Vol przestrzenna – Wikipedia

. vol przestrzenny jest ruchem astronefa w przestrzeni i przez przez nią. Lot kosmiczny jest wykorzystywany w ramach eksploracji kosmosu oraz w powiązanych działaniach komercyjnych, takich jak satelity turystyczne kosmiczne i telekomunikacyjne. Zidentyfikowane są również inne zastosowania niekomercyjne, takie jak teleskopy kosmiczne i satelity szpiegowskie lub obserwacja planety.

Lot kosmiczny zaczyna się od wystrzelenia, zapewniając początkowy pchnięcie, pozwalając wyjść poza siłę grawitacyjną i oderwać statek z powierzchni ziemi. Raz w przestrzeni ruch naczynia, zarówno napędzany, jak i nie, zależy od praw mechaniki przestrzennej. Niektóre statki kosmiczne pozostają w przestrzeni na czas nieokreślony, niektóre rozpadają się podczas ich atmosferycznego powrotu, a inne docierają na powierzchnię w celu wylądowania lub uderzenia.

Pierwsza teoretyczna propozycja podróży kosmicznych przy użyciu rakiet została opublikowana przez szkockiego astronomu i matematyka Williama Leitcha w testu z 1861 r. Zatytułowanym „Podróż przez przestrzeń” ^{[[[ Pierwszy ]} . Mais l’uvrage le plus connU sur sujet Reste le Travail Konstantin Tsiolkovsky, „Study of World Spaces z reaktywnymi urządzeniami reaktywnymi”. (Eksploracja kosmicznej przestrzeni za pomocą urządzeń reakcyjnych en anglais), Publié en 1903.

W 1919 r. Kradzież przestrzeni stała się teoretycznie możliwa, ponieważ opublikował amerykański inżynier Robert H. Metoda osiągnięcia ekstremalnych wysokości ^{[[[ 2 ]} (Metoda osiągnięcia ekstremalnych wysokości), w której wyjaśnia użycie dysz lawowych w kontekście rakiet z prawidłowymi goleniami płynnymi, aby uzyskać niezbędną moc do podróży międzyplanetarnej. Ta książka miał duży wpływ na niemieckich inżynierów Hermanna Oberth i Wernher von Braun, przyszłych kluczowych aktorów współczesnych astronautyków.

. 3 października 1942 , ten ostatni zdejmuje pierwszą rakietę, która osiągnęła przestrzeń: jest to rakieta A4, lepiej znana pod oznaczeniem V2. To wydarzenie oznacza uruchomienie pierwszej przemysłowej produkcji rakiet, a V2 jest wspólnym przodkiem obecnych ICBMS i nowoczesnych wyrzutni kosmicznych. Krok naprzód, który stanowi sukces technologiczny V2, otworzył drogę do podboju przestrzeni.

Piętnaście lat później 4 października 1957 , rakieta R-7 R-7 R-7 umieszcza pierwszy sztuczny satelitar 12 kwietnia 1961 Na pokładzie Vostok 1.

Obecnie rakieta pozostaje jedynym sposobem na pozbycie się ziemskiej grawitacji.

Prywatny lot kosmiczny, to znaczy, że nie finansowany przez państwa, ale przez firmy zaczął pojawiać się wraz z wysyłaniem satelitów. Szybko po pierwszych sukcesach lotu kosmicznego pojawiły się nadzieje na podróż lub przestrzeń w przestrzeni do końca turystyki. Nadzieje te pozostają w toku z powodu braku technologii i finansowania, ale projekt SpaceShipptwo ma na celu zezwolenie na prywatne loty po 2010 roku.

Możemy rozróżnić kilka rodzajów lotów kosmicznych w zależności od opisanych orbit:

Wiele misji kosmicznych składa się z różnych faz
tych kategorii. Na przykład niektóre misje marsjańskie mają na celu umieszczenie obiektu na orbicie wokół Marsa, a zatem składają się z fazy międzyplanetarnej, a następnie fazy orbitalnej.

W niektórych przypadkach zmierzamy do innych miejsc, takich jak punkty Lagrange’a, ale techniki pozostają identyczne.

Osiągnąć przestrzeń [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Ogólnie przyjęta definicja granicy między atmosferą Ziemi a przestrzenią nazywa się linią Kármán, nazwaną na cześć fizyka węgiersko-amerykańskiego, Theodore von Kármán, która obliczyła wysokość, z której atmosfera staje się zbyt niedorysta w przypadku zastosowań aeronautycznych. Ta linia ma 100 km Wysokość, ale istnieją amerykańskie odniesienia ustalające linię Kármán na 50 mil wysokość lub 80 km , z powodów mnemonicznych.

