Tętniak mózgowy – Wikipedia

I Tętniak mózgowy Jest to wady naczyniowe przeciwko tętnicom mózgu, z mądrością lub aspektem wrzecionowatym. L ‘ Sacciform AneUryzm Zazwyczaj składa się z ograniczonej części zwanej kołnierzem, która łączy oryginalny wazon z kopułą. Charakteryzują się małym i okrągłym wyglądem.

Dokładna częstość występowania tej patologii jest nieznana; Na podstawie badań autoptycznych występowanie szacuje się na około 5%. Dzisiaj powszechnie przyjmuje się, że tętniaki są nabywane urazy, powiązane z procesem zwyrodnieniowym, który obejmuje tkankę łączną ściany naczynia, w której miażdżyca prawdopodobnie odgrywa bardzo ważną rolę wraz z innymi czynnikami (dym, nadciśnienie, cukrzyca). Istnieją inne mniej powszechne warunki patologiczne, w których mogą wystąpić tętniaki mózgu; Wśród nich istnieją pewne ogólnoustrojowe choroby tkanki łącznej, takie jak dysplazja włóknisto-mięśniowa, zespół Ehlersa-Danlosa, zespół Marfana, neurofibromatoza, policystyczna nerkowa i aorty.

Siedziba tętniaka mózgowego jest częściej w korespondencji z rozwidleniem lub anomalnym wariantami anatomicznymi w przebiegu mózgowych naczyń tętniczych. Najczęstsze lokalizacje rozwoju tętniaka znajdują się na poziomie średniej tętnicy mózgowej, przedniej tętnicy komunikacyjnej i tylnej tętnicy komunikacyjnej. Początkowo tętniak jest akceptowany w przestrzeni subaraknoidalnej, ale wraz ze wzrostem jego wymiarów kontaktuje się z sąsiednimi formacjami mózgu (tkanka mózgowa, nerwy czaszki itp.).

Na poziomie makropatologicznym wyróżnia się trzy wyraźne morfologicznie warianty:

• Tętniak Welcular (najczęstszy)
• Tętniak wrzecionkowy
• Tętniak po rozpowszechnianiu

Częstotliwość rekreacji krwawienia z tętniaka mózgowego w zdrowej populacji wynosi około 5 nowych przypadków rocznie na 100 000 mieszkańców. W każdym wieku można wpływać na rozpowszechnienie okresu od trzydziestu do sześćdziesięciu lat życia. Po pierwszym odcinku krwotocznym szanse na nowe krwawienie rosną.

Tętniaki wacciform są stosunkowo częste: 2-6% osób jest nosicielem.

W tego rodzaju patologii pojawia się kilka czynników: predyspozycje genetyczne, palenie, nadciśnienie, dyslipidemia, cukrzyca, choroby tkanki łącznej.

Tętniaki śródczaszkowe występują częściej u pacjentów w wieku dorosłym, z przewagą kobiet.

W 90% przypadków tętniak przedstawia krwawienie z sub -tubaraknoidów, to znaczy udar krwotoczny charakteryzujący się rozprzestrzenianiem krwi w sub -tubaraknoidalnej przestrzeni zmiennej jednostki: Powiązane objawy i oznaki mogą być, intensywne reflektor z rysunkiem z rysunkiem z rysunkiem z rysunkiem. Rodzaj, wymioty, utrata przytomności, neuropatia lub porażenie oczu, w szczególności w przypadku tętniaków podstawowej tętnicy, tylnej tętnicy mózgowej i śródczomnego śladu szyjnego. Objawy wizualne, ze względu na ucisk chiasmy i/lub nerw optyczny, a czasem wodogłowie, z powodu rozprzestrzeniania się krwotocznego lub ucisku trzeciej komory, które są obecne w dużych tętniakach obejmujących przednią tętnicę komunikacyjną (ACOM) przewodu węgżowskiego-inhabalmicznego. Objawy w wyniku kompresji mózgowej mogą wystąpić w dużych tętniakach podstawowej tętnicy i tętnicy mózgowej (MCA).

