Vaistre (Norvège) – Wikipedia
Homonimiczne artykuły patrz Venstre.
Lewy W języku francuskim: „Left” to norweska partia liberalna i społeczna, symbolizowana przez list V. Jest to najstarsza partia polityczna w Norwegii, która w szczególności przyjęła reformy takie jak parlamentaryzm, wolność religii, powszechne wyborcze i bezpłatna edukacja. Od 2020 r. Przywódcą partii był Guri Melby. Po raz pierwszy w Norwegii został niedawno zmarginalizowany i walczył o uzyskanie wyniku powyżej progu wyborczego.
Partia jest uważana za społeczną liberalną i obrońcą wolności jednostki pod warunkiem wstępnego stanu aktywnego. Od lat 70. partia utrzymywała pozycję ekologiczną, która była ważną częścią jej profilu politycznego. Ogólnie rzecz biorąc, miał centrystyczny stanowisko w norweskim krajobrazie politycznym. Partia jest również żarliwym zwolennikiem wielokulturowości i wzrostu imigracji.
Założony w 1884 r., Z głównym wsparciem rolników i radykałów miejskich, był pierwszą partią polityczną, która urodziła się w Norwegii. Od lat 80. XIX wieku partia znała wiele wewnętrznych schizmów, które zawsze kończyły się powolną śmiercią umiarkowanych skrzydeł, podczas gdy radykalne skrzydło przetrwały. Najbardziej znaczącym ostatnim schizmą był 1972, kiedy Partia Liberalna postanowiła sprzeciwić się członkostwowi Norwegii do Unii Europejskiej. Partia straciła wiele poparcia w okresie powojennym, ale uczestniczyła w wielu centralnych i prawnych koalicjach rządowych. Od lat 60. partia nie była w stanie strzelić gola nad progiem wyborczym tylko dwa razy, a od 1985 do 1993 r. Partia nie była reprezentowana w parlamencie. Od 2017 r. Partia zajmowała osiem miejsc w parlamencie.
Partia Venstre została utworzona w 1884 r. W ramach sporu o określenie, czy parlamentaryzm powinien zostać wprowadzony w Norwegii. Venstre (co oznacza „lewy” po norwesku) jest wówczas partią, która opowiada się za parlamentaryzmem, podczas gdy konserwatyści, którzy sprzeciwiają się parlamentaryzmowi, tworzą partię Høyre (co oznacza „prawo”). Kiedy Venstre wygrał walkę o parlamentaryzm, przywódca Johan Sverdrup zostaje pierwszym norweskim premierem, który został mianowany na podstawie poparcia większości parlamentarnej. Później Venstre opowiada się na uniwersalnym wyborach dla mężczyzn, wprowadzonych w 1898 r. Venstre sprzyja pęknięciu Unii Suédo-Norwegian, która odbyła się w 1905 r., A także korzystna z prawa do głosowania na kobiety, wprowadzoną w 1913 r. W 1913 r. W 1913 r. Pierwsze dekady po 1884 r. Venstre przeszkoliło kilka rządów, naprzemiennie okresów rządów Høyre. Sześciu różnych premierów w Norwegii pochodzi z Venstre, z których każdy rządził przed 1935 r. Wraz ze wzrostem Partii Pracy Venstre stopniowo traci grunt. Wybory w 1915 r. Były ostatnim, w którym Venstre był największą partią i gdzie wygrał absolutną większość w Storting. Venstre wciąż osłabił się wraz z utworzeniem kongaonta (obecnie centrum centrum (Norwegia)) w 1920 r., A Partia Ludu Chrześcijańskiego (Norwegia) w 1933 r., Oboje zostali przeszkoleni przez byłych członków Venstre. Po drugiej wojnie światowej Venstre był jednym z czterech rządów koalicyjnych, najnowszym z nich był drugi rząd Kjella Magne’a Bondavika (2001-2005).
Z powodu wewnętrznej niezgody w sprawie przestrzegania z Norwegii do UE, w 1973 r. 9 z 13 parlamentarzystów z Venstre i przywódca tej partii pozostawił go, aby utworzył Partię Ludową Liberalną.
