuszczowej (adipocyty) i tkanki mięśni szkieletowych (miocytów) w postaci trójglicerydów, cząsteczek złożonych z cząsteczki glicerolu i 3 cząsteczek kwasu tłuszczowego (FA). Aby zostać wykorzystanym do celów energetycznych, trójgliceryd musi zostać podzielony na jego podstawowe składniki, to znaczy 1 glicerol i 3 kwasy tłuszczowe. Ten proces przyjmuje nazwę lipolizy. Kwasy tłuszczowe oderwane od trójglicerydów nazywane są wolnymi kwasami tłuszczowymi (FFA lub Nefae). FFA są transportowane przez organizm przez krwioobieg docierając do komórek mięśni w aktywności tlenowej. Z ich zastosowania przekształcają się w acetyl-CoA. W tym momencie metabolizm lipidów podąża za glucidic: acetylo-CoA wchodzi do cyklu Krebsa i uwolnionych jonów wodoru (H+) przechodzą do łańcucha transportu elektronów, tworząc się jako produkty końcowe ATP, h, h 2 O e ₂ Jak dzieje się w utlenianiu cukrów.

Jednak węglowodany wytwarzają więcej energii:

• Utlenianie lipidów (FA) Cząsteczka tlenu wytwarza 5,6 mole ATP;
• Utlenianie glucydy (CHO) Cząsteczka tlenu wytwarza 6,3 moli ATP;

Częstość występowania substratów [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

System aerobowy wykorzystuje podłoża inaczej w zależności od intensywności wysiłku i dostępności składników odżywczych. Fosforylacja oksydacyjna może metabolizować węglowodany i lipidy oraz ma możliwość metabolizowania białek, które jednak w normalnych warunkach nie są metabolizowane. Dzieje się tak w przypadku przedłużonego postu i zbyt przedłużających się ćwiczeń, w których do 10% tych substratów może pokryć zapotrzebowanie na energię ^{[4] [5]} . W normalnych warunkach spoczynkowych ciało wywodzi się z 1/3 ATP z węglowodanów i 2/3 z lipidów. Podczas ćwiczeń odbywa się stopniowe przejście do rosnącego stosowania węglowodanów i zawsze niższe niż lipidy wraz ze wzrostem intensywności ćwiczeń ^[6] . Podczas ćwiczeń fizycznych mięśnie metabolizuje około 100% węglowodanów, jeśli występują wystarczające zapasy tego odżywczego ^{[7] [8]} . Podczas gdy wraz ze wzrostem intensywności zastosowanie FFA w osoczu, a zatem lipoliza nie rośnie i pozostaje mniej więcej taka sam 2 Max, ale zwiększa spożycie glikogenu mięśniowego i glukozy we krwi ^[9] . Kolejny intensywny wysiłek wymaga zwiększonego stosowania źródeł glucydycznych, tj. Glikogenu mięśni i glukozy we krwi ^{[9] [dziesięć]} . Bardzo intensywne wysiłki są możliwe tylko dzięki utlenianiu węglowodanów, średnio intensywnych i dłuższych czasów trwania, wymagają stosowania węglowodanów i źródeł lipidów. Podczas ćwiczeń fizycznych o maksymalnej intensywności mięśnie metabolizuje 100% węglowodanów, jeśli są one wystarczająco dostępne ^[7] . Nawet czas trwania lub objętość wysiłku wymaga innego zastosowania substratów: przy krótkim czasie trwania glucydy i lipidy są stosowane na 50%, a te 50% lipidów, 37% podaje FFA. Po trzeciej godzinie zastosowanie lipidów wzrasta do 70% przy 50% FFA. Wpływające zapasy lipidowe w tkance tłuszczowej i mięśniach szkieletowych występują bardziej istotne dla intensywności średniej (65% VO 2 Max), gdzie obrót FFA nie może zaspokoić wniosków o energię.

