Tiercé (gra) – Wikipedia

. Tiercé jest pierwotną zasadą wyścigów konnych, praktykowanych w wzajemnym zakładach, w którym zapraszany jest Bettor do przewidywania trzech koni, które dotarły na szczyt wyścigu, w celu maksymalnego zysku lub w innej kolejności ^{[[[ Pierwszy ]} . Możliwych jest również kilka formuł (pola zmniejszone, pole całkowitego, a nawet połączone).

Utworzony w 1954 r., Wynalazek André Carrus, twórcy i emblematycznego dyrektora PMU, tiercé narzucił się jako król bukmacherskich. Znając szeroki popularny sukces, rozpoczął dynamikę PMU, powołaną, aby zostać pierwszym europejskim operatorem konia i operatorem drugiego świata. Tiercé był pierwszym z długiej serii zakładów kombinacyjnych, a zwłaszcza przez kwadrat, a następnie Quinté +. ^{[[[ 2 ]}

André Carrus, politechnik, kuzyn Pierre Aboulker i José Aboulker, gospodarz Compagnie du Pari Muutuel, historyczny partner firm wyścigowych dla wykorzystywania wzajemnego zakładu, jest początkiem utworzenia w 1930 r. sektor wyścigów konnych.

Firmy wyścigowe, pragnące rozwinąć środki zachęty do hodowli, zapytały w 1953 r., Że zarządzanie PMU w celu zbadania środków zdolnych do zwiększenia liczby zebranych problemów.

Już w 1950 r. Sprzętny BET polegający na połączeniu 2 na 2 konie tego samego testu umożliwiło potrójne w ciągu trzech lat objętość wyzwań PMU. Na podstawie tej obserwacji André Carrus sugeruje wzmocnienie trudności, zachęcając Bettorów do wyznaczenia koni sklasyfikowanych w pierwszych trzech miejscach wybranego wydarzenia. Tak narodził się trzeci, którego nazwisko zainspirowało nazwę gminy, z której pochodziła jego rodzina. Ale ten tryb zakładów, tak atrakcyjny (a wyniki od samego początku potwierdziły entuzjazm opinii publicznej), nigdy nie poznałby sukcesu, o którym wiemy, gdyby odkrył również prosty proces i łatwe umożliwienie bettorom na rejestrowanie swoich zakładów W minimalnym czasie oraz regionalnych i centralnych usług w celu ich leczenia i skutecznego kontroli. W przypadku poziomu, „Perforowanego poślizgu”, „Szczypce z drutu”, „Walidacji” i „igieł sortowania”.

Tiercé rozpoczął karierę w Paryżu 22 stycznia 1954 W cenie Uranie. Wolumen wyzwań PMU doświadczył boom: 50 milionów euro, w zeszłym roku przed trzecim, wzrósł do 203 milionów euro w ciągu 6 lat, aby osiągnąć 2300 milionów euro w 1980 roku.

Mała historia chciałby, aby André Carrus opracował poziom, przechodząc mały sklep ze sprzętem w Boulogne-Billancourt, gdzie jeden z pracowników (pewnego faceta luks) ustanowił system wzajemnego zakładu z nagrodami w kuponach w sklepie ^{[[[ 3 ]} .

. 17 czerwca 1956 , Georges de Caunes komentarze do pierwszego wyścigu tiercé emisji w telewizji ^{[[[ 4 ]} . Léon Zitrone, który komentuje wyścigi konne ^{[[[ 5 ]} , został stałym komentatorem z 1959 roku ^{[[[ 6 ]} .

Na początku lat 60. XX wieku zasady trzeciego związane z kwotą zakładów zostały kilkakrotnie zmieniane przez dekret ministerialny, próbując udaremnić strategie znalezione przez Patrice des Moutis, które często wygrały, w szczególności poprzez granie wszystkich prawdopodobnych kombinacji . Pierwszy dekret ogranicza liczbę razy, gdy bilet może zagrać w kombinację koni; Dekret ten cierpiący na wadę (którą Moutis wskazuje samemu André Carrusowi), że możemy po prostu grać więcej biletów, reguła ogranicza liczbę biletów, które mogą zostać zatwierdzone przez punkt PMU. Następnie Mutis gra w 92 różnych punktach PMU dla Tiercé de Vincennes Du Pierwszy ^Jest Styczeń 1962 , i wygrywa kolosalną sumę, którą zapisał na czeku na przewoźnika przekazanego przez samego André Carrus. Zasada staje się zatem, że ten sam Bettor nie może w sumie postawić więcej niż 60 nowych franków, co zapobiega tego rodzaju strategiom; Moutis był następnie zaangażowany w sfałszowaną sprawę zakładów.

Liczba T możliwych odrębnych kombinacji szybko rośnie wraz z liczbą N biegaczy, ponieważ jest obliczana przez wzór t = n x (n-1) x (n-2). W ten sposób dla dziesięciu biegaczy T jest równe 720 kombinacjom, a dla 20 biegaczy osiąga 6 840 kombinacji. Znalezienie dokładnej kolejności przybycia pierwsze trzy konie wyścigu 20 biegaczy stanowi problem tak trudny, jak znalezienie zwycięzcy hipotetycznego wyścigu koni 6840 biegaczy.

Początkowo Bettor, który wyznaczył konia sklasyfikowanego po raz pierwszy, otrzymał teoretyczny raport wygrany równy 20 -krotnie jego zakład (dla 20 biegaczy). Bettor wyznaczył pierwsze dwa konie wyścigu, otrzymał raport teoretyczny w połączeniu z 380 -krotnym zakładem. Ale ten, który wyznaczył dokładną kolejność, pierwsze trzy konie wyścigu otrzymały trzeci raport 6 840 razy jego zakład.
Nowy zakład oferował zatem Bettors oczekiwanie jeszcze bardziej znaczących raportów niż w przypadku sprzężonego zakładu, już bardzo docenianego przez społeczeństwo. Ze względu na trudność problemu, André Carrus zasugerował przyjęcie „raportu pocieszenia” Bettorom, którzy wyznaczyliby pierwsze trzy konie wyścigu w zaburzeniu, raport ten wynosił maksymalnie 1/5 ^{To jest} raportu odpowiadające dokładnej kolejności przybycia.

Przekonany o pewnym sukcesie, który nie nie wzbudziłby tego nowego trybu zakładu, zarządzanie PMU zalecało wybranie jako wyścig, aby służyć jako wsparcie dobrze wyposażone wydarzenie których warunki dałyby każdemu konkurentowi o zasadniczo równoważnych szansach.

Przetestowany w regionie Paryżu trzeci natychmiast napotkał przychylność opinii publicznej i została rozszerzona na wszystkie regiony. Pragnąc zmniejszyć długie kolejki w biurach PMU, André Carrus założył w 1957 r. System „samoobsługowy” złożony z perforowanych poślizgów, pozwalając na bettorów, po przygotowaniu zakładów, aby szybko je zapisywać przez proste tłoczenie. Jednocześnie połączony system formuły umożliwiający im nagranie na tym samym bilecie wszystkie trzecie, które można przeszkolić, był oferowany jako uzupełniający się obiekt dla bettorów. Wszystkie te wynalazki modernizacji umożliwiły pomnożenie liczby zakładów zarejestrowanych w tym samym okresie przez sto.

Próbki z trzeciego wzrosły równolegle z objętością problemów. W ten sposób zapewnili sektor koni, a także w państwie, znaczne zasoby umożliwiające poprawę hodowli koni francuskich, a także wysokie rasy, zapewniając międzynarodowy prestiż ras francuskich.