Tristan Derme – Wikipedia

Tristan Derème , z jego prawdziwego imienia Philippe tutaj , urodzony 13 lutego 1889 do Marmande i śmierci 24 października 1941 W Oloron-Sainte-Marie jest francuskim poetą, znanym również pod pseudonimami: Théodore Decalandre I Philippe Raubert .

Jest założycielem fantazyjnej szkoły z Francisem Carco, Paulem-Jeanem Touletem i Robertem de la Vaissière. Jesteśmy mu winni wiele kolekcji często humorystycznych wierszy.

Jego prawdziwe imię Philippe Huc, urodził się „przez przypadek”, aby zmęczyć 13 lutego 1889 I podąża za szkolnym Vagabond według garnizonów ojca, oficera. Jego matka, Sophie Sandrin, pochodzi ze starej rodziny Bearnaise, związanej z znakomitym Pierre de Marca. Ma dom w Oloron-Sainte-Marie w Oloron-Sainte w dzielnicy Saint-Pé, gdzie często pozostaje, bez kotwicy przez całe życie i częste otoczenie dla jego opowieści i wierszy.

Już w 1906 r. Zaprzyjaźnił się z Francisem Carco i Robertem de La Vaissière, obie próby w Lycée d’Agen, gdzie uczył się: zarodek, z którego urodziła się fantazyjna szkoła. W latach przedwojennych Fanciful Group łączy nazwiska jak Paul-Jean Toulet, Jean-Marc Bernard, Jean Pellerin, Francis Carco, Léon Vérane, Robert de la Vaissière, René Bizet, Noël Ruet …

W latach 1908–1921 pracował jako odbiorca w administracji podatkowej. Już w 1908 roku współpracował z czasopismami Hélios I L’Oliphant . Szybko przyjął pseudonim Tristan Derème . W 1914 roku został zmobilizowany. Został sekretarzem zastępcy Haute-Pyrénées Achille-Armand, które podąża do Ministerstwa Rolnictwa (1930–1932). Jest przyjacielem Louisa Barthou, zastępcy Olorona-Sainte-Marie, prezesa rady i kilkakrotnie ministra trzeciej republiki.

Odpowiada Francisowi Jammesowi, który, podobnie jak on, ma więzi Béarn, na tym południowym zachodzie, gdzie ostatni jest również blisko Josepha Peyré, zarówno przyjaciółmi, jak i członkami akademii Béarn, której Louis Barthou jest w 1924 r. Pierwszym członkiem honorowym. W 1922 roku został wybrany członkiem Plejada ^{[Który ?]} , obok Charlesa Maurras, Anny de Noailles i Paul Valéry. W 1923 roku poznał Béatrix Dussane, Clymene jego wierszy.
W latach 1927–1929 współpracował Figaro Z sekcją cotygodniową.

Akademia francuska przyznała mu nagrodę François-Coppée w 1927 r., Nagrodę Akademii w 1936 r. I Grand Prix of Literature w 1938 r. Za całą jego pracę. Mieszka w Paryżu, ale często przychodzi, aby naładować baterie w Oloron-Sainte-Marie, gdzie zmarł 24 października 1941 ; Został pochowany na cmentarzu Saint-Pé w Oloron-Sainte-Marie. Publiczna uczelnia nosi dziś swoją nazwę.

Tristan Derme jest autorem wierszy, a także zbiorów artykułów i prozy, usianych wierszami Patachou, mały chłopiec W codziennym życiu ciekawego i zabawnego dziecka.

Wśród fantazyjnej, prowincjonalnej szkoły wszystko jest słodką muzyką, zmęczoną melancholią, dyskretnymi emocjami, troską o duchową wolność. Michel Coverat proponuje następującą definicję estetyki poety: „Praca Tristan Derme można podsumować tymi słowami: elegancja, prostota, miłość do natury ^{[[[ Pierwszy ]} . »

Poezja [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Proza [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Patrzeć na. Glicyna pożółkła na drzwiach,

A oto upadek z koronowanymi świątyniami

Liściaste bluszcz i wyblakłe róże

Postępy i ciężka stopa tłumy martwe liście.

Idzie i jego fioletowy płaszcz do zmierzchu

Wyłania się i miesza z niuansami krajowymi (…)

Powiedziałbym o instrukcji biografów

Że twój stanik miał czterdzieści dwa zszywki,

Że w twoich ramionach przez całą noc byłem włączony,

Że to był dobry czas, którego nigdy nie zostawiłem

Twój pokój, który balsam do garnka heliotropu (…)

• Złota zieleń , 68

(…) Pewnego dnia uczniowie spojrzał na swoje biurka

Słuchanie wibracji much na oknach

Czy znajdą dno spleśniałych uczelni

Strona mnie w ich Wybrane kawałki

(…)

Co to za różnica Czy mam ten świt, który piję,

Ten brzęczący poranek, te liście i to drewno

A ty, kto w twoich endorach z całą goryczą?

Niż inny dla honoru pośmiertnej dłoni

Zamknij swój do góry nogami na kwiecistych ogrodach

I umieraj w jego atrament i w rękopisach!

Ale ja wiem, jak grać w różnych zitupach

I posmakuj słońca, księżyca i pryszniców,

Kryształowe róże na śpiących łąkach,

Śpiewam dla siebie i dla niektórych przyjaciół,

I słucham gwizdania ciepłego powietrza na jego fletach

Podnosząc fajkę do lazuru i jej zwojów

I bez martwienia się pod tymi krzaczowymi drzewami

Że za cztery tysiące lat wiemy, że byłem.

Zatrzymaj się w swojej skorcie i pogarda, ślimak,

Ten wilgotny zapach różu i moreli;

Twoja samotność będzie miękka, jeśli zdobędziesz

Słodkie sny ; pada deszcz ; Zmarowałbyś swoje rogi.

Pijana i gorąca ulewa miażdży trawnik,

A Thunders oświetlają dom

I ściana, w której trzymasz się pod płócienami

Pająki; A wiatr dmuchnął gwiazdy

A księżyc zwinął się w trawę jako owoc.

Idź swoje rogi; Daleko od błyskawicy i hałasu,

Śliczno na sobie i daj swoje myśli.

Burza kosi trawę i zmięte liście;

Gwizduje i kradnie łupki dachu.

Niech świat się zawali.

Bibliografia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

• Stulecie narodzin Tristan Derme (kolektyw), Revue Pyrénées , 1989.
• Garland dla Tristan Derme W Revue de Pau i Béarn , 1989.
• Daniel Aranjo, Tristan Derme (1889–1941). Teleskop i tancerz . Anglet, Atlantica, 2001.

Linki zewnętrzne [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]