Bardzo ważne badanie (Romijn, 1993) przeprowadzone na profesjonalnych rowerzystach próbowało dokładniej określić stopień wykorzystania różnych substratów o różnej intensywności. W tych badaniach krótko stwierdzono, że stosowanie glukozy i utlenianie glikogenu zwiększają rękę w ręku z intensywnością ćwiczeń aerobowych wraz z postępującym zmniejszeniem uwalniania kwasów tłuszczowych w osoczu; Podczas gdy lipoliza peryferyjna (stosowanie tłuszczu) jest stymulowana maksymalnie z ćwiczeniami o niskiej intensywności: ^[11]

• 25% VO 2 Max, 80% zużytego paliwa są reprezentowane przez lipidy w osoczu z tkanki tłuszczowej;
• 65% VO 2 Max, glikogen mięśni obejmuje większość zapotrzebowania na energię, ale 50% energii pochodzi z kwasów tłuszczowych w osoczu i trójglicerydów domięśniowych;
• All’85% del vo 2 Max, ponad 60% zapotrzebowania na energię pochodzi z glikogenu mięśniowego, podczas gdy tylko 28% jest pokryte kwasami tłuszczowymi.

Dlatego z tego, co stwierdzono również w kolejnych badaniach (Thompson, 1998), aktywność tlenowa o niskiej intensywności (33% VO 2 MAX) i długie lub duża objętość (90 minut), mają większe całkowite utlenianie tłuszczu w porównaniu z aktywnością fizyczną o umiarkowanej intensywności (66% VO 2 Maksymalny) i skrócony czas trwania (45 min), ale przez podobne wydatki kaloryczne ^[dwunasty] .

Przyczyna różnych priorytetów stosowania substratów zależy od faktu, że kwasy tłuszczowe zawierają więcej atomów wodoru (H) niż glukozy, a zatem przynoszą więcej energii do regeneracji ATP; Kwasy tłuszczowe, przynosząc ponad dwukrotnie kalorie węglowodanów (9 kcal przeciwko 4 kcal węglowodanów), bardziej brakuje tlenu (lub 2 ) i dla tego mają niższą wydajność energii. Zwłaszcza jeśli odnoszą się do ilości ATP uzyskanego na litr tlenu.

• 1 drewno palmowe lub cząsteczka kwasu palmitynowego (kwas tłuszczowy zaopatrzony w osady) przynosi 129 ATP
• 1 cząsteczka glukozy (prosty węglowodan lub cukier) przynosi 39 ATP

Ta różnica między priorytetem użycia substratów dzieli system aerobowy na dwie podkategorie:

Glucid [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Aerobowy metabolizm węglowodanów i glikogenu zaczyna się w taki sam sposób, jak glikoliza beztlenowa (aerobic laktacyd). W tym przypadku jednak dzięki obecności wystarczającego tlenu pirogronian nie jest przekształcony w kwas mlekowy, ale ma dostęp do dwóch odrębnych serii reakcji chemicznych zwanych cyklem Krebsa i łańcucha transportu elektronów. Wreszcie, reakcje te wytwarzają dwutlenek węgla, który jest wydalany przez płuca i wodę. Woda jest wytwarzana przez połączenie cząsteczek wodoru z tlenem wprowadzonym przez oddychanie. Aż 38 cząsteczek ATP można wytwarzać przez metabolizację cząsteczek glukozy.

Lipidy [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Aerobowy metabolizm lipidów nie zaczyna się od glikolizy. Grassi przechodzi szereg reakcji zwanych β-oksydacją, a następnie wchodzą bezpośrednio do cyklu Krebsa. Końcowymi produktami metabolizmu lipidów są jednak woda, dwutlenek węgla i ATP.

Lipid Aerobic [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Lipidowe tlenowe jest dominującym układem oksydacyjnym w warunkach odpoczynku, a w wysiłkach aerobowych o niskiej i niewielkiej intensywności, w której tlen sprzyja utlenianiu lipidów (trójglicerydy/kwasy tłuszczowe). Wraz ze wzrostem intensywności wysiłku aerobowego zwiększa zużycie węglowodanów, a stosowanie lipidów jest zmniejszone. Pozostaje w obrębie intensywności około 70–75% VO 2 Max.

Aerobic glucydyczny [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

SAK, a aerobic glucydyczny panuje w najbardziej intensywnych wysiłkach, w których tlen powoduje większe spalanie węglowodanów (glikogen/glukoza). Przejawia się z aerobowego lipidów w punkcie intensywności, w której węglowodany stają się głównym paliwem. Jest to aktywowane po około 70–75% VO 2 Max. Punkt przejścia z lipidowego układu aerobowego do glukidalnego tlenowego, to znaczy punkty, w którym panuje energia pochodząca z węglowodanów. krzyżowanie ^[13] .

