Oebalus pugnax – Wikipedia, wolna encyklopedia

Oebalus pugnax – gatunek pluskwiaka z rodziny tarczówkowatych (Pentatomidae). Po raz pierwszy naukowy opis gatunku opublikował Johan Christian Fabricius w wydanym w 1775 dziele Systema entomologiæ. Nazwany został wówczas Cimex pugnax^[2].

Jest rodzimym mieszkańcem Ameryki Północnej. Pochodzi z Karaibów, kontynentalnych Stanów Zjednoczonych oraz Meksyku^[1]. Spotkać go można głównie na południu USA, w stanach takich jak: Arkansas^[3], Teksas^[4], Luizjana^[5] oraz Missisipi – w tak zwanym pasie ryżowym (Rice Belt). Żywi się ziarnami i pędami roślin uprawnych, w szczególności ryżu, ale także pszenicy czy kukurydzy, stąd uznawany jest za znaczącego szkodnika upraw.

W porównaniu do reszty tarczówkowatych, ma wąskie ciało. Osobniki dorosłe są jasnobrązowe i mają drobne, brązowe kropki z charakterystycznym żółtym wierzchem pancerzyka, na którego przodzie widnieją dwie, charakterystyczne spiczaste, skierowane do przodu wypustki. Larwy są w kolorach od białego do brązowego, a na środku ich tułowia widnieją ułożone regularnie czerwone paseczki i czarne kropki^[6].

Gatunek jest roślinożerny, zarówno larwy, jak i imagines często uszkadzają i dziurawią tkanki roślin^[7]. Odżywiają się roślinami takimi jak kukurydza i inne zboża^[3], a w szczególności ryżem^[4]. Jednak nie muszą się odżywiać jednym rodzajem pokarmu, ich dieta jest zróżnicowana^[7].

Są to organizmy hemimetaboliczne. Samica wczesną wiosną składa jaja na spodnich stronach liści, najczęściej na roślinach dzikich, rosnących w okolicach pól uprawnych^[7]. Z nich wykluwają się larwy, które z początku pozostają w skupiskach niedaleko miejsca wyklucia. Larwy nie mają skrzydeł, są bardzo żarłoczne, nakłuwają rośliny aparatami kłująco-ssącymi. Gdy trochę urosną, robią się niezwykle ruchliwe i zaczynają podążać w stronę pól uprawnych, gdzie żywią się miękkimi ziarnami zbóż. Tam wyrastają im skrzydła i przekształcają się w postaci dorosłe^[8].

Oebalus pugnax to jeden z najbardziej znanych szkodników na polach z ryżem oraz zbożem w Ameryce Północnej. Najbardziej podatne na jego atak są jeszcze niestwardniałe ziarna ryżu (tworzy się tzw. pecky rice, „podziurawiony ryż”), a także świeżo wyrośnięte młode, małe rośliny – atak na nie prowadzi do zanikania pól z ryżem^[8]. Obecność ok. 230 osobników (zarówno larw jak i dorosłych) na 1000 roślin zbóż powoduje bardzo poważne i nieodwracalne straty^[5]. Całkowite usunięcie go z pól jest trudne. Głównym czynnikiem uniemożliwiającym pozbycie się owada jest jego mobilność i umiejętność życia w różnych warunkach. Spotyka się go nie tylko centralnie na polach, głównym miejscem, w którym występują te pluskwiaki, są obrzeża pól, a przenosząc się szybko i często z miejsca na miejsce utrudniają skuteczne użycie przeciw nim pestycydów^[3].

Aktualnie prowadzone badania mają głównie na celu opracowanie skutecznych metod w walce z tym szkodnikiem. Główne metody działania opierają się na tępieniu dorosłych osobników zanim nastąpią widoczne ubytki w uprawach. Testowana jest między innymi skuteczność pestycydów takich jak pyretroidy oraz neonikotynoidy (np. dinotefuranu)^[9].