W pozostałych 10% przypadków, podczas testów diagnostycznych (RM, CT) wykonanych z innych powodów, dokonuje się diagnozy tętniaka mózgowego (tak zwana nie złamane tętniaki O zimno ); W tym przypadku, zgodnie z wielkością torby, jej postaci, jej dzierżawy, różnych czynników ryzyka, neurochirurga lub neuroradiologa interwencjonistycznego zasugerują interwencję, czy nie.

Pierwszym badaniem, które przeprowadzono w przypadku krwotoku tętniaka mózgowego, jest skomputeryzowana tomografia (CT), procedura nieinwazyjna, która uczyniła wcześniej praktykowane nakłucie lędźwiowe i, w przypadku obecnie trzech rozwiązywania rekonstrukcji, pozwala sobie z tym poradzić z oboma Problemy awaryjne (istota krwotoku, obecność obrzęku mózgu, wodogłowie), zarówno szczegółowa demonstracja tętniaka, z wszystkimi jego trzema wymiarowymi relacjami z miąższem mózgu, jak i z naczyniami tętniczymi satelitarnymi do tętniaka, elementy niezbędne dla A Prawidłowe planowanie terapeutyczne.

Angiografia naczyń mózgowych jest badaniem tradycyjnie stosowanym w szczegółowej diagnozie tętniaków mózgowych: jest to badanie inwazyjne, ponieważ jest praktykowane z cewnikiem wewnątrzazowawczym wprowadzonym przez tętnicę kości udowej w powtórnej drodze wzdłuż aorty do wazonów zainteresowanych ( szyjniki i kręgi). Z jednej z nich wstrzykuje jodowane medium kontrastowe, które pozwala tylko na wyświetlanie naczyń, badając charakterystykę.

Leczenie [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

We wczesnych godzinach przyjęcia na pogotowiu, opartym na etapie klinicznej (stopnie I-IV według Hunta i Hessa), z radiologiczną tomografią osiową obliczeniową (CT) i prawdopodobnie angiograficzną, priorytetem jest priorytet w leczeniu konsekwencji krwotoku subaraknoidalnego, jego możliwych powikłań i tętniaka. Gdy wegetatywne funkcje pacjenta (funkcje serca i oddechowe) pacjenta (funkcje serca i oddechowe, i oceniło potrzebę zewnętrznego drenażu komory, w przypadku ostrego wodogłowia pacjent jest wysyłany na leczenie.

Leczenie chirurgiczne lub śródnaczyniowe [[[ zmiana |. Modifica Wikitesto ]

Chirurgia tętniaków mózgowych wymaga starannej oceny wieloczynnikowej, która tylko w ośrodkach o wysokim doświadczeniu, wyposażona we wszystkie zasoby technologiczne i możliwe alternatywy terapeutyczne, można przeprowadzić poprzez utrzymanie ryzyka w dopuszczalnych granicach. Podsumowując, pacjent z tętniakiem mózgu powinien być może być leczony naprzemiennie przez neurochirurg lub neuroradiolog interwencyjny. Czynnikami, które należy ocenić do celów leczenia, są warunki kliniczne pacjenta (skala HH), czas przekazywany z tętniaka, anatomiczna konformacja tętniaka, obecność powikłań (krwiak śródprzewodowy, obrzęk mózgowy, skurcz naczyniowy, Wodogłowie). Spośród nich obecność krwiaka mózgowego z efektem masowym, siedzenie anatomiczne i konformacja samego tętniaka należą do najbardziej istotnych czynników w wyborze leczenia.