Próg beztlenowy [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Zwiększając intensywność wysiłku aerobowego w glucydalnym systemie tlenowym, kończy się dotknięcie progu beztlenowego, który można zdefiniować jako intensywność graniczną, w pewnym zakresie bardziej lub bardziej zdefiniowanej intensywności, poza którym akumulacja występuje progresywna mleczan w mleku w progresywnym mleku krew, nie ściśle z powodu niedoboru tlenu. Próg beztlenowy jest punktem, w którym podczas ćwiczenia czasu trwania nasze ciało zaczyna gromadzić się w mięśniach kwasu mlekowego w postaci krytycznej. Wynika to z faktu, że sam tlen nie wystarcza, aby spalić niezbędne paliwo (zwłaszcza węglowodany), aby wspierać wysiłek, a zatem od wysiłku Glucydyczny system aerobowy , odbywa się przejście do systemu beztlenowego Lattacida. Obejmuje to jednak produkcję kwasu mlekowego, który coraz bardziej gromadzi się w mięśniach, dopóki nie będą w stanie kontynuować pracy ^[14] . Próg beztlenowy (związany z układem beztlenowym Lakcid) jest osiągany w przypadku robót czasowych przekraczających próg aerobowy. W związku z tym możemy mówić o częstości akcji serca w przybliżeniu od 85% do 90% maksymalnej częstotliwości serca (FC MAX lub HR MAX), równoważna około 75 i 85% VO 2 MAX odpowiednio, nawet jeśli identyfikacja tego progu zmienia się w zależności od indywidualnego i jest dokładnie ustalana za pomocą niektórych testów (takich jak test Conconi).

Odżywianie i integracja [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Dieta wpływa zarówno na wydajność, jak i stosowanie substratów. Maksymalne spożycie lipidów podczas aktywności wytrzymałościowej jest preferowane przez dietę o niskiej zawartości węglowodanów na korzyść lipidów i białek. To nakłada zmniejszenie intensywności i czasu trwania ćwiczenia, a także zmniejszone rezerwy glikogenu. Przeciwnie, dieta wysokiej węglowodanów wymaga zmniejszonego stosowania lipidów podczas aktywności na korzyść węglowodanów oraz zwiększa wydajność i trwałość, dzięki większej dostępności glukozy, a także głównym dostawom glikogenu ^{[6] [15]} .

Chociaż spożycie węglowodanów przed i podczas ćwiczeń dodaje do organizmu egzogenny podłoże, tłumi mobilizację kwasów tłuszczowych w osoczu i utlenianie ^{[dziesięć] [15] [16] [17]} . Na przykład spożycie napojów opartych na glucydach podczas aktywności aerobowej, chociaż faworyzują one poprawę wydajności ^[18] oraz zmniejszenie stosowania glikogenu mięśniowego ^{[19] [20]} , Określ także zmniejszenie utleniania lipidów. W rzeczywistości wysoka dostępność węglowodanów przed wysiłkiem aerobowym wiąże się ze wzrostem glukozy we krwi i stężeniem insuliny, co powoduje tłumienie lipolizy tkanki tłuszczowej, a tym samym dostępności FFA. Wzrost stężeń glukozy wykazuje zmniejszenie utleniania lipidów poprzez bezpośrednio hamowanie transportu FFA w błonach mitochondrialnych ^[21] . Wydaje się, że węglowodany odgrywają silnie hamującą rolę w lipolizie: mobilizację lipidów ma mniej wpływu zależną od katecholaminy stymulacji receptorów beta-adrenergicznych (podawanych przez aktywność fizyczną) niż spadek insuliny w osoczu (podawany przez spożycie węglowodanów węglowodanów. ) ^[22] .

Jednak utlenianie jest bardziej zmniejszone wraz z spożyciem węglowodanów o wysokim wskaźniku glikemii (IG), w porównaniu z węglowodanami o niskim wskaźniku glikemii ^{[23] [24]} .