Le vol suborbital [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Podczas lotu przestrzennego podorbitalnego Astronef osiąga przestrzeń, ale nie wchodzi na orbitę. W rezultacie jego trajektoria przywraca go na powierzchnię ziemi. Loty podmiejskie mogą trwać kilka godzin, a przykładem jest Pioneer 1, pierwsza sonda wysłana przez NASA w celu dotarcia do Księżyca. Częściowe uszkodzenia uczyniło sondę tematyczną trajektorię suborbitalną wysokości 113 854 km Przed wejściem do atmosfery 43 godziny po jej uruchomieniu.

. 17 maja 2004 , LA Civilian Space Exploration Team (W) Wystrzelił rakietę GOFAST dla pierwszego suporbitalnego lotu amatorskiego. . 21 czerwca 2004 , Spaceshipon został wykorzystany do pierwszego zamieszkanego lotu kosmicznego z prywatnym finansowaniem.

Lot orbitalny [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Minimalny lot orbitalny wymaga znacznie większej prędkości niż minimalny lot suborbitalny, a zatem jest trudniejszy technologicznie. Aby osiągnąć lot orbitalny, szybkość styczna wokół Ziemi jest tak samo ważna, jak osiągnięcie wysokości. Aby wykonać stabilny i trwały lot, prędkość astronef musi umożliwić zamkniętą orbitę.

Bezpośrednie wejście [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

W przypadku podróży międzyplanetarnych nie jest absolutnie konieczne osiągnięcie zamkniętej orbity, pod warunkiem, że statek osiągnie prędkość wydechu. Ta prędkość jest 11 km/s na ziemi. W ten sposób pierwsze radzieckie pojazdy kosmiczne osiągnęły bardzo duże wysokości bez orbity. NASA studiowała również bezpośredni wzrost na początku programu Apollo, szczególnie z rakietą Nova, ale porzuciła pomysł po masowych rozważaniach. Kilka niezamieszkanych sond kosmicznych zostało wysłanych przy użyciu bezpośredniego wejścia, to znaczy, że nie nosili orbity wokół Ziemi przed przekroczeniem przestrzeni.

Obecnie plany przyszłych zamieszkanych lotów kosmicznych często obejmują montaż orbity astronef wokół Ziemi, w rzeczywistości wykluczając tego rodzaju premierę.

Żadnych strzałów i astroport [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Krok strzelania to stała infrastruktura zaprojektowana w celu umożliwienia startu pojazdów lotniczych. Zasadniczo składa się z wieży startowej, która upoważnia dostęp do różnych pięter Launcher, a także dołu, który ma częściowe pomieścić płomień Blast-Off. Cała jest otoczona sprzętem do wzniesienia wyrzutni, utrzymania ich i zatankowania. Astroport może obejmować kilka strzałów.

Te dwa rodzaje infrastruktury są ogólnie odkładane z dala od domów z powodu bezpieczeństwa i zanieczyszczenia hałasu.

Uruchomienie można wykonać tylko w bardzo konkretnym oknie, zdefiniowanym przez pozycję ciał niebieskich i ich orbitę w stosunku do miejsca uruchamiania. Główny wpływ na samą ziemię.

Wracając do atmosfery i lądowania/amerryzacji [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Powrót atmosferyczny [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Pojazdy orbity mają wielką energię kinetyczną, którą muszą rozproszyć, aby móc lądować bez sublimacji w atmosferze. To rozproszenie wymaga specjalnych metod ochrony ciepłego aerodynamicznego.

Teoria, na której opiera się naukowe podejście do roku szkolnego atmosferycznego, wynika z Harry’ego Juliana Allena. W oparciu o tę teorię obecne pojazdy kosmiczne obecne w momencie ich powrotu do atmosfery zaokrąglony kształt pozwala zapewnić, że mniej niż 1% energii kinetycznej przekształcona w ciepło nie osiągnie astronef.

Lądowanie i gorzkie [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Projekty Merkury, Gemini i Apollo mają gorzko. Zostały zaprojektowane do lądowania przy niskich prędkościach. Rosyjskie kapsułki Soyuz są zaprojektowane tak, aby lądować na twardej gruntu i stosować retrofusy do hamowania.

Przemieszcza przestrzeni unoszą się i dotykają ich lądowania w styczny i szybki sposób.