W 1974 r. Venstre wybrał pierwszą kobietę szefa partii politycznej w Norwegii, Eva Kolstad.
Wyniki wyborów były rozczarowujące dla Venstre. Przed wyborami w 1985 r. Partia ogłosiła pierwszą i jak dotąd jedyny raz, aby poprzeć rząd Partii Pracy. Podczas następnych wyborów stracili jedyne dwa mandaty i po raz pierwszy bez reprezentacji w parlamencie norweskim. W 1988 r. Venstre spotkał się z Partią dysydentów w 1972 r., Ale podczas wyborów w 1989 r. Partia zjednoczona ponownie nie zdobyła mandatów parlamentarnych. W 1993 r. Nowa partia nie osiągnęła 4% progu, który sprawiłby, że kwalifikują się do miejsc „wyrównania” w parlamencie, ale Lars Sponheim został wybrany bezpośrednio w Hordaland.
W 1997 r. Venstre przekazał próg 4%, który zwiększył liczbę miejsc w parlamencie do sześciu. W związku z tym Venstre widzi również swój pierwszy udział w rządzie od 1973 roku. Partia miała 4 ministerstwa w pierwszym rządu mniejszości Kjell Magne Bondevik. Lars Sponheim został ministrem przemysłu i handlu, dziwnym Einar Dørum, ministrem komunikacji, późniejszym ministrem sprawiedliwości, Guro Fjelangera, ministra ochrony środowiska i ministrem administracji Eldbjørg Løwer, późniejszego ministra obrony. M Ja Løwer był pierwszą kobietą ministra obrony w Norwegii. Szafka ta zrezygnowała w 2000 r., Niemuszając przyjęcia stortowanej decyzji o budowie elektrowni gazowych. W 2001 r. Venstre nie osiągnie progu 4%. Jednak Venstre zostaje członkiem drugiego rządu koalicyjnego Kjell Magne Bondevik, a Sponheim i dziwne Einar Dørum wchodzą do rządu, przy czym oboje reprezentowano w parlamencie przez zastępców. Partia uzyskała również trzeciego członka rządu, wraz z wjazdem Toroud Skogsholm jako ministra transportu i komunikacji.
Wybory w 2005 r. Dało Venstre 5,9% głosów, jego najlepszy wynik od wyborów w 1969 r.. Venstre zdobył sześć bezpośrednich mandatów, a kolejne miejsca w ramach liczby systemów równoważenia miejsc. Z powodu większości czerwono-zielonej koalicji Venstre staje się partią opozycyjną.
W wyborach powszechnych w 2009 r. Venstre skończył 4%próg, pozostawiając partię z zaledwie dwoma mandatami w parlamencie, Trine Skei Grande i Borghild Tenden, podczas gdy partia miała dziesięć mandatów przed wyborami. Tego samego wieczoru, Lars Sponheim ogłosił, że rezygnuje z nich jako lider partii, w wyniku złych wyników swojej partii. Podczas konferencji imprezowej w , Trine Skei Grande jest jednogłośnie wybrana na nowego lidera partii.