Jednym z najczęstszych powodów, dla których stosuje się aktywność aerobową, jest zmniejszenie złóż tłuszczu tłuszczowego osadzonych w tkance tłuszczowej (trójglicerydy), a zatem podkreślenie metabolicznego procesu lipolizy. Charakterystyką aerobowego systemu energii jest w rzeczywistości utlenianie lipidów i glucydów, z rozpowszechnieniem jednego lub drugiego podłoża w zależności od różnych zmiennych. W rzeczywistości utrata masy ciała nie jest tak bardzo możliwym deficytem kalorii, który jest tworzony wraz z treningiem, ale serią zdarzeń metabolicznych i fizjologicznych i zmian określonych przez samą aktywność i odżywianie, które wywołują długoterminowe ulepszenia poniżej profilu Profilu Wydajność metaboliczna ciała. Całkowite wydatki kalorii nie ujawniają pochodzenia wydatków kalorii, które mogą wynikać z wielu źródeł: kwasów tłuszczowych wolnych od osocza (FFA), glikogenu mięśniowego, glikogenu wątroby, glukozy we krwi, węglowodanów i lipidów pobieranych dietą, tryglicerydami odkładanymi w adipozie Tkanka, trójglicerydy intamięśniowe (IMTG), białka/aminokwasy lub inne substraty glukogenetyczne, takie jak glicerol, mleczan i pirogronian. Na przykład w hipotetycznym przypadku o wysokiej intensywności i skrócony czas trwania lub przy niskim intensywności i długim czasie trwania, z tym samym wydatkiem kalorii w obu sesjach, dominują odpowiednio glucids w pierwszym przypadku i lipidach w drugim ^[dwunasty] . Białka/aminokwasy, możliwy substrat stosowany w aktywności wytrzymałościowej, nie są w rzeczywistości znacząco metabolizowane w normalnych warunkach. Dzieje się tak w przypadku przedłużonego postu i zbyt przedłużających się ćwiczeń, w których do 10% tych substratów może pokryć zapotrzebowanie na energię ^{[4] [5]} . Tak więc sama w sobie sama ocena wydatków kalorii nie pozwala nam zrozumieć, czy szkolenie było produktywne dla stosowania trójglicerydów osadzonych w tkance tłuszczowej, to znaczy podłoże, które wpływa na zmniejszenie rezerw tłuszczu, ale, w zależności od niektórych Podjęte środki można zmaksymalizować wydatki kaloryczne w stosunku do lipidów, a nie glucidów lub innych substratów. Często nie biorą pod uwagę wielu bardziej szczegółowych czynników, które mogą warunkować lipolizę, pozytywną lub negatywną. W przeciwieństwie do tkanin, takich jak mięsień szkieletowy, który wywodzi FFA z osocza krwi, w tkance tłuszczowej przepływ kwasów tłuszczowych przez błonę komórkową jest dwukierunkowa: na zewnątrz w okresie wyraźnej mobilizacji tłuszczów, jak podczas ćwiczeń na czczo i L, i w głębi lądu w okresie po szaleństwie ^[25] .

Jak wspomniano w poprzednich punktach:

• Manipulacja dietą odgrywa podstawową rolę ^[26] : dieta bogata w glucids i ich spożycie w poprzednich godzinach lub podczas samej aktywności blokuje lub hamuje ten proces ^[27] , w tym sensie podkreśla się, że w tym przypadku wydatki kaloryczne przenosi się bardziej do powozu i mniej niż lipidów;
• Związek między intensywnością a objętością treningu określa zmienność stosowania substratów ^[26] : Przy niskiej intensywności i dużej objętości stosowanie lipidów jest nasilające się, a stosowanie węglowodanów pozostaje zmniejszone, podczas gdy do średniej i wysokiej intensywności i niskich objętości, stosowanie węglowodanów jest intensyfikowane i zmniejsza stosowanie lipidów; ^{[dwunasty] [26]}
• Istnieją zatem obszary o intensywności względnej, które są bardziej odpowiednie do spalania lipidów;
• Niektóre maszyny cardio są w stanie podkreślić wydatki kaloryczne i lipoliza w porównaniu z innymi o tej samej intensywności: ^[28] Jest tak w przypadku maszyny, która całkowicie mobilizuje ciało, unikając składnika statycznego i które narzucają obciążenie antygrawitarne;
• Status treningu wpływa na lipolizę ^[26] : Dla wyszkolonych sportowców obszar lipolityczny różni się od średniej średniej osób; ^[27]
• Spalanie lipidowe może się również różnić w zależności od seksu; ^[29]