Powrót do zdrowia [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Po udanym lądowaniu astronef, jego mieszkańcy i ładunek można odzyskać. Czasami zdarza się, że ożywienie odbywa się w locie, dlatego przed lądowaniem, podczas gdy astronef spadnie w spadochronie. Specjalnie wyposażony samolot chwyta go na lot. Ta metoda jest stosowana w szczególności do odzyskiwania filmów z satelitów szpiegowskich Corona.

Jedno -użycie astronautycznych wyrzutni [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Obecnie wszystkie astronefy, z wyjątkiem amerykańskiego promu kosmicznego i sokoła 1 SpaceX, używają wieloetapowej rakiety, aby osiągnąć przestrzeń.

Astronautyczne wyrzutnie astronautów wielokrotnego użytku [[[ modyfikator |. Modyfikator i kod ]

Pierwszy Astronef wielokrotnego użytku, X-15, został wystrzelony od powietrza na trajektorii suborbitalnej 19 lipca 1963 . Pierwszy częściowo użyteczny astronef i prawdopodobnie będzie orbitą, prom kosmiczny został wydany przez Stany Zjednoczone na dwudziestą rocznicę lotu Youri Gagarin, 12 kwietnia 1981 . Zbudowano sześć transferów tego typu, wszystkie skradzione w atmosferze Ziemi, a pięć z nich skradzionych w przestrzeni. Prototypowy wahadł, Przedsiębiorstwo był używany tylko w ramach prób manewrowania podejścia i lądowania, wystrzelonym z tyłu Boeinga 747 i lądowania przez unoszące się na bazie lotniczej Edwards. Pierwszym promem do osiągnięcia przestrzeni był Kolumbia , śledzony przez Challenger W Odkrycie W Atlantyda I Dążyć . Ten ostatni został zbudowany do wymiany Challenger który eksplodował Styczeń 1986 . Kolumbia , z drugiej strony, rozpadł się, gdy wrócił do atmosfery Luty 2003 .

Pierwszym częściowo automatycznym astronefem wielokrotnego użytku był sowiecki wahadłowy Bourane, uruchomił 15 listopada 1988 i wykonując tylko jeden lot. Ten samolot kosmiczny został zaprojektowany tak, aby zabrać ludzką załogę i zdecydowanie wyglądał jak jej amerykański odpowiednik, chociaż sowiecki prom nie miał własnego głównego paliwa. Brak funduszy, pogorszyony przez rozwiązanie ZSRR, przedwcześnie wyznaczył program.

Zgodnie z wizją eksploracji przestrzeni prom kosmiczny został wycofany ze służby w 2011 r. Ze względu głównie z jego zaawansowanego wieku i wysokich kosztów programu, który osiągnął ponad miliard dolarów na lot. Rola wahadłowca w zakresie transportu ludzi musi zostać zastąpiona przez częściowo wielokrotnego użytku pojazdu poszukiwawczego (CEV) nie później niż 2021 r. Rola promu w transporcie ciężkich towarów musi zostać zastąpiona rakietami, takimi jak niezbędne Ewoluowany wydatkowy pojazd startowy (EELV) lub wyrzutnia wyrzutni promowanej wahadłowością.

Skalowane kompozyty SpaceHipon był wielokrotnym użyciem samolotu przestrzennego, który przetransportował kierowców Mike’a Melvilla i Briana Binniego na kolejne loty w 2004 roku, aby wygrać nagrodę Ansari X ^{[[[ 3 ]} . Firma SpaceShip Company zbuduje swojego następcę SpaceShipptwo. Flota SpaceShipptwos prowadzona przez Virgin Galactic planowała rozpocząć prywatne loty kosmiczne wielokrotnego użytku, przewożąc płatnych pasażerów (turystów kosmicznych) w 2008 r., Ale było to opóźnione z powodu wypadku w opracowaniu napędu ^{[[[ 4 ]}

Jednym z głównych aspektów lotu kosmicznego jest środki napędowe.

Istnieje wiele technologii napędu przestrzennego, ale najczęstszym jest napęd chemiczny, a napęd elektryczny zaczyna rozprzestrzeniać się.

Satelity są problemem, ponieważ pozwalają na obserwację ziemi. Pracują również w komunikacji telefonicznej, prognozach pogodowych i GPS ^{[[[ 5 ]} .

W związku z tym są one ważne dla armii, ponieważ wiele materiałów wojskowych zależy od GPS. Dostarczają również wielu informacji armii (identyfikacja, lokalizacja, zdjęcia) i pozwalają na retransmisję sygnałów ^{[[[ 5 ]} .

Jest to również problem ekonomiczny. Na przykład w 2017 r. W Indonezji wypadek satelitarny spowodował awarię 1500 dystrybutorów biletów na kilka tygodni ^{[[[ 5 ]} .