Leczenie tętniaka mózgowego może odbywać się na dwa sposoby:

• Podejście wewnątrznaczyniowe (koyling, przebudowa, sterowanie) : Wykonane w jednostkach neuroradiologii interwencyjnej jest coraz częściej uważane za opcję pierwszego poziomu, biorąc pod uwagę doskonałe wyniki leczenia związane z mini-owijaniem. Jest to wykonywane przez umieszczanie mikrokatetru w tętniak, pod kierunkiem x -wyścigów angiografa z odejmowaniem obrazu. Dlatego wykluczone jest wykluczenie tętniaka z okręgu mózgowego poprzez zbiór, tj. Napełnianie worka tętniczego z urządzeniami do rozkładu (w przeszłości małe oderwane kule, obecnie metalowe spirale), w celu zapobiegania nowemu krwawieniu. W przypadku tętniaków niezwiązanych, obok embolizacji, stosowanie urządzeń dywersji przepływu staje się częstsze; Są to urządzenia podobne do stentu, które modyfikują regionalną hemodynamikę, rekonstruują śródbłonek naczyniowy i promują trombaryzację i postępujące wymiarowe zmniejszenie tętniaka.
• Podejście neurochirurgiczne (przycinanie) : kontynuuj wykluczenie tętniaka z koła mózgowego, stosując (lub więcej) „klip” na kołnierzu tętniaka, to znaczy na części systemu tętniaka na tętnicy pochodzenia. Chociaż stopniowo zastępowane przez podejście wewnątrznaczyniowe dla niższej inwazyjności, nadal jest to leczenie z wyboru w przypadku, gdy istnieje obszerny krwiak śródczaszkowy lub w tętniakach średniej tętnicy mózgowej.

Możliwe komplikacje w tego rodzaju patologii są zasadniczo przypisane dwóm:

• Hydrocepalika: Ten rodzaj powikłań można leczyć poprzez ustawienie zewnętrznego drenażu komorowego (DVE)
• Rozszerzanie naczyń: reprezentuje to najbardziej przerażające komplikacje: w rzeczywistości nie ma terapii zdolnej do anulowania tego ryzyka, ale tylko w celu jego zmniejszenia, poprzez zastosowanie antagonistów wapnia (niimodipina). Większy szczyt rozszerzania naczyń wynosi od 7 do 14 dni po krwawieniu. W przypadku umiarkowanego i poważnego skurczu naczyń mogą istnieć zmiany niedokrwienne, które mogą prowadzić do mniej lub bardziej ważnych uszkodzeń neurologicznych; W przypadku bardzo rozległych zmian niedokrwiennych naczyń krwionośnych może prowadzić do śmierci.

Rzadziej powikłania są kryzysami padaczkowymi, które mogą być częściowe lub uogólnione.

Te najwyraźniej łatwe definicje odpowiadają pogłębiającej się anatomicznej wiedzy „in vivo” na temat przestrzeni subakaknoidów, patologii naczyniowej mózgu, przebiegu wszystkich naczyń mózgowych i możliwych wariantów, mikroanatomicznej zdolności do niepełnosprawności i doskonałej chirurgicznej ręki i, ostatnich, ale na koniec. Nie tylko psychologiczne przygotowanie do pracy, które obejmują wielką harmonię całego zespołu chirurgicznego-anstiologicznego, wielką zdolność do przewidywania i stawienia czoła wystarczającym spokoju do sytuacji przy bardzo wysokim napięciu emocjonalnym.

Leczenie tętniaków mózgowych wymaga starannej oceny wieloczynnikowej, która może być przeprowadzana tylko w ośrodkach o wysokim doświadczeniu, wyposażonym we wszystkie zasoby technologiczne (wielowarstwowe TC, RM, angiograf, intensywna opieka) i możliwe alternatywy terapeutyczne (podejście wewnątrznaczyniowe, podejście chirurgiczne).

Pacjent z tętniakiem mózgowym powinien być oceniany i prawdopodobnie leczony naprzemiennie przez neurochirurg naczyniowy lub neuroradiolog interwencyjny, ekspertów w tego rodzaju patologii.

• J. Byrne, Neuroradiologia interwencyjna , Oup Oxford, 2002, ISBN 978-0-19-263154-1.
• P. lasjaunias, Chirurgiczna neuroangiografia, Springs, 2001, ISBN 978-3-540-41204-5.
• Eugene Braunwald, Choroby serca (wydanie 7) , Milano, Elsevier Masson, 2007, ISBN 978-88-214-2987-3.
• Renzo Dionigi, Podstawy teoretyczne i chirurgia ogólna , Milano, Elsevier-Masson, 2006, ISBN 978-88-214-2912-5.