Ogólnie rzecz biorąc, procent treningu częstości akcji serca, w którym lipoliza jest bardziej zaznaczona, jest jednogłośnie rozpoznawana między 65 a 75% FC na obliczeniach Karvonen (FCRIS) lub od 60 do 65% na VO 2 Max. Zdeponowana lipoliza lipidów (trójglicerydów) osiąga się z co najmniej 20 minutami przedłużającej się aktywności. Często jednak nie uważa się, że dane te odnoszą się do aktywności wykonywanej na bieżni (bieżnia) ^[30] , w związku z tym ulegają zmianie innych maszyn, takich jak grupa cykliczna. Konsultując w niektórych badaniach klinicznych, które zwykle oceniają intensywność względną ponad wszystkie VO 2 Max zamiast FCRI, kolejne interesujące dane wyłaniają się i nie zawsze z unikalnego wyniku: Holloszy i in. rozpoznać obszar lipolityczny w przybliżeniu od 55 do 75% VO 2 Max ^{[trzydziesty pierwszy]} ; Turcotte (1999) rozpoznaje maksymalny zakres lipolityczny od 60 do 65% VO 2 Max ^[21] ; Achten i in. (2002) rozpoznają maksymalny zakres lipolityczny od 55 do 72% ^[32] ; Knechtle i in. Zidentyfikuj większe wydatki lipidowe na 75% niż 65 lub 55% ^[29] ; Achten i Jeukendrup (2004) uznają różnicę między wyszkolonymi i nie -szarotowymi osobami, z obszarem od 59 do 64% dla trenera, a od 47 do 52% dla średniej populacji ^[27] ; Capostagno i Bosch (2011) rozpoznają maksymalne spalanie lipidów na 75% VO 2 Max ^[28] . Z tego, co wyłania się, wydaje się, że nie ma zbyt zdefiniowanego obszaru lipolitycznego przez obliczenie procentu treningu na VO 2 Max, z bardzo dużym zakresem z minimum, które wynoszą około 50% i maksymalnie około 75%, dlatego ze średnią wartością orientacyjną 62,5%, średnią, która mieści się w zakresie 60-65% VO 2 Max ogólnie rozpoznawany jako obszar lipolityczny.

Jeśli chodzi o maszyny aerobowe, smakołyki (bieżnia) umożliwia tę samą intensywność) pozwala na znacznie większe utlenianie niż cykle ^{[28] [33]} . Wydaje się również, że kobietom udaje się utleniać więcej lipidów niż mężczyźni dla tej samej intensywności na całkowitych wydatkach kalorii ^[29] .

Lipoliza i stan treningowy [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Szkolenie wytrzymałościowe wpływa na substraty i zdolność do tego zmiana metaboliczne, które prowadzi do większego utleniania lipidów poprzez zmniejszenie katabolizmu glikogenu podczas ćwiczeń ^[34] . Wyszkoleni sportowcy są zdolni do spalania wielu lipidów o wysokiej intensywności niż osoby nienazwane z powodu adaptacji mięśni i hormonalnych do regularnej aktywności fizycznej. Wyszkoleni pacjenci wydzielają mniejsze ilości katecholammin i mają zakażone stężenie krwi FFA, umożliwiając sportowcom wykorzystanie większej ilości depozytów trójglicerydów domięśniowych, które zwiększają wielkość w wyniku wysiłku wytrzymałości. Ponadto adaptacje mięśni przyczyniają się do większego bodźca utleniania tłuszczu u wyszkolonych sportowców:

• zwiększona gęstość mitochondriów;
• zwiększona liczba enzymów oksydacyjnych;
• wzrost gęstości naczyń włosowatych;
• Wzrost stężenia białek wiążących FFA;
• Wzrost stężenia karnitynowej transferazy palmitilowej 1 i 2;

Wzrost powszechnej gęstości i liczba enzymów oksydacyjnych w wyszkolonym mięśniu zwiększa zdolność utleniania utleniania tłuszczu i grzeszania ATP poprzez fosforylację oksydacyjną. Wzrost gęstości naczyń włosowatych poprawia transport kwasów tłuszczowych do mięśnia i zwiększa stężenie białek wiążących, aby ułatwić większe zapotrzebowanie na kwasy tłuszczowe transportowane do sarkolematu. Gdy mięsień szkieletowy ma większe enzymatyczne stężenie transferazy palmita z Carnitina, więcej kwasów tłuszczowych można przetransportować do membrany mitochondrialnej, aby utlenić się i stosować jako paliwo. Czynnik, na który wydaje się, że wytrzymałość nie ma wpływu na lipolizę w tkance tłuszczowej, jak pokazuje szybkości lipolityczne podobne do tej samej intensywności bezwzględnej po aktywności wytrzymałościowej ^{[34] [35]} .