- 1884 Johan Sverdrup
- 1884-1889 Ole Anton Qvam
- 1889-1893 Johannes Steen
- 1893-1894 Viggo Ullmann
- 1894-1896 Ol Anton Qvam
- 1898-1900 Viggo Ullmann
- 1900-1903 Lars Holst
- 1903-1909 Carl Berner
- 1909-1927 Gunnar Knudsen
- 1927-1940 Johan Ludwig Mowinckel
- 1945-1952 Jacob S. Worm-Müller
- 1952-1964 Bent Røiseland
- 1964-1970 Gunnar Garbo
- 1970-1972 Helge SEIP
- 1972-1974 Helge Rognlien
- 1974-1976 Eva Kolstad
- 1976-1982 Hans Hammond Rossbach
- 1982-1986 nieparzyste einar dørum
- 1986-1990 Arne fjørtoft
- 1990-1992 Håvard Alstadheim
- 1992-1996 nieparzyste einar dørum
- 1996-2010 LARS Sponheim
- 2010-2020 Trine oddziela Grande
- 2020- Guri Melby
| Rok | % | Głos | Piec | Siedzenia |
|---|---|---|---|---|
| 1882 | 62,8% | Pierwszy Jest | ||
| 1885 | 63,4% | Pierwszy Jest | ||
| 1888 | 41,8% | Pierwszy Jest | ||
| 1891 | 50,8% | Pierwszy Jest | ||
| 1894 | 50,4% | Pierwszy Jest | ||
| 1897 | 52,7% | Pierwszy Jest | ||
| 1900 | 54,0% | Pierwszy Jest | ||
| 1903 | 43,0% | Pierwszy Jest | ||
| 1906 | 45,4% | Pierwszy Jest | ||
| 1909 | 30,7% | 2 To jest | ||
| 1912 | 40,2% | Pierwszy Jest | ||
| 1915 | 33,3% | Pierwszy Jest | ||
| 1918 | 28,3% | Pierwszy Jest | ||
| 1921 | 20,1% | 2 To jest | ||
| 1924 | 180 979 | 18,7% | 2 To jest | |
| 1927 | 172 568 | 17,3% | 2 To jest | |
| 1930 | 241 355 | 20,2% | 3 To jest | |
| 1933 | 213 153 | 17,1% | 3 To jest | |
| 1936 | 232 784 | 16,0% | 3 To jest | |
| 1945 | 204 852 | 13,8% | 3 To jest | |
| 1949 | 218 866 | 12,5% | 3 To jest | |
| 1953 | 177 672 | 10,0% | 4 To jest | |
| 1957 | 171 047 | 9,6% | 4 To jest | |
| 1961 | 132 429 | 7,2% | 5 To jest | |
| 1965 | 207 834 | 10,2% | 3 To jest | |
| 1969 | 202 553 | 9,4% | 3 To jest | |
| 1973 | 49 968 | 2,3% | 8 To jest | |
| 1977 | 54 243 | 2,4% | 6 To jest | |
| 1981 | 79 064 | 3,2% | 7 To jest | |
| 1985 | 81 202 | 3,1% | 7 To jest | |
| 1989 | 84 740 | 3,2% | 7 To jest | |
| 1993 | 88 985 | 3,6% | 7 To jest | |
| 1997 | 115 077 | 4,5% | 7 To jest | |
| 2001 | 94 486 | 3,9% | 7 To jest | |
| 2005 | 156 113 | 5,9% | 7 To jest | |
| 2009 | 104 144 | 3,9% | 7 To jest | |
| dwa tysiące trzynaście | 148 275 | 5,2% | 6 To jest | |
| 2017 | 127 910 | 4,4% | 6 To jest | |
| 2021 | 137 433 | 4,6% | 7 To jest |
Podział geograficzny głosowania na Venstre [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
Obecność Venstre zawsze była silniejsza w zachodniej Norwegii, chociaż zjawisko to wydaje się zmieniać. W ostatnich sześciu wyborach parlamentarnych (przed 2005 r.) Rogaland, Hordaland, Sogn Og Fjordane i Møre Og Romsdal były regionami, w których partia uzyskała najlepsze wyniki. Podczas wyborów legislacyjnych w 2005 r. Oslo był po raz pierwszy hrabstwem Venstre, podobnie jak Akershus. To geograficzne przesiedlenie głosów powtórzono w 2009 r., Kiedy tylko dwóch przedstawicieli parlamentarnych Venstre pochodziło z Oslo i Akershusa.
Norweski pierwszy minister z Venstre [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]
- 1884-1889 Johan Sverdrup
- 1891-1893 Johannes Steen
- 1898-1902 Johannes Steen
- 1902-1903 Otto Blehr
- 1907-1908 Jørgen Løvland
- 1908-1910 Gunnar Knudsen
- 1913-1920 Gunnar Knudsen
- 1921-1923 Otto Blehr
- 1924-1926 Johan Ludwig Mowinckel
- 1928-1931 Johan Ludwig Mowinckel
- 1933-1935 Johan Ludwig Mowinckel
Recent Comments