Vo 2 Max (maksymalne zużycie tlenu) można zdefiniować jako maksymalną objętość tlenu, którą człowiek może spożywać w jednostce czasu na skurcz mięśni. Jest on ściśle związany z wydajnością układu serca, poprzez częstość akcji serca (FC), układu oddechowego, obecnością tlenu we krwi oraz z funkcją krążenia komórek obwodowych i metabolicznych. Wysoki Vo 2 Max jest synonimem wielkiej zdolności do wytwarzania energii, a zatem wydajności wysiłku. Wzrost parametru VO 2 Max oznacza zwiększony potencjał energetyczny. Vo 2 Max można zwiększyć podczas szkolenia. Podczas gdy osoba siedząca ma średnią maks. 40 ml/kg/min, wyszkolony podmiot może zwiększyć tę wartość nawet 100%.

Im wyższe żądania energii, tym większa objętość tlenu. Kiedy wzrost ilości tlenu stabilizuje się i nie ulega większej liczbie zmian, pomimo dalszego wzrostu wysiłku, oznacza to, że VO został osiągnięty 2 Max.

Aby obliczyć VO 2 MAX należy zastosować do niektórych metod, takich jak spirometria lub analiza krwi, aby określić stężenie mleczanu hematycznego, które w specyficznym przypadku progu tlenowego jest równoważne 2 mmol/l.

Ponieważ trudno jest obliczyć VO 2 Max do użycia określonych urządzeń i testów, możliwe było obliczenie wartości maksymalnego tętna (FC Max lub HR Max, z angielskiego Tętno maksymalne ) Teoretyczne, aby móc prześledzić stopień intensywności wysiłku podczas wydajności sportowej i być w stanie uzyskać dość precyzyjne wskazania na temat tego rodzaju treningu. Przy każdym procencie tej maksymalnej wartości uzyskuje się pewien bodziec, który może być progiem przydatnym do rozszerzenia złoża naczyń włosowatych, odpowiednie dla maksymalnego zużycia tłuszczów lub trening sercowo -naczyniowy lub oporowy. W związku z tym zaproponowano różne formuły, które z czasem były coraz bardziej precyzyjne:

Formuła Coopera (FCMAX):

220 – età = fc max

FC Max x% Trening = trening FC

Z tego wyniku możesz prześledzić wyrafinowany procent treningu. Formuła Coopera nabiera bardzo orientacyjnej wartości, ponieważ nie uwzględnia spoczynkowego tętna tematu, ale może być dobre jako wskazanie maksimum jako rzeczywistego tętna osoby.

Formuła di Karvonen (fcris):

Aby rozwiązać problem formuły Coopera, w latach siedemdziesiątych profesor Martti Karvonen, zawsze zaczynając od obliczeń Coopera, wprowadził jego formułę, która przewidywała „częstotliwość serca”. Ta metoda bierze pod uwagę częstotliwość sercowa osoby spoczynkowej osoby, a zatem jest znacznie bardziej spersonalizowana w sercu jednego przedmiotu. W przeciwieństwie do formuły Coopera, Karvonen może znaleźć odpowiednią wartość VOR 2 Max.

220 – wiek = fc max – fc w odpoczynku = fc rezerwatu

Zarezerwuj FC x% Szkolenie (rezerwatu FC) + FC w REST = Trening FC

Formuła w Tanaka:

Najnowszą formułę, która sięga 2001 roku, została odkryta przez profesora Hirofumi Tanaka, co jest bardziej precyzyjne niż Coopera, ale nadal nie jest bardzo zindywidualizowane, ponieważ nie bierze pod uwagę osoby odpoczynkowej osoby na reszcie osoby:

208 – (0,7 x età) = fc max

FC Max x% Trening = trening FC

Po ustaleniu procentu treningu tętna poprzez mniej lub bardziej precyzyjne wzory, możliwe jest śledzenie intensywności względnej, aby uzyskać różne wyniki niż wydajność. Ogólnie rzecz biorąc, istnieje 5 obszarów:

• Strefa 1 (bardzo lekka): Osiągalne od 50 do 65% MAX FC, jest to nijakie aktywność, idealna jako tonowanie, powszechna, rehabilitacyjna wydajność, aby zachować formę. Obszar 1 jest definiowany jako „szeroko rozpowszechniony pasmo”, przydatne do zmniejszenia oporu obwodowego, zwiększenia liczby naczyń włosowatych i wzmocnienia struktury złoża naczyniowego i zmniejszania ciśnienia. Zastosowanym głównym podłożem energii, biorąc pod uwagę również właściwe wybór żywności, są głównie lipidami plazmowymi (układ tlenowy lipid ).
• Strefa 2 (światło): Osiągalne między 65 a 75% MAX FC, z definicji jest to zakres intensywności odpowiedni dla maksymalnego zużycia lipidów do celów energetycznych (lipoliza), również odpowiednie dla wydajności czasu trwania. Obszar 2 jest zatem ogólnie definiowany jako „pasmo lipolityczne”. W kierunku górnych obszarów tego zakresu zaczyna się rozpocząć ważne zużycie węglowodanów (przejście lub punkt „crossover” z systemu aerobowego lipid do systemu aerobowego glucidic ).
• Strefa 3 (umiarkowana): Osiągalne między 75 a 85% MAX FC, jest to trening odpowiedni do poprawy wydajności oraz sercowo -naczyniowej i sercowo -oddechowej, oporowej i mocy aerobowej. W tym zakresie (80-85% fcris karvonen) osiągasz punkt „crossover, tj. Obszar intensywności, w którym węglowodany, gdy główny podłoże energii zaczyna dominować, w pełni powodując system tlenowy glucidic .
• Strefa 4 (wysoka): Od 85 do 90% MAX FC, w przybliżeniu reprezentuje próg beztlenowy, poza którym do wydajności stosuje się tylko rezerwy węglowodanów. Jest to lakcid beztlenowy trening energetyczny przydatny do przygotowania sprintu lub sportowego, ale nie jest zalecany, jeśli nie przez ekspertów. W tym zakresie system aerobowy zatem zatem zatrzymuje się na korzyść systemu beztlenowego laktacydu.
• Strefa 5 (maksima): Od 90 do 100% MAX FC jest to wydajność, której nie można utrzymać, z wyjątkiem bardzo krótkich okresów. Jest to zakres progu alattacydów, w którym alattacydowy układ beztlenowy przejmuje z konsumpcją fosforanów mięśniowych (ATP, kreatynfosforan).

Korelacja między odsetkami VO 2 Często porównywano maks. I tętno, jednak pozostaje średnio wartości, przybliżonego i orientacyjnego charakteru i różni się w zależności od różnych źródeł. Należy jednak zauważyć, że korelacje te są ważne tylko przy użyciu metody obliczania Karvonen (FCRIS), a tym samym oceny spoczynkowej serca w spoczynku. Ponadto korelacje te mają wartość względną, ponieważ odnoszą się do określonego ćwiczenia, ale ulegają zmianie w oparciu o rodzaj wysiłku aerobowego lub rodzaju maszyny aerobowej: na cykletach (lub cyklach) odsetek FCRI jest niższy niż procentowy VO 2 Max; Na bieżni (bieżnia) i na krokie istnieje bardzo wąska korelacja między 2 parametrami (60% fcris = 60% VO 2 max); Na wioślarze (lub zdalnym) fcris jest wyższy niż odpowiedni procent VO 2 Max, ECC. ^[30]

Kilka przykładów:

• Farish Donald J. Biologia człowieka . Ja jestem Zanichelli, 1999. ISBN 88-203-2809-7.
• Nauczyciel kieszonkowy. Biologia człowieka . Hoepli, 2001. ISBN 978-88-203-2809-2.
• Mansi M., Venturi B., Ughi E., Cała biologia . Nazywają się nas, 2005. 888-1965-1965-1965.
• Sadava, Heller, Orians, Purves, Hillis. Biologia: komórka . Ja jestem Zanichelli, 2009. ISBN 88-08-10203-3.
• Paoli, czarny. P Rincipi z metodologii fitness . Elka, 2010. ISBN 88-95197-35-6